Kumonosu-jo/The Throne of Blood. Ιαπωνία, 1957 (μαυρόασπρη). Σκηνοθεσία: Ακίρα Κουροσάβα. Σενάριο: Χιντέο Ογκούνι, Σινόμπου Χασιμότο, Ριούζο Κικουσίμα, από έργο του Σέξπιρ «Μακμπέθ». Ηθοποιοί: Τοσίρο Μιφούνε, Ισούζου Γιαμάτα, Μινόρου Τσιάκι, Ακίρα Κούμπο, Τακαμάρου Σασάκι. Διάρκεια: 110 λεπτά.

Επανέκδοση ενός ιαπωνικού αριστουργήματος, με τον Ακίρα Κουροσάβα να διασκευάζει με εκπληκτική επιτυχία την τραγωδία του Σέξπιρ «Μακμπέθ», μεταφέροντας την ιστορία στη μεσαιωνική Ιαπωνία.

Ο Τοσίρο Μιφούνε είναι ένας δυναμικός Μακμπέθ, ενώ η Ισούζου Γιαμάτα φτιάχνει μια επιβλητική, πανέξυπνη λαίδη Μακμπέθ. Εκείνο που πάνω απ' όλα κατάφερε ο Κουροσάβα, είναι να δημιουργήσει εξαίσιες, συχνά υποβλητικές εικόνες σε μαυρόασπρο σινεμασκόπ, εικόνες οι οποίες μεταδίδσουν την αίσθηση της μοίρας που κρέμεται πάνω από τα πρόσωπα και οι οποίες χαράσσονται στη μνήμη του θεατή: η μάγισσα στον αργαλειό της στο ξέφωτο του δάσους, η λαίδη Μακμπέθ που προσπαθεί να «καθαρίσει» το αίμα από τα χέρια της ή εκείνες με τον Μιφούνε να δέχεται εκατοντάδες βέλη στο κορμί του πριν πέσει νεκρός, σκοτωμένος από τους στρατιώτες του «κινούμενου δάσους».

Ο Θεός είπε: Ακίρα Κουροσάβα

Μερικές ταινίες προκαλούν τόσο θαυμασμό που κάθε φορά που τις βλέπεις σε κάνουν να συμπεριφέρεσαι σαν οπαδός του Ολυμπιακού. Τι να πεις τώρα για τον «Θρόνο του αίματος» του Ακίρα Κουροσάβα; Πως απλώς είναι αριστούργημα; Ο άνθρωπος δεν ήταν σκηνοθέτης, θεός είναι!

Για τον Κουροσάβα η δεκαετία του '50 ήταν το εφαλτήριο προς την αιωνιότητα. Κάθε τίτλος και ίλιγγος. Το 1950 το «Ρασομόν», ένα χρόνο αργότερα το «Χακουτσί» (ο Ηλίθιος). Ακολουθεί το «Ικιρού» (ο Καταδικασμένος). Επακολουθεί το «Σιντσινίν Νο Σαμουράι», το κατά κόσμον «Οι επτά Σαμουράι», που ολόκληρος ο ντουνιάς το απομνημόνευσε στη χολιγουντιανή εκδοχή του με τον τίτλο «Και οι 7 ήταν υπέροχοι» (αν συγκρίνουμε το ένα με το άλλο είναι σαν να βάζουμε δίπλα δίπλα την Κατίνα Παξινού με τη Μιμή Ντενίση). Και δύο χρόνια αργότερα - κάπου εκεί γύρω στα 1956 - έρχεται το «Κουμονόσου Τζο»-«Ο θρόνος του αίματος». Αποτέλεσμα; Ο Σαίξπηρ στην πιο φλογερή και εκρηκτική διασταύρωση με την παράδοση του Καμπούκι.

Φίλοι μου, η διαχρονική αξία των μεγάλων έργων αναδεικνύεται μέσα από τα χαρμάνια. Η αποστείρωση είναι το ΑΙDS των κλασικών. Ο Παζολίνι ευθύνεται για τη μέγιστη απόλαυση που αισθάνθηκα βλέποντας «Οιδίποδα τύραννο», ο Γουέλς για τον «Οθέλλο» και ο Γκριγκόρι Κόζνιτσεφ για τον «Άμλετ». Όμως τίποτα μα τίποτα δεν συγκρίνεται με τη σαρωτική ορμή τον Μακμπέθ, δηλαδή με τον «Θρόνο του αίματος» του Κουροσάβα. Η πιο λαίμαργη και θυελλώδης χορογραφία για την αρχομανία και την εξουσία. Ο προάγγελος του «Ραν», της μέγιστης τοιχογραφίας από συστάσεως κινηματογράφου. Περιορίζοντας τον Λόγο στα εντελώς απαραίτητα - και καλά έκανε, αφού εδώ είναι Σινεμά και ουχί θέατρο - μεταμορφώνει την πρώτη ύλη της τραγωδίας σ' έναν ανεμοστρόβιλο εικόνων. Μπροστά σ' αυτό το μεγαθήριο όλες οι σαιξπηρικές ιστορίες του Λόρενς Ολίβιε είναι απλώς χαλκομανίες. Να το δείτε, είπατε; Να το ξαναδείτε, να πείτε!