Le nom des gens. Γαλλία, 2010. Σκηνοθεσία: Μισέλ Λεκλέρκ. Σενάριο: Μισέλ Λεκλέρκ, Μπάγια Κασμί. Ηθοποιοί: Σάρα Φορεστιέ, Ζακ Γκαμπλέν, Ζινεντίν Σουαλέμ. 100' Ο έρωτας ανάμεσα σε μια σέξι, αριστερής ιδεολογίας, γυναίκα, έτοιμη να κοιμηθεί με οποιονδήποτε συντηρητικό πολιτικό, για να τον πάρει με το μέρος της, κι έναν ορνιθολόγο, ερευνητή της γρίπης των πουλιών, σε μια ρομαντική, πολιτική, απολαυστική κωμωδία. Πρωτότυπη, επιθετική και σέξι πολιτική σάτιρα, που συμμετείχε στην «Εβδομάδα Κριτικής» του φεστιβάλ των Καννών το 2010 και κέρδισε δύο Σεζάρ (καλύτερου σεναρίου και καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για την Σαρά Φορεστιέ). Μια εικόνα της Γαλλίας, και όχι μόνο, στα τέλη του 20ού αιώνα, παρουσιάζει ο νέος Γάλλος σκηνοθέτης Μισέλ Λεκλέρκ, στην απολαυστική πολιτική, με σατιρικές αιχμές, κωμωδία του, βραβευμένη στην Εβδομάδα της Κριτικής του περσινού φεστιβάλ Καννών. Η νεαρή, σέξι, αριστερών ιδεών, Μπαχία Μπενμαμού είναι έτοιμη να κοιμηθεί με οποιουδήποτε συντηρητικό, φτάνει να τον πείσει να αλλάξει πολιτική - μια τέτοια θα την ήθελαν πολύ και οι δικοί μας αριστεροί πολιτικοί στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα. Κάποτε, η Μπαχία θα συναντήσει τον ορνιθολόγο Αρτίρ Μαρτέν, ερευνητή της γρίπης των πουλιών, τον οποίο θεωρεί συντηρητικό αν και σύντομα θ' ανακαλύψει πως είναι οπαδός του Λιονέλ Ζοσπέν - ο ίδιος μάλιστα ο Ζοσπέν κάνει μια σύντομη, απολαυστική εμφάνιση γκεστ σταρ στην ταινία. Η 25χρονη Μπαχία (πολλοί πιστεύουν πως είναι Βραζιλιάνα) είναι αλγερινής καταγωγής (ο πατέρας της ήταν πρόσφυγας από την Αλγερία και η μητέρα της Γαλλίδα αστικής οικογένειας) και ανυπόμονη να ενταχθεί στη γαλλική κοινωνία. Ο σαράντα τόσων χρόνων Αρτίρ προέρχεται από γαλλική οικογένεια, με γονείς που προσπαθούν να αποκρύψουν την καταγωγή τους (οι παππούδες τους ήταν Εβραίοι από την Ελλάδα που είχαν απελαθεί στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου). Δυο άνθρωποι εντελώς αντίθετοι, με μόνο κοινό σημείο την προσπάθειά τους να καλύψουν την καταγωγή τους αλλά και να καθορίσουν τη νέα τους ταυτότητα. Δυο άνθρωποι που τους ενώνει, και τελικά τους δίνει δύναμη, ο έρωτας. Βρισκόμαστε στη Γαλλία στην περίοδο της προεδρίας του Ζακ Σιράκ, λίγο πριν αναλάβει τα ηνία ο Σαρκοζί. Μια Γαλλία γεμάτη, όπως και η υπόλοιπη Ευρώπη, προβλήματα και όπου οι μετανάστες σπρώχνονται στο περιθώριο. Δεν είναι τυχαίο που η Μπαχία φωνάζει κάποια στιγμή, «μόνο οι αλλοδαποί μπορούν να είναι Γάλλοι!» Γιατί πέρα από τον έρωτα του «αταίριαστου» αυτού ζευγαριού, η ταινία μάς δίνει μια ξεκάθαρη εικόνα της Γαλλίας στη Δύση ενός αιώνα και στην ανατολή ενός άλλου, εξίσου δυστυχώς προβληματικού. Οπως υποβάλλεται στο φινάλε της ταινίας, όταν, μετά τις προεδρικές εκλογές, αρχίζει η εποχή του Σαρκοζί, μια άλλη πιο οδυνηρή περίοδος. «Η αυριανή ανθρωπότητα θ' αποτελείται μόνο από βλάκες», θα πει σε μια άλλη στιγμή η Μπαχία. Σ' αυτήν όμως ευτυχώς υπάρχουν και άνθρωποι, όπως η Μπαχία, άνθρωποι με τρυφερότητα, αγωνιστικότητα αλλά και κατανόηση για τους συνανθρώπους τους - σε μια από τις πιο όμορφες σκηνές της ταινίας, ο Αρτίρ αγκαλιάζει τη Μπαχία, όταν εκείνη οργισμένη διαμαρτύρεται γιατί το Μετρό φεύγει βιαστικά χωρίς να περιμένει ν' ανέβει σ' αυτό ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που περπατά με δυσκολία. Με έναν ωραίο ρυθμό, με έξυπνα ευρήματα και ευπρόσδεκτες σκηνές παρεξηγήσεων, άλλοτε με μια ρομαντική νότα, άλλοτε με χιούμορ (που συχνά θυμίζει εκείνο του Γούντι Αλεν) και άλλοτε με σατιρική διάθεση, έτσι που να συνδυάζει με δεξιοτεχνία τα διάφορα κινηματογραφικά είδη, ο Λεκλέρκ έφτιαξε μια πέρα για πέρα απολαυστική, πολιτική κωμωδία. Κωμωδία που θέτει πολλά καίρια πολιτικά αλλά και υπαρξιακά ερωτήματα, όχι μόνο για τους Γάλλους αλλά για όλους μας. Ταυτόχρονα, αποσπά έξοχες ερμηνείες από το ζευγάρι των πρωταγωνιστών του: τη Σάρα Φορεστιέ, που δίνει με ζωντάνια, χάρη και ξεχωριστή ενέργεια την Μπαχία (οι σκηνές όπου περιφέρεται ολόγυμνη στο Μετρό είναι από τις πιο χαριτωμένες της ταινίας) και τον Ζακ Γκαμπλέν, που δίνει άλλοτε με χιούμορ, κι άλλοτε με σοβαρότητα και συγκίνηση, τον Αρτίρ. |