Ιταλία, 2013. Σκηνοθεσία: Βαλέρια Γκολίνο. Σενάριο: Βαλέρια Γκολίνο, Φραντσέσκα Μαρτσιάνο, Βάλια Σαντέλα. Ηθοποιοί: Τζασμίν Τρίνκα, Κάρλο Τσέκι, Λίμπερο Ντε Ριέντζο. 96'

Σιωπηλό, αλληγορικό δράμα πάνω στις βασικές αξίες της ζωής, στο σύγχρονο πολιτισμό και στο τίμημα της ενηλικίωσης. Μια αγνή, συναισθηματικά γενναιόδωρη κινηματογραφική χειρονομία, η οποία απέσπασε τη Χρυσή Άρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου.

Η Βαλέρια Γκολίνο, γνωστή μέχρι τώρα ως μια σπουδαία ιταλίδα ηθοποιός διεθνούς βεληνεκούς, περνάει πίσω από την κάμερα και κάνει το σκηνοθετικό ντεμπούτο της με ταινία μυθοπλασίας κοινωνικού προβληματισμού για το βιοηθικό ζήτημα της ευθανασίας.

Μετά τα “Million Dollar Baby” (2004), “The Sea Inside” (2004) – βραβευμένα και τα δύο με Όσκαρ την ίδια χρονιά – το “You Don’t Know Jack” (2010) – βραβευμένο με Emmy και Χρυσή Σφαίρα – και το, επίσης, βραβευμένο με Όσκαρ “Amour” (2012), έρχεται το “Μέλι”(aka Miele) της Γκολίνο να δώσει την δίκη του εκδοχή πάνω στο θέμα.

Η 30χρονη Ιρένε (Τζασμίνε Τρίνκα) είναι η Μέλι. «Ιρένε» για τους γονείς και φίλους, «Μέλι» για τους ανθρώπους που πάσχοντας από χρόνιες εκφυλιστικές παθήσεις επιθυμούν να τερματίσουν την ζωή τους. Έχοντας παρατήσει τις σπουδές της στην ιατρική, η Ιρένε βγάζει τα προς το ζην παρέχοντας, έναντι αδράς αμοιβής, υπηρεσίες εκούσιας ευθανασίας σε βαριά αρρώστους.

Πατώντας πάνω στο μυθιστόρημα του Μάουρο Κοβάσιτς (A Nome Tuo) η Γκολίνο επιχειρεί, ως πρωτοεμφανιζόμενη σκηνοθέτης, ένα ομολογουμένως δύσκολο πρότζεκτ: Να θίξει το θέμα της εκούσιας ευθανασίας, χωρίς μελοδραματισμούς, ηθικολογίες και διακηρύξεις ιδεών. Και ως προς αυτό τα καταφέρνει θαυμάσια.

Το ενδιαφέρον της στρέφεται εξολοκλήρου πάνω στην ηρωίδα της, Ιρένε/Μέλι, και την μελετά ως γυναίκα, ως ακτιβίστρια, ως προσωπικότητα και ως αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο ρόλων της.

Πολύ έξυπνα η Γκολίνο επιλέγει να προσδώσει στην ηρωίδα της ανδρόγυνα χαρακτηριστικά που την τοποθετούν σε μια ενδιάμεση κατάσταση πάνω στην οποία χτίζεται ολόκληρη η αφήγηση . Αυτή η ενδιάμεση κατάσταση είναι και ο τοίχος προστασίας μεταξύ Ιρένε και Μέλι, μεταξύ λάθους και σωστού και εν τέλει μεταξύ ζωής και θανάτου. Δεν είναι τυχαίο ότι η Γκολίνο δεν χάνει ευκαιρία στο να μας δείχνει την Ιρένε πίσω από γυάλινες επιφάνειες και καθρέφτες. Όλες οι επιλογές της ηρωίδας της συντελούν στο να μην υπάρχει ουσιαστικά πουθενά: διατηρεί την ιδιότητα της φοιτήτριας στον πατέρα της και στον φίλο της, ώστε να δικαιολογεί την απουσία της όταν ταξιδεύει στο Μεξικό για να αγοράσει τα απαραίτητα φάρμακα, συνάπτει ερωτικές σχέσεις με έναν παντρεμένο, ζει απομονωμένη σε ένα σπίτι δίπλα στην θάλασσα και «επιστρέφει» μέσα στον κόσμο κυρίως για τα ραντεβού με τους ασθενείς.

