(500) Days of Summer.

ΗΠΑ, 2009. Σκηνοθεσία: Μαρκ Γουέμπ. Σενάριο: Σκοτ Ντεστάντερ, Μάικλ Βέμπερ. Ηθοποιοί: Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ, Ζόε Ντεσάνελ. 95'

Ερωτας μετ' εμποδίων στην πικρόγλυκη αυτή ρομαντική κωμωδία όταν ο νεαρός είναι έτοιμος να ερωτευτεί, ενώ η νεαρή δεν πιστεύει στον έρωτα.

Αν και ζει στην σύγχρονη, κυνική εποχή, ο Τομ πιστεύει στον κεραυνοβόλο έρωτα. Η Σάμερ δεν πιστεύει ούτε στο ελάχιστο σε οποιαδήποτε μορφή έρωτα, αλλά αυτό δεν σταματάει τον Τομ από το να προσπαθεί αδιάκοπα να κερδίσει την καρδιά της. Και να την πείσει πως υπάρχει το είδος του έρωτα που έχει τη δύναμη να συνταράξει την καρδιά και να συγκλονίσει τον κόσμο ενός ανθρώπου…

Πραγματικά πολύ καλή ανεξάρτητη ταινία, συναισθηματική με λίγο κωμωδία και πολύ ερωτικό προβληματισμό, όλα δοσμένα σε ρεαλιστικό περιτύλιγμα. Προβλήθηκε στο Sundance και σε αρκετά άλλα φεστιβάλς και ενθουσίασε το mainstream κοινό, οπότε μπορούμε να πούμε ότι παίζει με καλές πιθανότητες για τα Oscars.

Εδώ δεν θα δείτε το κλασικό boy meets girl. Εδώ η γυναίκα θέλει χαλαρότητα και ο άνδρας παρακαλάει για σχέση! Θα δείτε 500 μέρες, από τη ζωή ενός ζευγαριού, από την πρώτη μέρα μέχρι την τελευταία. Η ταινία χρησιμοποιεί το αφηγηματικό back and forth, π.χ. πρώτα θα δείτε την ημέρα 490, μετά την μέρα 001, μετά την μέρα 320, την μέρα 040, την μέρα 430 και πάει λέγοντας. Με αυτόν τον τρόπο, ο σκηνοθέτης Marc Webb, πετυχαίνει να μας θυμίζει πάντα τις νομοτέλειες στις οποίες υπόκεινται όλες σχεδόν οι ερωτικές σχέσεις, όσο όμορφες και να φαίνονται, κάνοντας όμως στο τέλος της ταινίας και ένα αναιρετικό σε όλα τα προηγούμενα σχόλιο, αφήνοντας έτσι ένα παράθυρο ανοιχτό στους ρομαντικούς για να πιστεύουν... Το επίκεντρο τις ταινίας είναι ο άνδρας, έχοντας τον ρόλο του υποκείμενου της αντίδρασης, ενώ η γυναίκα είναι το υποκείμενο δράσης.

Είναι η πρώτη φορά που παραδέχομαι μια ερμηνεία της Deschanel, γιατί ως τα τώρα απορούσα για πιο λόγο υπήρχε ως ηθοποιός. Στο 500 είναι πάρα πολύ καλή, βοηθούμενη βέβαια και από τον ενδιαφέροντα χαρακτήρα τον οποίο υποδύεται. Ο 28χρονος Joseph Gordon-Levitt (που είναι σαν ο δίδυμος χαμένος αδερφός του μακαρίτη Heath Ledger, εκπληκτική ομοιότητα) είναι επίσης πάρα πολύ καλός.

Εξαιρετική κομεντί, ισορροπώντας ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία, χωρίς εξεζητημένες λύσεις και ευκολίες στην αφήγηση, που μου άφησε άριστες εντυπώσεις. Τη θεωρώ μέσα στις 10 καλύτερες της χρονιάς - σίγουρα θα "τσιμπήσει" υποψηφιότητες στις μεγάλες κατηγορίες των όσκαρ. Η "ασύγχρονη" αφήγηση, είναι διασκεδαστική και ευρηματική αλλά καθόλου τυχαία. Θα αποζημιώσει και όσους έχουν περισσότερες απαιτήσεις με το παραπάνω, εφόσον η ταινία έχει και βάθος και πλάτος. Και ανατροπές και ενδιαφέρον για την εξέλιξη της ιστορίας του Τομ και της Σάμερ, αφού όσα συμβαίνουν στο στόρι, αφορούν εκατομμύρια ψυχές. Άρα υπάρχει η πολυπόθητη ταύτιση. Ταύτιση στις γενικότητες αλλά και σε πιο συγκεκριμένες ιδεολογικές αναφορές σχετικά με τις εργασιακές σχέσεις και το κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον των ηρώων. Όλα παίζουν ρόλο σε μια ερωτική σχέση. Τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη και τίποτα δεν παραλείπεται. Γνωστές καταστάσεις και άγνωστες πτυχές, συνδυάζονται αρμονικά φτιάχνοντας ένα σύνολο με άρρηκτη δομή και απίστευτη χημεία.

