Μέχρι να σε βρω

Mother and Child. ΗΠΑ, 2010. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ροντρίγκο Γκαρσία. Ηθοποιοί: Ανέτ Μπένινγκ, Ναόμι Γουότς, Κέρι Γουάσινγκτον, Τζίμι Σμίτε, Σάμιουελ Λ. Τζάκσον. 126'

Το θέμα της μητρότητας αλλά και της έλλειψης παιδιού στη ζωή τριών διαφορετικών γυναικών, σε μια δραματική κομεντί σκηνοθετημένη με ευαισθησία, με το βάρος στην ανάπτυξη των χαρακτήρων. Εξαιρετικές οι ερμηνείες.

Οι σχέσεις τριών γυναικών με το παιδί είναι το θέμα της τρυφερής, συγκινητικής ταινίας του Ροντρίγκο Γκαρσία («Επιβάτες», «Εννέα ζωές»). Η μία, η Κάρεν (Ανέτ Μπένινγκ), είναι μια 50χρονη γυναίκα, που όταν ήταν ακόμη 14 χρονώ είχε δώσει το νεογέννητο κοριτσάκι της για υιοθεσία, και περίπου 25 χρόνια μετά αρχίζει να θέλει να το ανακαλύψει. Η άλλη, η Ελίζαμπεθ (Ναόμι Γουότς), είναι η «χαμένη» κόρη της που τώρα είναι δικηγόρος και ενδιαφέρεται μόνο για την καριέρα της και που η ερωτική σχέση με τον προϊστάμενό της είναι επηρεασμένη από μια αίσθηση μητρικής εγκατάλειψης. Η τρίτη είναι η Λούσι (Κέρι Γουάσινγκτον), μια ευτυχισμένη, παντρεμένη γυναίκα, που ψάχνει με πάθος να υιοθετήσει παιδί. Πλάι τους γνωρίζουμε και άλλα ενδιαφέροντα πρόσωπα: τον προϊστάμενο της Ελίζαμπεθ (Σάμιουελ Λ. Τζάκσον), την έγκυο Αφροαμερικάνα Ρέι, που το παιδί της σχεδιάζει να υιοθετήσει η Λούσι, τη Σοφία, παραδουλεύτρα της Κάρεν, και την αδελφή Τζοάν, μια καλόγρια που προσπαθεί να βοηθήσει τη Λούσι.

Ο Γκαρσία δένει με ευαισθησία και εκπληκτική άνεση τις διαφορετικές ιστορίες, δημιουργώντας σκηνές που κρατάνε το ενδιαφέρον, με χαρακτήρες που αναπτύσσονται σταδιακά, σε ένα καλογραμμένο σενάριο, με το δράμα, το λεπτό συχνά χιούμορ και τη συγκίνηση να εναλλάσσονται σωστά, χωρίς να ενοχλούν. Πολύ καλές οι ερμηνείες, ιδιαίτερα των Γουότς, Μπένινγκ και Γουάσινγκτον, που ενσαρκώνουν με δύναμη τις τρεις τόσο διαφορετικές, αλλά τόσο επηρεασμένες από το παιδί (που έχουν ή θέλουν ν' αποκτήσουν), γυναίκες.

ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΕ ΒΡΩ

Τρείς ιστορίες που συναντιούνται για να καταλήξουν σε μια πολύ ενδιαφέρουσα σύγχρονη εκτίμηση της μητρότητας και της θέσης που έχει στη ζωή των τριών, τόσο διαφορετικών ηρωίδων, με διαφορετικές προτεραιότητες και στάσεις για τη ζωή τους.

ΥΠΟΘΕΣΗ: Η ταινία αφορά 3 γυναίκες που με τον ένα ή τον άλλον τρόπο έχουν εμπλακεί με το θέμα της υιοθεσίας. Έχουμε την γυναίκα που έδωσε - όταν ήταν έφηβη ακόμη- τη κόρη της, τη γυναίκα που όντας υιοθετημένη προσπαθεί να μην δημιουργεί συναισθηματικούς δεσμούς, και τέλος το ζευγάρι που θέλει να υιοθετήσει. Τρεις γυναίκες, τρεις διαφορετικές ιστορίες, τρεις ολοκληρωμένοι χαρακτήρες.

Ένα πραγματικό αριστούργημα της 7ης τέχνης. Το θέμα ιδιαίτερα ευαίσθητο, που όμως προσεγγίζεται με σεβασμό, πάνω από όλα, και απλά. Τρεις ηρωίδες, η Ανετ Μπένινγκ, η Ναόμι Γουότς και η Κέρι Ουάσινγκτον, πάνε τους χαρακτήρες τους ένα βήμα πιο πάνω. Ολοκληρωμένοι και σωστά δομημένοι γίνονται αγαπητοί μέσα από τον κυνισμό. Παρακολουθούμε μεγάλο μέρος της ζωής και των τριών που τα δεδομένα αλλάζουν, αβίαστα και φυσικά δίνοντας την εντύπωση πως απλώς παρακολουθείς τις ζωές και αντιλαμβάνεσαι τους προβληματισμούς 3 φίλων σου. Έξυπνο και αστείο σε πολλά σημείο που αβίαστα σε συστήνει με τους χαρακτήρες και το θέμα.

