Σουηδία, 2010. Σκηνοθεσία: Τόμας Βίντερμπεργκ. Ηθοποιοί: Γιάκομπ Σέντεργκρεν, Μόρτεν Ρόουζ, Πατρίσια Σούμαν, Γκούσταβ Φίσερ Κγιέρουλφ. 105'

Τα τραύματα της παιδικής ηλικίας, ο αλκοολισμός, τα ναρκωτικά και η έλλειψη αληθινής επικοινωνίας, μέσα από τις σχέσεις δύο αποξενωμένων αδερφών, σε μια σκηνοθετημένη με σιγουριά και δύναμη ταινία.

Ο Νικ κι ο μικρότερος αδερφός του, δεν έχουν τελειώσει ακόμη το δημοτικό σχολείο, και ήδη έχουν σκληραγωγηθεί από τη φτώχεια, την κακομεταχείριση και το αλκοόλ. Ωστόσο, βρίσκουν τη χαρά στο πρόσωπο του νεογέννητου αδερφού τους. Αντικαθιστούν επάξια την αδιάφορη και αλκοολική μητέρα τους στη φροντίδα του. Αν και μικρής διάρκειας, αυτή η ηλιαχτίδα ελπίδας θα τους στοιχειώνει μέχρι την ενηλικίωση τους. Ο τριαντάχρονος πλέον Νικ, μένει μόνος σ’ ένα ζοφερό σπίτι σε κατάσταση εξαθλίωσης. Είναι ανίκανος να ελέγξει το θυμό του, και η ανικανότητα να έρθει κοντά στον αδερφό του, τον θυμώνει ακόμη περισσότερο. Η σχέση του με τη γειτόνισσα Σόφι, μένει επιφανειακή καθώς αδυνατεί να δεθεί μαζί της. Για εκείνη, το μόνο που θα την κάνει ευτυχισμένη είναι να αποκτήσει και πάλι την κηδεμονία του γιου της. Ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο μπορεί να επικοινωνήσει εν μέρει, είναι ο υπέρβαρος σεξομανής αδερφός της πρώην κοπέλας του Άνα, Ιβάν. Ωστόσο, αρνείται να δει την πραγματικότητα για την ψυχασθένεια του Ιβάν. Για τον αδελφό του Νικ, τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη σημασία από τον εξάχρονο γιο του, Μάρτιν. Η εξάρτηση του όμως, δεν τον αφήνει να είναι ένας υπεύθυνος γονιός. Παρά το γεγονός ότι κινδυνεύει να χάσει την κηδεμονία, αγοράζει ναρκωτικά πριν καν φροντίσει για το φαγητό του παιδιού του. Όταν θα κληρονομήσει τη νεκρή μητέρα του, τα πράγματα δείχνουν λίγο καλύτερα, αλλά ακόμη και τότε, θα τα χρησιμοποιήσει για να πουλήσει ο ίδιος ναρκωτικά. Όσο κι αν ισχυρίζεται ότι το έκανε για το καλό του γιου του, η επικίνδυνη συμπεριφορά του θα οδηγήσει στην απώλεια της κηδεμονίας του. Τα δύο αδέλφια έχουν περάσει τη ζωή τους προσπαθώντας να αγαπήσουν, να ξεχάσουν, να καταλάβουν. Η επανασύνδεση τους θα τους κάνει να καταλάβουν ότι δεν είναι υπαίτιοι οι ίδιοι για τα πάντα.

Ένα κοινωνικό δράμα για την σχέση δυο αδελφών που έχουν περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια, κακοποιημένα και μεγαλωμένα σε άθλιες συνθήκες από την αλκοολική μητέρα τους.

Ο Δανός σκηνοθέτης Τόμας Βίντεμπεργκ ερευνά σε βάθος τις αιτίες και τα αποτελέσματα στην ψυχολογία αυτών των παιδιών και θέτει συνεχώς ερωτήματα σε εμάς αλλά και στον εαυτό του κρατώντας ένα μικρό αισιόδοξο μήνυμα στο τέλος μέσα σε όλο αυτό τον ορυμαγδό.

