The Descendants
Η.Π.Α., 2011, Εγχρωμο Παραγωγή: Τζιμ Μπερκ, Αλεξάντερ Πέιν, Τζιμ Τέιλορ , Σκηνοθεσία: Αλεξάντερ Πέιν Σενάριο: Αλεξάντερ Πέιν, Νατ Φάξον, Τζιμ Ρας , Φωτογραφία: Φαίδων Παπαμιχαήλ Μοντάζ: Κέβιν Τεντ Πρωταγωνιστούν: Τζορτζ Κλούνεϊ, Σεϊλίν Γούντλεϊ, Αμάρα Μίλερ, Νικ Κράουζι, Πατρίσια Χέιστι, Μπο Μπρίτζες, Ρόμπερτ Φόρστερ Διάρκεια: 115' Διανομή: Odeon

Ο Αλεξάντερ Πέιν προσφέρει στον Τζορτζ Κλούνεϊ τον καλύτερο ρόλο της καριέρας του, σε μια ταινία που διεκδικεί πέντε Οσκαρ και μια θέση στον Παράδεισο...

Το 2005, ο Alexander Payne σκηνοθετεί το Πλαγίως, μια δραματική κομεντί γύρω από τις περιπέτειες δύο αντρών στην ενδοχώρα της Καλιφόρνια όπου έρχονται αντιμέτωποι με σκέψεις, πειρασμούς κι άφθονο κρασί. Ήταν αστείο και διασκεδαστικό σε όλη τη διαδρομή. Έξι χρόνια αργότερα, επιστρέφει στην καρέκλα του σκηνοθέτη για να κάνει το «Οι Απόγονοι», μια ταινία για τον Matt King (George Clooney), ο οποίος προσπαθεί να ενώσει την οικογένειά του μετά από ένα δυσάρεστο ατύχημα που άφησε τη γυναίκα του σε κώμα.

Ο Payne ειδικεύεται σε τέτοιες γλυκόπικρες κωμωδίες που σαν επίκεντρο έχουν χαρακτήρες που οδηγούνται σε ένα ταξίδι αυτό-αφύπνισης. Οι κόσμοι που δημιουργεί καθίστανται εξαιρετικά ακριβής αφού κάθε γραμμή του διαλόγου και κάθε χαρακτήρας μοιάζει αληθινός και βγαλμένος από την πραγματικότητα. Αυτό από μόνο του είναι επίτευγμα για ένα σκηνοθέτη. Στο «Οι Απόγονοι», το ηλιόλουστο περιβάλλον της Χαβάης είναι άπλα ένα εξωτικό σκηνικό στο οποίο διαδραματίζεται ένα οικογενειακό δράμα. Δεν αποτελεί τον χωρίς έγνοιες παράδεισο που έχουμε στο μυαλό μας όταν ακούμε Χαβάη. Έχουμε χαρακτήρες που έρχονται αντιμέτωποι με μια πραγματική σύγκρουση συναισθημάτων. Διαθέτουν θυμό, εκφράζουν την θλίψη τους με διαφορετικό τρόπο, αντιλαμβάνονται τις καταστάσεις από διαφορετικές όψεις και συμπεριφέρονται διαφορετικά, αληθινά. Και αυτή είναι η ουσία ενός ουσιαστικού δράματος. Οι «Απόγονοι» είναι επίσης μια μεγάλη κωμωδία, οπού το γέλιο πηγάζει από τις καταστάσεις της ζωής και τους ίδιους τους χαρακτήρες. Εδώ, όπως και στην πραγματική ζωή, με σύμμαχο μας το γέλιο και την κωμωδία προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τους καθημερινούς αγώνες και τις αποτυχίες μας, το ίδιο κάνει ο Matt και η οικογένειά του. Πιθανώς να εκπλαγείτε με το πόσο συχνά γελάτε και στη συνέχεια, στo επόμενο λεπτό, έχετε έναν κόμπο στον λαιμό σας. Η συναισθηματική ανταμοιβή της ταινίας είναι μεγάλη. Παρακολουθώντας τον Matt και τις κόρες του να κάθονται στον καναπέ βλέποντας μια ταινία μαζί, θα αισθανθείτε ικανοποιημένοι ότι αυτή η διαλυμένη οικογένεια έχει αρχίσει να θεραπεύει τον εαυτό της.