Έχω να πω, πως η Μπένινγκ είναι απλά εξαιρετική! Έχοντας δει πρόσφατα το "The kids are alright" και τώρα το "Μέχρι να σε βρω", κατάλαβα τι σημαίνει ηθοποιός. Δύο αντίθετοι ρόλοι που τους προσέγγισε με το ίδιο πάθος. Η Μπένινγκ αναμφισβήτητα πρόκειται για μια ηθοποιό τεράστιου βεληνεκούς. Από την Γουοτς πάλι, έχοντας τεράστιες απαιτήσεις δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο του εξαιρετικού. Μια ήρεμη δύναμη που πρόκειται για μια από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της. Χαρακτήρες καθημερινοί που αποφεύγοντας τις σεναριακές υπερβολές και αμερικάνικα κλισέ συνθέτουν μια από τις πιο δυνατές ταινίες της χρονιάς, που αν δεν προταθεί για τα Όσκαρ, θα στείλω η ίδια επιστολή παραπόνων!

Το θέμα δεν είναι καθαρά γυναικείο, ούτε θα συγκινήσει μόνο το γυναικείο κοινό. Παρακολουθείς απλά μια πραγματικότητα. Η συναισθηματική ένταση του θεατή κορυφώνεται, όπως ακριβώς και στους χαρακτήρες της ταινίας.

Ο σκηνοθέτης Ροντρίγκο Γκαρσία (Εννέα ζωές, The passengers) δήλωσε πως απλά ήθελε να κάνει μια ταινία που να εναλλάσσει συναισθήματα έχοντας μια ιστορία να πει για τους γονείς και τη σχέση τους με τα παιδιά τους/ Ο ίδιος δεν παρενέβη στο ψυχισμό των ηθοποιών του για τον απλό λόγο πως ο ίδιος δεν ξέρει από υποκριτικά «τρικ» αφού πέρα από κάποιες σχολικές παραστάσεις δεν έχει εκτελέσει χρέη ηθοποιού. Ωστόσο η επιλογή του καστ, ένα προς ένα, τον δικαίωσε. Ακόμη και οι βʼ ρόλοι ήταν υποδειγματικοί, με τη δική τους ιστορία να διηγηθούν.

Μια υποδειγματική ταινία του αμερικάνικού ανεξάρτητου κινηματογράφου, που αν λάτρεψες το Βαβέλ, αυτό θα θες να το βάλεις αφίσα στο δωμάτιο!

Περισσότερα

Οι υποψήφιοι για Όσκαρ Ναόμι Γουότς, Ανέτ Μπένινγκ και Σάμιουελ Λ. Τζάκσον σε μια μοναδική σπονδυλωτή ιστορία από τον ανερχόμενο Ροντρίγκο Γκαρσία ("9 ΖΩΕΣ", "PASSENGERS", "THINGS YOU CAN TELL JUST BY LOOKING AT HER") και Executive παραγωγούς τους Αλεχάνδρο Γκονζάλεζ Ιναρίτου (δημιουργού των "ΒΑΒΕΛ", "21 ΓΡΑΜΜΑΡΙΑ" και "AMORES PERROS"), Αλφόνσο Κουαρόν και Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο.

ΣΥΝΟΨΗ

Από το σεναριογράφο και σκηνοθέτη Ροντρίγκο Γκαρσία (Εννιά Ζωές) και σε παραγωγή του Αλεχάνδρο Γκονζάλεζ Ινιαρίτου (Βαβέλ), η συγκινητική ιστορία τριών γυναικών (Ανέτ Μπένινγκ, Ναόμι Γουότς και Κέρι Ουάσιγκτον), και η δύναμη του δεσμού μεταξύ μητέρας και παιδιού. Σε παραγωγή Λίσα Φαλκόνε και Τζούλι Λιν, το ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΕ ΒΡΩ έχει ένα εξαίρετο καστ, μεταξύ των οποίων οι Σάμιουελ Λ. Τζάκσον, Τζίμι Σμιτς, Σαρίκα Επς, Τσέρι Τζόουνς και Σ. Έπαθα Μέρκερσον.

Η ταινία ξεκινά με δύο 14χρονες ηρωίδες που τους στερούν τα παιδιά που γεννούν μετά από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες. Ένα βλέμμα μόνο μετά τον τοκετό, κι αμέσως ο χωρισμός του βρέφους από την μητέρα, κάτω από τη συγκατάθεση των γονιών των ανήλικων μητέρων .

Τριάντα επτά χρόνια αργότερα, είμαστε μάρτυρες των οδυνηρών αποτελεσμάτων που δημιούργησε αυτός ο διαχωρισμός στις δύο ηρωίδες. Η Κάρεν (Annette Bening,) δεν έχει παντρευτεί. Φροντίζει την μητέρα της (Eileen Ryan), που είναι αυτή που πήρε την μοιραία απόφαση, και φέρεται ψυχρά και αδέξια στο κοινωνικό της περιβάλλον .

Η Ελίζαμπεθ (Naomi Watts) έχει «θάψει» τον εαυτό της στην εργασία, ζει χωρίς έρωτα, μόνο με ευκαιριακό σεξ. Σκληρή δικηγόρος και καριερίστα, έρχεται αντιμέτωπη με μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη που την κρατάει πίσω επαγγελματικά.

Η Λούσυ (Kerry Washington)δεν μπορεί να κάνει παιδιά, και με τον σύζυγό της (David Ramsey) προσπαθεί να υιοθετήσει⋅ μέσα από μια κοινωνική υπηρεσία αναζητούν μια νεαρή μέλλουσα μητέρα που να είναι διατεθειμένη να εγκαταλείψει το μωρό όταν βρεθούν οι κατάλληλοι θετοί γονείς.

Με τις ζωές και τη μοίρα τους συνδεδεμένες μεταξύ τους, οι τρεις γυναίκες θα έρθουν αντιμέτωπες με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον καθώς η καθεμιά τους αναζητά το δυνατότερο δεσμό – την αγάπη της μάνας με το παιδί της.