Συνοπτικά, η ταινία διαθέτει έναν φρενήρη ρυθμό, κλιμακωτή ανάπτυξη, συμπαγείς κι ολοκληρωμένους χαρακτήρες και πάνω απ' όλα μεράκι και διάθεση από έναν εμπνευσμένο δημιουργό που χρησιμοποεί το ακαδημαϊκό mainstream ως βατήρα σινεφιλικών και καλλιτεχνικών αναζητήσεων. Ο Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ με το σπαθί του κέρδισε τον τίτλο του "διαδόχου του Χιθ Λέτζερ" και η Ζόι Ντεσανέλ συγκινεί με τις υποκριτικές της δυνατότητες χωρίς να εκβιάζει ακραία συναισθήματα υποκύπτοντας στα κλισέ της "χολιγουντιανής συνταγής". Δεν είναι "άλλη μια ρομαντική κομεντί", αλλά "Η Αισθηματική Κωμωδία της χρονιάς", χωρίς αμφιβολία. Απολαύστε την... Η ταινία φτιάχτηκε για μεγάλο κοινό, χωρίς να ισοπεδώνει την νοημοσύνη κανενός. Έχω την αίσθηση πως θα αποκτήσει "cult' στάτους και θα γίνει σημείο αναφοράς. Δεν υπερβάλλω.

Γυναίκα δηλητήριο η Αμελί!

Πανζουρλισμός θεατών. Συνωστισμός καλών ταινιών. Με πρώτη και πιο διασκεδαστική την πλήρη αντιστροφή και διαστροφή της θρυλικής και γαλλικής «Αμελί». Από την Αμερική. Από νέα σκηνοθετική υπογραφή. Από νέο ντουέτο ερμηνευτών. Και από διπλανά δωμάτια με το κλασικό «Όταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι». Πανέξυπνη αμερικανιά για πονηρά θηλυκά και χαϊβάνια αρσενικά!

Πανίσχυρο το φύλο το αδύνατο. Τα μάτια σας ανοικτά. Όπως πάνε τα πράγματα, θα μας πάρουν τα σώβρακα και θα τα βράσουν να τα φάμε σαν λάχανα αχνιστά. Αυτό το επιμύθιο της ανάποδης κομεντί με τον αθώο και ημερολογιακό τίτλο «500 μέρες με τη Σάμερ» («500 days of Summer»). Διπλής ανάγνωσης. Διότι Σάμερ το όνομα της λεγάμενης. Summer- δηλαδή καλοκαίρι- το χιονισμένο τοπίο της καρδιάς του Τομ. Με ένα λόγο, όταν ο Τομ γνώρισε τη Σάμερ!

Πρώτα, ως λάτρης των ιστοριών με υψηλό ΙQ, υποβάλλω τα σέβη μου στους δύο σεναριογράφους που υπογράφουν αυτή την πανούργα διαπλοκή. Από εδώ, ο Σκοτ Νεστάντερ. Από εκεί, ο Μάικλ Βέμπερ. Να τα υποβάλω και στον Μαρκ Ουέμπ, τον σκηνοθέτη που διαχειρίστηκε το σενάριο τόσο ευέλικτα και επαγγελματικά. Και, τέλος, my compliments στο ντουέτο των πρωταγωνιστών. Τον Τζόζεφ Γκόρντον-Λέβιτ και τη Ζόε (τουτέστιν Ζωή) Ντεσάνελ. Στοίχημα; Θα τους ξαναδώ.