Στους ηθοποιούς, τώρα, ο Clooney εδώ είναι διαφορετικός από κάθε άλλη φορά αφού δείχνει μια μεγάλη γκάμα, καθώς ο χαρακτήρας του αντιμετωπίζει τη θλίψη του. Δεν υπάρχει «σωστός» τρόπος αφού ο θρήνος είναι κάτι βαθιά προσωπικό. Το δίλημμα του Matt αλλά και τα συναισθήματα της προδοσίας και της σύγχυσης είναι πάρα πολύ πιστευτά: ψάχνει για απαντήσεις τη στιγμή που το άτομο που τις κατέχει κοιμάται. Ο Clooney είναι σε καλή φόρμα, επιδεικνύοντας μια βαθύτερη αίσθηση της απώλειας και του άγχους. Προσπαθεί να βρει τη βάση του, ενώ ο κόσμος γύρω του αλλάζει ριζικά αν και τίποτα δεν έχει αλλάξει περισσότερο από τα δικά του συναισθήματά προς τη σύζυγό του. Χωρίς να έχει μεγάλες δραματικές σκηνές πέραν από μια στο τέλος, η ερμηνεία που δίνει ως ένας άντρας που χάνει τον κόσμο του είναι η ουσία για την οποία οι τελετές απονομής βραβείων φτιάχτηκαν.

Αξιοσημείωτη ανακάλυψη είναι και η Woodley που κοντράρει στα ίσια τον Clooney. Αποδίδει θαυμάσια μια επιθετική, αθυρόστομη κι επαναστατική έφηβη, είναι όμως κάτι πολύ περισσότερο από αυτό αφού κάθε καμπή της, κάθε δισταγμός της, κάθε κίνηση της μοιάζει απολύτως φυσική για τον χαρακτήρα της και όταν έρχονται οι μεγάλες δραματικές σκηνές της είναι μια υπολογίσιμη δύναμη. Έχει μια σκηνή όπου μετά την ξαφνική είδηση ότι η μητέρα της θα πεθάνει σύντομα, εκείνη βυθίζεται υποβρύχια στην πισίνα και ουρλιάζει τόσο δυνατά όσο αυτή μπορεί. Μόνο για αυτήν την σκηνή θα περιμένουμε με αγωνία τα επόμενα της σχέδια, ενώ ευελπιστούμε η σωρεία βραβείων που κερδίζει να είναι ένα έναυσμα ώστε να αποχωρήσει από το «The Secret Life of the American Teenager», στο οποίο αυτή τη περίοδο πρωταγωνιστεί.

Το «Οι Απόγονοι» ισορροπεί ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία. Όπως στο Πλαγίως, η ταινία λειτουργεί καταφέρνοντας να υπάρχει κωμική ανακούφιση, ενώ εξακολουθεί να είναι πολύ σοβαρή και να εκπέμπει ένα συναισθηματικό αντίκτυπο στους θεατές. Είναι ένα απίστευτα αληθινό δράμα, μια ανθρώπινη και συγκινητική κωμωδία, μια ταινία που ασχολείται με την ακαταστασία των ανθρώπινων συναισθημάτων, όπου κλείνει ευχάριστα με την αποδοχή της ακατανόητης αταξίας της ζωής. Οι «Απόγονοι» έχουν σχεδόν τα πάντα που θα θέλατε σε μια ταινία: υπέροχες ερμηνείες, ισχυρούς χαρακτήρες, μια θαυμάσια ιστορία και συναισθήματα που σε επηρεάζουν. Ώριμη και τρυφερή, η ταινία του Payne είναι μια, μάλλον αισιόδοξη, γιορτή της οικογένειας καθώς αυτή αντιμετωπίζει τις αντιξοότητες της ζωής.