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Αρχικά δεν υπήρξε πλοκή, μόνο μια ασαφής ιδέα σχετικά με δύο ξένους που έχουν πεθυμήσει ο ένας τον άλλον, και πως αυτή η επιθυμία είχε διαμορφώσει και παραμορφώσει τον ψυχικό τους κόσμο. Ήλπιζα να είναι ένα πορτραίτο ανάμεικτων συναισθημάτων και των συνδεόμενων ζωών δύο γυναικών, και στη συνέχεια τριών. Δεν έχω ιδέα από ποιο κομμάτι του εαυτού μου προήλθε όλο αυτό-δεν αναγνώριζα καν τον εαυτό μου σʼ αυτή την ιστορία-(πιθανότατα να προήλθε από το φόβο που έχει κάθε γονιός να αποχωριστεί το παιδί του λόγω συνθηκών, ασθένειας, ατυχήματος, παρεξήγησης-αλλά κανείς γονιός σώας τα φρένας δεν θα έδινε φωνή σʼ αυτούς τους φόβους). Το μόνο που ήταν ξεκάθαρο εξʼ αρχής ήταν αυτό: Θα πέταγα μόνο μέχρι το σημείο που τα φτερά των ηθοποιών μου, μου επέτρεπαν.

Δεν γνωρίζω πως λειτουργούν οι ηθοποιοί. Προσωπικά δεν έχω παίξει ποτέ (εκτός κάποιων σχολικών παραστάσεων), ούτε σπούδασα υποκριτική. Έχω μόνο μια ιδέα ενός ονειροπόλου για τα πράγματα που κάνουν οι ηθοποιοί για να αναπτύξουν τους ρόλους τους-τις εσωτερικές συζητήσεις που κάνουν, τις εξουθενωτικές συνειδητοποιήσεις που έχουν, καθώς ψάχνουν σε ένα φανταστικό χαρακτήρα στοιχεία του εαυτού τους. Τίποτα ανθρώπινο δεν μπορεί να είναι ξένο σε εκείνους.

Η Ανέτ Μπένινγκ μιλά για το σενάριο, για τις επιπτώσεις κάθε πράξης, για τη ρίζα κάθε συναισθήματος με τέτοια ξεκάθαρη αντίληψη, που το κάνει ιδιαίτερα συναρπαστικό για εμένα να στέκομαι στο δικό μου πλατό και να μαθαίνω για τους χαρακτήρες που πίστευα ότι εγώ δημιούργησα. Είναι ένα πολύ γοητευτικό κομμάτι της διαδικασίας: να ανακαλύπτω πως κινείται η Κάρεν, πως ντύνεται, πως μιλάει, πως γελά και πως ζει. Μα κοίτα-είναι η Κάρεν εδώ ακριβώς-τώρα. Που βρήκε η Ανέτ το χρόνο γιʼ αυτό; Μεγαλώνει τέσσερα παιδιά, κάνει καριέρα στο θέατρο, γυρίζει ταυτόχρονα κι άλλες ταινίες, έχει αδέρφια, γονείς ένα σύζυγο-έναν ολόκληρο κόσμο-και ταυτόχρονα ετοιμάζει ταξίδι στο Ιράν. Και θα πρέπει φυσικά να βρίσκει χρόνο να φροντίζει την Ανέτ, να περνά χρόνο με την Ανέτ στους χώρους που δε θα ανοίξουν ποτέ για κανέναν άλλο παρά για εκείνη (η Εντίθ Γουόρτον αποκαλούσε τους χώρους αυτούς «οι αγιότεροι των αγίων». Ίσως η Κάρεν να μπορούσε να τους επισκεφθεί.) Άραγε η Ανέτ σκεφτόταν την Κάρεν ενώ βούρτσιζε τα μαλλιά της, έσβηνε τα φώτα, φορούσε τα παπούτσια της, σκούπιζε τα δάκρυα της; Κατά το γύρισμα, τη ρώτησα αν θα μπορούσε μήνες μετά να μου πει πως κατέληξε στην Κάρεν. Τώρα δε θέλω να ξέρω. Δε θέλω να μάθω πως έφτασε σε τέτοια αξιέπαινη ακρίβεια και συναισθηματική πληρότητα της Κάρεν, με τέτοιο τρόπο όμως ώστε να κερδίζει την κατανόηση και τη συμπάθεια παρά την απότομη συμπεριφορά της. Δε θέλω να δω που κρύβεται ο λαγός στο κόλπο.

Είμαστε στο σπίτι της μητέρας ενός φίλου κάποιου άλλου φίλου στη Νέα Υόρκη, μήνες πριν ξεκινήσει η παραγωγή , και παίρναμε μια λήψη της Ελίζαμπεθ με την εγκυμονούσα Ναόμι Γουότς. Είχα γνωρίσει τη Ναόμι μόνο μία φορά προηγουμένως σε ένα δέιπνο. Τότε τη συνάντησα σε ενδιαφέρουσα, και σε άνετη κατάσταση. Σύντομα ανακάλυψα ότι έχει ένα υπέροχο πικάντικο χιούμορ και θα μπορούσε να είναι πολύ καλή φίλη όσο και πολύ καλή σύντροφος. Συζητήσαμε λίγο για την Ελίζαμπεθ, αλλά μόλις παρατήρησα ότι με άκουγε με μεγαλύτερη προσήλωση απʼ όση αισθάνομαι άνετα, τραβήχτηκα και την άφησα να μιλήσει. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από έναν ηθοποιό να παίζει με τη φωνή του σκηνοθέτη μέσα του. Άλλα ευτυχώς οι φόβοι μου δε δικαιώθηκαν. Ήταν ξεκάθαρο μισό χρόνο αργότερα, ότι η Ναόμι είχε αναπτύξει τη δική της Ελίζαμπεθ. Την παρακολούθησα να ξεδιπλώνεται μπροστά μου, να κινείται στον κόσμο της με σκληρή αυτονομία, αυστηρές αρχές και γυμνή φιλοδοξία, σε συνδυασμό με μια καλά κρυμμένη αδυναμία και φόβο. Η Ελίζαμπεθ της Ναόμι, επικίνδυνη και σπαραξικάρδια, μου έγινε αμέσως αγαπητή. Βούτηξε στο μυαλό της χωρίς φόβο, που υπάρχει συχνά στους καλλιτέχνες αυτού του βεληνεκούς, κι ακόμη αν φοβόταν δεν μπόρεσα να το διακρίνω. Ο ρόλος είναι σωματικά απαιτητικός, περιλαμβάνει πολλές γυμνές σκηνές και συναισθηματικά ξεσπάσματα και οι μέρες των γυρισμάτων κυλούσαν αργά. Η Ναόμι μας έκανε πάντα να γελάμε. Είναι μητέρα ενός εξάμηνου μωρού κι ενός δίχρονου. Ομολόγησε η ίδια ότι σκέφτεται και το τρίτο.