Τα δυο αδέλφια σε όλη την ταινία προσπαθούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και με τους γύρω τους. Προσπαθούν να αγαπήσουν και να βρουν κάτι το ιδεώδες για να τους παρηγορήσει μέσα στην ζοφερότητα και την εξαθλίωση που ζουν. Αυτό το ιδεώδες είναι το παιδί - η ίδια η ζωή δηλαδή.

Η ταινία ξεκινάει δείχνοντας τους δυο τους να βαπτίζουν τον μικρό νεογέννητο αδελφό τους. Είναι και από τις λίγες φορές που βλέπουμε χαμογελαστά τα πρόσωπά τους. Ο μικρός αδελφός πεθαίνει και μαζί και οι ζωές τους. Ο ένας εθίζεται στο αλκοόλ ο άλλος στα ναρκωτικά. Αυτό που θα τους ενώσει πάλι και θα τους δώσει ελπίδα είναι πάλι ένα παιδί.(ο μικρός γιος του ενός)Αδυνατούν όμως να ανταπεξέλθουν. Οι ήρωες είναι σιωπηλοί, έχουν συνειδητοποιήσει το αδιέξοδο της ζωής τους και απλά περιμένουν καρτερικά την λύτρωση.

Η σκηνοθεσία του Βίντεμπεργκ απλή και ουσιαστική χωρίς εντυπωσιασμούς και περιττά τεχνάσματα. Καταγράφει τον ψυχισμό των ηρώων αδιάλειπτα και εμμένει στα πρόσωπά τους σε στιγμές σιωπής δίνοντας στον θεατή να κατανοήσει μόνος του την κατάστασή τους.

Στα συν: Οι πολύ καλές ερμηνείες όλων των ηθοποιών που δίνουν έναν επιπλέον τόνο αληθοφάνειας και δραματικότητας.

Το Submarino είναι σαν ένα ηφαίστειο μέσα στον παράδεισο. Δίνει ελπίδα σε κάτι ανέφικτο.

Ο Βίντεμπεργκ αγγίζει το λεπτό υπόστρωμα της ψυχής μας μιλώντας για σχέσεις και πράξεις που οδηγούν σε αναπόφευκτες τραγωδίες. Όμως καμιά φορά οι τραγωδίες φθάνουν στο αποκορύφωμα ταιριάζοντας με κοφτές στιγμές ελπίδας που απαλύνουν τον πόνο μας ή μάλλον τον κάνουν να δείχνει πιο υποφερτός.

H ταφόπλακα της ∆ανίας

Μαύρος και ο ∆ανός Τόµας Βίντερµπεργκ του «Submarino». Το παλικάρι που το 1998 µε την «Οικογενειακή γιορτή» (Festen) άφησε την κινηµατογραφική κοινότητα να χάσκει µε το στόµα ανοικτό. Μέσα στις εκατό πιο αγαπηµένες µου ταινίες όλων των εποχών!