Θέλοντας να ξορκίσει τον θάνατο, γυμνάζεται μανιωδώς είτε κολυμπώντας είτε κάνοντας ποδήλατο, δεν καπνίζει και κάνει συνεχώς καρδιολογικές εξετάσεις. Οι κρίσεις πανικού που παθαίνει είναι το αντίδοτο στην ιδέα και θέα του θανάτου που η ίδια προσφέρει κάθε φορά. Το αίτημα για έναν αξιοπρεπή θάνατο σε ανθρώπους που έχουν πάψει πια να ζουν καθώς απλά υπάρχουν είναι η ώθηση και ο εξαγιασμός των πράξεών της. Μέχρι που η στιγμή τα φέρνει έτσι ώστε εν αγνοία της να δώσει τα απαραίτητα προς ευθανασία φάρμακα σε έναν άνθρωπο που πάσχει από κατάθλιψη. Ο Κάρλο Γκριμάλντι, επιτυχημένος αρχιτέκτονας , χωρισμένος και άτεκνος θα γίνει το πρόσωπο που θα φέρει την Ιρένε σε μια κατά μέτωπο επίθεση με την Μέλι και κατ’ επέκταση με την ζωή της.

Η Γκολίνο σκηνοθετεί το «Μέλι» με όρους επιστημονικού ερευνητή, όπου η μεροληψία και τα βεβιασμένα αποτελέσματα βρίσκονται εκτός μεθοδολογίας. Δημιουργώντας μια άκρως ενδιαφέρουσα περσόνα όπου θηλυκώνει υπέροχα στο πρόσωπο της Τρίνκα παραδίδει ένα φιλμ φιλοσοφικά τοποθετημένο στο να τεθούν τα σωστά ερωτήματα και όχι στο να απαντηθούν, υπό την μορφή ενός πειράματος τόσο για την ίδια την Γκολίνο ως σκηνοθέτη, όσο και για το βιοηθικό δίλημμα που επιχειρεί να αρθρώσει.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της ελληνικής καταγωγής Ιταλίδας Βαλέρια Γκολίνο κερδίζει τις εντυπώσεις μιλώντας για το δύσκολο θέμα της «υποβοηθούμενης αυτοκτονίας».
Σκηνοθεσία Βαλέρια Γκολίνο
Βιογραφία
Μεγάλωσε στην Αθήνα, κόρη μιας Ελληνίδας ζωγράφου και ενός Ιταλού κριτικού λογοτεχνίας και καθηγητή γερμανικών σπουδών. Σε ηλικία 14 ετών, ξεκίνησε να εργάζεται ως μοντέλο. Την ανακάλυψε η Ιταλίδα σκηνοθέτις Λίνα Βερτμύλερ και στο Φεστιβάλ Βενετίας του 1986, κέρδισε βραβείο για την ερμηνεία της στο ρόλο της Μπρούνα, μιας οικόνομου με φλογερό ταμπεραμέντο, στην ταινία Storia d’amore. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 έκανε διεθνή καριέρα με ταινίες όπως Ο άνθρωπος της βροχής, Στραβοί πιλότοι, Τέσσερα δωμάτια, Αφήνοντας το Λας Βέγκας και Απόδραση απ’ το Λος Άντζελες. Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται πιο πολύ με Ιταλούς και Γάλλους σκηνοθέτες.
Φιλμογραφία
2010 Armandino e il madre (μμ)
2013 Miele

Βραβεία
• Ειδική Μνεία Οικουμενικής Επιτροπής - Διεθνές Φεστιβάλ Καννών 2013
• Υποψήφια για το βραβείο «Ένα κάποιο Βλέμμα» στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών 2013
• Βραβείο κοινού στο Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βρυξελλών 2013
• Βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας και Βραβείου πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη, Χρυσές Σφαίρες Ιταλίας
• Υποψήφια για το Βραβείο Ανακάλυψης - Βραβείο FIPRESCI στα Βραβεία Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου 2013
• Υποψήφιο για Βραβείο LUX Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου
• Βραβείο KINGFISHER, στο 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Λιουμπλιάνα

