Pieds nus sur les limaces. Γαλλία, 2010. Σκηνοθεσία: Φαμπιέν Μπερτό. Σενάριο: Πασκάλ Αρνολντ & Μπερτό. Ηθοποιοί: Νταϊάν Κρούγκερ, Λιντιβίν Σανιέ, Ντενί Μενοσέ, Μπριζίτ Κατιγιόν. 103'

Η Λίλι είναι ξεχωριστή, καθώς δε μοιάζει με κανένα άλλο κορίτσι της ηλικίας της. Ελεύθερη, χωρίς συμβιβασμούς και αναστολές ζει μόνο για τη στιγμή και απολαμβάνει όλα όσα η ζωή μπορεί να της προσφέρει.

Μποέμικη, νεο-χίπικη, ζαχαρωμένα ρομαντική ματιά στην ελευθερία της τρέλας. Η Φαμπιέν Μπερτό , συνθέτει ένα ατίθασο, άναρχο, αιθέριο φιλμ για ένα άγριο, ασυμβίβαστο, ανένταχτο κορίτσι.

H Λίλυ είναι μια έφηβη που ζει με την μητέρα της σε εξοχικό. Είναι εντελώς αντισυμβατική, παίζει με τα ζώα, με τη φύση γενικά και τις φαντασιώσεις της ως να ήταν ακόμη παιδί, χωρίς να της λείπει η επίγνωση της πραγματικότητας. Η μετρημένη, λογική αδελφή της, Κλάρα, ζει με τον άντρα της σε κοντινή πόλη. Η μητέρα πεθαίνει ξαφνικά από εγκεφαλικό και η Κλάρα καλείται να σταθεί στην Λίλυ που αντιμετωπίζει το γεγονός με ακόμη μεγαλύτερες δόσεις «σουρεαλισμού». Την επισκέπτεται τα σαββατοκύριακα εμπιστευόμενη ενδιάμεσα μια οικονόμο που επιβλέπει. Ανάμεσά τους, παρακολουθούμε μια υπόγεια μάχη, να επιβάλει η μια την άποψή της για την ζωή στην άλλη.

Η σκηνοθέτιδα Fabienne Berthaud, πάνω σε βιβλίο τής οποίας έγραψε το σενάριο ο Pascal Arnold, εμπνέεται από την αληθινή περίπτωση μιας κοπέλας που γνώρισε σε μια κλινική όταν έκανε τα γυρίσματα της προηγούμενης ταινίας της, Frankie, για την ζωή ενός μανεκέν με πρωταγωνίστρια τότε την Diane Kruger που άλλωστε παίζει και εδώ την μεγάλη αδελφή. Και είναι προφανές ότι θέλει να μιλήσει για μια περίπτωση που την συγκινεί κι όχι να περάσει μέσα από αυτήν μια ολόκληρη άποψη για την ζωή. Μια ολόκληρη άποψη θα κατέληγε σε ένα χαζοχαρούμενο νεοχίπικο-new age μήνυμα που όντως περιστρέφεται και φλερτάρει αγρίως στην σκηνή του τέλους, τύπου «ας αφεθούμε στην παρόρμηση, ας αρμενίσουμε χωρίς πυξίδα, ας γευτούμε την ελευθερία» κ.λπ.

Είναι καλύτερα να σταθούμε εσωτερικά στην ιστορία και όχι στο μάλλον ατυχές τέλος της (κάτι σαν Θέλμα και Λουίζ, σε αναστροφή happy-end), να σταθούμε στην ίδια την Λίλυ, που την υποδύεται η Ludivine Sagnier με πειθώ και ζωντάνια, όπως και στην σχέση των δυο αδελφών. Η Κλάρα την αγαπά, την νοιάζεται, την υπερασπίζεται έναντι των κριτικών σχολίων του άντρα της και των πεθερικών της… άραγε ως ποιο βαθμό; Από την άλλη, η Λίλυ το τραβά στα άκρα. Κάνει το σπίτι άνω κάτω, τσακώνεται με κόσμο για ψύλλου πήδημα, παρασύρει γειτονόπουλα σε σεξουαλικά παιχνίδια με κίνδυνο να χαρακτηριστεί η πόρνη της περιοχής, στο τέλος κουβαλάει και τρεις ενήλικες τύπους, που γνώρισε, με φορτηγάκι, πιθανά τσιγγάνους, ό ένας εκ των οποίων εγείρει την καταπιεσμένη διάθεση της Κλάρας για περιπέτεια. Υπάρχει μια σκηνή κλειδί (η σκηνή του περίπου μοιραίου μπάνιου, ας μην αποκαλύψουμε) που φέρνει τα πάνω κάτω στην συσχέτιση των δυο ηρωίδων. Μήπως, τελικά, το πρόβλημα βρίσκεται στην Κλάρα και όχι στην Λίλυ; Η Λίλυ, σε τελευταία ανάλυση, δεν αρνείται την πραγματικότητα, απλά την προσαρμόζει στην ιδιοσυγκρασία της. Μέτρο για τα πράγματα είναι οι επιθυμίες της, όχι τα πράγματα. Αν το πληρώσει… αδιαφορεί. Βέβαια, η προφανής ανάγνωση της συμπεριφοράς της Λίλυ αφορά την ανασφάλεια. Μερικά χρόνια πριν, έχασε και τον πατέρα της με άσχημο τρόπο. Θέλει, λοιπόν, να κλέψει την Κλάρα για πάρτη της. Ωστόσο, η οιστριονική ιδιοσυγκρασία της προϋπάρχει των τραυμάτων που απλά οξύνουν την διαπλοκή των χαρακτήρων.

Το σενάριο είναι γεμάτο από το οργιαστικό φαντασιακό της Λίλυ και η Berthaud ζωγραφίζει με τα πλάνα της την φύση και τα ορμέμφυτα της Λίλυ με μια εμπρεσιονιστική όσο και εξπρεσιονιστική δύναμη, πετυχαίνοντας να βαπτίσει τους δυο χαρακτήρες και την σχέση τους υπογείως σε μια διονυσιακή δοκιμασία που δεν θα λειτουργούσε σε ένα αστικό περιβάλλον.