Liberal Arts

Η.Π.Α., 2012, Εγχρωμο, Σκηνοθεσία: Τζος Ράντνορ, Πρωταγωνιστούν: Τζος Ράντνορ, Ελίζαμπεθ Ολσεν, Ρίτσαρντ Τζένκινς, Αλισον Τζάνεϊ, Ζακ Εφρον, Διάρκεια: 97 λεπτά

Με αφορμή την ομιλία συνταξιοδότησης ενός παλιού καθηγητή του, 35άρης ρομαντικός βιβλιοφάγος γνωρίζει εξίσου ρομαντική 19χρονη φοιτήτρια, σχηματίζοντας μια σχέση που θα πρέπει πρώτα να ξεπεράσει το χάσμα των γενεών μέχρι να αποφασιστεί η ακριβής της φύση. Δεν είναι εύκολο να επιστρέφεις στο παρελθόν, τελικά.

Ο τριαντάχρονος Νιουγιορκέζος Τζέσι επιστρέφει στο επαρχιακό Πανεπιστήμιο από το οποίο αποφοίτησε πριν καμπόσα χρόνια για να παραβρεθεί στην τελετή συνταξιοδότησης κάποιου παλιού, αγαπημένου καθηγητή του. Αλλά το πάθος του για το διάβασμα, η έντονη νοσταλγική διάθεση για την νιότη του και ο αχαλίνωτος ρομαντισμός του θα γίνουν το έναυσμα για μια κάπως… όψιμη ενηλικίωση… Αλλά και αφορμή να γνωρίσει ένα ολοκαινούριο, αστραφτερό, παράξενο μα αξιαγάπητο τελικά, κόσμο!

Μια σχεδόν αυτοβιογραφική, γι αυτό και αφάνταστα στοργική, συναισθηματική αλλά και υπέροχα τρυφερή και πολλές φορές στα όρια του κωμικού, ταινία. Μια χρήσιμη ευκαιρία αναμέτρησης με το χρόνο. Αναζήτησης του καλύτερου τρόπου να μεγαλώνει κανείς, μεθόδων να αντιμετωπίζει τα άσχημα επακόλουθα της ωρίμανσης και ευκαιριών να μετασχηματίζει την σκληρά αποκτώμενη γνώση σε γλυκά αφομοιωμένη εμπειρία…

Τα Βέλη του Ερωτα

Στην αρχή της ταινίας, ο χαρακτήρας της Ελίζαμπεθ Όλσεν προβληματίζεται σχετικά με το αν η ζωή είναι απλά ένας αυτοσχεδιασμός. Σύμφωνα με όσα έχει μάθει στα αντίστοιχα μαθήματα, το μόνο που χρειάζεται είναι να μην πεις «όχι» και απλά να αυτοσχεδιάσεις στη συνέχεια χωρίς να το πολυσκεφτείς. Αυτή τη λογική, δεν την αποδέχεται εύκολα ο πρωταγωνιστής μας, ο Τζέσι (Τζος Ράντνορ), εξαρχής, όμως, οι εξελίξεις των πραγμάτων ίσως τον αναγκάσουν να αναθεωρήσει.

Αυτή είναι και η αρχή πάνω στην οποία στηρίζεται η ανάπτυξη των «Βελών του Έρωτα». Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Ράντνορ βάζει το χαρακτήρα του να βρίσκεται ξαφνικά σε ένα περιβάλλον που είχε ξεπεράσει, προκαλώντας τον να αντιδράσει και να βάλει σε τάξη όλες τις καταστάσεις που έρχονται προς το μέρος του. Φανερά μη ικανοποιημένος από την τωρινή του ζωή, βλέπει να ανοίγονται μπροστά του πόρτες που θεωρούσε ότι είχε κλείσει πίσω του, ενώ ταυτόχρονα παρατηρεί στους τωρινούς φοιτητές όλα τα στοιχεία που χαρακτήρισαν τη δική του σπουδαστική εμπειρία. Νοσταλγία υπάρχει, όμως, πλέον φιλτράρεται μέσα από τις μετέπειτα εμπειρίες του, γεγονός που τον κάνει να βλέπει μάλλον κυνικά τα πράγματα. Η γνωριμία του με τη Ζίμπι (Ελίζαμπεθ Όλσεν) είναι σα μια μετωπική σύγκρουση με το παρελθόν και ο ίδιος θα πρέπει να «αυτοσχεδιάσει χωρίς να πολυσκεφτεί τις συνέπειες», αν δε θέλει να χαθεί στο χάσμα των γενεών.