Μέλι

Ιταλία, 2013. Σκηνοθεσία: Βαλέρια Γκολίνο. Σενάριο: Βαλέρια Γκολίνο, Φραντσέσκα Μαρτσιάνο, Βάλια Σαντέλα. Ηθοποιοί: Τζασμίν Τρίνκα, Κάρλο Τσέκι, Λίμπερο Ντε Ριέντζο. 96'

Σιωπηλό, αλληγορικό δράμα πάνω στις βασικές αξίες της ζωής, στο σύγχρονο πολιτισμό και στο τίμημα της ενηλικίωσης. Μια αγνή, συναισθηματικά γενναιόδωρη κινηματογραφική χειρονομία, η οποία απέσπασε τη Χρυσή Άρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου.

Η Βαλέρια Γκολίνο, γνωστή μέχρι τώρα ως μια σπουδαία ιταλίδα ηθοποιός διεθνούς βεληνεκούς, περνάει πίσω από την κάμερα και κάνει το σκηνοθετικό ντεμπούτο της με ταινία μυθοπλασίας κοινωνικού προβληματισμού για το βιοηθικό ζήτημα της ευθανασίας.

Μετά τα “Million Dollar Baby” (2004), “The Sea Inside” (2004) – βραβευμένα και τα δύο με Όσκαρ την ίδια χρονιά – το “You Don’t Know Jack” (2010) – βραβευμένο με Emmy και Χρυσή Σφαίρα – και το, επίσης, βραβευμένο με Όσκαρ “Amour” (2012),  έρχεται το “Μέλι”(aka Miele) της Γκολίνο να δώσει την δίκη του εκδοχή πάνω στο θέμα.

Η 30χρονη Ιρένε (Τζασμίνε Τρίνκα) είναι η Μέλι. «Ιρένε» για τους γονείς και φίλους, «Μέλι» για τους ανθρώπους που πάσχοντας από χρόνιες εκφυλιστικές παθήσεις επιθυμούν να τερματίσουν την ζωή τους. Έχοντας παρατήσει τις σπουδές της στην ιατρική, η Ιρένε βγάζει τα προς το ζην παρέχοντας, έναντι αδράς αμοιβής, υπηρεσίες εκούσιας ευθανασίας σε βαριά αρρώστους.

Πατώντας πάνω στο μυθιστόρημα του Μάουρο Κοβάσιτς (A Nome Tuo) η Γκολίνο επιχειρεί, ως πρωτοεμφανιζόμενη σκηνοθέτης, ένα ομολογουμένως δύσκολο πρότζεκτ: Να θίξει το θέμα της εκούσιας ευθανασίας, χωρίς μελοδραματισμούς, ηθικολογίες και διακηρύξεις ιδεών. Και ως προς αυτό τα καταφέρνει θαυμάσια.

Το ενδιαφέρον της στρέφεται εξολοκλήρου πάνω στην ηρωίδα της, Ιρένε/Μέλι, και την μελετά ως γυναίκα, ως ακτιβίστρια, ως προσωπικότητα και ως αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο ρόλων της.

Πολύ έξυπνα η Γκολίνο επιλέγει να προσδώσει στην ηρωίδα της ανδρόγυνα χαρακτηριστικά που την τοποθετούν σε μια ενδιάμεση κατάσταση πάνω στην οποία χτίζεται ολόκληρη η αφήγηση . Αυτή η ενδιάμεση κατάσταση είναι και ο τοίχος προστασίας μεταξύ Ιρένε και Μέλι, μεταξύ λάθους και σωστού και εν τέλει μεταξύ ζωής και θανάτου. Δεν είναι τυχαίο ότι η Γκολίνο δεν χάνει ευκαιρία στο να μας δείχνει την Ιρένε πίσω από γυάλινες επιφάνειες και καθρέφτες. Όλες οι επιλογές της ηρωίδας της συντελούν στο να μην υπάρχει ουσιαστικά πουθενά: διατηρεί την ιδιότητα της φοιτήτριας στον πατέρα της και στον φίλο της, ώστε να δικαιολογεί την απουσία της όταν ταξιδεύει στο Μεξικό για να αγοράσει τα απαραίτητα φάρμακα, συνάπτει ερωτικές σχέσεις με έναν παντρεμένο, ζει απομονωμένη σε ένα σπίτι δίπλα στην θάλασσα και «επιστρέφει» μέσα στον κόσμο κυρίως για τα ραντεβού με τους ασθενείς.