Οπως µε τον Ινιάριτου, το «Biutiful» και τη σκοτεινή πλευρά της Βαρκελώνης, έτσι κι εδώ. Η θεοσκότεινη πλευρά της ∆ανίας. Με µια διαφορά. Κολοσσιαία. Το έρεβος του Βίντερµπεργκ αναφέρεται και προκύπτει µέσα από τα έγκατα της οικογένειας. Η απελπισία του και η µαυρίλα του συγκεντρωµένα και επικεντρωµένα στο πρωτογενές κύτταρο της κοινωνίας. Η µεγάλη ανατριχίλα. Η κατάρρευση, η χρεοκοπία καιτο τέλος όλων, µα όλων των ανθρώπινων αξιών. Γιατί ορφανά τα δύο αγόρια. Γιατί ο τρίτος, µικρός αδελφός πεθαίνει από ασφυξία. Γιατί στη συνέχεια χωρίζουν οι δρόµοι των δύο επιζώντων αδελφών. Γιατί το στίγµα, η ενοχή και οι τύψεις από αυτό το µοιραίο περιστατικό καταλύουν κάθε δεσµό. Γιατί ο µεγαλύτερος αδελφός στο περιθώριο εντελώς. Γιατί οι αντιδράσεις του, οι συγκινήσεις του, τα ενδιαφέροντά του µπαίνουν στον καταψύκτη οικειοθελώς. Γιατί ακόµα και η σεξουαλική πράξη είναι µια µηχανική διαδικασία προς εκσπερµάτιση σε κάποιο στόµα θηλυκό. Γιατί ένας υπέρβαρος φίλος του, ολότελα, από το εχθρικό περιβάλλον, νοσηρός, φτάνει στο σηµείο να στραγγαλίσει µια γυναίκα που του έκανε τη χάρη να τον βάλειστο δικό της το κρεβάτι. Η µούρλια βαράει κόκκινο και πιο πέρα απ’ αυτό.Γιατί ο νεώτερος αδελφός µε µικρό παιδίαπό νεκρή σύζυγο βαράει ενέσεις ηρωίνης και στο τέλος καταλήγει µικροέµπορος ναρκωτικών. Γιατί, γιατί, γιατί. Ακόµα και η πιο αρρωστηµένη φαντασία, µε τίποτα δεν είναι ικανή να συγκεντρώσει τα ατελείωτα περιστατικά που συµβαίνουν στη ζωή αυτών των δύο τελειωµένων αδελφών! Η ταφόπλακα της ∆ανίας, µιας χώρας που καµαρώνει ως υπόδειγµα πολιτισµού, οικονοµικής ανάπτυξης και οικολογικής ευαισθησίας. Το αόρατο επιµύθιο του Τόµας Βίντερµπεργκ ανατριχιαστικό. Η υλική ανάπτυξη µιας κοινωνίας αντιστρόφως ανάλογη µε τον στοιχειώδη, καθηµερινό ανθρωπισµό. Θεέ µου, λες στο τέλος. Χίλιες φορές στο χωράφι το πτωχευµένο αλλά ηλιόλουστο, εξωστρεφές και ελληνικό, παρά πολίτης σε µια πλούσια χώρα ταριχευµένη από πάγο σε φέρετρο λαµπερό!

Και κάτι ακόµα προς αποφυγήν µιας σοβαρής παρεξήγησης. Γιατί αρκετοί θεατές _ µεταξύ αυτών και κριτικοί _ µπορεί να υποπέσουνσε ένα µοιραίο λάθος. Να διαβάσουν, δηλαδή, την ψυχρή, σχεδόν µπρούτα µατιά του Βίντερµπεργκ, ως περιγραφική, αδιάφορη και κυνική. Πλάνη. Αντιθέτως. Ο Βίντερµπεργκ περιφρονεί τα φωτιστικά, φωτογραφικά κόλπα. Ακολουθεί αντίθετη πορεία από τον Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου. Γιατί ο Μεξικανός (ο Ινιάριτου) είναι γοητευµένος από τον θάνατο. Γι’ αυτό ασκεί γοητείαη δική του, δηλαδή των ηρώων του, ατελείωτη και δυσβάστακτη απελπισία. Ο Ινιάριτου µπλοφάρει µετον φακό. Ο Βίντερµπεργκ διατηρεί την ηθική καθαρότητά του. Σαν να λέει «εγώ δεν είµαι αυτός». Κι έτσι αποµακρύνει τον θεατή από την ταύτιση µε την τραγωδία των δύο αδελφών. Ο Ινιάριτου σπρώχνει στην ταύτιση. Ο Βίντερµπεργκ στην απόσταση και την παρατήρηση. Κινηµατογραφικά η σκηνοθεσία του Ινιάριτου θριαµβεύει. Ηθικά ο Βίντερµπεργκ ακέραιος, ανιδιοτελής και ανυπεράσπιστος. ∆ύσκολοι καιροί για πρίγκιπες!

