Zuo you. Κίνα, 2008. Σκηνοθεσία: Ξιάο-Σουάι Γουάνγκ. Ηθοποιοί: Ταϊσένγκ Τσεν, Γουέι-Γουέι Λιου. 115 λεπτά.

Για να μπορέσει να κάνει μεταμόσχευση στην ετοιμοθάνατη κορούλα της μια χωρισμένη γυναίκα αποφασίζει να κάνει παιδί με τον πρώην σύζυγό της, σε μια συγκινητική, όμορφη εικαστικά, ταινία.

Από το Φεστιβάλ του Βερολίνου μάς έρχεται η βραβευμένη αυτή, ασυνήθιστη, συγκινητική, κινεζική ταινία του Ξιάο-Σουάι Γουάνγκ («Το ποδήλατο του Πεκίνου»), γύρω από μια νέα, χωρισμένη μητέρα που προσπαθεί απελπισμένα να βρει τρόπο για να σώσει τη μικρή κορούλα της από θάνατο από λευχαιμία. Ο μόνος, όμως, τρόπος για να μπορέσει να κάνει τη μεταμόσχευση στο παιδί της είναι να κάνει άλλο παιδί με τον πρώην σύζυγό της, παρ' όλο που τώρα έχουν και οι δύο ξαναπαντρευτεί.

Ο σκηνοθέτης αφηγείται με λεπτομέρεια και άνετο ρυθμό, τοποθετώντας τα πρόσωπά του σε ένα μοντέρνο, απρόσωπο Πεκίνο (με την παρουσία του να παίζει σημαντικό ρόλο στην ταινία), χρησιμοποιώντας ένα λεπτολόγο στιλ, εστιάζοντας στις σχέσεις του ζευγαριού, ιδιαίτερα στον ρόλο της γυναίκας στη σύγχρονη Κίνα. Εξαιρετικές είναι οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών, ιδιαίτερα της Γουέι-Γουέι Λιου, συγκινητικής στο ρόλο της απελπισμένης μητέρας.

Αγάπη χωρίς ιδιοκτησία

Ούτε ρωσόφιλος ούτε αμερικανόφιλος ούτε κινεζόφιλος. Με όλους αν πρόκειται για καλή ταινία, με κανέναν αν πρόκειται για σκουπίδι και συνηθισμένη, αδιάφορη ιστορία χωρίς αισθητική καμία. Τα γράφω όλα αυτά γιατί το παλικάρι που θα σας συστήσω βρίσκεται δικαιωματικά μέσα στην αφρόκρεμα της πρωτοπορίας. Είναι ο Ξιάο Σουάι Γουάνγκ (αν προφέρω καλά το όνομά του), ο σκηνοθέτης του εύθραυστου «Ποδηλάτη του Πεκίνου»- ένα απίστευτο φιλμικό γεγονός που το περιφρονήσατε σαν να είναι το χειρότερο πράγμα στον πλανήτη. Και είναι η υπογραφή πίσω από την ανυπεράσπιστη ταινία «Ζuo Υou», δηλαδή «Ιn love we trust», δηλαδή «Εμπιστεύσου την αγάπη». Μόνοι είναι οι γενναίοι. Αυτός ο τίτλος, από το θρυλικό Western του Ντάλτον Τράμπο με τον Κερκ Ντάγκλας, αξίζει για να περιγράψει κάποιος την καρδιά και το βλέμμα του Ξιάο Σουάι Γουάνγκ. Κόντρα στη μόδα. Κόντρα στη βία. Κόντρα στο αίμα Κόντρα στα ναρκωτικά. Κόντρα στη Μαφία. Κόντρα στα εξωτικά. Κόντρα στα ιπτάμενα στιλέτα και τις εναέριες πολεμικές τέχνες. Κόντρα σε οτιδήποτε πιασάρικο που για κάθε μειράκιο αλλά και για κάθε Κινέζο σκηνοθέτη χρησιμοποιείται ως διαβατήριο για τα ταμεία τα δυτικά. Εκεί που τελειώνει η ιδιοκτησία, αρχίζει η ανθρωπιά!

