Ο πιστός

(The Believer). ΗΠΑ, 2002. Σκηνοθεσία-σενάριο: Χένρι Μπιν. Ηθοποιοί: Μπίλι Ζέιν, Ράιαν Γκόσλινγκ, Τερέζα Ράσελ, Σάμερ Φίνιξ.

Η έκπληξη της τελευταίας στιγμής. Μία ταινία η οποία προήλθε από το ράφι, επρόκειτο να εξέλθει από την αρχή της χειμερινής σεζόν και σε δύο φεστιβάλ (του αμερικανικού Σάντανς και της ρωσικής Μόσχας) είχε κερδίσει τρόπαια και εντυπώσεις. Τhe believer. Η υπογραφή του σεναριογράφου και σκηνοθέτη - του Χένρι Μπιν - είναι τόσο άγνωστη όσο είναι κάθε Έλληνα τελειόφοιτου της Σχολής Σταυράκου. Το ίδιο και του πρωταγωνιστή Ράιαν Γκόσλινγκ. Ενός ερμηνευτικού κολοσσού που βάζει κάτω όλα τα λαμπερά αστέρια του φετινού Χόλιγουντ. Η δεξαμενή του Αmerican Cinema είναι αστείρευτη σε ενέργεια, μαστοριά, γνώσεις και ταλέντα. Απλούστατα, εμείς δεν τα χαιρομάστε γιατί οι πολυεθνικές παράγουν πλαστικό και χάμπουργκερ! Θέμα της; Οι δύο όψεις ενός νεαρού Αμερικανού διανοούμενου... Αριέλ Σαρόν. Εβραίος, αλλά ναζί με τα μπούνια.

Σημιτιστής από τα γεννοφάσκια του, σπουδαγμένος ορθόδοξος Ιουδαίος μέχρι μυελού οστέων και (ταυτοχρόνως) η ζωντανή συνέχεια του Αδόλφου, του Γκαίμπελς, του Χίμλερ και του Μένγκελε. Μπροστά του ο Λεπέν είναι πράκτορας της ΚGΒ του Στάλιν. Η ύψιστη σχιζοφρένεια της πολιτικής τραγωδίας των τελευταίων 80 χρόνων. Αιτία δεν είναι η ψυχονευρολογική διαταραχή του νεαρού... Σαρόν, αλλά η ίδια η πεμπτουσία του φασισμού. Που στην περίπτωση του φανατικού σημιτισμού, ούτε λίγο ούτε πολύ, λέει (με τα λόγια του σκηνοθέτη) το εξής απίστευτο: Τα βάσανα και το μίσος τρέφουν το Ισραήλ. Χωρίς Άουσβιτς και Νταχάου οι εκλεκτοί του Θεού θα ξέμεναν στο περιθώριο της Ιστορίας! Ανατριχιαστικό; Ναι. Βλάσφημο; Μπορεί. Αλλά οι κανιβαλικές επιδόσεις Ισραηλινών φαλαγγιτών εναντίον Παλαιστινίων αποτελούν τη μεγαλύτερη δικαίωση του ακραίου Χένρι Μπιν και της τολμηρής - έστω και βλάσφημης - θεωρίας του.

Η ιστορία είναι τόσο συμπαγής όσο ο γρανίτης. Βλαστάρι του αμερικανικού νεοναζισμού διαθέτει τις εξής τρεις μοναδικές ικανότητες: Ρητορεία επιπέδου Γεωργίου Παπανδρέου - μόρφωση ιδιοφυΐας και ρόπαλο δυναμικότητας Ες-Ες. Το στυλ του παραπέμπει σε μια συγκροτημένη και άκρως οργανωμένη (εγκεφαλικά) εκδοχή ενός Ταξιτζή του Σκορσέζε. Κουρεμένος με την ψιλή, με φλέβες που διαγράφουν σχήματα και σύμβολα του Γ' Ράιχ και με αποφασιστικότητα τελευταίου Μοϊκανού που δεν καταλαβαίνει τίποτα όταν ορμάει να εξοντώσει το τελευταίο μαύρο, κομμουνιστικό... γουρούνι. Η αληθινή μεγάλη ανατριχίλα και ουχί η πέτσινη, τύπου Λεπέν. Η πέμπτη φάλαγγα και το αυγό του φιδιού με μία ακόμα μεγαλύτερη ανατριχιαστική αλήθεια. Οι πεμπτοφαλαγγίτες του νεοναζισμού χρηματοδοτούνται από σεβάσμιους και ευυπόληπτους εκπροσώπους της αμερικανικής οικονομικής ελίτ. Μπρρρρρ!

Αν ο Χένρι Μπιν είχε αφαιρέσει τα φλας μπακ - την παιδική ασθένεια κάθε νέου σκηνοθέτη - θα είχε υπογράψει το πιο πλήρες και πολυδιάστατο κινηματογραφικό έργο για τη διαλεκτική σχέση ρατσισμού - αντιρατσισμού. Σαφώς ανώτερου από τα «Μαθήματα αμερικανικής ιστορίας». Η ικανότητά του να αξονάρει τις θέσεις και τις απόψεις του πάνω στην προσωπική ιστορία ενός ατόμου, είναι αποτέλεσμα της μεγάλης αρετής του αμερικανικού κινηματογράφου. Ευτύχησε ακόμα περισσότερο έχοντας πρωταγωνιστή τον Ράιαν Γκόσλινγκ, ο οποίος αν συνεχίσει στον ίδιο δρόμο και αν οι συγκυρίες τον βοηθήσουν τότε δεν θα εκπλαγώ αν κάποτε τον ανακηρύξουν Ρόμπερτ Ντε Νίρο!