Ο υποψήφιος της Μαντζουρίας

The Manchurian Candidate. ΗΠΑ, 2004. Σκηνοθεσία: Τζόναθαν Ντέμι. Σενάριο: Τζορτζ Αξελροντ, Ντάνιελ Πάιν, Ντιν Τζιοργκάρις. Ηθοποιοί: Ντένζελ Γουάσινγκτον, Μέριλ Στριπ, Λιβ Σράιμπερ, Τζον Βόιτ. 130 λεπτά.

  Οι πολυεθνικές και μια φιλόδοξη μητέρα με χρησιμοποιούν την πλύση εγκεφάλου για να εκλέξουν το δικό τους Αμερικανό πρόεδρο σ' ένα συναρπαστικό πολιτικό θρίλερ με εξαίρετες ερμηνείες.

 Ριμέικ του κλασικού πολιτικού θρίλερ «Κάτω από άλλον ήλιο», που είχε γυρίσει το 1962 ο Τζον Φρανκενχάιμερ με βάση ένα μπεστ σέλερ του Ρίτσαρντ Κόντον και με πρωταγωνιστή τον Φρανκ Σινάτρα, είναι η νέα αυτή εξαιρετική βερσιόν που γύρισε πρόσφατα ο Τζόναθαν Ντέμι, μεταφέροντας τη συγκλονιστική ιστορία της πλύσης εγκεφάλου ενός στρατιωτικού για πολιτική εκμετάλλευση, από τον πόλεμο της Κορέας στον πόλεμο του Κόλπου και αντικαθιστώντας το κομμουνιστικό στοιχείο της πρωτότυπης ταινίας με ένα πιο επίκαιρο: αυτό της σύγχρονης αμερικανικής πολιτικής πραγματικότητας και των πρόσφατων προεδρικών εκλογών.

 Στη νέα εκδοχή, ο Ντένζελ Γουάσινγκτον είναι ο Μπεν Μάρκο, βετεράνος του πολέμου του Κόλπου, που οι εφιάλτες του τον οδηγούν στην αποκάλυψη μιας τρομερής συνωμοσίας ανάμεσα σε μια πανίσχυρη πολυεθνική εταιρεία και μια ομάδα πολιτικών, μ' επικεφαλής τη φιλόδοξη μητέρα (Μέριλ Στριπ) του Ρέιμοντ Σο (Λιβ Σράιμπερ), ενός στρατιωτικού που έχοντας πετύχει να τον εκλέξουν στο αξίωμα του αντιπρόεδρου, χάρη σε μια υποτιθέμενη ηρωική πράξη του στη διάρκεια του πολέμου, τον προορίζουν για επόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ.

 Στη συγκλονιστική αυτή ιστορία, που με τις νέες, τρομακτικές τεχνολογίες δεν είναι καθόλου απίθανη, ο Ντέμι και οι σεναριογράφοι του κάνουν άμεσες αναφορές στη σύγχρονη αμερικανική πολιτική πραγματικότητα και τις ίντριγκες και τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται στη διάρκεια της διακυβέρνησης του Μπους -στοιχείο ιδιαίτερα επίκαιρο, αν μάλιστα λάβουμε υπόψη ότι η ταινία γυρίστηκε και προβαλλόταν πριν από τις πρόσφατες αμερικανικές εκλογές.

 Πέρα από την πολιτική διαφθορά ο Ντέμι φέρνει στο προσκήνιο τον καταστροφικό, συχνά εγκληματικό ρόλο των πολυεθνικών -που τη δράση τους είδαμε και στο εκπληκτικό ντοκιμαντέρ The Corporation- οι οποίες με μοναδικό στόχο το κέρδος καταφέρνουν να επεμβαίνουν και καθορίζουν την πολιτική, συχνά πολεμοκάπηλη (φτάνει να σκεφτούμε τον πρόσφατο πόλεμο του Ιράκ) και όχι μόνο, της κυβέρνησης. 

Με σωστό ρυθμό και σασπένς, και με έξοχες ερμηνείες από τον Ντένζελ Γουάσινγκτον και τη Μέριλ Στριπ (σ' ένα ρόλο που έχει πιθανότητες να «παίξει» στα Οσκαρ), μέχρι τον τελευταίο κομπάρσο, ο Τζόναθαν Ντέμι έφτιαξε ένα από τα πιο συγκλονιστικά πολιτικά θρίλερ των τελευταίων δεκαετιών, που πέρα από την ψυχαγωγία προσφέρει και τροφή για σκέψη.