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Η Κίνα μεταβάλλεται, μετασχηματίζεται, μεταλλάσσε- ται. Όμως οι ουρανοξύστες, τα νυχτερινά κέντρα και η εισβολή του δυτικού τρόπου ζωής, όλα αυτά της παγκοσμιοποίησης, τα χρηματιστηριακά και κοσμικά αφήνουν ανέπαφα τα αισθήματα και την ανθρωπιά. Σε κρίσιμες στιγμές, οριακές, ακραίες, μοναδικές και καθοριστικές, το κύτταρο, το ένστικτο και η καρδιά ανταποκρίνονται κανονικά. Δεν έχουμε πεθάνει όλοι ρε παιδιά. Όσοι βιάστηκαν να μας κηδέψουν θα μας βρουν μπροστά!

Το ίδιο και με την Τέχνη. Μπορεί εννιά στις δέκα ταινίες να κοπανάνε αλύπητα και ανελέητα τον αμφιβληστροειδή μας, όμως υπάρχει ακόμα και το καλό σινεμά. Ο Γουάνγκ λοιπόν, έχοντας αφομοιώσει κάθε ίχνος κινηματογραφικής φαιάς ουσίας, καταφέρνει να οργανώσει και να σκηνοθετήσει ένα περιστατικό μελοδράματος με χαμηλούς τόνους, με λεπτούς χειρισμούς, με ψιθύρους και με αισθητική ουσία που παραπέμπει στις καλύτερες κληρονομιές του παλιού αλλά και του πιο σύγχρονου κινηματογράφου.

Μερικές φορές αγαπητοί, η Σιωπή είναι τόσο γλαφυρή, τόσο αποκαλυπτική και τόσο εκκωφαντική που πυροβολισμοί, βωμολοχίες και πάσης φύσεως πορνογραφίες μοιάζουν μπροστά της σαν άναρθρες, ξεχαρβαλωμένες και άχρηστες κραυγές. Δηλαδή όταν μπροστά στα μάτια σου βιώνεις την υπέρτατη αλληλεγγύη, τι παραπάνω σου χρειάζεται για να σοκαριστείς και το βράδυ να μην κοιμηθείς; Τσιγκέλια με ανθρώπινα εντόσθια; Ε τότε δεν είσαι άνθρωπος, αλλά ταινία. Ο σχιζοφρενής θεατής με την αθεράπευτη μυωπία!

Με δυο λόγια: Η Μέι, παντρεμένη για δεύτερη φορά, μαθαίνει από τους γιατρούς πως η πεντάχρονη κόρη της, από τον πρώτο άντρα της, πάσχει από καλπάζουσα λευχαιμία. Μοναδική θεραπεία η χορηγία μοσχεύματος από το περιβάλλον της, δηλαδή από ένα δεύτερο παιδί της ίδιας μητέρας και του ίδιου πατέρα. Όμως η Μέι δεν έχει δεύτερο παιδί. Όμως ο δεύτερος σύζυγός της είναι τόσο τρυφερός και τόσο καλός, όσο κανείς άλλος πατριός στον κόσμο αυτόν. Όμως ο πρώτος της άντρας είναι παντρεμένος με μια νέα κοπέλα. Χωρίς να το σκεφτεί δεύτερη φορά, με το μητρικό ένστικτο να την οδηγεί, προτείνει στον πρώην σύζυγό της να συναντηθούν ξανά και γρήγορα να κάνουν ένα δεύτερο παιδί για να σωθεί η πεντάχρονη μικρή. Όλα στον αέρα. Όλα κρίνονται εδώ και τώρα. Κι όμως η θυσία είναι τόσο μικρή, μπροστά σε μια τόσο αθώα ζωή!

ΕΜΠΙΣΤΕΥΣΟΥ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ

Υπόθεση: Ένας άντρας και μια γυναίκα που έχουν χωρίσει εδώ και χρόνια, ο Ξιάο Λου και η Μέι Ζου, ξαναβρίσκονται μετά από καιρό με αφορμή ένα τραγικό γύρισμα της τύχης: ανακαλύπτουν πως η πεντάχρονη κόρη τους Χέχε πάσχει από καλπάζουσα λευχαιμία. Ψάχνοντας το κατάλληλο μόσχευμα, διαπιστώνουν πως κανείς από το περιβάλλον τους δεν μπορεί να γίνει δότης. Έτσι η γυναίκα αποφασίζει να προτείνει στον πρώην άντρα της να κάνουν τεχνητή γονιμοποίηση ώστε να συλλάβουν, ένα άλλο παιδί, που θα μπορεί να γίνει δότης, μιας που θα έχει το ίδιο γενετικό υλικό. Και οι δυο τους έχουν συνεχίσει τη ζωή τους , έχουν βρει νέους συντρόφους και έχουν κάνει νέες οικογένειες. Πώς θα αντιδράσουν αυτοί, στο ενδεχόμενο μιας τέτοιου είδους επανένωσης;

