Γαλλία, Αυστρία, 2013, Σκηνοθεσία: Ρεμπέκα Ζλοτοφσκί Πρωταγωνιστούν: Λεά Σεντού, Ταχάρ Ραχίμ, Ολιβιέ Γκουρμέ, Ντενί Μενοσέ Διάρκεια: 94 λεπτά

Στο «Grand Central» της νεαρής Γαλλίδας σκηνοθέτιδας, εδώ στην τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της που συμμετέχει στο τμήμα «Ενα Κάποιο Βλέμμα», ο πρωταγωνιστής δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά η απειλή του θανάτου: το τεράστιο εργοστάσιο παραγωγής ραδιενέργειας, με τα δύο φουγάρα που σα βουνά σκιάζουν την καλοκαιρινή φύση που τα περικυκλώνει. Εκεί θα πιάσει δουλειά ο Γκάρι, ένας επιπόλαιος τυχοδιώκτης με ψεύτικα χαρτιά, πρόθυμος να κάνει οτιδήποτε για να γλιτώσει από τις κακοτοπιές και να βγάλει χρήματα. Ο Γκάρι θα έρθει, μεμιάς, αντιμέτωπος με δυο απειλές. Η μια είναι η επικίνδυνη δουλειά του και η ραδιενέργεια, «η δόση», όπως την αποκαλούν οι εργαζόμενοι, που μετριέται καθημερινά πάνω στο σώμα, με τέτοια επιμέλεια και προσοχή που είναι βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα υπερβεί τα όρια. Κι η άλλη είναι η πανέμορφη συνάδελφος και γειτόνισσά του, ένας κολασμένος άγγελος, έτοιμη να παντρευτεί τον Τόνι αλλά και να ζήσει με τον Γκάρι μια κρυφή παθιασμένη περιπέτεια.

Η Ρεμπέκα Ζλοτοφσκί είναι έξυπνη στις επιλογές της. Το πρωταγωνιστικό της ζευγάρι έχει το σεξ απίλ και τη χημεία που κρατά το θεατή με τα μάτια κολλημένα στην οθόνη. Ο Ταχάρ Ραχίμ, ο «Προφήτης» του Ζακ Οντιάρ που ξαναείδαμε στο «Le Passé» του Ασγκάρ Φαραντί, έχει στο βλέμμα του όλη την ετοιμότητα να πιάσει τη ζωή και να τη στύψει και μαζί μια παιδική άγνοια κινδύνου που δίνει στον ήρωά του πάθος και δύναμη. Η Λέα Σεϊντού, με ωραιότερο τελευταίο ρόλο στην «Αδελφή μου» και πιο σέξι στη «Ζωή της Αντέλ», κατακτά το κάθε της πλάνο με μια ευάλωτη προθυμία, μια θαυμάσια ηθοποιός σε καλούπι νύμφης.

Η Ζλοτοφσκί σκηνοθετεί την αγωνία και τις εντάσεις με συγκρότηση, την ανεμελιά του έρωτα με γενναιοδωρία και κερδίζει το στοίχημα στην αντιπαράθεση του εργοστασίου που ξεχύνει δηλητήριο με τη γύρω ανθισμένη, ηλιόλουστη φύση που στεγάζει το «καλό».

5 Πράγματα που μάθαμε από τη Λεά Σεντού, εκτός απ’ το ότι είναι διαβολικά σέξι

Η Λεά Σεντού είναι μια veritable εκπρόσωπος της γαλλικής μπουρζουαζίας. Μια καλλονή που, σχεδόν από ένστικτο, συνδυάζει το μπλαζέ της ύφος με τη σεξουαλικότητα που αναδύεται από το πρόσωπο και το σώμα της. Ο παππούς της είναι ο Πρόεδρος της Pathé. O θείος της είναι ο Πρόεδρος της Gaumont. Ο άλλος θείος της είναι ο Πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας της Λιλ. Κι ο μπαμπάς της είναι ο γενικός διευθυντής της Parrot, της τεράστιας γαλλικής εταιρείας παροχής ίντερνετ. Αλλά τα εύκολα συμπεράσματα δε βοήθησαν ποτέ κανέναν. Γιατί η Λεά είναι, εκτός απ’ όλα τα παραπάνω, μια ηθοποιός με εκπληκτικό ταλέντο, που μεταλλάσσεται κάθε φορά που τη βλέπουμε στην οθόνη, από την «Αδελφή μου» μέχρι τη «Ζωή της Αντέλ».

