Back Up Next
Μια Αγάπη Ανέφικτη

Un Amour Impossible
Γαλλία, Βέλγιο, 2018
Σκηνοθεσία: Κατρίν Κορσινί
Σενάριο: Κατρίν Κορσινί, Λορέτ Πολμάς
Φωτογραφία: Ζαν Λαπουαρί
Μοντάζ: Φρεντερίκ Μπελεχές
Μουσική: Γκρεγκουάρ Χετζέλ
Πρωταγωνιστούν: Βιρζινί Εφιρά, Νιλς Σνάιντερ, Κοραλί Ρασιέρ
Διάρκεια: 135 λεπτά


Τέλη δεκαετίας 1950. Η Ρασέλ, μια απλή υπάλληλος γραφείου, συναντάει τον Φιλίπ, έναν λαμπρό νέο αριστοκρατικής οικογένειας. Από τον σύντομο, αλλά παθιασμένο τους έρωτα γεννιέται η Σαντάλ. Με τον Φιλίπ να αρνείται τον γάμο λόγω διαφοράς κοινωνικής τάξης, η Ρασέλ αναγκάζεται να μεγαλώσει μόνη την κόρη της. Αρχίζει τότε ο μεγάλος αγώνας μιας ερωτευμένης όσο και περήφανης μάνας για την επίσημη αναγνώριση της κόρης της.
Η υπέροχη δημιουργός της «Ομορφότερης εποχής» συνεχίζει την πορεία της στην εξερεύνηση του ανθρώπινου και κυρίως του γυναικείου σύμπαντος με μια ταινία που σπαράζει, χωρίς ούτε ένα δάκρυ και με πολλά στωικά χαμόγελα.
Η ταινία κυλά ως αφήγηση, μ’ ένα voice over που την καθιστά εξ αρχής εξομολογητική, της νεαρής Σαντάλ: είναι ένα γράμμα που απευθύνει στη μαμά της, τη Ρασέλ, χωρίς να ξέρει αν ποτέ θα της το δώσει. Το ’50 η Ρασέλ ήταν μια γραμματέας σε μια επαρχιακή πόλη της κεντρικής Γαλλίας: φτωχή, Εβραία, αλλά με μια ομορφιά που έκοβε την ανάσα και μια γλυκύτητα απρόσμενα απελευθερωμένη. Η Ρασέλ ερωτεύτηκε τον σαγηνευτικό Φιλίπ, με μεγαλοαστικές φιλοδοξίες. Αισθησιακός αλλά μαζί σκληρός, ο Φιλίπ ισοπέδωσε κάθε ελπίδα της Ρασέλ να την παντρευτεί: αντίθετα, την εγκατέλειψε γνωρίζοντας ότι εκείνη ήταν έγκυος. Στο υπόλοιπο τη ζωής της η Ρασέλ έκανε ό,τι μπορούσε για να μεγαλώσει την κόρη της με τη συνείδηση της ύπαρξης του πατέρα της, προσπαθώντας να επιβάλει στη ζωή τους μια αίσθηση οικογένειας, καταχρηστικά, με τρόπο άθελά της καταστροφικό.
Η Κορσινί βασίζεται στο best-seller της Κριστίν Ανγκότ, σεναριογράφου τού «Η λιακάδα μέσα μου» της Κλερ Ντενί, και συνθέτει ένα μικρό κόσμημα πνεύματος, ομορφιάς και κριτικής ανάλυσης της γυναικείας συμπεριφοράς. Αξιοποιεί την εξοχή και τη φύση για να προσδιορίσει τη συναισθηματική γκάμα των ηρωίδων της, μετακινείται από τα ζεστά χρώματα της νεανικής αθωότητας στην αποχρωματισμένη ωριμότητα μιας αναγκαστικής συνθηκολόγησης, αφήνει το βαθύ δράμα να κυλά κάτω από τους διαλόγους της. Δεν δηλώνει, μόνο υπαινίσσεται, παρά τη συνεχόμενη, αναλυτική αφήγηση και τη μουσική του Γκρεγκουάρ Ετσέλ που περιγράφει και συμπληρώνει.
Αισθητικά δανείζεται από τις (ρετρό πια, συνειδητά) καινοτομίες της nouvelle vague, για να τις προσγειώσει σ’ έναν τρυφερό ρεαλισμό. Ιδεολογικά σχολιάζει την ταξική ανισότητα, τη γυναικεία χειραφέτηση, αλλά και πολλά παραπάνω: μιλά για την αγάπη υπό όρους και την αγάπη άνευ όρων, για το τι σημαίνει για μια γυναίκα μια ζωή όπου μόνο αποδέχεται τα χτυπήματα, τα τραύματα και προσπαθεί να τα γιατρέψει –ποτέ όμως να τα προλάβει και να τα αποτρέψει, πόσο γιγαντιαίες συνέπειες μπορεί να έχει αυτή η σιωπηλή συγκατάθεση, στη ζωή όχι μόνο της ίδιας. Πώς η αποδοχή μιας ταπείνωσης διαιωνίζεται. Μέσα σ’ αυτό το σύμπαν η Βιρζινί Εφιρά, διανύοντας όλες τις ηλικίες από τα 25 ώς τα 65, αναγεννησιακή καλλονή έτσι κι αλλιώς, δίνει μια ερμηνεία παντοδύναμη, ευέλικτη, τόσο εσωτερική και εκρηκτική μαζί, όσο απαιτεί η σιωπηλή αποδοχή της ζωής της ηρωίδας της.
Η ψυχαναλυτική-κοινωνιολογική ανάλυση του φινάλε, υπερβολικά επεξηγηματική, είναι απλώς περιττή. Ολα έχουν ειπωθεί, όλα τα γκρίζα περιθώρια των ανθρώπινων επιλογών, από εκείνο τον διάλογο της αρχής, ανάμεσα στο ζευγάρι των εραστών, το τόσο άνισο: Σ’ αρέσει που είσαι γυναίκα; Ναι. Γιατί; Γιατί ανήκω σε σένα. Ολη η υποτίμηση ενός φύλου σε δύο φράσεις, από δύο γυμνά σώματα.