Αφού τραβήξαμε την κοιλιά της στη Νέα Υόρκη, η ιδιοκτήτρια του σπιτιού μας ρώτησε τι θέμα έχει η ταινία. «κι εγώ γεννήθηκα όταν η μητέρα μου ήταν δεκατεσσάρων» ομολόγησε «και με έδωσε για υιοθεσία. Όταν μεγάλωσα και την αναζήτησα είχε πεθάνει». Η Ναόμι άκουγε σιωπηλά χωρίς να προδίδει τίποτα. Όπως και με την Ανέτ, οι σύνδεσμοι της Ναόμι με την καρδιά της Ελίζαμπεθ είναι ένα μυστήριο για μένα. Ένα μυστήριο τρομερά εθιστικό. Θα ήθελα να είμαι η Κέρυ Ουάσινγκτον για είκοσι τέσσερις ώρες, άλλα όχι για είκοσι πέντε. Στις εικοσιπέντε θα τα έχανα: κινηματογραφική καριέρα, πολιτική συμμετοχή, έργα ελεημοσύνης, με ενδιαφέρον σχεδόν στα πάντα: σκηνοθεσία, ταξίδια, ένας αξιαγάπητος άνθρωπος που την αγαπάνε όλοι κι αισθάνεται άνετα με τον εαυτό της, η Κέρυ τα κάνει όλα χωρίς να ιδρώνει καθόλου, ενώ ταυτόχρονα κουβαλάει τη χροιά του καλλιτέχνη. Αναρωτιέμαι σε ποια πτήση, σε ποιο δωμάτιο ξενοδοχείου, πριν από ποια τηλεοπτική εμφάνιση, μεταξύ ποιων σκηνών σε ποιο θεατρικό ονειρεύτηκε ως Λούσυ. Μου έμαθε ότι η Λούσυ είναι μια μικροαστή και τελειομανής, κι ότι η απελπισία της θα μπορούσε να φανεί αστεία, κι ότι αγωνιά στην εικόνα της αποτυχίας, αλλά κι ο πόνος της προφανής. Αποτέλεσμα απολύτως ικανοποιητικό για εμένα.

Το πιο αξιοκαταφρόνητο πράγμα που έχουμε στον κόσμο του κινηματογράφου, είναι η συμβατική του σοφία. Ένα κομμάτι της, είναι η πεποίθηση ότι οι ηθοποιοί είναι ματαιόδοξοι, ανασφαλείς και απαιτητικοί. Μερικοί είναι όντως, όπως είναι και κάποιο οδηγοί ταξί και χειρουργοί που γνωρίζω. Δε λέγονται πολλά ωστόσο για αυτά που ζητάμε εμείς από τους ηθοποιούς: να σταθούν μπροστά σε άλλους και να γδυθούν, να δείξουν τη στόφα τους μπροστά τους – την ομορφιά αλλά και τις πληγές¬όπως ένα τοπίο εκτίθεται απευθείας στην ηλιακή ακτινοβολία. Τέτοιου είδους γύμνια είναι εφιάλτης για εμένα. Πολύ συχνά, όταν ακούω τους ηθοποιούς να λένε αυτά που έχω γράψει, κρύβομαι πίσω από μια κάμερα, ελπίζοντας ότι κανείς δε θα συνειδητοποιήσει εκείνη τη στιγμή ότι όλοι χαρακτήρες είναι τόσο κοντά σε μένα, που κοκκινίζω από ντροπή. Χάρη σε εκείνους, μπορώ να κάνω το όνειρο της αφήγησης πραγματικότητα και να ζήσω άλλες ζωές. Πως αλλιώς θα μάθω πως είναι να είσαι κάποιος άλλος; Ίσως υπάρχει και πιο εύκολος τρόπος. Ρώτησα την κόρη μου, πως είναι να είσαι ένα δεκάχρονο κορίτσι. Η ερώτηση την ενόχλησε και μου απάντησε επιθετικά: είναι το ίδιο με το να είσαι άντρας σαράντα εννέα ετών μπαμπά! Ντα!

ΤΟ ΚΑΣΤ & Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ

Ναόμι Γουότς (Ελίζαμπεθ)

Η Ναόμι Γουότς είναι μια καταξιωμένη ηθοποιός, που συνεχώς δέχεται επαίνους για τις ερμηνείες της. Το 2004, πήρε το Όσκαρ Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας για το ρόλο της στα 21 Γραμμάρια του Αλεχάνδρο Γκονζάλεζ Ινιαρίτου.