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ 2010 - ΕΠΙΣΗΜΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

Το SUBMARINO είναι η ιστορία δύο αδελφών που τους κυνηγά το τραγικό παρελθόν τους. Ο πρώην κατάδικος Νικ, προσπαθεί να πλησιάσει τον αδερφό του, ένα μοναχικό πατέρα και ναρκομανή, πολεμώντας τα φαντάσματα του παρελθόντος. Από τον πολυβραβευμένο σκηνοθέτη της Οικογενειακής Γιορτής ( FESTEN), DEAR WENDY και Όλα για την αγάπη (IT’S ALL ABOUT LOVE).

Σχόλια σκηνοθέτη

Το SUBMARINO βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα του νεαρού Δανού συγγραφέα Γιόνας Τ. Μπένγκτσον.

Μου άρεσε η άμεση γλώσσα του βιβλίου. Η άκαμπτη αλήθεια στη γραφή μου θυμίζει τα πρώτα μου βήματα στην κινηματογράφηση. Διαισθάνθηκα αμέσως ότι η θεματολογία ήταν σπουδαία και καθολική.

Κατά κάποιο τρόπο, οι χαρακτήρες είναι όλοι άνθρωποι που προσπαθούν να κρατήσουν τα κεφάλια τους έξω απ’ το νερό. Η ταινία αφορά ανθρώπους που δεν καταφέρνουν να βγουν στην επιφάνεια. Ο τίτλος μάλιστα, αναφέρεται σε μία μέθοδο βασανιστηρίου κατά την οποία το κεφάλι του θύματος παραμένει κάτω από το νερό με τη βία. Αν και δεν έδωσα ιδιαίτερη έμφαση σε αυτό στην ταινία, κράτησα τον τίτλο, για την αναφορά στην οποία παραπέμπει.

Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Ήθελα να πω την ιστορία ανθρώπων που προσπαθούν να φροντίσουν ο ένας τον άλλον, ακόμη και υπό θλιβερές συνθήκες σε ζοφερά περιβάλλοντα. Το περιβάλλον της ταινίας ήταν κατά κάποιο τρόπο εξωγήινο για εμένα, αλλά με γοητεύει συχνά η σκοτεινή πλευρά της ζωής. Οι χαρακτήρες του SUBMARINO έχουν πιάσει πάτο. Ανήκουν σε ένα ειλικρινές κι άμεσο κομμάτι της κοινωνίας, όπου η επιβίωση προηγείται. Παρά τη θλίψη της ιστορίας, το γύρισμα ήταν μια ιδιαίτερα ευχάριστη διαδικασία. Καθ’ όλη τη διάρκεια νοιώθαμε ότι κάναμε κάτι σωστό. Ήταν πολύ πλούσια και ικανοποιητική εμπειρία.

ΩΣ ΠΑΤΕΡΑΣ

Τα συναισθήματα μου ως πατέρας με χτύπησαν σκληρά με το SUBMARINO. Μπορεί να μη χρειάστηκε ποτέ να ζήσω σε καταφύγιο ή χωρίς χρήματα, αλλά ως πατέρας δύο παιδιών (9 και 14), συνδέθηκα προσωπικά με τα θέματα που πραγματεύεται η ταινία. Είναι αυτός ο συνεχής φόβος που έχεις ότι θα απογοητεύσεις τα παιδιά σου, ότι δε θα μπορέσεις να ανταπεξέλθεις στις ευθύνες που σου αναλογούν.

