Elefante Blanco Σκηνοθεσία: Πάμπλο Τραπέρο

Αργεντινή, Ισπανία, Γαλλία, 2012, Εγχρωμο Παραγωγή: Χουαν Πάμπλο Γκάλι, Χουάν Γκορντόν, Χουαν Βέρα Σκηνοθεσία: Πάμπλο Τραπέρο Σενάριο: Αλεχάντρο Φαντέλ, Μαρτίν Μαουρέγκι, Σαντιάγο Μίτρε, Πάμπλο Τραπέρο Φωτογραφία: Γκιγιέρμο Νιέτο Μοντάζ: Αντρές Π. Εστράντα, Νάτσο Ρουίζ Καπίλας, Πάμπλο Τραπέρο Μουσική: Μάικλ Νάιμαν Πρωταγωνιστούν: Ρικάρντο Νταρίν, Ζερεμί Ρενιέ, Μαρτίνα Γκουσμάν Διάρκεια: 105 λεπτά

Αργεντινή, 21ος αιώνας. Ναρκωτικά, εγκληματικότητα, βία, φαβέλες. Βάλτος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και χωνευτήρι της απόλυτης φτώχειας, μιζέριας και απελπισίας.

Ο εξαίρετος δημιουργός Pablo Trapero, το γνωρίζει καλά αυτό και έτσι με θάρρος και επίγνωση, μας βαπτίζει μέσα σε ένα επώδυνο κοινωνικό ρεαλισμό και την δραματική συγκίνηση που αυτός εξάγει.

Δυο ιερείς, ο Julian (Ricardo Darin, του Carancho, του Διατριβή για ένα Φόνο και φυσικά του «Το μυστικό στα Μάτια τους», ο πιο αναγνωρίσιμος αργεντίνος ηθοποιός και συνήθης ύποπτος του σκηνοθέτη) και ο Nicolas μαζί με την Luciana (γυναίκα του σκηνοθέτη, επίσης μόνιμη παρουσία στις ταινίες του), εργάζονται για να βοηθήσουν τον φτωχόκοσμο και τα παιδιά μιας φαβέλας.

Όμως καθώς ένα παιδί δολοφονείται από ντόπια συμμορία και ερχόμενοι αντιμέτωποι με την κρατική και παρακρατική βία, οι αμφιβολίες του ιερού σκοπού τους έρχονται σε πρώτο πλάνο.

Με φρέσκο μα πεπειραμένο βλέμμα, λιτή και δομημένη σκηνοθεσία που αναδεικνύει την ουσία, απόλυτο πρωταγωνιστή την πραγματική Villa 21 ή «Miseria» - όπως ονομάζεται η συγκεκριμένη φαβέλα - και τους κατοίκους της, έντονο ανθρωποκεντρικό και ντοκιμαντερίστικο στυλ που επικεντρώνει στους χαρακτήρες - με τα πάθη και τις «αμαρτίες» τους - μέσα σε ένα ασφυκτικό κοινωνικό πλαίσιο, ξεκινώντας ως δράμα αλλά κλιμακώνοντας, έντεχνα, σε μια πολιτική δήλωση - στοιχείο της Λατινοαμερικάνικης «ευφυΐας» - ο Pablo Trapero αφηγείται την ζοφερή πραγματικότητα, δημιουργώντας μια Αργεντίνικη «Πόλη του Θεού».

Ο «Λευκός Ελέφαντας», ένα τεράστιο ανολοκλήρωτο νοσοκομείο στο κέντρο του Μπουένος Άιρες, στέκει επιβλητικά πάνω από τα παραπήγματα, κατά τον ίδιο τρόπο, που στέκουν ανολοκλήρωτες και ηττημένες, οι πράξεις και προσευχές των ιερέων.

Οι κοινωνικές πληγές έχουν ανάγκη θεραπεία. Θρησκευτική καρτερικότητα και φιλανθρωπία; Κομμάτι αδύνατο.

Ο Trapero, δεν επιτίθεται ανοιχτά στο θρησκευτικό αίσθημα, μα αποδομεί προοδευτικά της ματαιότητα της ελεημοσύνης, που μένει ξεκρέμαστη μπρος στις κοινωνικές ανάγκες, αποδίδοντας ευθύνες άμεσες και έμμεσες, δράσης (κυρίως) ή παράλειψης, στην κρατική και εκκλησιαστική εξουσία.

Λύση βρίσκει στη θυσία για το δίκιο. Ο Julian, προοδευτικά, δέχεται τον ρόλο του, ως προστάτης του λαού άνευ «ιερο»φυλακίου.