Η ερμηνεία της στα 21 Γραμμάρια, όπου πρωταγωνίστησε με τον Σον Πεν και το Μπενίσιο Ντελ Τόρο, της χάρισε και το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας από την Ένωση Κριτικών του Λος Άντζελες, της Ουάσινγκτον και του Σαν Ντιέγκο, όπως και υποψηφιότητες για τα βραβεία SAG, BAFTA και Golden Satellites. Στην πρεμιέρα της ταινίας το 2003 στο φεστιβάλ της Βενετίας, έλαβε το βραβείο κοινού για την ερμηνεία της.

Η Γουότς πρωταγωνίστησε πρόσφατα στη Διεθνή του Τύκβερ με τον Κλάιβ Όουεν, όπως και στο θρίλερ του Κρόνενμπεργκ Επικίνδυνες Υποσχέσεις με το Βίγκο Μόρτενσεν και το θρίλερ του Χάνεκε Funny Games. Πρόσφατα ολοκλήρωσε το Fair Game του Λίμαν, όπου παίζει με τον Σον Πεν. Τελευταίο πρότζεκτ της είναι το You will meet a tall dark stranger του Γούντι Άλλεν, ενώ σύντομα θα ξεκινήσουν τα γυρίσματα του Blonde, όπου θα ενσαρκώνει την αιώνια ξανθιά Μέριλιν Μονρόε.

Η Γουότς έχει μια εντυπωσιακή λίστα ταινιών,από το ντεμπούτο της στο Mulholland Drive του Λυντς, για το οποίο κέρδισε βραβείο γυναικείας ερμηνείας από την Εθνική επιτροπή κριτικής και την Παγκόσμια κοινότητα κριτικών κινηματογράφου. Στη λίστα με την ερμηνεία της ως Αν Ντάροου στο ριμέικ του Κινγκ Κονγκ από τον Πήτερ Τζάκσον, περιλαμβάνονται οι ταινίες Δε μένουμε πια εδώ, στο οποίο έκανε και παραγωγή, Η δολοφονία του Ρίτσαρντ Νίξον με τον Σον Πεν, Το νόημα της ζωής και πως να το χάσετε ( I♥ Huckabeeʼs) με το Τζουντ Λο, το Stay με τους Γιούαν ΜακΓρέγκορ και τον Ράιαν Γκόσλινγκ, το Σήμα Κινδύνου (The Ring) και το σήκουελ του, το Le Divorce με τις Κέιτ Χάντσον και την Γκλεν Κλόουζ, όπως και στο Βαμμένο Πέπλο (The Painted Veil) με τον Έντουαρντ Νόρτον, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Σόμερσετ Μόχαμ.

Γεννημένη στην Αγγλία,η Γουότς μετακόμισε στην Αυστραλία, όταν ήταν 14 και ξεκίνησε μαθήματα υποκριτικής. Ο πρώτος μεγάλος ρόλος της ήρθε με το Flirting του Τζον Ντούιγκαν. Έκανε παραγωγή και πρωταγωνίστησε στη μικρού μήκους Ellie Parker, που συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ του Σάντανς το 2001. Το 2005,προβλήθηκε στο Σάντανς η μεγάλου μήκους εκδοχή της ίδιας.

Ανάμεσα στα πολλά βραβεία και διακρίσεις που είχε, η Γουότς έλαβε το βραβείο Montecito από το φεστιβάλ της Σάντα Μπάρμπαρα το 2006, για το ρόλο της στο Κινγκ Κονγκ τιμήθηκε το 2003 από το φεστιβάλ του Παλμ Σπρινγκς για τα 21 Γραμμάρια⋅ και το 2002 πήρε τον τίτλο Female Star of Tomorrow στο ShoWest κι έλαβε το βραβείο Καλύτερης πρωτοεμφανιζόμενης ηθοποιού από το φεστιβάλ του Χόλυγουντ για το Mulholland Drive.

Η Γουότς τώρα μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στο Λος Άντζελες και τη Νέα Υόρκη.

Ανέτ Μπένινγκ (Κάρεν)

Η Ανέτ Μπένινγκ εμφανίστηκε πρόσφατα στο ριμέικ Γυναίκες (The Women), μαζί με τη Μεγκ Ράιαν, την Έβα Μέντες και την Τζέιντα Πίνκετ-Σμιθ. Πριν από αυτό, πρωταγωνίστησε το 2006 στο Οικογένεια της συμφοράς (Running with Scissors) για το οποίο ήταν και υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα. Το καλοκαίρι μόλις κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το Τα παιδιά είναι εντάξει (The kids are all right) -14 Οκτωβρίου για την Ελλάδα-με τη Τζούλιαν Μουρ και το Μαρκ Ράφαλο.

Η Ανέτ ενσάρκωσε τη Τζούλια Λάμπερτ στο Η τελευταία λέξη της Τζούλια (Being Julia), η ταινία που της πρόσφερε την τρίτη υποψηφιότητα για Όσκαρ. Για τον ίδιο ρόλο βραβεύτηκε ως Καλύτερη ηθοποιός από την Εθνική επιτροπή κριτικών, κέρδισε τη Χρυσή σφαίρα, και είχε την ανάλογη υποψηφιότητα στα βραβεία SAG. Έπαιξε επίσης στο Mrs. Harris με το Μπεν Κίνγκσλεϋ, για το οποίο και κέρδισε ένα Έμμυ, ένα SAG, και μια υποψηφιότητα στις Χρυσές σφαίρες.