Είμαι πάντα σε πανικό όσον αφορά τα παιδιά μου. Ιδιαίτερη συμπάθεια είχα για το Μάρτιν, γιατί ως χωρισμένος κι εγώ, πρέπει να λειτουργώ μόνος μου όπως κι εκείνος.

Η ΒΑΠΤΙΣΗ

Η ραχοκοκαλιά της ταινίας είναι πως τα δύο αδέρφια προσπαθούν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο, αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνουν. Προσπαθούν να γυρίσουν στην παιδική τους ηλικία που κατοχυρώσανε τον ισχυρό μεταξύ τους δεσμό. Πιστεύω ότι αν είχανε βρεθεί εγκαίρως ως ενήλικες, ίσως να μπορούσανε να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο.

Από την αρχή της ταινίας, που παρακολουθούμε τα δύο αδέρφια σε νεαρή ηλικία, γνωρίζουμε ότι έχουν πολύ βαριά φορτία να κουβαλήσουν. Ήθελα η σκηνή της Βάπτισης να πλαισιώσει την ταινία, ώστε να νοιώθουμε την ίδια τρυφερότητα στην αρχή και στο τέλος. Η βάπτιση είναι μια ιδιαίτερη στιγμή στις ζωές των δύο αδελφών. Είναι η μοναδική στιγμή χαρά κι αγνότητας στη ζωή τους. Η συγκεκριμένη σκηνή αντανακλά την εικόνα που θέλαμε να δώσουμε συνολικά με τη διευθύντρια φωτογραφίας Σάρλοτ Μπρους Κρίστενσεν. Όχι χειροκίνητη και «βρώμικη», αλλά ειλικρινής κι αγνή. Ακόμη και στις πιο σκοτεινές σκηνές, προσπαθούμε να το διατηρήσουμε αυτό.

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΡΑΣ

Ο Νικ έχει την ανάγκη να τους φροντίζει όλους. Σε όλη του τη ζωή φρόντιζε άλλους, τον αδερφό του, τον Ιβάν. Πάντα κατηγορούσε τον εαυτό του που δεν μπόρεσε να φροντίσει το νεογέννητο αδερφό του όταν ήταν παιδί. Δε θέλει να χάσει κανέναν άλλον, και προσπαθεί διαρκώς να επανορθώσει. Δε με ενδιαφέρουν οι θυμωμένοι χαρακτήρες. Με ενδιαφέρουν οι θυμωμένοι χαρακτήρες, που έχουν και μια ευαίσθητη πλευρά. Υπάρχει ένας άνθρωπος που νοιάζεται πίσω από το τέρας που δείχνει να είναι ο Νικ. Πάντα τον αντιμετώπιζα ως το συνδυασμό ενός σκληρού άντρα κι ενός ευαίσθητου παιδιού. Ήθελα το κοινό να συνεχίζει να βλέπει το παιδί στο Νικ, ακόμη κι ως ενήλικα.

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΝ

Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον ότι αυτός ο χαρακτήρας αναφέρεται ως ο πατέρας του Μάρτιν ή ο αδερφός του Νικ. Αυτή είναι η ταυτότητα του, ο λόγος ύπαρξης του. Αν δεν είχε το γιο του, πιθανότατα να είχε πεθάνει από υπερβολική δόση πολύ καιρό νωρίτερα. Η φροντίδα του παιδιού του τον κρατάει στη ζωή. Αναζητά συνεχώς την ισορροπία ανάμεσα στις δικές του ανάγκες και του γιου του. Νοιώθει και συνεχείς ενοχές ότι δε μπορεί να ανταπεξέλθει στην ευθύνη. Κάνει σπασμωδικές κινήσεις για να βγάλει χρήματα. Πιστεύω ότι είναι τόσο λάθος η αντίληψη ότι τα παιδιά θέλουν λεφτά. Θέλουν απλά αγάπη και φροντίδα. Τόσοι και τόσοι γονιοί ωστόσο αφιερώνουν υπέρογκο χρόνο στη δουλειά τους, στο όνομα των παιδιών τους. Καταλήγουν να βρίσκονται παντού και πουθενά. Στη δουλειά, τους λείπει η οικογένεια. Στο οικογενειακό δείπνο, δε μπορούν παρά να σκέφτονται τη δουλειά. Ο πατέρας του Μάρτιν δε διαφέρει ιδιαίτερα.

ΕΥΑΙΣΘΗΤΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ

Με απασχόλησε ιδιαίτερα ο χαρακτήρας του ενήλικα Νικ στην αρχή. Ήταν εκείνο το είδος του θυμωμένου μπάσταρδου για τον οποίο δε νοιώθεις καμία συμπάθεια. Δεν ήθελα το κοινό να νοιώθει έτσι, ούτε για εκείνον ούτε για κανέναν από τους χαρακτήρες. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα να εστιάσουμε στην ανθρωπιά των χαρακτήρων.

Ήθελα το κοινό να έχει συνεχή αίσθηση του πόσο εύθραυστοι είναι οι χαρακτήρες. Όσο βίαιες κι αν είναι κάποιες πράξεις τους, πρέπει πάντα να τους αντιμετωπίζουμε ως τα ευαίσθητα πλάσματα που είναι. Είναι ο μόνος τρόπος να μας κάνει να ταυτιζόμαστε μαζί τους. Για παράδειγμα, ο χαρακτήρας του Ιβάν. Στην πραγματικότητα, είναι ένας υπέρβαρος δολοφόνος που ιδρώνει συνεχώς! Όταν το σκέφτεσαι, δε θα’ πρεπε να τον συμπαθείς ιδιαίτερα. Αλλά είναι πολύ ευαίσθητος και χρειάζεται κάποιον να τον βοηθήσει. Παριστάνει κάποιον που δεν είναι, και καταλήγει να αποκαλύπτεται σιγά σιγά. Μερικές φορές, όσο πιο ψυχοπαθής είναι ο χαρακτήρας, τόσο πιο ενδιαφέρων. Έκανα το ίδιο με τον πατέρα στην Οικογενειακή γιορτή. Έχει κακοποιήσει τα παιδιά του, ωστόσο υπάρχει μια συμπάθεια προς αυτόν. Θέλω πάντα να βλέπω τη συμπόνια. Προσπαθώ να κρατώ τη σωστή ισορροπία, κατά το σενάριο, το γύρισμα και το μοντάζ .

ΝΟΤΑ ΕΛΠΙΔΑΣ

Ο Νικ βλέπει απομεινάρια της αλκοολικής μητέρας του παντού, ειδικά στη γειτόνισσα του Σόφι. Αντίθετα όμως με την καταχρηστική μητέρα του, η Σόφι είναι μια γυναίκα που κάνει θυσίες. Μοιράζεται τον εαυτό της με όλους. Μοιράζει χαμόγελα και το σώμα της. Ήταν κάποτε μια μέση αστή, που έκανε τη ζωή της άνω κάτω για διάφορους λόγους. Η τρέλα της οφείλεται κυρίως στο ότι έχασε την κηδεμονία του γιου της. Χωρίς να έχει βοήθεια από κανέναν, στρέφεται στον Νικ. Εκείνος όμως αδυνατεί να δεθεί μαζί της, καθώς παραμένει ανέπαφη η αγάπη του για την Άνα, αν κι έχουν περάσει χρόνια από το χωρισμό τους.

