We Need to Talk About Kevin. ΗΠΑ, 2011. Σκηνοθεσία: Λιν Ράμσι. Σενάριο: Λιν Ράμσι, Ρόρι Κίνεαρ. Ηθοποιοί: Τίλντα Σουίντον, Εζρα Μίλερ, Τζον Σι Ράιλι. 112'

Κοινωνικό δράμα που ανατέμνει τη φύση του κακού στον άνθρωπο, μια ταινία με εξαιρετική σκηνοθεσία και ερμηνείες.

Λιν Ράμζι και Τίλντα Σουίντον κάνουν θαύματα. Η πρώτη καταφέρνει να μετατρέψει το «εσωτερικό» σε εικαστικό γεγονός. Και η δεύτερη, με την εκφραστικότητα και το στυλ της, επιδίδεται σε ρεσιτάλ ερμηνείας.

Με τον τρόπο με τον οποίο μια μητέρα αντιμετωπίζει τη μαζική δολοφονία των μαθητών ενός σχολείου από το γιο της, Κέβιν, καταπιάνεται η Λιν Ράμσι («Morvern Callar») στο ψυχολογικό της δράμα «Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν». Η ταινία της Ράμσι μάς δίνει μιαν άλλη πλευρά της ιστορίας δολοφονιών σε κολέγια, που μας είχε δώσει στην ταινία του «Ελέφαντας» ο Γκας Βαν Σαντ: την πλευρά της μητέρας του νεαρού δολοφόνου, η οποία εκτός από τα ψυχολογικά προβλήματα έχει ν' αντιμετωπίσει την εχθρική στάση των γονιών των δολοφονηθέντων παιδιών.

Με βάση το μπεστ-σέλερ της Λάιονελ Σρίβερ και με κυρίαρχο το κόκκινο χρώμα (τόσο η μπογιά με την οποία οι γείτονες βάφουν τους τοίχους και το αυτοκίνητο της μητέρας όσο και το αίμα), η σκηνοθέτρια καταγράφει τα διάφορα στάδια της ζωής του νεαρού Κέβιν, μέσα από μια σειρά σκηνές και μ' ένα στιλ που κινείται ανάμεσα στο ψυχολογικό θρίλερ (το «Μπλε βελούδο» του Ντέιβιντ Λιντς δεν απέχει και πολύ) και την ταινία τρόμου, από την οποία δεν λείπει και μια ποιητική ανάσα.

Σκηνές που ξεκινούν από τη βρεφική του ηλικία μέχρι τη σύλληψη και τη φυλάκισή του, επιμένοντας στην παράξενη σχέση με τη μητέρα του, Εύα (με την Τίλντα Σουίντον να δίνει με εκπληκτική δύναμη την καταπιεσμένη μάνα), που τα ψυχολογικά της προβλήματα και η έλλειψη μητρικής αγάπης (το συνεχές κλάμα του όταν είναι ακόμη μωρό την απωθούν από κοντά του) συμβάλλουν στην κατοπινή στάση του Κέβιν.

Με ένα σφιχτοδεμένο μοντάζ, μια ατμοσφαιρική φωτογραφία κι έναν εξαιρετικά ενορχηστρωμένο ρυθμό (από τις πιο εντυπωσιακές, τρομακτικές σκηνές είναι εκείνες όπου ο Κέβιν αρχίζει να σκοτώνει τους συμμαθητές του με το τόξο), η Ράμσι πηγαινοέρχεται, με εκπληκτική δεξιοτεχνία, ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, συχνά υπογραμμίζοντάς τις σκηνές της με μαύρο χιούμορ, καταγράφοντας, με σιγουριά και δύναμη, την κατάδυση της μάνας στη δική της, προσωπική, αποπνιχτική κόλαση.