Παρʼ όλο που έχει βραβευτεί πολλές φορές για την ερμηνεία της στο σανίδι, η Μπένινγκ έχει περάσει πολύ χρόνο μπροστά από την κινηματογραφική κάμερα. Η ερμηνεία της στο American Beauty, της χάρισε υποψηφιότητα στα Όσκαρ και στις Χρυσές σφαίρες. Για το ρόλο αυτό κέρδισε το βραβείο Screen Actors Guild Award και της Βρετανικής ακαδημίας (BAFTA). Άλλες ταινίες που πρωταγωνίστησε είναι τα Εφιαλτικά Όνειρα (In Dreams) του Νιλ Τζόρνταν και η Πολιορκία (The Siege) με τους Ντένζελ Ουάσινγκτον και Μπρους Γουίλις.

Η Μπένινγκ έχει τιμηθεί στα φεστιβάλ της Βοστώνης, του Παλμ Σπρινγκς και Σικάγο για τη συνεισφορά της στον κινηματογράφο, ενώ ελαβε και το βράβειο Donostia Prize στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπάστιαν. Έχει λάβει το βραβείο «Ηθοποιός της χρονιάς» στο φεστιβάλ του Χόλυγουντ, και το βραβείο Montecito στο φεστιβάλ της Σάντα Μπάρμπαρα.

Έλαβε την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ, στην κατηγορία Βʼ γυναικείου, για την ταινία Οι Κλέφτες (The Grifters). Υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα υπήρξε για το Ο Έρωτας του Προέδρου (The American President), με τον Μάικλ Ντάγκλας , ενώ δευτερεύοντες ρόλους είχε και στο Οι Αρειανοί Επιτίθενται (Mars Attacks) του Τιμ Μπάρτον και στο Ριχάρδος ο Γʼ του Ίαν ΜακΚέλεν.

Άλλες ταινίες της περιλαμβάνουν το Ένας Μεγάλος Έρωτας (Love affair) με το Γουόρεν Μπίτι, το Bugsy επίσης με το Μπίτι, για το οποίο ήταν και υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα, το Σχετικά με το Χένρι (Regarding Henry) του Μάικ Νίκολς με τον Χάρισον Φορντ, το Ένοχος χωρίς Αποδείξεις (Guilty by suspicion) με το Ρόμπερντ Ντε Νίρο, το Valmont του Μίλος Φόρμαν και Postcard from The edge.Η Μπένινγκ έκανε το ντεμούτο της στο The Great Outdoors με τους Νταν Ακρόιντ και τον Τζον Κάντυ.

Στο θέατρο έχει παίξει στο The Cherry Orchard του Άντων Τσέχωφ το 2006, στο Talking Heads του Άλαν Μπένετ στο θέατρο Τίφανυ του Λος Άντζελες. Επίσης στο Hedda Gabler το 1999, ενώ στα προσεχώς είναι η Μήδεια στο UCLA και στο The Female of the Species στο Geffen Playhouse.

Γεννημένη στην Τοπέκα, του Κάνσας, και μεγαλωμένη στο Σαν Ντιέγκο, πήγαινε σε ένα τοπικό κολλέγιο, όταν έπιασε δουλειά ως χορεύτρια στο Old Globe Theater. Αυτό την οδήγησε σε μια παράσταση Σαίξπηρ που ανέβαζαν, και σε δύο θεατρικά με το San Diego Repertory Theater.

Αποφοίτησε από το κολλέγιο και έγινε αποδεκτή στο American Conservatory Theater στο Σαν Φρανσίσκο. Εμφανίστηκε σε τοπικές παραγωγές, μέχρι που η καριέρα της την οδήγησε στη Νέα Υόρκη. Εκεί, έλαβε μια υποψηφιότητα για Tony και κέρδισε το βραβείο Clarence Derwent για Καλυτερή Πρωτοεμφανιζόμενη Ηθοποιός για την ερμηνεία της στο (Coastal Disturbances), αρχικά στο Second stage, κι έπειτα στο Μπρόντγουαιη.

Κέρυ Ουάσινγκτον (Λούσυ)

Βραβευμένη ως Καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη ηθοποιός στα βραβεία NAACP Image το 2005 και υποψήφια για βραβείο Independent Spirit για την ταινία Lift to 2002, η Κέρυ Ουάσινγκτον είναι μια ευπροσάρμοστη, ταλαντούχα και γενναία ηθοποιός που έχτισε μια εντυπωσιακή καριέρα σε πολύ μικρό χρόνο. Ήταν υποψήφια στα βραβεία NAACP Images το 2007 για το ρόλο στον Τελευταίο Βασιλιά της Σκωτίας με το Φόρεστ Γουίτακερ, και τιμήθηκε και για τις ερμηνείες της στα The Dead Girl με τη Μάρσια Γκέι Χάρντεν και τη Μπρίτανι Μέφι, και για το Lakeview Terrace με το Σάμιουελ Τζάκσον και τον Πάτρικ Γουίλσον. Στα προσεχώς θα τη δούμε στο A thousand words με το Έντι Μέρφι.

Πριν από αυτές τις ταινίες, έπαιξε στους Fantastic Four ως Αλίσια Μάστερς, και στο σήκουελ αυτού, στο I Think I love my Wife με το Κρις Ροκ, στο Μικρός στο μάτι (Little Man), στο Κύριος και Κυρία Σμιθ, στο Ο Άντρας που μισούσαν οι Γυναίκες (She hate me), στο Strip search του Σίντνεϋ Λιούμετ και στο ανεξάρτητο Sexual Life.

Άλλες ταινίες που συμμετείχε είναι τα: Η Κυρία και ο Μποξέρ (Against the ropes), Δηλητηριασμένες ψυχές (The united states of Leland), Το ανθρώπινο στίγμα (The Human Stain), Φύλαξε τον Τελευταίο Χορό (Save the last dance), για το οποίο έλαβε και βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενης ηθοποιού από τα βραβεία Teen choice, και το ανεξάρτητο Το τραγούδι μας (Our song).