Θέλοντας να ξορκίσει τον θάνατο, γυμνάζεται μανιωδώς είτε κολυμπώντας είτε κάνοντας ποδήλατο, δεν καπνίζει και κάνει συνεχώς καρδιολογικές εξετάσεις. Οι κρίσεις πανικού που παθαίνει είναι το αντίδοτο στην ιδέα και θέα του θανάτου που η ίδια προσφέρει κάθε φορά. Το αίτημα για έναν αξιοπρεπή θάνατο σε ανθρώπους που έχουν πάψει πια να ζουν καθώς απλά υπάρχουν είναι η ώθηση και ο εξαγιασμός των πράξεών της. Μέχρι που η στιγμή τα φέρνει έτσι ώστε εν αγνοία της να δώσει τα απαραίτητα προς ευθανασία φάρμακα σε έναν άνθρωπο που πάσχει από κατάθλιψη. Ο Κάρλο Γκριμάλντι, επιτυχημένος αρχιτέκτονας , χωρισμένος και άτεκνος θα γίνει το πρόσωπο που θα φέρει την Ιρένε σε μια κατά μέτωπο επίθεση με την Μέλι και κατ’ επέκταση με την ζωή της.

Η Γκολίνο σκηνοθετεί το «Μέλι» με όρους επιστημονικού ερευνητή, όπου η μεροληψία και τα βεβιασμένα αποτελέσματα βρίσκονται εκτός μεθοδολογίας. Δημιουργώντας μια άκρως ενδιαφέρουσα περσόνα όπου θηλυκώνει υπέροχα στο πρόσωπο της Τρίνκα παραδίδει ένα φιλμ φιλοσοφικά τοποθετημένο στο να τεθούν τα σωστά ερωτήματα και όχι στο να απαντηθούν, υπό την μορφή ενός πειράματος τόσο για την ίδια την Γκολίνο ως σκηνοθέτη, όσο και για το βιοηθικό δίλημμα που επιχειρεί να αρθρώσει.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της ελληνικής καταγωγής Ιταλίδας Βαλέρια Γκολίνο κερδίζει τις εντυπώσεις μιλώντας για το δύσκολο θέμα της «υποβοηθούμενης αυτοκτονίας».

Σκηνοθεσία Βαλέρια Γκολίνο

Βιογραφία

Μεγάλωσε στην Αθήνα, κόρη μιας Ελληνίδας ζωγράφου και ενός Ιταλού κριτικού λογοτεχνίας και καθηγητή γερμανικών σπουδών. Σε ηλικία 14 ετών, ξεκίνησε να εργάζεται ως μοντέλο. Την ανακάλυψε η Ιταλίδα σκηνοθέτις Λίνα Βερτμύλερ και στο Φεστιβάλ Βενετίας του 1986, κέρδισε βραβείο για την ερμηνεία της στο ρόλο της Μπρούνα, μιας οικόνομου με φλογερό ταμπεραμέντο, στην ταινία Storia d’amore. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 έκανε διεθνή καριέρα με ταινίες όπως Ο άνθρωπος της βροχής, Στραβοί πιλότοι, Τέσσερα δωμάτια, Αφήνοντας το Λας Βέγκας και Απόδραση απ’ το Λος Άντζελες. Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται πιο πολύ με Ιταλούς και Γάλλους σκηνοθέτες.