Και μια ταινία, που μας μιλά έτσι ξεκάθαρα, την έχουμε απόλυτη ανάγκη.

«Λευκός Ελέφαντας» - Η ελπίδα πεθαίνει στις παραγκουπόλεις της Αργεντινής

Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, η νέα ταινία του Αργεντινού σκηνοθέτη Πάμπλο Τραπέρο, με πρωταγωνιστές τους Ρικάρντο Ντάριν και Ζερεμί Ρενιέ, μας μεταφέρει στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης που επικρατούν στις παραγκουπόλεις της Αργεντινής. Το φιλμ είναι ένα σκληρό, αλλά παράλληλα και ρεαλιστικό, κοινωνικό δράμα, το οποίο θέτει προβληματισμούς και ερωτήματα στον θεατή, τα οποία όμως αιωρούνται αναπάντητα... Του Γιώργου Ρούσσου.

«Πιστεύω ότι το παρελθόν της Αργεντινής, εξαιτίας της πολυπλοκότητας του, μοιάζει με το παρελθόν ενός ανθρώπου, κάθε μέρα που περνά μας μαθαίνει και κάτι. Το παρελθόν του καθένα μας αντανακλά στο παρόν, και μια χώρα προοδεύει όταν μπορεί να αντανακλά το παρελθόν της. Δεν πιστεύω σε ολοκληρωτικές απαντήσεις, αλλά ένας τρόπος να μαθαίνεις από το παρελθόν, είναι να το χρησιμοποιείς σαν καθρέφτη. Δε μπορούμε να ξεχάσουμε το παρελθόν, αλλά να το θυμόμαστε για να κάνουμε ένα καλύτερο μέλλον. Κοιτώντας πίσω, μπορούμε να χτίσουμε καλύτερα το μέλλον, κι αυτός είναι κοινός παρονομαστής για κάθε χώρα, για κάθε άνθρωπο.» Πάμπλο Τραπέρο

Ο Τζούλιαν (Ρικάρντο Ντάριν) και ο Νίκολας (Ζερεμί Ρενιέ), δύο ιερείς που εργάζονται στη “Villa Virgin”, μια παραγκούπολη στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες, προσπαθούν σκληρά να βοηθήσουν τους ντόπιους κατοίκους. Ο Τζούλιαν, προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τις όποιες πολιτικές του διασυνδέσεις για να προχωρήσει η κατασκευή ενός νοσοκομείου.

Ο Νίκολας, λίγο αφού έγινε μάρτυρας της δολοφονίας των ανθρώπων της κοινότητας που ζούσε από παραστρατιωτικές δυνάμεις, αποφασίζει να ακολουθήσει τον Τζούλιαν στο έργο που επιτελεί. Βαθιά προβληματισμένος, ο ήρωας μας βρίσκει καταφύγιο στην αγκαλιά της Λουτσιάνα (Μαρτίνα Γκούσμαν), μιας νέας, αλλά και άθεης κοινωνικής λειτουργού.

Καθώς η πίστη του αποδυναμώνεται σταδιακά και η βία στα καρτέλ κλιμακώνεται, ο Νίκολας βλέπει τον κόσμο του και τις αντιλήψεις του να κλονίζονται και οι ιδέες του να δοκιμάζονται. Όταν λοιπόν σταματούν οι εργασίες στο νοσοκομείο και μάλιστα μετά από σχετική υπουργική απόφαση, το ξέσπασμα είναι αναπόφευκτο και θέμα χρόνου οι όποιες εξελίξεις...

Το φιλμ «Λευκός Ελέφαντας» (White Elephant / Elefante blanco) του Πάμπλο Τραπέρο, είναι γραμμένο από τον ίδιο τον σκηνοθέτη και τους σχεδόν μόνιμους συνεργάτες του: Μαρτίν Μαουρεγκουί, Αλεχάντρο Φαντέλ και Σαντιάγκο Μίτρε. Η ταινία καταγράφει τις σκοτεινές πτυχές της Αργεντίνικης κοινωνίας και αναφέρεται σε μία πραγματική ιστορία που έλαβε χώρα τη δεκαετία του 1970, στην Αργεντινή.