Πάμε τώρα στο ουσιαστικό και εντελώς χαμογελαστό. Μπορεί να συμβεί σε κάθε νεαρό βλαστό. Ας πούμε, είσαι στην έκθεση ιδεών χαρισματικός. Και ολίγον άτυχος. Και πολύ, μα πολύ σεμνός. Σαν να πηγαίνεις για 31 και από το 22 να τραβάς ντάμα κούπα. Αυτό ακριβώς. Συνέβη στον φτωχό, μοναχικό και σεμνό Τομ. Ο οποίος βγάζει το μεροκάματό του γράφοντας ευχετήριες κάρτες σε κάποια διαφημιστική εταιρεία. Τι δουλειά κι αυτή. Το φαντάζεστε; Οι Αμερικανοί πληρώνουν για να αγοράζουν ευχές που τις γράφει κάποιος Τομ. Σε λίγο- κάτι που δεν αποκλείεται να συμβαίνει ήδη- θα πληρώνεις κάποιον επαγγελματία για να κοιμάται με τη γυναίκα σου. Πόσα θέλεις; Εξαρτάται τι ακριβώς επιθυμεί η ψυχή της. Α, είναι περίεργη. Δηλαδή; Να για να το κάνεις πρέπει απαραιτήτως να φορέσεις ποδιά καμαριέρας!

Εκεί λοιπόν που ο δύστυχος Τομ έγραφε ευχετήριες κάρτες πέφτει το βλέμμα του πάνω σε αφέλειες. Ποια είναι αυτή η τόσο σεμνή που μοιάζει με την Αμελί; Η Σάμερ, το δεξί χέρι του αφεντικού. Μπαμ και κάτω ο Θωμάς. Με αναστεναγμό τόσο βαθύ που όταν κατάφερε μαζί της σε ραντεβού να βγει- μετά κόπων και βασάνων δηλαδή- αμολάει ένα «χρωμάτισε τη ζωή μου με το χάος των προβλημάτων σου». Όπερ και εγένετο. Ας πρόσεχε. Και τις αφέλειες. Και την παλιομοδίτικη αμφίεση. Και το κουλτουριάρικο μυαλό της. Οι χαμηλοβλεπούσες, το χειρότερο είδος θηλυκών που κυκλοφορούν στον πλανήτη Διότι τρεις οι κατηγορίες γυναικών. Και οι τρεις σε κόβουν κοιτώντας προς τα κάτω. Η πρώτη την τσέπη σου για το πορτοφόλι σου. Η δεύτερη το εργαλείο σου. Η τρίτη το συκώτι σου. Αυτό και το μοιραίο λάθος του Θωμά. Εκείνος πίστευε πως η Σάμερ κοιτούσε την καρδιά του. Wrong Τom. Τροχίζει τα δόντια της να σου κατασπαράξει το συκώτι. Όταν το κατάλαβε ήταν πολύ αργά. Μα πάρα πολύ αργά. Για τρεις λόγους:

Ο πρώτος όταν του λέει: «Τομ δεν δίνω υποσχέσεις». Ο δεύτερος όταν επίσης του λέει: «Δεν υπάρχει έρωτας, φαντασίωση είναι». Ο τρίτος όταν του αμολάει: «Ο καλύτερος των Βeatles ήταν ο Ρίνγκο Σταρ». Αυτό κι αν είναι παράδοξο και σουρεαλιστικό. Βρε κυρά μου, ο Λένον φυσικά. Τίποτα. Και το χειρότερο. Όχι κοκό και νάνι. Μόνο καρδιά, αισθήματα και κουλτούρα. Α ρε καψερέ Θωμά. Η γκόμενα σ΄ έκανε κιμά!

Πολλές οι αρετές της «Σάμερ». Της ταινίας εννοείται. Αφηγηματική σαν νεράκι. Έξω παραδοσιακή. Μέσα ανατρεπτική. Γιατί συντελείται πλήρης αντιστροφή. Η γυναίκα το ισχυρό φύλο. Το άρρεν, ασθενές και χαμένο στη μετάφραση της Σάμερ. Γιατί το κάστινγκ είναι μέγκλα. Αλλά και γιατί στο βάθος, και μάλιστα από μια κομεντί, το πρότυπο της γυναίκας αναφέρεται στη Φαμ Φατάλ του φιλμ νουάρ. Πώς συμβαίνει με την Κάθλιν Τέρνερ στο «Βody Ηeat» του Λόρενς Κάσνταν; Έτσι με τη Σάμερ. Μετέτρεψε την καρδιά του Τομ σε φιόγκο και τον κρέμασε ψηλά. Ως εκ τούτου, αληθέστατο και το συμπέρασμα του κρεμασμένου από ψηλά, «Σ΄ αυτό τον κόσμο υπάρχουν αρκετοί μαλάκες και χωρίς εμένα». Για πρώτη φορά είπε και κάτι σωστό ο πιστός Θωμάς!