Das Leben der Anderen. Γερμανία, 2006. Σκηνοθεσία-σενάριο: Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ. Ηθοποιοί: Μαρτίνα Γκέντεκ, Ούλριχ Μούε, Σεμπάστιαν Κοχ, Ούλριχ Τούκουρ. 137 λεπτά.

Συγκλονιστική, με εξαιρετικές ερμηνείες, ταινία γύρω από τη σχέση ανάμεσα σ' έναν απογοητευμένο αξιωματικό της «Στάζι», της μυστικής αστυνομίας της Ανατολικής Γερμανίας, κι έναν διανοούμενο, ιδεαλιστή συγγραφέα που αυτός τον παρακολουθεί - βραβείο της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας του 2006.

Το συναρπαστικό δράμα ενός απογοητευμένου αξιωματικού της «Στάζι», της μυστικής αστυνομίας της Ανατολικής Γερμανίας, που, λίγα χρόνια πριν από την πτώση του τείχους του Βερολίνου, αναλαμβάνει να παρακολουθήσει, εξαιτίας της φιλίας του μ' έναν περιθωριακό αντικαθεστωτικό συγγραφέα, έναν ιδεαλιστή, πιστό στο κομμουνιστικό καθεστώς, συγγραφέα και την ηθοποιό φίλη του, είναι το θέμα της συγκλονιστικής αυτής γερμανικής ταινίας του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ, που πρόσφατα κέρδισε τα πιο πολλά από τα γερμανικά βραβεία της χρονιάς καθώς και το βραβείο της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου (EFA) καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας του 2006.

Με φόντο το Ανατολικό Βερολίνο το 1984 (πριν ακόμη η γκλάσνοστ εμφανιστεί στον ορίζοντα, όπως μας πληροφορούν οι τίτλοι της ταινίας) και μ' ένα καλογραμμένο και με ολοκληρωμένους χαρακτήρες σενάριο, ο Ντόνερσμαρκ έφτιαξε μια ταινία που από τη μία μας δίνει την ωμή εικόνα ενός καθεστώτος στενής παρακολούθησης (και τρομοκρατίας) των πολιτών του (περισσότεροι από 300.000 ήταν οι άνθρωποι στην υπηρεσία ή απλώς «καρφιά» της «Στάζι») κι από την άλλη αποπειράται, και σ' ένα μεγάλο βαθμό το πετυχαίνει, να μας δώσει ένα όσο το δυνατό πιο αληθινό ψυχολογικό πορτρέτο των πρωταγωνιστών του. Με την κάμερά του ν' ακολουθεί με επιμονή τα πρόσωπα, καταγράφοντας τις εκφράσεις, τις αντιδράσεις και τις παραμικρές κινήσεις τους, και με υπόκρουση την υποβλητική μουσική του Γκάμπριελ Γιάρεντ, με τον Γκερτ Βίσλερ (Ούλριχ Μούε), αστυνομικό «ήρωά» του, σταδιακά να επηρεάζεται από τη ζωή του Γκέοργκ Ντράιμαν (Σεμπάστιαν Κοχ), του ανθρώπου που παρακολουθεί κι ερωτεύεται ταυτόχρονα τη φιλενάδα του Γκέοργκ, Κρίστα-Μαρία (Μαρτίνα Γκέντεκ), αποφασίζοντας τελικά να τους προστατέψει.

Η ταινία στηρίζεται σ' ένα μεγάλο βαθμό στον διάλογο, διάλογο όμως που φέρνει στην επιφάνεια τους χαρακτήρες και που κρατά το ενδιαφέρον του θεατή, ο οποίος την παρακολουθεί με εξαιρετικό ενδιαφέρον παρά τα 137 λεπτά της. Σ' αυτό συμβάλλουν τόσο η όλη σκηνοθετική ματιά του σκηνοθέτη, με τη μουντή, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που καταφέρνει να δημιουργήσει όσο και οι ερμηνείες των ηθοποιών του, μ' επικεφαλής τον Ούλριχ Μούε που δίνει με τρόπο εκπληκτικό τις ψυχολογικές αλλαγές του μυστικού αστυνομικού (ο ίδιος είχε μάλιστα παντρευτεί πληροφοριοδότρια της Στάζι), ρόλο που του χάρισε το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας της EFA, και τη Μαρτίνα Γκέντεκ που ισορροπεί σωστά ανάμεσα στη γυναίκα που προσπαθεί να σώσει την καριέρα της από τη μία και την ερωτευμένη, με δυνατά αισθήματα, γυναίκα, από την άλλη.

