|
|
|
Jaffa. Ισραήλ/Γερμανία/Γαλλία, 2009. Σκηνοθεσία: Κέρεν Γενταγιά. Σενάριο: Κέρεν Γενταγιά, Ιλα Μπεν Πόρατ. Ηθοποιοί: Ντάνα Ιβγκι, Μόνι Μοσόνοβ, Ρόνιτ Ελκαμπετζ, Μαχμούντ Σαλάμπι. 106' Ο τραγικός έρωτας ανάμεσα σ' έναν Αραβα και μια Ισραηλινή, σε μια συγκινητική, ταυτόχρονα τολμηρή, ταινία. Με τον έρωτα ενός Αραβα και μιας Ισραηλινής, σύγχρονων Ρωμαίου και Ιουλιέτας, με φόντο ένα παραλιακό προάστιο, στην καρδιά της Γιάφας, γνωστό ως «Η νύφη της θάλασσας», καταπιάνεται ο Κέρεν Γενταγιά στην ταινία του, που πρωτοπροβλήθηκε εκτός συναγωνισμού στο περσινό Φεστιβάλ των Κανών. Για ακόμη μία φορά, ύστερα από την πρόσφατη ταινία «Ατζάμι» των Σκάνταρ Κόπτι και Γιάρον Σάρι, επανέρχεται το θέμα των τεταμένων σχέσεων ανάμεσα σε Ισραηλινούς και Αραβες (τους Παλαιστίνιους που ζουν στο κράτος του Ισραήλ). Η νεαρή Ισραηλινή Μάλι, έγκυος κι ερωτευμένη εδώ και χρόνια με τον νεαρό Αραβα μηχανικό Τοφίκ, που εργάζεται μαζί με τον πάτερα του στο γκαράζ της οικογένειάς της, ετοιμάζεται να φύγει μαζί του κρυφά για την Κύπρο, όπου θα μπορέσουν να παντρευτούν. Στο γκαράζ της οικογένειας Ρέβεν εργάζεται και ο αδερφός τής Μάλι, ο Μέιρ, ένας κακομαθημένος, αχαΐρευτος νέος, έτοιμος να τσακωθεί με όλους και που η αδιαφορία και η τεμπελιά του τον φέρνουν συνεχώς σε σύγκρουση με τον πατέρα του και τη μητέρα του. Τα πράγματα φτάνουν στα άκρα, όταν η μιας ώρας απουσία του Τοφίκ από το γκαράζ οργίζει τον Μέιρ, που φιλονικεί με τον πατέρα του, εγκαταλείπει το σπίτι του, μεθάει και καταφεύγει στο γκαράζ για να κοιμηθεί. Οταν την επομένη, μέρα του ταξιδιού του ζευγαριού στην Κύπρο, ο Τοφίκ πάει στο γκαράζ για να μαζέψει τις κρυμμένες βαλίτσες τους, ο Μέιρ τον προκαλεί και ο καβγάς έχει τραγική κατάληξη.
|
|
|
Με ένα καλογραμμένο σενάριο, που έγραψε ο ίδιος μαζί με τον Ιλα Μπεν Πόρατ, ο
Κέρεν Γενταγιά (για την ταινία του «Or», το 2004, είχε κερδίσει στις Κάνες 5
βραβεία, ανάμεσά τους κι εκείνο της Χρυσής Κάμερας), έφτιαξε μια ταινία μ' ένα
λιτό, ρεαλιστικό στιλ, που σε κάνει να πιστεύεις πως οι άνθρωποι και όλα όσα
τους συμβαίνουν είναι αληθινά ή, τουλάχιστον, θα μπορούσαν να είναι. Το
πετυχαίνει με μια κάμερα που ακολουθεί τα πρόσωπά του από κοντά, χωρίς ποτέ να
τα εγκαταλείπει, για να καταγράψει με ειλικρίνεια και διεισδυτικότητα τη
συμπεριφορά τους και τις συχνά συγκρουόμενες σχέσεις τους. Ειλικρίνεια, πρέπει
να πω, από την οποία δεν λείπει και μια κριτική ματιά, όπως στις σχέσεις της
Μάλι με την οικογένειά της (που δείχνουν την υποδεέστερη μοίρα της γυναίκας) ή
στις σκηνές που δείχνουν πως οι Αραβες που ζουν εκεί αντιμετωπίζονται ως πολίτες
β' κατηγορίας τόσο από τους Ισραηλινούς όσο και από το ίδιο το κράτος. Συνολικά,
μια ταινία όμορφη, απλή, ειλικρινής, ταυτόχρονα τολμηρή. Συμβάλλουν και οι καλές
ερμηνείες, ιδιαίτερα της Ντάνα