Το σινεμά που εξαντλεί τον ανθρώπινο πόνο, μέσα από το δράμα της καταπίεσης και των διλημμάτων μιας νόμιμης συμβίωσης, μπορεί να μοιάζει σε μία πρώτη πρόχειρη ανάγνωση, σαν σενάριο φωσκολικής έμπνευσης, όμως, πίσω από αυτό κρύβεται ένα πολυεπίπεδο και αλληγορικό σύμπαν. Τα προβλήματα των οικογενειακών σχέσεων, βρίσκονται σε οριακές καταστάσεις, εξαιτίας μιας ασθένειας που οι επιπλοκές της είναι καταλυτικές, για το σύνολο της κοινωνίας. Οι σχέσεις των τεσσάρων ηρώων μας, κρέμονται σε μια κλωστή, είναι απόλυτα εξαρτημένες μεταξύ τους και κάθε ατομική ενέργεια αντανακλάται στο σύνολο. Ένα γαϊτανάκι στήνεται από τα δύο ζευγάρια, γύρω από την άρρωστη μικρή, με επιδέξιο τρόπο και ελάχιστα εκφραστικά μέσα. Υπάρχουν τα αντικειμενικά δεδομένα. Υπάρχει η εξωσυζυγική απιστία, που νομιμοποιείται από τους παρανομούντες και στηρίζεται από τα θύματά της. Γιατί πρέπει να σωθεί μιά ζωή. Βάση πιθανοτήττων, υπάρχει ελπίδα, όσο υπάρχει η ανίατη ασθένεια. Ο τρόπος αντιμετώπισής της, μοιάζει εξωπραγματικός, αντικαθεστωτικός, αντισυμβατικός.

Η έκτη γενιά κινέζων δημιουργών, είναι πολύ πιο τολμηρή και ριψοκίνδυνη. Οι δυτικοί το επιβεβαιώνουν και τους αγκαλιάζουν με μεγάλη συμπάθεια σε κάθε φεστιβάλ αριστερά και δεξιά. Οι προβληματισμοί είναι σύγχρονοι, επίκαιροι, ρεαλιστικοί. Στα καθημερινά προβλήματα, παραμερίζεται η κοινωνική δομή και ο πολιτικοοικονομικός ιστός που αναπτύσσεται, ακόμη γραφειοκρατικά. Δίνεται περισσότερο, έμφαση, στις ανθρώπινες ιδιότητες, μιας ατομοκεντρικής κοινωνίας. Ο νομοθετικός περιορισμός της ύπαρξης περισσότερων των δύο παιδιών στην Κίνα, είναι δεδομένος. Απο κεί και πέρα τα διλήμματα, αφορούν, περισσότερο συναισθήματα αλλά και το ένστικτο αυτοσυντήρησης. Η επιβίωση είναι πολύ δύσκολη, όταν πάρεις λάθος αποφάσεις, που μπορεί να στοιχίσουν μοιραία, σε μιά αθώα ψυχή - μια νέα ζωή.

Μου άρεσε ο τρόπος που αντιμετώπισε το θέμα του, ο Ξιασοάι Γουάνγκ. Με κοντινά πλάνα, μινιμαλιστικό σκηνικό, λιτές κινήσεις, αλλά εξαιρετικά πλούσια υποκριτική δύναμη από τους τέσερις ενήλικες πρωταγωνιστές και την μικρή ...ασθενούσα. Πρόσωπα που μιλάνε και σου διηγούνται την ιστορία, από τη δική τους σκοπιά και τα δικά τους ατομικά συμφέροντα. Όλοι στο τέλος συμφωνούν για το κοινό καλό, έστω και αν "κοστίζει". Η ειλικρίνεια των κεντρικών χαρακτήρων, η αναίδεια του να κρύψουν το γεγονός της παράνομης συνεύρεσης, ή το θάρρος να λες την αλήθεια ακόμη κι αν δε σε συμφέρει, αποτελούν τα θετικά μηνύματα της ιστορίας, που οι Κινέζοι γραφειοκράτες, λογόκριναν στις σεξουαλικού περιεχομένου σκηνές.