Ο πράκτορας που αγαπήσαμε δεν είναι πια εδώ

Ο Γερμανός ηθοποιός Ούλριχ Μούε της ταινίας «Οι ζωές των άλλων» πέθανε στα 54 του

Ερμηνεία με το βλέμμα, αυτό που μεταμόρφωνε το ψυχρό προσωπείο του πράκτορα της Στάζι Γκερντ Βίσλερ σ' έναν ανιδιοτελή φύλακα άγγελο του Ανατολικογερμανού συγγραφέα που είχε αναλάβει να παρακολουθεί. Από τις «Ζωές των άλλων», το κινηματογραφικό αριστούργημα του 34χρονου Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ, θα ανακαλούμε το βλέμμα ενός μεγάλου ηθοποιού, του Ούλριχ Μούε.

Ο ρόλος του ήταν και το κύκνειο άσμα του. Ο 54χρονος πρώην Ανατολικογερμανός ηθοποιός πέθανε την Κυριακή. Επασχε από καρκίνο του στομάχου, όπως αποκάλυψε ο ίδιος στην εφημερίδα «Die Welt» μία μέρα πριν πεθάνει.

Ο κόσμος μπορεί να ανακάλυψε φέτος το ταλέντο του Μούε χάρη στην ταινία που απέσπασε δεκάδες διεθνείς βραβεύσεις, με σημαντικότερες το Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, το βραβείο καλύτερης ταινίας αλλά και το α' ανδρικού ρόλου που είχε ο ίδιος πάρει από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου, στη χώρα του όμως ήταν γνωστός και μάλιστα κυρίως ως θεατρικός ηθοποιός.

Γεννημένος το 1953 στην πόλη Γκρίμα της Σαξονίας, εργάστηκε κατ' αρχάς ως οικοδόμος. Κι αφού υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο Τείχος του Βερολίνου, στράφηκε στη μεγάλη του αγάπη, το θέατρο, σπουδάζοντας στη σχολή «Χανς Οτο» της Λειψίας.

Μόλις αποφοιτά αρχίζει να συνεργάζεται με το «Stadtisches Theater Karl-Marx-Stadt» μέχρι να τον ξεχωρίσει ο ίδιος ο Χάινερ Μίλερ και να ζητήσει προσωπικά να γίνει δεκτός στο «Volksbuhne». Εκεί ξεχώρισε ιδιαίτερα για τις ερμηνείες του στον «Εγκμοντ» του Γκέτε και στον «Νάθαν τον Σοφό» του Λέσινγκ. Η πρώτη του μεγάλη επιτυχία έρχεται όμως το 1989, όταν υποδύεται τον Αμλετ στην παράσταση που σκηνοθετεί ο Χάινερ Μίλερ.

Ο Μούε, από τους διαφωνούντες με το ανατολικογερμανικό καθεστώς, είναι από τους διοργανωτές της μεγάλης διαδήλωσης διαμαρτυρίας στην «Αλεξάντερπλατς» στις 4 Νοεμβρίου του 1989. Είναι παντρεμένος (για δεύτερη φορά) με την ηθοποιό Τζένι Γκρέλμαν, με την οποία απέκτησαν μια κόρη, την Αννα Μαρία Μούε, που είναι σήμερα επίσης ηθοποιός.

Οταν πέφτει το Τείχος ο Μούε μαθαίνει ότι η γυναίκα του διατηρούσε «ανεπίσημες» επαφές με τη Στάζι, δίνοντας πλήρεις αναφορές για τις κινήσεις του. Ενα μέρος της πικρής του εμπειρίας ενέπνευσε το σενάριο για τις «Ζωές των άλλων».

Οταν όμως ο Ντόνερσμαρκ θέλησε να κυκλοφορήσει το σενάριο σε βιβλίο, η Γκρέλμαν κατέθεσε ασφαλιστικά μέτρα και καθώς ήταν αδύνατον να αποδειχτεί η συνεργασία της με τη Στάζι (παρ' ότι βρέθηκε ο φάκελος του Μούε με 254 σελίδες) κέρδισε τη δίκη. Το βιβλίο δεν κυκλοφόρησε.

Με την επανένωση της Γερμανίας, ο Μούε συνεχίζει τη θριαμβευτική του πορεία παίζοντας σε σημαντικά θέατρα στο Ζάλτσμπουργκ, το Αμβούργο ή τη Βιέννη. Με την τρίτη σύζυγό του, διάσημη Γερμανίδα ηθοποιό Σουζάνε Λόταρ, ζούσαν στο Βερολίνο μαζί με τις δύο κόρες του από τον πρώτο του γάμο.