|
|
|
MARTHA MARCY MAY MARLENE Σκηνοθετικό ντεμπούτο, καθαρόαιμο δείγμα ανεξάρτητου σινεμά, χαμηλών τόνων θρίλερ υπαρξιακής αγωνίας, με πρωταγωνίστρια την Ελίζαμπεθ Ολσεν, την ανέλπιστα ταλαντούχα αδελφή των Μέρι-Κέιτ και Ασλεϊ.
Η Μάρθα είναι μια νεαρή γυναίκα, που προσπαθεί να ζήσει και πάλι μια φυσιολογική ζωή, έχοντας ξεφύγει από μια θρησκευτική οργάνωση και τον χαρισματικό ηγέτη της. Έτσι, ζητάει βοήθεια από την αποξενωμένη μεγαλύτερη αδερφή της, Λούσι, και τον κουνιάδο της, αδυνατώντας όμως να αποκαλύψει την αλήθεια σχετικά με το παρελθόν της. Όταν όμως συνειδητοποιεί πως ίσως τα μέλη της αίρεσης την αναζητούν ακόμη, τότε η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση γίνεται όλο και πιο δυσδιάκριτη... Άρτι αφιχθέν από το Sundance, ένα ιδιαίτερο κομψοτέχνημα που θα μπορούσε να είναι κάτι μεταξύ "Five Easy Pieces (Πέντε Εύκολα Κομμάτια)" και "Zabriskie Point" με ολίγον από "The Manson Family (Οικογένεια Μάνσον)", στην low budget και ανεξάρτητη εκδοχή του. Η κεντρική ηρωίδα περνάει δυό χρονια σ' ένα κοινόβιο κάπου στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ ,ώσπου κάποια μέρα το σκάει από εκεί σε συνθήκες, που στην αρχή δεν μας είναι καθόλου ξεκάθαρες, για να βρει προσωρινό καταφύγιο στην αδερφή της και τον σύζυγό της (με την οποία είχε διακόψει καιρό κάθε επαφή). Αργά αλλά σταθερά και μ' ένα ιδιότυπο, παράλληλο και διαλεκτικό μοντάζ, ανακαλύπτουμε τελικά το τι ακριβώς έχει συμβεί και έχει συγκλονίσει τόσο την νεαρή κοπέλα. Δυστυχώς αυτό δεν είναι και τόσο ευχάριστο. Μινιμαλιστική και αφαιρετική η αφήγηση όπως και η υπόγεια ένταση των ερμηνευτών στους χαρακτήρες, σχηματίζουν σταδιακά ένα μοντέλο-θέση, γύρω από την σύγκρουση αντικουλτούρας και αστισμού, που οδηγεί μαθηματικά, στην έκρηξη. Η σκηνοθεσία, μεστή, στέκεται κριτικά πάνω σε αυτό το δίπολο και προσπαθεί μέσα στα περιορισμένα πλαίσια της ανεξάρτητης παραγωγής, να δώσει το στίγμα και των δυό θέσεων των υπέρ και των κατά. Πράγματι, μοιάζει να μας λέει ο σκηνοθέτης, η κουλτούρα του δυτικοποιημένου κόσμου, είναι προσανατολισμένη στην απόκτηση υλικών αγαθών και κέρδους, και πράγματι, η ελευθερία του σώματος και του πνεύματος αλλα και η ισορροπημένη ζωή σε σχέση με την φύση μπορεί να είναι μια απάντηση σε αυτόν τον ανταγωνιστικό κόσμο. Όμως, ο εγωισμός αλλά και τα σκοτεινά πάθη του ανθρώπου βρίσκονται παντού, ακόμα και σε μια οικολογικά ισορροπημένη πρότυπη κοινοβιακή κοινότητα. Πίσω από τα φώτα, τις τέχνες και την ανεμελιά, κρύβεται, η προσωποποιημένη εξουσία και η εκμετάλευση του ανθρώπου από άνθρωπο όπως δικαιολογεί η άρνηση του κυρίαρχου τρόπου ζωής και οι μηδενιστικές αντιλήψεις, απέναντι στην πνευματική ισορροπία. Το έγκλημα, η απόλυτη χειραγώγηση, της ανθρώπινης ελευθερίας προτάσσεται ως λύση στο σκοτεινό αδιέξοδο μιας αντικαταναλωτικής δυσαρμονίας στην αστική προσαρμογή. Το "ΜΑΡΘΑ ΜΑΡΣΙ ΜΕΪ ΜΑΡΛΙΝ" πλέει σ΄ ένα διαισθητικό ρεύμα αντικοινωνικών συμπεριφορών ενεργοποιώντας τον θεατή