Funny People. ΗΠΑ, 2009. Σκηνοθεσία-σενάριο: Τζαντ Απατοου. Ηθοποιοί: Ανταμ Σάντλερ, Σεθ Ρότζεν, Λέσλι Μαν, Ερίκ Μπαν. 146'

Εξυπνη, με καλές ερμηνείες, κωμωδία γύρω από έναν διάσημο κωμικό του κινηματογράφου που ανακαλύπτει πως πρόκειται να πεθάνει.

Με κάθε νέα ταινία του, ο Τζαντ Απατοου («Παρθένος ετών 40») επιβεβαιώνει πως είναι σήμερα ένας από τους λιγοστούς εκείνους Αμερικανούς σκηνοθέτες που καταφέρνουν να δώσουν νέα πνοή στην κινηματογραφική κωμωδία. Στη νέα του αυτή ταινία ο σκηνοθέτης προχωρά ένα βήμα παραπέρα, χρησιμοποιώντας τη φορά αυτή την κωμωδία για ένα κάθε άλλο παρά κωμικό στοιχείο, την ανίατη αρρώστια, με άλλα λόγια τον καρκίνο. Ο ήρωάς του, Τζορτζ Σίμονς (Ανταμ Σάντλερ) είναι διάσημος κωμικός του Χόλιγουντ που, όταν μαθαίνει πως υποφέρει από καρκίνο, ανακαλύπτει την κενότητα της ζωής του, αλλά και τη μοναξιά του σ' έναν κόσμο όπου δεν έχει αληθινούς φίλους, είναι εντελώς μόνος και έχει ζήσει μια άδεια ζωή. Αποτέλεσμα: Προσλαμβάνει ένα νέο κωμικό, τον Αϊρα Ράιτ (Σεθ Ρότζεν), για να τον βοηθά να περνάει ευχάριστα τον υπόλοιπο χρόνο που του απομένει. Ωσπου κάποια στιγμή η υγεία του αρχίζει να καλυτερεύει...

Ο Απατοου φτιάχνει ωραίες σκηνές, με έξυπνα ευρήματα και απολαυστικούς συχνά διαλόγους, ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος της ταινίας, που αναφέρεται στις σχέσεις του Τζορτζ με τον Αϊρα, καθώς κι εκείνες του Αϊρα με τους δύο φίλους του, κωμικούς, με τους οποίους μοιράζεται ένα διαμέρισμα. Πάντως, πρόκειται συνολικά για μια ευχάριστη, με καλές ερμηνείες, κωμωδία, που δεν έχει καμιά σχέση με τα διάφορα «νεανικά» και «τρέντι» κατασκευάσματα που αποχαυνώνουν τη νεολαία.

Ο παλιάτσος που κλαίει

Επίτευγμα. Αν και μικρομεσαίες οι επιδόσεις, εν τούτοις η προσπάθεια και το εφαλτήριο του Άνταμ Σάντλερ προς τη μεγάλη ερμηνεία παραλίγο να με στείλουν αδιάβαστο στη γωνία. Το λένε «Funny Ρeople» («Πεθαίνω στα γέλια»), τον σκηνοθέτη Τζαντ Απατόου («Ο σαραντάχρονος παρθένος») και η κατάληξη μετέωρη στην περιθωριακή, ιδιαίτερη, κλαυσιγέλωτα κωμωδία!

Με ένα λόγο, έτσι κι έτσι αλλά χωρίς γιουβέτσι. Τόλμημα το στριπτίζ του star system. Τόλμημα η αυτοκριτική του Άνταμ Σάντλερ. Όπου το αστείο εκφέρεται σαν τα δάκρυα του παλιάτσου. Τόλμημα η τομή στη χαζοαμερικανική ιστορία. Ένας διάσημος του stand up comedy και της οθόνης μόλις λαμβάνει τα αποτελέσματα ιατρικών εξετάσεων, πως δηλαδή πάσχει από λευχαιμία, υφίσταται τραμπάκουλο υπαρξιακό και καλλιτεχνικό. Και ποιος δεν θα το πάθαινε στο λεπτό; Έτσι αρχίζει η αναδρομή και η αυτοκριτική. Έτσι εγκαταλείπει τις παρτούζες, τον κυνισμό και την αφιλία. Έτσι διαπλέκει φιλική, βαθιά, σχέση με έτερο κωμικό, ένα μειράκιον της κωμωδίας (Σεθ Ρόγκεν). Και έτσι επιστρέφει σε μια παλιά του σχέση (Λέσλι Μαν) που την είχε στα γρήγορα ξεμπερδέψει και που στο μεταξύ εκείνη έχει παντρευτεί με οικογένεια σταθερή. Με ένα λόγο, «πήρα τη ζωή μου λάθος, είμαι ένα μηδενικό» Αποτέλεσμα; Μερικές έξυπνες ατάκες. Όπως «Τα πουλιά του Τομ Κρουζ, του Ουίλ Σμιθ και του Ντέιβιντ Μπέκαμ αγγίχτηκαν μεταξύ τους, όχι επειδή είναι γκέι αλλά από πλήξη που δέρνει τους πλούσιους και διάσημους». Δεύτερο αποτέλεσμα, καλές ερμηνείες. Και τρίτο, η κόντρα με τη συνηθισμένη κωμωδία.