London River. Γαλλία / Αλγερία / Βρετανία, 2009. Σκηνοθεσία: Ρασίντ Μπουσαρέμπ. Σενάριο: Ρασίντ Μουσαρέμπ, Ζόε Γκαλερόν, Ολιβιέ Λορέ. Ηθοποιοί: Μπρέντα Μπλέθιν, Σοτίγκι Κουγιατέ, Ρσντί Ζεμ. 87'.

Η τρομοκρατική επίθεση του 2005 στο Λονδίνο φέρνει κοντά μια Αγγλίδα χήρα κι έναν Αφρικανό, σ' ένα συγκινητικό, δοσμένο με ρεαλισμό δράμα, με πολύ καλές ερμηνείες.

Η τρομοκρατική επίθεση σε λεωφορεία του Λονδίνου τον Ιούλιο του 2005 είναι ο άξονας γύρω από τον οποίο κινείται η αγγλόφωνη, γαλλικής παραγωγής ταινία «Το ποτάμι του Λονδίνου» του Αφρικανού Μπουσαρέμπ. Με την είδηση της έκρηξης και τον θάνατο και τραυματισμό αρκετών επιβατών, η Ελίζαμπεθ, μια Αγγλίδα (συγκινητική ερμηνεία από τη Μπρέντα Μπλέθιν) από το νησί Γκέρνσι, και ο Ούσμανε, ένας ηλικιωμένος Αφρικανός δασονόμος που ζει στο Παρίσι (με τον Σοτίγκι Κουγιατέ να δίνει τον πόνο, αλλά και την αξιοπρέπεια του μετανάστη-πατέρα και να κερδίζει την Αργυρή Αρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου), καταφθάνουν ανήσυχοι στο Λονδίνο και αρχίζουν ν' αναζητούν τα παιδιά τους: αυτή την κόρη της κι εκείνος τον γιο του (που έχει να δει από 6 χρόνων). Η Ελίζαμπεθ, αρχικά τρομοκρατημένη, ανακαλύπτει πως η κόρη της συζούσε με τον μουσουλμάνο γιο του Ούσμανε, ύστερα όμως από μια συνεχή και σπαρακτική αναζήτηση σε νοσοκομεία και διάφορους χώρους, οι δυο τους θα αρχίσουν να πλησιάζουν ο ένας τον άλλο. «Τελικά, οι ζωές μας δεν είναι και τόσο διαφορετικές», θα πει προς το φινάλε η ψυχρή και απόμακρη μέχρι τότε Ελίζαμπεθ, δείχνοντας την αλλαγή στη στάση της απέναντι στους αλλοδαπούς.

Ο Μπουσαρέμπ (που είχε σκηνοθετήσει το εξαιρετικό πολεμικό δράμα «Μέρες δόξας») εστιάζει εδώ το ενδιαφέρον του ακριβώς στις διαφορές -θρησκευτικές, φυλετικές και πολιτιστικές- αλλά και στις ομοιότητες των δυο χαρακτήρων του, καταγράφοντας με σχεδόν ντοκιμαντεριστικό, απαλλαγμένο από κάθε περιττό στοιχείο ρεαλισμό (συγγενικό μ' εκείνο του Κεν Λόουτς) τις λεπτομέρειες της αναζήτησής τους. Ενώ, από την άλλη, χρησιμοποιεί στοιχεία του ανεξάρτητου κινηματογράφου, μαζί και ωραία, φωτισμένα νατουραλιστικά γκρο πλάνα, για να καταγράψει τα αισθήματα και τον εσωτερικό κόσμο των δύο πρωταγωνιστών του, αλλά και το δράμα που αντιμετωπίζουν οι απλοί άνθρωποι εξαιτίας μιας πολιτικής για την οποία την αληθινή, ουσιαστική ευθύνη έχει η απάνθρωπη πολιτική των κρατών εκείνων που υποτίθεται ότι κάνουν τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Στα συν της ταινίας και οι εξαιρετικές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών.

Η τρομοκρατία μάς ενώνει

O άνθρωπος είναι παντού ίδιος, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Υφηλίου. Αν καταργήσεις τα σύνορα, τις διαφορετικές γλώσσες, τις αλλιώτικες παραδόσεις και τα ήθη και έθιμα, τότε τα ίδια συναισθήματα κυριαρχούν σε όλα τα ανθρώπινα πλάσματα της Γης: αγάπη, πόνος, μίσος, ελπίδα, αγώνας για επιβίωση, δίνοντας όλη τη ζωή τους στα παιδιά τους, τους απογόνους τους. Ακριβώς αυτό σκηνοθετεί με ρεαλισμό α λα «φρι σίνεμα» ο Ραχίντ Μπουχάρεμπ στο φιλμ «Ποτάμι ανάμεσα» (London river).

Μεταφερόμαστε στο Λονδίνο 2005, για να παρακολουθήσουμε την ιστορία του Ουσνάμε και της κυρίας Σόμερς, δύο ταπεινών ανθρώπων που ζουν συνηθισμένες ζωές, στη Γαλλία και στα Νησιά Τσάνελ αντίστοιχα. Εκείνος έχει έναν γιο και αυτή μία κόρη. Τα παιδιά και των δύο σπουδάζουν στο Λονδίνο. Μετά τις βομβιστικές επιθέσεις της 7ης Ιουλίου του 2005 και μη έχοντας κανένα νέο από τα παιδιά τους αποφασίζουν να αρχίσουν ένα ταξίδι αναζήτησης των δύο νέων. Έτσι, αρχίζει η ιστορία της ταινίας του Ραχίντ Μπουχάρεμπ. Παρ΄ ότι οι ήρωες έχουν διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις- ο Ουσνάμε είναι μουσουλμάνος και η κυρία Σόμερς χριστιανή- μοιράζονται την ίδια ελπίδα να βρεθούν τα παιδιά τους ζωντανά. Παραμερίζοντας τις πολιτισμικές διαφορές τους, στηρίζουν ο ένας τον άλλον, με δύναμη και πίστη ώστε να συνεχίσουν την αναζήτηση.

Και όπως πάντα, η Μπρέντα Μπλέθιν, που ερμηνεύει τη μητέρα της εξαφανισμένης κοπέλας, είναι μοναδική. Παρακολουθείς με κομμένη την ανάσα κάθε σύσπαση του προσώπου της. Έκπληξη προξενεί και ο Σοτιγκί Κουγιατέ, που κέρδισε Ασημένια Άρκτο Α΄ Ανδρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ του Βερολίνου του 2009.

Εκεί τιμήθηκε η ταινία και με το Ειδικό Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής.

Αν θέλετε βαθιά συγκίνηση και συγκλονιστικές ερμηνείες, το φιλμ του Ραχίντ Μπουχάρεμπ είναι ό,τι καλύτερο. Η εκμετάλλευση των θρησκειών, των διαφορετικών πολιτισμών και εθνών κάνει εχθρούς τούς ανθρώπους, όχι η φύση τους.