Φιλμογραφία

2010 Armandino e il madre (μμ)

2013 Miele

Βραβεία

• Ειδική Μνεία Οικουμενικής Επιτροπής - Διεθνές Φεστιβάλ Καννών 2013

• Υποψήφια για το βραβείο «Ένα κάποιο Βλέμμα» στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών 2013

• Βραβείο κοινού στο Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βρυξελλών 2013

• Βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας και Βραβείου πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη, Χρυσές Σφαίρες Ιταλίας

• Υποψήφια για το Βραβείο Ανακάλυψης - Βραβείο FIPRESCI στα Βραβεία Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου 2013

• Υποψήφιο για Βραβείο LUX Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

• Βραβείο KINGFISHER, στο 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Λιουμπλιάνα

Σιωπηλό, αλληγορικό δράμα πάνω στις βασικές αξίες της ζωής, στο σύγχρονο πολιτισμό και στο τίμημα της ενηλικίωσης. Μια αγνή, συναισθηματικά γενναιόδωρη κινηματογραφική χειρονομία, η οποία απέσπασε τη Χρυσή Άρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου.

Η Βαλέρια Γκολίνο, γνωστή μέχρι τώρα ως μια σπουδαία ιταλίδα ηθοποιός διεθνούς βεληνεκούς, περνάει πίσω από την κάμερα και κάνει το σκηνοθετικό ντεμπούτο της με ταινία μυθοπλασίας κοινωνικού προβληματισμού για το βιοηθικό ζήτημα της ευθανασίας.

Μετά τα “Million Dollar Baby” (2004), “The Sea Inside” (2004) – βραβευμένα και τα δύο με Όσκαρ την ίδια χρονιά – το “You Don’t Know Jack” (2010) – βραβευμένο με Emmy και Χρυσή Σφαίρα – και το, επίσης, βραβευμένο με Όσκαρ “Amour” (2012), έρχεται το “Μέλι”(aka Miele) της Γκολίνο να δώσει την δίκη του εκδοχή πάνω στο θέμα.

Η 30χρονη Ιρένε (Τζασμίνε Τρίνκα) είναι η Μέλι. «Ιρένε» για τους γονείς και φίλους, «Μέλι» για τους ανθρώπους που πάσχοντας από χρόνιες εκφυλιστικές παθήσεις επιθυμούν να τερματίσουν την ζωή τους. Έχοντας παρατήσει τις σπουδές της στην ιατρική, η Ιρένε βγάζει τα προς το ζην παρέχοντας, έναντι αδράς αμοιβής, υπηρεσίες εκούσιας ευθανασίας σε βαριά αρρώστους.

Πατώντας πάνω στο μυθιστόρημα του Μάουρο Κοβάσιτς (A Nome Tuo) η Γκολίνο επιχειρεί, ως πρωτοεμφανιζόμενη σκηνοθέτης, ένα ομολογουμένως δύσκολο πρότζεκτ: Να θίξει το θέμα της εκούσιας ευθανασίας, χωρίς μελοδραματισμούς, ηθικολογίες και διακηρύξεις ιδεών. Και ως προς αυτό τα καταφέρνει θαυμάσια.

Το ενδιαφέρον της στρέφεται εξολοκλήρου πάνω στην ηρωίδα της, Ιρένε/Μέλι, και την μελετά ως γυναίκα, ως ακτιβίστρια, ως προσωπικότητα και ως αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο ρόλων της.

Πολύ έξυπνα η Γκολίνο επιλέγει να προσδώσει στην ηρωίδα της ανδρόγυνα χαρακτηριστικά που την τοποθετούν σε μια ενδιάμεση κατάσταση πάνω στην οποία χτίζεται ολόκληρη η αφήγηση . Αυτή η ενδιάμεση κατάσταση είναι και ο τοίχος προστασίας μεταξύ Ιρένε και Μέλι, μεταξύ λάθους και σωστού και εν τέλει μεταξύ ζωής και θανάτου. Δεν είναι τυχαίο ότι η Γκολίνο δεν χάνει ευκαιρία στο να μας δείχνει την Ιρένε πίσω από γυάλινες επιφάνειες και καθρέφτες. Όλες οι επιλογές της ηρωίδας της συντελούν στο να μην υπάρχει ουσιαστικά πουθενά: διατηρεί την ιδιότητα της φοιτήτριας στον πατέρα της και στον φίλο της, ώστε να δικαιολογεί την απουσία της όταν ταξιδεύει στο Μεξικό για να αγοράσει τα απαραίτητα φάρμακα, συνάπτει ερωτικές σχέσεις με έναν παντρεμένο, ζει απομονωμένη σε ένα σπίτι δίπλα στην θάλασσα και «επιστρέφει» μέσα στον κόσμο κυρίως για τα ραντεβού με τους ασθενείς.