Η ερωτική ιστορία του Νικ και της Άνα, είναι μια πραγματική νότα ελπίδας στο SUBMARINO. Συνειδητοποιούμε ότι ο Νικ είναι ικανός να αγαπήσει. Παρ’ όλο που η αγάπη τους κατέρρευσε, νοιώθει ακόμη δεμένος με εκείνη. Δεν είναι απλά ικανός να αγαπήσει, αλλά έχει ελπίδα και να ξαναγαπήσει στο μέλλον παρ’ όλα όσα έχουν συμβεί

ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Είδαμε δεκάδες νεαρά αγόρια για να βρούμε τα σωστά για το SUBMARINO. Είναι φυσικά όλα μη επαγγελματίες, καθώς δεν υπάρχουν πολλά παιδιά ηθοποιοί στη Δανία, όπως στις ΗΠΑ. Βρήκα τα κατάλληλα με την πρώτη ματιά. Ο μικρός Μάρτιν, Γκούσταβ Φίσερ Κέρουλφ είναι οχτώ ετών κι ο Κρίστιαν Κιρκ Όστεργκαρντ, που υποδύεται το γιο της Σόφι, είναι έξι. Είναι λίγο ιδιαίτερο να δουλεύεις με τόσο νεαρούς ηθοποιούς. Στις ηλικίες αυτές, τα παιδιά θέλουν να ξέρουν απλά τι να κάνουν και που να σταθούν. Δουλέψαμε πολύ περισσότερο με το 13χρονο Σεμπάστιαν Σάρνινγκ, που υποδύεται το νεαρό Νικ και το 12χρονο Μαντς Μπρο, που υποδύεται τον νεαρό αδερφό του. Συζητήσαμε πάρα πολύ το τι σήμαινε η κάθε σκηνή. Έπρεπε να τους διδάξω τις βασικές αρχές της υποκριτικής, καθώς δεν είχανε ξαναπαίξει στο παρελθόν. Ήταν πολύ σημαντικό για εκείνους να ξέρουν από που προέρχονται οι χαρακτήρες τους και που οδεύουν. Περάσανε πολύ χρόνο με τα μωρά (ήταν δίδυμα) και την οικογένεια τους. Τα μωρά έπρεπε να αισθάνονται άνετα κοντά τους, και τα αγόρια έπρεπε να αισθάνονται άνετα φροντίζοντας τα, κρατώντας τα. Είμαι πολύ σχολαστικός με αυτά και ήθελα ένα ασφαλές περιβάλλον. Ήμουν πολύ τυχερός που βρήκα τόσο όμορφα δίδυμα και τόσο συνεργάσιμους γονείς.

ΕΜΕΙΣ ΚΙ ΕΚΕΙΝΟΙ

Όλοι μας στην ομάδα, έπρεπε να μπούμε στη διαδικασία να ελαχιστοποιήσουμε την απόσταση μεταξύ «υμών» κι «εκείνων». Έπρεπε να ξεπεράσουμε το γεγονός ότι είμαστε άνθρωποι με αξιόλογα εισοδήματα που φαντάζονται ότι έχουν κάτι να πουν για τη ζωή σε ένα σκληρό κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον. Υπάρχει μια δόση υπεροψίας και τόλμης σε αυτό που έπρεπε να ξεπεραστεί στις πρόβες. Ο Γιάκομπ Σέντεργκρεν, ο Νικ στην ταινία, πέρασε αρκετό καιρό σε ένα κέντρο αποκατάστασης για πρώην κατάδικους. Ο Μόρτεν Ρόουζ, ο Ιβάν, φόρεσε ένα κοστούμι και βγήκε στους δρόμους μαζεύοντας άδεια μπουκάλια. Πήγα στο κέντρο που έμενε ο Νικ, γιατί έπρεπε να περάσω κι εγώ ένα βράδυ εκεί. Ο μάνατζερ εκεί μου είπε: «Θέλεις να πάρεις το κρεβάτι κάποιου, απλά επειδή κάνεις μια ταινία; Το βρίσκεις δίκαιο;». Μπορεί να ακούγεται ρομαντικό, αλλά έπρεπε να σβήσουμε την απόσταση μεταξύ μας.