Στο φιλμ πρωταγωνιστούν, ο Ρικάρντο Νταρίν και η Μαρτίνα Γκούζμαν (σύζυγος του σκηνοθέτη), όπως ακριβώς είχε συμβεί και το 2010 στο φιλμ του Πάμπλο Τραπέρο, «Το Αρπαχτικό» (Carancho). Το καστ συμπληρώνει η χαρισματική παρουσία του Βέλγου ηθοποιού Ζερεμί Ρενιέ, γνωστός κυρίως από τη συνεργασία του με τους αδερφούς Νταρντέν, σε φιλμ όπως το "La Promesse" του 1996, αλλά και το "L' Enfant" του 2005. Ενώ έχει πρωταγωνιστήσει και σε ταινίες, όπως το "Brotherhood of the Wolf" του Christophe Gans το 2001, αλλά και το "In Bruges" του Martin McDonagh το 2008.

Ο σκηνοθέτης Πάμπλο Τραπέρο, ξεκίνησε τη διεθνή του καριέρα το 1999, με το φιλμ "Κόσμος / Γερανός" (Mundo Grua - 1999). Η ασπρόμαυρη, γυρισμένη με φιλμ 16mm ταινία, αποτέλεσε σταθμό στον κινηματογράφο της Αργεντινής, κι ενέπνευσε πολλούς νέους σκηνοθέτες. Η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ της Βενετίας, όπου και απέσπασε πολύ καλές κριτικές και ξεκίνησε το διεθνές της ταξίδι.

Το 2002, η δεύτερη ταινία του Πάμπλο Τραπέρο, "Ελ Μποναερένσε" (El Bonaerense - 2002), παρουσιάστηκε στο τμήμα "Ένα Κάποιο Βλέμμα" του Φεστιβάλ των Καννών. Την ίδια χρονιά, ίδρυσε τη δική του εταιρία παραγωγής, τη Matanza Cine, αναλαμβάνοντας μεταξύ άλλων, τόσο των δικών του δημιουργιών, όσο και ταινίες άλλων Αργεντινών, αλλά και Λατινοαμερικάνων σκηνοθετών.

Εκτός όμως από τις μεγάλου μήκους ταινίες του, ο Πάμπλο Τραπέρο, έχει σκηνοθετήσει και πολλές μικρού μήκους, ενώ την ίδια χρονιά με τον «Λευκό Ελέφαντα», συμμετείχε και στο project "7 Ημέρες στην Αβάνα". Μία σπονδυλωτή δημιουργία, που αποτελείται από 7 μικρού μήκους ταινίες, τις οποίες σκηνοθετούν ισάριθμοι σκηνοθετές (Laurent Cantet - Benicio Del Toro - Julio Medem - Gaspar Noé - Elia Suleiman - Juan Carlos Tabío - Pablo Trapero) και η οποία επίσης προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών το 2012.

Ειδική αναφορά, οφείλουμε να κάνουμε και στον πολύ καλό ηθοποιό Ρικάρντο Ντάριν. Ίσως ο κορυφαίος σύγχρονος Αργεντινός ερμηνευτής, έχει στη διάθεση του μία ιδιαίτερη πλούσια φιλμογραφία, με ταινίες όπως το "Nine Queens" (Nueve Reinas) του 2000. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι ο Ντάριν, έγινε ιδιαίτερα γνωστός στο ευρύ κοινό, μέσα από τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στο φιλμ "The Secret in Their Eyes" (2009).

Ένα κλασσικό πλέον φιλμ από την Αργεντινή, που το 2009 κατάφερε να αποσπάσει και το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, έχοντας μάλιστα απέναντι του, μία από της σημαντικότερες ταινίες της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Ο λόγος βέβαια για το επικό αριστούργημα του Μίκαελ Χάνεκε, "Λευκή Κορδέλα" (The White Ribbon - 2009)...

Στον «Λευκό Ελέφαντα» (White Elephant / Elefante blanco) του Πάμπλο Τραπέρο, δύο ιερείς και μία κοινωνική λειτουργός βρίσκονται ανάμεσα στα διασταυρωμένα πυρά των φτωχών και εξαθλιωμένων κατοίκων των παραγκουπόλεων της Αργεντινής και της αστυνομίας. Η κάμερα του Πάμπλο Τραπέρο, μας μεταφέρει με ρεαλισμό στις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων. Βασισμένο σε τραγικά, αλλά πραγματικά γεγονότα, η ταινία θέτει ερωτήματα και προβληματισμούς που ζητούν άμεσα απάντηση. Η δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν είναι εδώ δεδομένα. Ο αγώνας των κατοίκων για επιβίωση κι ένα καλύτερο αύριο, είναι καθημερινός αλλά άνισος...