Θέλοντας να ξορκίσει τον θάνατο, γυμνάζεται μανιωδώς είτε κολυμπώντας είτε κάνοντας ποδήλατο, δεν καπνίζει και κάνει συνεχώς καρδιολογικές εξετάσεις. Οι κρίσεις πανικού που παθαίνει είναι το αντίδοτο στην ιδέα και θέα του θανάτου που η ίδια προσφέρει κάθε φορά. Το αίτημα για έναν αξιοπρεπή θάνατο σε ανθρώπους που έχουν πάψει πια να ζουν καθώς απλά υπάρχουν είναι η ώθηση και ο εξαγιασμός των πράξεών της. Μέχρι που η στιγμή τα φέρνει έτσι ώστε εν αγνοία της να δώσει τα απαραίτητα προς ευθανασία φάρμακα σε έναν άνθρωπο που πάσχει από κατάθλιψη. Ο Κάρλο Γκριμάλντι, επιτυχημένος αρχιτέκτονας , χωρισμένος και άτεκνος θα γίνει το πρόσωπο που θα φέρει την Ιρένε σε μια κατά μέτωπο επίθεση με την Μέλι και κατ’ επέκταση με την ζωή της.

Η Γκολίνο σκηνοθετεί το «Μέλι» με όρους επιστημονικού ερευνητή, όπου η μεροληψία και τα βεβιασμένα αποτελέσματα βρίσκονται εκτός μεθοδολογίας. Δημιουργώντας μια άκρως ενδιαφέρουσα περσόνα όπου θηλυκώνει υπέροχα στο πρόσωπο της Τρίνκα παραδίδει ένα φιλμ φιλοσοφικά τοποθετημένο στο να τεθούν τα σωστά ερωτήματα και όχι στο να απαντηθούν, υπό την μορφή ενός πειράματος τόσο για την ίδια την Γκολίνο ως σκηνοθέτη, όσο και για το βιοηθικό δίλημμα που επιχειρεί να αρθρώσει.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της ελληνικής καταγωγής Ιταλίδας Βαλέρια Γκολίνο κερδίζει τις εντυπώσεις μιλώντας για το δύσκολο θέμα της «υποβοηθούμενης αυτοκτονίας».
Σκηνοθεσία Βαλέρια Γκολίνο
Βιογραφία
Μεγάλωσε στην Αθήνα, κόρη μιας Ελληνίδας ζωγράφου και ενός Ιταλού κριτικού λογοτεχνίας και καθηγητή γερμανικών σπουδών. Σε ηλικία 14 ετών, ξεκίνησε να εργάζεται ως μοντέλο. Την ανακάλυψε η Ιταλίδα σκηνοθέτις Λίνα Βερτμύλερ και στο Φεστιβάλ Βενετίας του 1986, κέρδισε βραβείο για την ερμηνεία της στο ρόλο της Μπρούνα, μιας οικόνομου με φλογερό ταμπεραμέντο, στην ταινία Storia d’amore. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 έκανε διεθνή καριέρα με ταινίες όπως Ο άνθρωπος της βροχής, Στραβοί πιλότοι, Τέσσερα δωμάτια, Αφήνοντας το Λας Βέγκας και Απόδραση απ’ το Λος Άντζελες. Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεται πιο πολύ με Ιταλούς και Γάλλους σκηνοθέτες.
Φιλμογραφία
2010 Armandino e il madre (μμ)
2013 Miele

Βραβεία
• Ειδική Μνεία Οικουμενικής Επιτροπής - Διεθνές Φεστιβάλ Καννών 2013
• Υποψήφια για το βραβείο «Ένα κάποιο Βλέμμα» στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών 2013
• Βραβείο κοινού στο Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βρυξελλών 2013
• Βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας και Βραβείου πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη, Χρυσές Σφαίρες Ιταλίας
• Υποψήφια για το Βραβείο Ανακάλυψης - Βραβείο FIPRESCI στα Βραβεία Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου 2013
• Υποψήφιο για Βραβείο LUX Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου
• Βραβείο KINGFISHER, στο 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Λιουμπλιάνα