Intimacy. Γαλλία - Βρετανία, 2000. Σκηνοθεσία: Πατρίς Σερό. Σενάριο: Πατρίς Σερό, Αν-Λουίζ Τριβιντίς, από αφήγημα. Χανίφ Κουρέισι. Ηθοποιοί: Μαρκ Ράιλανς, Κέρι Φοξ, Τίμοθι Σπολ, Αλαστερ Γκαλμπράιθ, Μαριάν Φέιθφουλ. Διάρκεια: 120 λεπτά.

Ενας άντρας προσπαθεί να μετατρέψει μια σεξουαλική σχέση σε βαθύτερο ερωτικό δεσμό, σε μια ταινία σκηνοθετημένη με έμπνευση και εκπληκτική ωριμότητα από τον Σερό. Εξαιρετικές ερμηνείες από τους δυο πρωταγωνιστές.

Σαρκική σχέση ίσως να ήταν ένας καλύτερος τίτλος για τη θαυμάσια αυτή ταινία του Πατρίς Σερό, ταινία που αναφέρεται σε μια «ασυνήθιστη» ερωτική ιστορία. Λέω ασυνήθιστη, γιατί πρόκειται για μια ιστορία που ξεκινά αντίθετα από τα άλλα, συνηθισμένα «λαβ στόρις». Από τα πρώτα πλάνα της παρακολουθούμε έναν άντρα να υποδέχεται μια γυναίκα στο ακατάστατο δωμάτιό του. Χωρίς πολλά λόγια, οι δυο τους θα γδυθούν, θα ξαπλώσουν στο βρώμικο πάτωμα και θα επιδοθούν σ' ένα άγριο, τελετουργικό, γεμάτο πάθος αν και χωρίς καμιά τρυφερότητα, σεξ. Συγκλονιστικές, ζωώδικες σεξουαλικές συναντήσεις, που επαναλαμβάνονται κάθε Τετάρτη την ίδια ώρα. Τις υπόλοιπες μέρες, ο καθένας από τους εραστές ακολουθεί τη συνηθισμένη του, καθημερινή ζωή, χωρίς να γνωρίζει πώς ζει ή τι κάνει ο άλλος.

Στο πρώτο μέρος της ταινίας, η κάμερα ακολουθεί μόνο τον άντρα, τον Τζέι, που εργάζεται μπάρμαν σε μια συνοικία του Λονδίνου, ενώ δεν μαθαίνουμε τι ακριβώς κάνει η γυναίκα, η Κλαίρ. Αντίθετα, σε σκηνές γυρισμένες με ένα σχεδόν ντοκιμαντεριστικό στιλ, με συνθέσεις όμως εξαιρετικά μελετημένες, παρακολουθούμε τον Τζέι να περνά τις ώρες του στο παμπ χωρίς κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, κουβεντιάζοντας και αστειευόμενος με διάφορους φίλους του.

Σταδιακά, όμως, ο Τζέι αρχίζει να ενδιαφέρεται ολοένα περισσότερο για τη γυναίκα, να αισθάνεται να γεννιέται μέσα του ένα βαθύτερο αίσθημα, έτσι, αρχίζει κάθε Τετάρτη μετά που φεύγει από το σπίτι του, να την παρακολουθεί για ν' ανακαλύψει ότι είναι παντρεμένη και ότι παίζει σε ένα μικρό, περιφερειακό, ημι-επαγγελματικό, θέατρο. Η ξαφνική αυτή συμπεριφορά του Τζέι θ' αλλάξει την πορεία της ερωτικής ιστορίας. Σ' ένα δεύτερο μέρος, το ίδιο ενδιαφέρον με το πρώτο, ο Σερό αρχίζει να μπαίνει στην ψυχολογία των προσώπων του που μέχρι τότε κατάγραφε μόνο τη σαρκική τους επαφή και να αναζητεί κίνητρα και αιτίες, στοιχεία που αναπόφευκτα περιπλέκουν τις σχέσεις, κινδυνεύοντας να καταστρέψουν τα πάντα.

Ο Σερό εξερευνά με επιμονή, με στόχο να φτάσει στην ουσία, τις σεξουαλικές αλλά και τις ερωτικές σχέσεις, βοηθούμενος από ένα καλογραμμένο σενάριο, βασισμένο σε διάφορα αφηγήματα του Χάνιφ Κουρέισι («Ωραίο μου πλυντήριο»). Η σκηνοθεσία του είτε αναφέρεται στα γυμνά σώματα του πρώτου μέρους (με ερωτικές σκηνές θαυμάσιες, που έχουν μια βαθύτερη, καθόλου πορνογραφική, ακόμη και στις πιο παραστατικές στιγμές τους, σχέση) είτε στις περιπλανήσεις του Τζέι και της Κλαίρ, δείχνει μια επιμονή στη λεπτομέρεια, στη σωστή, μελετημένη τοποθέτηση των σωμάτων μέσα στους χώρους, για τη δημιουργία εικαστικά έξοχων πλάνων. Πέρα, όμως, από την εκπληκτική αυτή εικαστική πλευρά της, η ταινία προσφέρει εξαιρετικές ερμηνείες, ιδιαίτερα από τους δύο πρωταγωνιστές τον Μαρκ Ράιλανς και τη Κέρι Φοξ στους ρόλους των δύο εραστών.