Λένε ότι είμαι «αισθησιακή», ή «σεξοβόμβα». Δεν ξέρω, δε νομίζω ότι είμαι καλός κριτής γι’ αυτό, ίσως είναι κάτι που βλέπει μόνο ο κόσμος. Κάποιες φορές, όταν βλέπω τον εαυτό μου στην οθόνη λέω, κοίτα να δεις, πραγματικά έχω κάτι, όχι ακριβώς σέξι, αλλά περισσότερο… σαρκικό. Ισως επειδή έχω κυτταρίτιδα, δεν ξέρω…

Μ’αρέσει να γίνομαι κάποια άλλη στο σινεμά. Οχι άλλη, γιατί τα συναισθήματα της ηρωίδας μου είναι δικά μου. Οταν παίζεις, βάζεις και τον εαυτό σου μέσα στο ρόλο σου, ακόμα και τα μυστικά σου με κάποιον τρόπο. Αλλά μ’ αρέσει να παίζω ανθρώπους που είναι μακριά μου – αν και δεν ξέρω και στ’ αλήθεια ποια είμαι κι εγώ. Συνήθως μ’ αρέσει να παίζω ηρωίδες που παλεύουν, αγωνίζονται για κάτι, είναι θαρραλέες. Προτιμώ να παίζω φτωχούς ανθρώπους, τους βρίσκω πιο κινηματογραφικούς.

Μ’ αρέσει να δουλεύω με γυναίκες σκηνοθέτες. Η Ούρσουλα (Μεγιέρ, «Η Αδελφή μου») και η Ρεμπέκα, με τις οποίες είχα στενό δεσμό, είδαν ποια ήμουν και κατάλαβαν πώς να δουλέψουν μαζί μου. Οι γυναίκες μπορούν να γίνουν πολύ σκληρές. Μ’ αρέσουν αυτές οι γυναίκες, η θηλυκότητά τους, ο άγριος ρομαντισμός. Είναι καλή εποχή για μας, γιατί η θηλυκότητα έχει αλλάξει. Τώρα οι άντρες γίνονται πιο θηλυκοί κι ευάλωτοι κι οι γυναίκες πιο αρρενωπές και δυναμικές.

Μ’ αρέσει πολύ να παίζω ερωτικές σκηνές στο σινεμά – άλλωστε, μ’ αρέσει να βλέπω ερωτικές σκηνές στο σινεμά επίσης. Νομίζω ότι απλώς, για να λειτουργήσουν σε μένα, πρέπει να είμαι ερωτευμένη με τον ήρωα ή την ηρωίδα, να είναι ένας άντρας ή μια γυναίκα που να με ελκύει για κάποιο λόγο.

Τρελαίνομαι να παίζω σε ταινίες δράσης. Μ’ αρέσει πολύ να παίζω στ’ αγγλικά και μ’ αρέσουν πολύ και οι αμερικανικές ταινίες – είναι ένας άλλος τρόπος να κάνεις σινεμά. Χάρηκα τρομερά όταν έπαιξα στο «Mission Impossible: Ghost Protocol». Μ’ αρέσει η δράση, όταν το σώμα εκφράζει κάτι. Στο γαλλικό σινεμά όλοι μιλούν συνέχεια. Στο αμερικανικό παίζεις με το σώμα σου. Νιώθω ακόμα πιο άνετα, όχι μόνο να παίζω, αλλά και να κάνω συνεντεύξεις στα αγγλικά παρά στα γαλλικά. Για ν’ απαντήσω στα γαλλικά σκέφτομαι, αργώ. Στα αγγλικά το σκέφτομαι λιγότερο. Δε με νοιάζει ούτε πώς ακούγομαι, ούτε τι λέω.