ψυχολογικά και υπαρξιακά... Μάρθα Μάρσι Μέι Μαρλίν Η Μάρθα είναι μια νεαρή γυναίκα, που προσπαθεί να ζήσει και πάλι μια φυσιολογική ζωή, έχοντας ξεφύγει από μια θρησκευτική οργάνωση και τον χαρισματικό ηγέτη της. Έτσι, ζητάει βοήθεια από την αποξενωμένη μεγαλύτερη αδερφή της, Λούσι, και τον άντρα της, αδυνατώντας όμως να αποκαλύψει την αλήθεια σχετικά με το παρελθόν της. Όταν όμως συνειδητοποιεί πως ίσως τα μέλη της αίρεσης την αναζητούν ακόμη, τότε η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση γίνεται όλο και πιο δυσδιάκριτη... Από τον τίτλο αίνιγμα, μέχρι το εξίσου αμφίσημο φινάλε, η «Μάρθα Μάρσι Μεί Μαρλιν», δεν υποκύπτει σε καμιά βεβαιότητα, δεν ξεκαθαρίζει τίποτα απ όσα θα χρειαζόταν ο θεατής ενός παραδοσιακού ψυχολογικού θρίλερ, για να καθησυχαστεί. Κινούμενο ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, αποκαλύπτοντας την ιστορία της μέσα από θραύσματα αναμνήσεων, από αποσπασματικές εικόνες ενός παρελθόντος που παραμένει ζωντανό στο μυαλό (κι ίσως όχι μόνο) της ηρωίδας του, το φιλμ μοιάζει να θέλει περισσότερο απ οτιδήποτε άλλο, να σε βυθίσει σε μια παχύρρευστη αμφιβολία, να σε κάνει να αμφισβητείς την αλήθεια των όσων βλέπεις, τα κίνητρα των χαρακτήρων, την λογική της ηρωίδας, τις ίδιες της βεβαιότητές σου. Είναι η Μάρθα το άβουλο θύμα μια σκοτεινής σέκτας, παγιδευμένη σε ένα εκ πρώτης όψεως ειδυλλιακό κοινόβιο, ή ακολουθεί τον μεφιστοφελικό ηγέτη της με πλήρη συνείδηση και καθαρή σκέψη; Είναι ο πάτερ φαμίλιας της καινούριας της «οικογένειας», ένας σατανικός εγκληματίας, ή ένας πασιφιστής φιλόσοφος; Ποια είναι η δύναμη που έλκει την Μάρθα στην απομονωμένη αυτιστική κοινωνία του κοινοβίου της και τι την κάνει τελικά να φύγει; Η απουσία εξηγήσεων, η έλλειψη ξεκάθαρης πληροφορίας, είναι αυτό που κάνει το στοιχείο του θρίλερ τόσο απειλητικό στην ταινία του Ντέρκιν, μαζί με την ικανότητά του να χτίζει μια ηρωίδα που μοιάζει να μην ανήκει ούτε στο κοινόβιο όπου την συναντάμε ούτε στο μπουρζούα, ακριβό εξοχικό της αδελφής της και του συζύγου της, όπου καταλήγει. Η αναζήτηση κάποιου μέρους να ανήκει μοιάζει να είναι το κλειδί στο ταξίδι της Μάρθα στην ταινία, μόνο που η υπαρξιακή της αναζήτηση, δεν αναλώνεται σε ομιχλώδεις, δυσεπίλυτους γρίφους για την πραγματική της φύση, αλλά σκιαγραφείται σαν τον αληθινό εφιάλτη αυτής της ταινίας: Η νεαρή γυναίκα του τίτλου, δεν μοιάζει να βρίσκει τη θέση της πουθενά. Ούτε στο ανατριχιαστικό κοινόβιο, ούτε στην γαλήνια εξοχική κατοικία. Ούτε ως Μάρθα ούτε ως Μάρσι Μέι. Κι αυτό είναι κάτι από το οποίο, όσο κι αν τρέξει, είναι δυστυχώς αδύνατο να ξεφύγει... Με την ρευστότητα ενός ονείρου, αλλά και την ένταση ενός slo-mo εφιάλτη, ο Σον Ντέρκιν παραδίδει ένα υπαρξιακό θρίλερ που σε στοιχειώνει. |
|
|
Άρτι
αφιχθέν από το Sundance, ένα ιδιαίτερο κομψοτέχνημα που θα μπορούσε να είναι
κάτι μεταξύ "Five Easy Pieces και "Zabriskie Point" με ολίγον από "The Manson
Family", στην low budget και ανεξάρτητη εκδοχή του. 