Το Δεκέμβριο του 2009, έκανε το ντεμπούτο της στο Μπρόντγουεη στο έργο “Race” του Ντέιβιντ Μάμετ, με τους Τζέιμς Σπέιντερ και Ρίτσαρντ Τόμας.

Στην τηλεόραση, συμμετείχε στο ντοκιμαντέρ του Χάουαρντ Ζιν, The people speak με το Ματ Ντέιμον, το Τζος Μπρόλιν και το Σον Πεν, που βγήκε στον αέρα στο History channel το 2009.

Κατά τον ελεύθερο χρόνο της, είναι ενεργό μέλος της επιτροπής σκηνοθετών για το The Creative Coalition, μία ομάδα που δημιουργήθηκε για να υποστηρίζει τις τέχνες στην εκπαίδευση, και μέλος επιτροπής στους Americans for the Arts, που είναι μια μια κερδοσκοπική οργάνωση για την προώθηση των τεχνών στην Αμερική. Είναι επίσης μέλος του V-Counsel, ένα γκρουπ συμβούλων ενάντια στη βία κατά γυναικών και παιδιών (vday.org).

Η Ουάσινγκτον είναι επίσης εκπρόσωπος της LʼOreal Paris και Movado.

Σάμιουελ Λ. Τζάκσον (Πολ)

Έχει άξια τον τίτλο ενός από τους πιο σκληρά εργαζόμενους ηθοποιούς στο Χόλυγουντ. Οι ταινίες του έχουν συγκεντρώσει τα μεγαλύτερα box office στην ιστορία του κινηματογράφου.

Ο Τζάκσον άφησε το ανεξίτηλο σημάδι του με το πορτραίτο του Ζιλ, του φιλόσοφου εκτελεστή στο Pulp Fiction του Κουέντιν Ταραντίνο. Για το ρόλο αυτό ήταν υποψήφιος για Όσκαρ, Χρυσή σφαίρα και Bafta.

Το φθινόπωρο του 2009, ξεκίνησε τα γυρίσματα για τη μεταφορά του θεατρικού Sunset limited του Κόρμακ Μακ Κάρθυ σε σκηνοθεσία Τόμι Λι Τζόουνς. Το 2008 ανάμεσα στις ταινίες του είναι η Παρακολούθηση (Lakeview terrace), που έκανε πρεμιέρα στη Ντοβίλ, κι έπειτα το Soul men. Πρόσφατα ενσάρκωσε τον Όκταπους στο The spirit του Μίλερ.

Πρόσφατα κυκλοφόρησαν οι Αδιανόητες πράξεις (The unthinkable), μαζί με τον Μάικλ Σιν.

Έκανε μια εμφάνιση-έκπληξη στο Iron man το 2008, κι έχει υπογράψει με τη Marvel για εννιά συνολικά ταινίες, μεταξύ των οποίων τα: Thor, Captain America, SHIELD.

Το 2007, πρωταγωνίστησε στο Η Αναβίωση ενός θρύλου (Ressurecting the champ) και συμπρωταγωνίστησε στο 1408, βασισμένο σε μυθιστόρημα του Στήβεν Κινγκ. Νωρίτερα τον ίδιο χρόνο, έπαιξε στα Black Snake Moan και Οι Σημαδεμένοι (Home of the brave).

Το 2006, τον είδαμε στο Snakes on a plane του Ντέιβιντ Έλλις, και στο Μυστικό του Freedomland, πλάι στην Τζούλιαν Μουρ, όπως και στο The man.

Στις αρχές του 2005, έπιασε την κορυφή των box office, με το Coach Carter, το οποίο έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Παλμ Σπρινγκς. Εκεί παρέλαβε και το βραβείο για τη συνεισφορά του και τα επιτεύγματα του στην υποκριτική.

Συμμετείχε επίσης στα In my country, XXX: Ο απόλυτος πράκτορας 2, Star Wars: Η επίθεση των κλώνων, και Η εκδίκηση των Σιθ, Οι Απίθανοι, S.W.A.T., Σε αντίθετο ρεύμα (Changing lanes), Ωραία μέρα για να πεθάνεις (The 51st State), Άφθαρτος (Unbreakable) και φυσικά ενσάρκωσε το Shaft, πλάι στον Κρίστιαν Μπέιλ και τη Βανέσα Γουίλιαμς.

Σε παλιότερες ταινίες του περιλαμβάνονται τα Βαθιά Άγρια Θάλασσα (Deep Blue Sea) και Σφαίρα (Sphere), όπως και το Τζάκι Μπράουν για το οποίο ήταν και υποψήφιος για Χρυσή σφαίρα , ενώ έλαβε και την Ασημένια ʽΆρκτο στο φεστιβάλ του Βερολίνου. Υποψηφιότητα για Χρυσή σφαίρα του χάρισε και η ερμηνεία του στην Ετυμηγορία (A time to kill) το 1996, με τη Σάντρα Μπούλοκ και τον Κέβιν Σπέισι.

Το 1991, έλαβε από το φεστιβάλ των Καννών το πρώτο και μοναδικό βραβείο για καλύτερο Βʼ αντρικό ρόλο, για την ερμηνεία του στο Ο Πυρετός της Ζούγκλας (Jungle Fever) του Σπάικ Λι.

Στην τηλεόραση, ο Τζάκσον είναι υπεύθυνος παραγωγής για τη σειρά animation, Afro Samurai, που ξεκίνησε το 2007. Το 2009 βγήκε και το αντίστοιχο Video game. Το 2008, υπέγραψε με το CBS, για προσεχή πρότζεκτ.