Και ένα τέλος, εξαιρετικό. Αφήνεται στον θεατή να πλάσει το δικό του "happy end", από τα όνειρα και τις προσδοκίες των υποστηρικτών της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο. Ακόμα κι όταν το ξέσπασμα της κεντρικής ηρωίδας φτάνει στο απογειό της, ο δημιουργός δεν πέφτει στην παγίδα των κλισέ. Το μελόδραμα αποδομείται από το συγκινησιακό φίλτρο, με φόντο το αχανές, γκρίζο και καταθλιπτικό Πεκίνο.

Το κυριότερο που θέλω να τονίσω, είναι, πως η ταινία, μπορεί να ιδωθεί αλληγορικά σε βαθύτερο επίπεδο. Αν στη θέση της μικρής ασθενούς βάλετε την σημερινή "Κίνα" και τα ανίατα προβλήματά της, θα καταλάβετε πόσο πολύ αναγκαία θεωρείται η μεταμόσχευση "ξένων οργάνων" από δωρητές για την επιβίωσή της! Και αυτοί οι δωρητές, πρέπει να είναι του άμεσου περιβάλλοντός της, όχι οι "ξένοι επενδυτές". Η κριτική του δημιουργού είναι ανελέητη περνώντας σε άλλα μονοπάτια... Τρομερή σύλληψη και αντι-σύλληψη !

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΔΩ...

Περισσότερα για την ταινία

Μέσα από μια ιστορία ζωής και θανάτου, έρωτα κι αγάπης, παρελθόντος και μέλλοντος, ανάμεσα στο «εγώ» και « ο άλλος», ο σκηνοθέτης αντιπαραβάλει την ιστορία της ίδιας του της χώρας. Η Κίνα είχε μια παλιά ζωή, άρρηκτα δεμένη με την παράδοση, σκοτεινή και συντηρητική. Την παλιά ζωή μπορεί να τη σώσει μια νέα ζωή. Κι αν είναι έτσι, τότε γιατί δεν το κάνει;

Βραβεία- Συμμετοχές :

Αργυρή Άρκτος στο 58ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου (2008) για το καλύτερο πρωτότυπο σενάριο.

Η ταινία θα έκανε την πρεμιέρα της στο περασμένο Φεστιβάλ των Καννών, αλλά η αρμόδια κρατική επιτροπή των Κινέζων , επέβαλλε στο σκηνοθέτη να αφαιρέσει σκηνές που περιείχαν σεξ. Για τον ίδιο λόγο, δεν πρόλαβε ούτε το Φεστιβάλ Βενετίας. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο 58ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου (2008), όπου και ήταν υποψήφια για την Χρυσή Άρκτο.

Ο κινέζικος τίτλος (Zuo You) μεταφράζεται στα ελληνικά ως "Δεξιά Αριστερά". Ο σκηνοθέτης Xiaoshuai Wang (Γουάνγκ Ξιαοσουάι) που ανήκει στη λεγόμενη έκτη γενιά σκηνοθετών της Κίνας, (στην Κίνα συνηθίζεται η γενεαλογική διάκριση των καλλιτεχνών, ξεκινώντας την καταμέτρηση από την απαρχή της γένεσης του μέσου) λέει πως είναι ένας χαρακτηρισμός για τις συγκρουόμενες νοοτροπίες των ηρώων, αλλά ο αγγλικός τίτλος είναι μια δήλωση για την αισιοδοξία του φιλμ. «Αναφέρεται στους συντρόφους των διαζευγμένων και στην εμπιστοσύνη που πρέπει να τους δείξουν».

Ζωή και θάνατος, έρωτας και αγάπη, παρελθόν και μέλλον, το «εγώ» και ο «άλλος», τρυφερότητα και βία. Αυτό είναι το σύμπαν του Γουάνγκ Ξιαοσουάι, ένας κόσμος χωρισμένος σε ζευγάρια. Άλλοτε τα δύο μοιάζουν με ένα, άλλοτε έρχονται σε πλήρη αντίθεση. Έτσι και άνθρωποι στην ταινία, σχηματίζουν διάφορα ζευγάρια.

