Panic, ΗΠΑ 2001, Σκηνοθεσία: Χένρι Μπρόμελ

Μια ιστορία για την οικογένεια, τη λαγνεία, το φόνο και άλλες... κρίσεις της μέσης ηλικίας. Ένας (όχι και τόσο τυπικός) μεσήλικας, περνάει μια τυπική κρίση μέσης ηλικίας που διογκώνεται συνεχώς.. θυμίζοντας λίγο American Beauty, ως προς το θέμα, και προερχόμενη από διανομή της Artisan (Blair Witch Project, Pi, Requiem for a Dream), η ταινία είναι η πιο αξιόλογη που έχω δει τους τελευταίους μήνες. Ο William Macy παίζει ένα καλοσυνάτο, υπάκουο και μέτριας νοημοσύνης τύπο που πέρα από την συμβατικά αμερικανική ζωή του κάνει τον εκτελεστή σε δουλείες που του αναθέτει ο πατέρας του (Donald Sutherland). Στα σαρανταφευγα του διαπιστώνει ότι κάτι δεν πάει καλά, ερωτεύεται ένα νυμφίδιο (πραγματική κόλαση η Neve Campbell) με ψυχολογικά προβλήματα και βουλιάζει στην ανασφάλεια. Ο (πρωτοεμφανιζόμενος) Henry Bromell είναι υπεύθυνος για σενάριο και σκηνοθεσία. Σε συμπαρασύρει στο βυθό της ψυχολογίας του ήρωα, σε σπρώχνει μαζί του όλο και προς τα κάτω και δεν σε αφήνει σε κανένα σημείο (ούτε αφού έχεις βγει από την αίθουσα) να πάρεις ανάσα. Φτιάχνει τελικά μια ταινία που δεν μπαίνει σε κατηγόριες και σε γεμίζει συναισθήματα. Άψογη. " I`ve got two jobs. I run a small mail-order business out of the house. Lawn ornaments, kitchen geegaws, sexual aids--things like that. And the rest of the time? I work for my father. I kill people. "

Δολοφόνος φουκαράς

Ο «Πανικός» (Ρanic) είναι η τρίτη μετά την «Ώρα των όπλων» και το «Σεξ και... συμπάθεια» ευχάριστη έκπληξη του καλοκαιριού. Σενάριο-σκηνοθεσία φέρουν την υπογραφή ενός σοβαρού αμερικανικού ταλέντου με το όνομα Χένρι Μπρόμελ. Ούτε λίγο ούτε πολύ, με υποδόριο μαύρο, κυνικό χιούμορ περιγράφει την κρίση που καταλαμβάνει έναν φουκαρά, υποταγμένο, «γελοίο» πληρωμένο εκτελεστή, μέλος μιας αξιοπρεπούς οικογενειακής επιχείρησης δολοφόνων. Πολύ καλό! Η σύλληψη αποτελεί μια πρώτης τάξεως αλληγορική τομή στο κύτταρο της παροιμιώδους υποτιθέμενης αθωότητας και ευτυχίας που χαρακτηρίζει κάθε μεσοαστική αμερικανική οικογένεια. Ο πατήρ (Ντόναλντ Σάδερλαντ) εκπαιδεύει το αγόρι του στη σκοποβολή, η μαμά φροντίζει το νοικοκυριό και ο γιος όταν μεγαλώσει θα κάνει τη «δουλειά» για να γεμίζει το πουγκί της φαμίλιας. Μα, πώς κάνετε έτσι. Και το να σκοτώνεις, δουλειά είναι. Σημασία δεν έχει τι κάνεις, αλλά πόσα λεφτά φέρνεις. Αυτό δεν μας μαθαίνουν;