Πρωταγωνίστησε και στη σειρά της HBO, Against the wall. Για την ερμηνεία του εκεί, κέρδισε μια υποψηφιότητα για Cable Ace και Χρυσή σφαίρα.

Η καριέρα του ξεκίνησε, αφού αποφοίτησε από το Morehouse College στην Ατλάντα. Συμμετείχε σε αμέτρητα θεατρικά, όπως Home, A Soldierʼs Play, Sally/Prince και The District Line. Για το φεστιβάλ Σαίξπηρ της Νέας Υόρκης, ο Τζάκσον εμφανίστηκε στα Mother Courage and Her Children, Spell #7, και The Mighty Gents. Όσο ήταν φοιτητής στο Morehouse, έκανε το ντεμούτο του, στην ταινία “Together for Days.”

Τζίμι Σμιτς (Πάκο)

Ο βραβευμένος με Έμμυ και Χρυσή Σφαίρα ηθοποιός, πρόσφατα εμφανίστηκε στην τηλεοπτική σειρά Ντέξτερ ως Μιγκέλ Πράντο.

Επίσης, πρόσφατα ολοκλήρωσε και τα γυρίσματα για την ταινία του Κάρλος Καρέρα El Traspatio (Backyard).

Η φιλμογραφία του ξεκινά από παλιά και περιλαμβάνει τις ταινίες: Star Wars: Επεισόδιο ΙII-Η Εκδίκηση των Σιθ, Star Wars: Επεισόδιο ΙI-Η Επίθεση των Κλώνων, Το Ξενοδοχείο του ενός εκατομμύριου Δολαρίων, Η Οικογένειά μου, Ονειρεμένη Γυναίκα, Φούτμπολ Κιντ.

Έχει ιδιαίτερη αγάπη για το θέατρο, όντας γεννημένος κοντά στο Μπρόντγουεη, κι έπαιξε σε πολλές παραγωγές, ανάμεσα τους τα: Anna in the Tropics, Much Ado About Nothing και Δωδέκατη Νύχτα. Είναι επίσης ενεργό μέλος της Επιτροπής σκηνοθετών του δημοσίου θεάτρου της Νέας Υόρκης.

Έχει επίσης μια σημαντική καριέρα στην τηλεόραση. Εμφανίστηκε στη Δυτική πτέρυγα του NBC, το Lackawanna Blues του HBO, και στα The Broken Cord, The Tommyknockers, The Cisco Kid και Marshal Law.

Έλαβε έξι συνεχόμενες υποψηφιότητες για Έμμυ για το L.A. Law, το οποίο και κέρδισε το 1990, κι άλλες πέντε για το NYPD Blue. Κέρδισε επίσης βραβείο ALMA και Imagen για τη Δυτική Πτέρυγα.

Αμερικανός δεύτερης γενιάς, μένει στο Μπρούκλυν και η καταγωγή του προέρχεται από το Πουέρτο Ρίκο και τη Ν. Αμερική.

Στον ελεύθερο χρόνο του, ασχολείται με τη φιλανθρωπία και την καλλιτεχνική εκπαίδευση. Το 1997, ίδρυσε το Εθνικό Ισπανικό Ίδρυμα για τις Τέχνες (National Hispanic Foundation for the Arts (NHFA)), μαζί με τους ηθοποιούς Εσάι Μοράλες και Σόνια Μπράγκα, για την προώθηση των ισπανόφωνων καλλιτεχνών στις τέχνες. Η οργάνωση, προσφέρει υποτροφίες για την επέκταση των ευκαιριών εργασίας κι αυξάνει την πρόσβαση των ισπανοφώνων καλλιτεχνών στα γενόμενα. Άλλοι οργανισμοί στους οποίους συμμετέχει είναι: Red Cross, New York Cares, Colorectal Cancer, St. Judeʼs Foundation, The Fulfillment Fund, United Way and more.

Ροντρίγκο Γκαρσία (Σκηνοθεσία/ Σενάριο)

Γεννήθηκε στην Κολομβία και μεγάλωσε στο Μεξικό. Έχει εργαστεί ως Διευθυντής φωτογραφίας στις ταινίες Danzon (της Μαρία Νοβάρο), Mi Vida Loca (της Allison Anders) και Gia (του Michael Cristofer).

Οι μεγάλου μήκους που έχει σκηνοθετήσει είναι τα: Things You Can Tell Just By Looking at Her ( Βραβείο Fondation Gan, Κάννες 2000), Ten Tiny Love Stories, Fathers and Sons και Εννιά Ζωές (Nine Lives), (Βραβείο Καλύτερης ταινίας φεστιβάλ Λοκάρνο, 2005).

Επίσης, σκηνοθέτησε τις τηλεοπτικές σειρές Οικογένεια Κηδειών Φίσερ (Six Feet Under) και οι Σοπράνος (The Sopranos.) Τα πιλοτικά επεισόδια των Carnivale και Six Degrees, φέρουν επίσης την υπογραφή του, ενώ ήταν προτεινόμενος για Έμμυ για το πιλοτικό επεισόδιο του Big Love.

Πρόσφατα σκηνοθέτησε τη νέα σειρά του HBO, In Treatment, για την οποία έγραψε και το σενάριο κι έκανε την παραγωγή.

Στις πιο πρόσφατες μεγάλου μήκους του είναι Οι Επιβάτες (Passengers), με την Αν Χάθαγουεϊ και τον Πάτρικ Γουίλσον.

Τελευταία του δουλειά, είναι η μικρού μήκους Tired of Being Funny, με τους Τζον Μαχόνεϊ και Λίλι Τέιλορ.