Ένας άνδρας και η πρώην γυναίκα του, ένας άνδρας και η νέα του γυναίκα, δύο γυναίκες που θέλουν να αποκτήσουν παιδί από τον ίδιο άνδρα, ένας άνδρας που δεν μπορεί να προσφέρει παιδί στη γυναίκα του και πρέπει να μάθει να τη διεκδικεί από την αρχή...

Ένα ιδιόμορφο ερωτικό τετράγωνο, τέσσερις άνθρωποι που προσπαθούν να συναντηθούν όταν η μοίρα τους φέρνει αντιμέτωπους. Μια ζωή που χάνεται, λοιπόν, μπορεί να τη σώσει μόνο μια νέα ζωή. Τη ζωή ενός μικρού κοριτσιού που αργοπεθαίνει, μπορεί να τη σώσει μόνο ο ομφάλιος λώρος που ενώνει ένα άλλο μωρό, με τους γονείς του που έχουν αποχωριστεί ο ένας τον άλλον. Γιατί, βλέπετε, κι αυτοί είχαν έναν κοινό έγγαμο βίο που αργοπέθαινε. Αλλά τη ζωή που χάνεται, μπορεί να τη σώσει μόνο μια νέα ζωή. Κι έτσι βρίσκονται μαζί με νέους συντρόφους, σε νέα σπίτια, με νέες οικογένειες. Και οι δύο γονείς ασχολούνται με την αγορά ή την κατασκευή ακινήτων. Ασχολούνται με σπίτια που διαλύονται και ξαναφτιάχνονται για να μπουν νέες οικογένειες. Στο Πεκίνο, εκεί που βρίσκονταν παλιά σπίτια ξαναχτίζονται υπερσύγχρονες πολυκατοικίες. Η Κίνα είχε μια παλιά ζωή, άρρηκτα δεμένη με την παράδοση, σκοτεινή και συντηρητική. Την παλιά ζωή μπορεί να τη σώσει μια νέα ζωή. Κι αν είναι έτσι, τότε γιατί δεν το κάνει; Η κάμερα του σκηνοθέτη δίνει την απάντηση. Με ρεαλιστικό ύφος, περισσότερα μεσαία πλάνα και λιγότερα κοντινά, με εκφραστική λιτότητα παρατηρούμε τους ανθρώπους να απαντούν σε δυνάμεις που είναι ανώτερες από αυτούς με το ισχυρότερο όπλο που τους έχει απομείνει. Σημασία δεν έχει το αν θα τις νικήσουν, αλλά αυτό που επιστρατεύουν και τον τρόπο με τον οποίο αυτό τους διαμορφώνει. Σπάνια βλέπουμε τους ήρωες να συνυπάρχουν στο ίδιο κάδρο (ακόμα και τη στιγμή της ερωτικής συνεύρεσης, βλέπουμε τον έναν καλύτερα μέσα από καθρέφτη- γιατί τι είναι ο ένας, παρά το αντεστραμμένο είδωλο του άλλου;).

Στο φόντο, ένα Πεκίνο ψυχρό, μουντό, που καθρεφτίζει στην αρχιτεκτονική του την ψυχοσύνθεση των ηρώων. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης αγκαλιάζει τους χαρακτήρες του με αγάπη, δίνοντάς μας παράλληλα και την κατάλληλη απόσταση, αποφορτίζοντας το θέμα που στα χέρια οποιουδήποτε άλλου θα έμοιαζε με απλό μελόδραμα. Μας δίνει έτσι την ευκαιρία να τους γνωρίσουμε, να τους παρατηρήσουμε, να τους γνωρίσουμε, να νιώσουμε ένα κομμάτι από την αγάπη τους και να τους αγαπήσουμε και εμείς με τη σειρά μας. Το ανοιχτό τέλος μας δίνει μια υπόσχεση για το μέλλον. Αν υπάρχει αγάπη υπάρχει κάπου εκεί έξω και περιμένει να πιστέψουμε σε αυτήν.