 Οι τρεις μέρες του Κόνδορα

 «Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας». Ο Ντενζέλ Ουάσινγκτον «ανοίγει» μνήμη και πέφτει σε θηριώδη πολιτικο-οικονομική συνωμοσία

 Τίποτα δεν τελείωσε. Επιτέλους από τις ΗΠΑ, σοβαρός αντίπαλος τεράτων, ποπ κορν και πλαστικών υπερ-παραγωγών. Ό,τι ήταν οι «3 μέρες του Κόνδορα» για την δεκαετία του '70 είναι «Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας» («The Manchurian candidate») για το 2004.

Πλήρης «ορχήστρα» αληθινά φωτισμένων, φιλελεύθερων μυαλών: Τζόναθαν Ντέμι σκηνοθεσία (ο άνθρωπος που έχει υπογράψει την «Σιωπή των αμνών»), με πρώτο βιολί τον Ντενζέλ Ουάσινγκτον και δεύτερο, ακόμα καλύτερο, την Μέριλ Στριπ. Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Πριν από 42 χρόνια και μέσα σε συνθήκες πλήρους ψυχροπολεμικής «αναμέτρησης» ο Τζον Φρανκεχάιμερ υπογράφει μινιμαλιστικό και ατμοσφαιρικό πολιτικό θρίλερ (με τον ίδιο τίτλο), όπου ο Φρανκ Σινάτρα ήταν ό,τι παίζει «σήμερα» ο Ντενζέλ Ουάσινγκτον, ο Λόρενς Χάρβεϊ ό,τι ο Λιβ Στρέιμπερ και η Άντζελα Λάνσμπερι ό,τι η Μέριλ Στριπ. Για ευνόητους λόγους δεν τολμάω να θυμίσω ίχνος από το σασπένς του σεναρίου. Απλώς υπογραμμίζω ότι ο Τζόναθαν Ντέμι και κυρίως ο σεναριογράφος και ομογενής Ντιν Γεωργάρης, διατηρώντας πάνω κάτω τους ίδιους χαρακτήρες, αντιστρέφουν την ψυχροπολεμική συνθήκη και αναποδογυρίζουν την πλοκή. Έτσι από την Κορέα βρισκόμαστε στην «καταιγίδα» του Κόλπου του 1991.  Δηλαδή, λόχος Αμερικανών, κάτω από καταιγιστικά πυρά του εχθρού καταφέρνει να επιβιώσει με ελάχιστες απώλειες και να νικήσει. Έτσι ο αρχηγός τους (Ντενζέλ Ουάσινγκτον) αλλά και ένας φαντάρος (Λιβ Στρέιβερ) παρασημοφορούνται για τον ηρωισμό τους αλλά δέκα χρόνια μετά και ενώ ο δεύτερος διεκδικεί το χρίσμα του αντιπροέδρου, ο Ντενζέλ Ουάσινγκτον αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά στην ιστορία. Για να συμπληρώσει τα κενά της μνήμης του πρέπει να σκαλίσει τα περασμένα και να συλλέξει πληροφορίες για τα τρέχοντα. Τα ερωτήματα που αιχμαλωτίζουν τον θεατή πολλά. Μπας και δεν είναι ήρωες; Μπας και αιχμαλωτίστηκαν από τους Ιρακινούς; Μπας και το οβάλ γραφείο θα κατοικηθεί από πράκτορες του Σαντάμ Χουσεΐν;

Αν ο Τζόναθαν Ντέμι δεν ήταν από την παραγωγή αναγκασμένος να «φορτώσει» την ταινία με ντεκόρ και παρελάσεις, αν δηλαδή υποστήριζε την αφήγηση με λιτό, σκοτεινό ύφος, όπως στην περίσταση ταιριάζει, τότε θα είχε υπογράψει ένα από τα πιο αριστοτεχνικά πολιτικά θρίλερ όλων των εποχών. Έτσι κι αλλιώς όμως η αποκάλυψη θα σας ταράξει. Και όσο να ακούγεται εξωφρενικό, ένα είναι γεγονός. Ακόμα και τα σπλάγχνα του κανείς μπορεί να εκποιήσει μόνο και μόνο για να γευτεί το νέκταρ της παντοδύναμης εξουσίας!