Σαρκική εξάρτηση

Και όμως, είναι οφθαλμαπάτη. Δεν πρόκειται περί «Σαρκικής εξαρτήσεως», όπως δηλώνει η αυθαίρετη μετάφραση της βραβευμένης ­ στο Φεστιβάλ του Βερολίνου ­ ταινίας του Πατρίς Σερό «Ιntimacy». Τι θέλω να πω; Αν είναι να το κάνεις, και αν έχεις τα κότσια να το τολμήσεις, όρμα στο «Τανγκό στο Παρίσι» του Μπερτολούτσι ή ακόμη... χειρότερα στην «Αυτοκρατορία των αισθήσεων» του Ναγκίσα Οσίμα Αυτές είναι ακραίες ερωτικο-σεξουαλικές καταστάσεις και όχι η εναλλαγή περισκελίδων του Μαρκ Ράιλανς. Είναι ζήτημα θερμοκρασίας και εποχής. Τότε (το '70), το θερμόμετρο είχε σπάσει από το καυτό κόκκινο. Σήμερα, όλα είναι medium cool. Ο σεξουαλικός πυρετός στη θρυλική σκηνή με τον Μπράντο, τη Σνάιντερ (τη Μαρία, όχι τη Ρόμι) και το βούτυρο ήταν αποτέλεσμα μιας βαθύτατης και απροσμέτρητης απελπισίας. Και ο σεξουαλικός παροξυσμός στην «Αυτοκρατορία των αισθήσεων» ήταν το επιστέγασμα μιας σαρκικής αδηφαγίας, αυτό που λέμε «θα σε φάω ολόκληρο».

Ο Σερό είναι λίγο μέσα, λίγο έξω. Είπαμε, ακολουθεί το ρεύμα της εποχής. Λίγο σεξ, λίγο θέατρο, λίγο κουλτούρα, λίγο υπαρξιακή αναζήτηση και άφθονη αμπελοφιλοσοφία. Προς τι; Ωραία, ένας τύπος, ένας τυχαίος τύπος, χωρισμένος με δύο παιδιά, πέφτει πάνω σε μια γυναίκα. Σε μια άγνωστη γυναίκα. Οne night stand; Όχι ακριβώς. Καλύτερα, «Πορνογραφική σχέση». Από την ανάποδη. Την πολύ ανάποδη. Ο Ντομινίκ Φοντέν (της «Πορνογραφικής σχέσης») είχε το απίστευτο και άκρως ωφέλιμο... θράσος να γυρίσει την πλάτη του στις περιγραφές, στα «πλακώματα» και στα blowjobs, μεταμορφώνοντας την πορνογραφία σε ποίηση βλεμμάτων. Απογείωση. Την ίδια απογείωση, και ακόμα ψηλότερα, αισθάνθηκα και στη στυλάτη «Ερωτική επιθυμία» του Γουνγκ Καρ Βάι. Ο Πατρίς Σερό χάσκει από κάτω με αμηχανία. Στο πρώτο μέρος πλησιάζει στο σεξ. Στο δεύτερο μέρος οι ήρωες του παρλάρουν δράμα. Καταλάβατε; Ωραία, να το επαναλάβω.

Όταν η οθόνη ­ διά του σκηνοθέτη και των πρωταγωνιστών ­ κάνει σεξ, πρέπει οι τοίχοι να αναστενάζουν και τα παράθυρα να δακρύζουν. Αυτό θα πει βιώνω μέχρι το μεδούλι μια σεξουαλική σχέση. Αμ, πώς αλλιώς θα συντελεστεί αυτή η λαλίστατη σαρκική εξάρτηση; Επειδή, δηλαδή, ο Ράιλανς ανεβοκατεβάζει τα βρακιά του και φοράει προφυλακτικό, αυτό συνιστά ακραία σεξουαλική εμπειρία; Τρίχες. Πάμε παρακάτω, στο δράμα. Ποιο είναι το πρόβλημα; Η ανασφάλεια της Κέρι Φοξ, το ερωτικό πάθος του Ράιλανς ή μήπως ο συμβιβασμός του Τίμοθι Σπολ, συζύγου της Φοξ; Δεν λέω, συνηθισμένες, καθημερινές καταστάσεις, αλλά όχι και... φρενίτιδα του πάθους. Έλεος! Το έχω παρατηρήσει, βλέποντας όλες τις ταινίες του Σερό. Δήθεν πυρετός, δήθεν ρεαλισμός, δήθεν δράμα, δήθεν ακρότητες, δήθεν κουλτούρα. Και όλα αυτά με ορντέβρ ρεαλιστικής φωτογραφίας και μουσικής ατμόσφαιρας. Σαν τους κατά φαντασία ποιητές που έχουν μπερδέψει την καλλιγραφία με την ποίηση!