Δήλωση του σκηνοθέτη:

" Το σινεμά είναι ο καλύτερός μου φίλος. Μπορώ και εκφράζομαι μέσω αυτού και είμαι τυχερός που το κάνω. Η ιδέα για το "In Love we Trust" βασίζεται σε μια πραγματική ιστορία που διάβασα σε εφημερίδα. Δεν ήθελα όμως την ιστορία μου να είναι τυπικά κινέζικη: Η ιδέα ήταν να δώσω την εντύπωση της απλής, κανονικής ζωής των ανθρώπων μιας μέσης κοινωνικής τάξης που θα μπορούσε να εκτυλίσσεται σε οποιαδήποτε χώρα. Μπορεί η υπόθεσή της να φαίνεται σαν... σαπουνόπερα, αλλά ελπίζω αυτή η ταινία να ταξιδέψει πέρα από τα σύνορα. Αυτή η δουλειά μου διαφέρει από τις προηγούμενες σε ό,τι αφορά τη γενιά στην οποία κάνει focus. Το γυρίζω στους μεσήλικες, γιατί ήθελα να δείξω ανθρώπους ήδη πιεσμένους από τις ευθύνες, την εργασία, το ρόλο τους ως γονείς, και το πώς αυτοί αντιδρούν αντιμέτωποι με μια ξαφνική καταστροφή. Όταν συμβεί αυτό, ελπίζω να μπορούν να το αντιμετωπίσουν με αγάπη και σύνεση. Για μένα οι μεσήλικες είναι οι πιο πολύτιμοι άνθρωποι στην κοινωνία. Οι νεότεροι στερούνται εμπειρίας και έχουν πολλά ακόμη να μάθουν, οι γηραιότεροι έχουν πια αποσυρθεί. Στην Κίνα, και ειδικά στο Πεκίνο, όλα αλλάζουν με ραγδαίους ρυθμούς. Κάτι που ήταν μέχρι πρότινος παραδοσιακό, μπορεί να το συναντήσει κανείς μόνο σε βιβλία ιστορίας. Ελπίζω πως το φιλμ θα κάνει τους θεατές να δουν και να σκεφτούν τις δικές τους ζωές".

Βιογραφικό σημείωμα σκηνοθέτη:

Ο Wang Xiaoshuai γεννήθηκε το 1966 στη Σανγκάη αλλά πέρασε τα δεκατρία πρώτα χρόνια της ζωής του στην Guiyang, πόλη της Νοτιοδυτικής Κίνας, εξαιτίας των αναταραχών που έφερε η Πολιτιστική Επανάσταση. Εκεί αποφάσισε να ξεκινήσει σπουδές ζωγραφικής. Το 1979, μετακόμισε με την οικογένειά στο Wuhan. Σε ηλικία 15 ετών βρέθηκαν στο Πεκίνο, όπου και ξεκίνησε τις σπουδές του στην Κινηματογραφική Ακαδημία. Το 1993 γύρισε την πρώτη του ταινία με τίτλο "The days" που κέρδισε το Χρυσό Αλέξανδρο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Την επόμενη χρονιά υπογράφει το "Frozen" με το ψευδώνυμο Wu Ming, που σημαίνει "Χωρίς όνομα", λόγω περιοριστικών μέτρων που είχε λάβει το κράτος για την παραγωγή ανεξάρτητων ταινιών. Γι' αυτό και η έξοδός της στις αίθουσες γίνεται το 1997. Η παγκόσμια αναγνώριση έρχεται το 2001, όταν απέσπασε την αργυρή Άρκτο στο 51ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου για την ταινία του "Ο Ποδηλάτης του Πεκίνου", ενώ το 2005 κέρδισε το ειδικό βραβείο της επιτροπής στις Κάννες για την ταινία του "Shanghai Dreams". Έχει εμφανιστεί σε τέσσερις ταινίες και ως ηθοποιός. Αυτό τον καιρό ετοιμάζει την νέα ταινία του με διεθνή τίτλο "11 Flowers".

Φιλμογραφία:

Dongchun de rizi / The Days (1993),

Jidu hanleng / Frozen (1996),

Meng huan tian yuan / The House (1999)

Shiqi sui de dan che / Beijing Bicycle (ελληνικός τίτλος: Ο Ποδηλάτης του Πεκίνου)(2001),

Jeonjaeng geu ihu / After War / (segment "The New Year")(2002),

Er di / Drifters (2003),

Qing hong / Shanghai Dreams (ελληνικός τίτλος: Ταραγμένη Αγάπη) (2005),

Zuo you / In Love We Trust (2007)