Αυτή η σύγκρουση εξαρχής παρουσιάζει ενδιαφέρον. Ο Ράντνορ αρέσκεται να βάζει τους χαρακτήρες του να ανταλλάσσουν θεωρίες σχετικά με τον έρωτα, την καθημερινότητα, την κλασική μουσική, την («young adult» και μη) λογοτεχνία, τη ζωή στο Πανεπιστήμιο, τη ρουτίνα της Νέας Υόρκης. Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας (όταν δεν ακολουθεί τους θεμελιώδεις κανόνες μιας ρομαντικής κομεντί, δηλαδή) είναι απλά μια σειρά διαλόγων, όχι πολύ μακριά από τη λογική ενός φιλμ της «Πριν…» τριλογίας. Αυτό του δίνει την ευκαιρία να γεμίσει το σενάριο τσιτάτα και αποφθέγματα, που καλύπτουν μεν μια ευρεία θεματολογία και θέλουν διακαώς να φαίνονται έξυπνα, αλλά, δυστυχώς, μόνο μέρος τους καταφέρνει να πετύχει το στόχο. Για κάθε ευφάνταστη συνειδητοποίηση υπάρχει κι ένα κλισέ (κυρίως όταν η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τη διαφορά ηλικίας) και για κάθε γνήσιο προβληματισμό υπάρχει μια εξαναγκασμένη εξέλιξη που απορρυθμίζει την ισορροπία. Οι διάλογοι αυτοί του Τζέσι με τη Ζίμπι δεν είναι όσο πρωτότυποι θα ήθελαν να είναι, όμως ακούγονται αληθινοί και αυτό είναι σίγουρα ένα σημαντικό προσόν, ακόμα κι αν δεν είναι πολύ ενδοσκοπικοί.

Όπως και στην πλειοψηφία των τηλεοπτικών συντελεστών που επιχειρούν να κάνουν την κινηματογραφική τους μετάβαση, ο Ράντνορ (που είναι ο πρωταγωνιστής του «How I Met your Mother») στηρίζει τις βάσεις του σεναρίου του στην ατάκα που θα τραβήξει την προσοχή τού κοινού μέχρι να έρθει η επόμενη, που θα πρέπει να προκαλέσει εξίσου την αντίδρασή του. Από την άλλη, βέβαια, η εμπειρία της τηλεόρασης τον βοηθάει να δημιουργήσει γρήγορα συμπαθείς χαρακτήρες, που ακόμα κι αν δε διέπονται από απόλυτη πρωτοτυπία, παίρνουν το κοινό με το μέρος τους χάρη στη φυσικότητά τους. Αυτή η συμπάθεια συγχωρεί αρκετά ατοπήματα και κάνει ανώδυνη την προβολή, ίσως, κάποιες φορές, εις βάρος μερικών ουσιαστικών προβληματισμών, που θέλει να προβάλει το σενάριο.

Στην τελική, τα «Βέλη του Έρωτα» μπορεί να μην έχουν να πουν κάτι που δεν έχει ειπωθεί ποτέ, όμως, χαρακτηρίζονται από ειλικρινείς προθέσεις και έναν παλιομοδίτικο ρομαντισμό, που δεν είναι εμφανής μόνο από τη σχέση δια αλληλογραφίας του Τζέσι και της Ζίμπι. Δεν είναι ανάγκη να υπάρχει πάντα κάτι το διαφορετικό για να πετύχει ένα love story και ο Ράντνορ επενδύει αρκετά στους χαρακτήρες για να παραβλέψουμε οποιαδήποτε αφέλεια. Εξάλλου, οι Ράντνορ και Όλσεν «δένουν» καλά, βασική αρχή για να πετύχει μια ιδιόμορφη μεν, ρομαντική δε κομεντί. Για ουσιαστικούς προβληματισμούς, μπορούμε απλά να στραφούμε αλλού.