Σημείωμα σκηνοθέτη
Γοητεύτηκα από την ηρωίδα, ταυτόχρονα σεμνή αλλά και ισχυρή, αλλά και από το μυστήριο της τύφλωσής της μπροστά σε έναν στρεβλό άνδρα. Aπό την αρχή ήθελα να γυρίσω αυτή την ιστορία από το τέλος μέχρι το … τέλος. Κατά τη διάρκεια της συγγραφής, τέθηκε το θέμα της περικοπής της ιστορίας, αλλά δεν ήθελα να το κάνω. Ήθελα να αντιμετωπίσω όλες τις δυσκολίες, όπως το πέρασμα του χρόνου. Η ζωή της Ρασέλ είναι ένας ολόκληρος κόσμος από μόνη της. Ξετυλίγει πολλές κοινωνικές και πολιτικές πλευρές των εποχών που διασχίζει. Γι 'αυτό, το να γυρίσω αυτή την ταινία ήταν μια πρόκληση που βρήκα τρομερά συναρπαστική. Και επιπλέον, η παιδική μου ηλικία, σε ορισμένες πτυχές, μοιάζει πολύ με αυτήν της Christine Angot (που έγραψε το βιβλίο).

Μεγάλωσα κι εγώ δίπλα σε γυναίκες στις αρχές της δεκαετίας του '60, σε ένα συγκρατημένο περιβάλλον. Σε μια εποχή που η κοινωνία δεν αποδεχόταν εύκολα τις γυναίκες που δεν παντρεύονταν. Θυμάμαι γυναίκες, που προσδοκούσαν την μεγάλη αγάπη, γυναίκες που πέρασαν τη ζωή τους περιμένοντας έναν άνδρα που τις κακομεταχειριζόταν. Θυμάμαι γυναίκες διαλυμένες από κακές σχέσεις. Η μητέρα μου, παρ’ όλο που ήταν χήρα, αισθανόταν άβολα μεγαλώνοντας μόνη ένα παιδί. Λόγω του περιβάλλοντος και της εκπαίδευσής τους, αυτές οι γυναίκες ένιωθαν ότι δεν τους επιτρέπεται να ζήσουν ελεύθερα και η γενιά μου ξεκίνησε μέσα από αυτό.

Η Ρασέλ είναι μια αποφασιστικά μοντέρνα γυναίκα. Δεν ντρέπεται για την κόρη της – κάτι σπάνιο για εκείνα τα χρόνια. Αναλαμβάνει την πλήρη ευθύνη να την μεγαλώσει μόνη της, κάτω από τα επικριτικά μάτια της επαρχιακής κοινωνίας. Για την ίδια, η κόρη της έχει πατέρα και είναι ένα παιδί που γεννήθηκε από αγάπη, και αυτό της δίνει τη δύναμη να αγωνιστεί για να αναγνωρίσει ο Φιλίπ την πατρότητα. Είναι αυτός ο αγώνας που δίνει εδώ και χρόνια όμως, που αργότερα θα γίνει το τυφλό της σημείο. Δεν συνειδητοποιεί, ή δεν βλέπει, ότι τη στιγμή που κερδίζει την αναγνώριση, ουσιαστικά είναι σαν να του προσφέρει την κόρη της. Η απόλυτη διαστροφή από την πλευρά του Φιλίπ, ξεκινά από αυτή την αναγνώριση. Υπάρχουν στοιχεία τραγωδίας στην ιστορία, αλλά και στοιχεία θρίλερ. Είναι συναρπαστικό. Την στιγμή που η Ρασέλ θεωρεί ότι έχει κερδίσει, τότε χάνει τα πάντα. Η σχέση μητέρας-κόρης βρίσκεται στην καρδιά του βιβλίου και είναι ένα θέμα που ήθελα να αγγίξω εδώ και πολύ καιρό. Στην ταινία μου SUMMERTIME είχα ασχοληθεί με αυτή την πολύ περίπλοκη σχέση, αλλά εκεί δεν ήταν ο πυρήνας της ταινίας. Εδώ, είναι!

Back Home Up Next