ΜΙΑ ΑΙΣΘΗΣΗ ΑΓΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΓΥΜΝΙΑΣ

Υπάρχει σίγουρα σύνδεση μεταξύ του SUBMARINO και των πρώτων μου ταινιών, και ειδικά με αυτή την παραγωγή, ένοιωθα ότι ξεκινάω απ’ την αρχή. Το καστ περιλαμβάνει ηθοποιούς που κάνουν το ντεμπούτο τους στον κινηματογράφο, και το συνεργείο περιλαμβάνει πολλούς νέους ανθρώπους με τους οποίους δεν έχω ξαναδουλέψει. Η διευθύντρια φωτογραφίας Σάρλοτ Μπρους Κρίστενσεν, που σπούδασε στο National Film &Television School του Λονδίνου, δεν είχε ξανακάνει ταινία, ενώ ο συνεργάτης μου στο σενάριο Τομπάιας Λίντχολμ, που πρόσφατα αποφοίτησε από Σχολή Κινηματογράφου της Δανίας, έκανε την πρώτη του ταινία επίσης. Έπρεπε να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι είμαι ο γηραιότερος της ομάδας πλέον. Ωστόσο, αυτό το γεγονός μου έδωσε ένα νέο ενθουσιασμό και πνεύμα μαχητικότητας. Προχώρησα στο πρότζεκτ αυτό με αίσθηση αγνότητας και γύμνιας.

Βιογραφικό σκηνοθέτη

Το SUBMARINO είναι η έκτη μεγάλου μήκους ταινία του Τόμας Βίντερμπεργκ. Η Οικογενειακή Γιορτή (FESTEN) έκανε πρεμιέρα το 1998 στο Φεστιβάλ Καννών, όπου κέρδισε το βραβείο της Κριτικής Επιτροπής. Συνέχισε την επιτυχημένη φεστιβαλική της πορεία διεθνώς, αποσπώντας αμέτρητα βραβεία, και καθιστώντας την μία από τις σημαντικότερες ταινίες της χρονιάς.

Ακολούθησαν τα αγγλόφωνα Όλα για την αγάπη ( IT’S ALL ABOUT LOVE) το 2003 με τους Σον Πεν, Κλαιρ Ντέινς και Γιοακίν Φοίνιξ και το 2005 το DEAR WENDY, με τους Μπιλ Πούλμαν, Κρις Όουεν και Τζέιμι Μπελ. Και οι δύο ταινίες παρουσιάστηκαν στο Sundance. Επέστρεψε στη μητρική του γλώσσα το 2007, με την κωμωδία WHEN A MAN COMES HOME.

Γεννημένος το 1969 στη Κοπεγχάγη, έκανε την πρώτη μικρού μήκους του όταν ήταν μόλις 16. Τρία χρόνια αργότερα, εισήχθη στη Εθνική Σχολή Κινηματογράφου της Δανίας, ως ο νεαρότερος μαθητής που φοίτησε ποτέ. Αποφοίτησε το 1993, αποσπώντας το καλύτερο βραβείο για την πτυχιακή του ταινία LAST ROUND. Η μικρού μήκους THE BOY WHO WALKED BACKWARDS έγινε μεγάλη επιτυχία ανά τον κόσμο, αποσπώντας πολλά βραβεία κοινού. Έκανε το ντεμπούτο του στις μεγάλου μήκους με το THE BIGGEST HEROES το 1996. Έχει σκηνοθετήσει επίσης μουσικά βίντεο κλιπ για τους Metallica και τους Blur.

Ο Βίντερμπεργ τιμήθηκε με το ειδικό βραβείο για το συνολικό του έργο στα Ευρωπαϊκά βραβεία κινηματογράφου το 2008, για το ρόλο ως ενός από τους ιδρυτές του Δόγματος το 1995.

Προς το παρόν, ετοιμάζει το θεατρικό DAS BEGRÄBNIS (THE FUNERAL) για το θέατρο Μπεργκ της Βιέννης. Είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετεί για το σανίδι.