Gianni e le donne.

Ιταλία, 2011. Σκηνοθεσία: Τζιάνι ντι Γκρεγκόριο. Σενάριο: Ντι Γκρεγκόριο, Βαλέριο Ατανάζιο. Ηθοποιοί: Τζιάνι ντι Γκρεγκόριο, Βαλέρια ντε Φραντσίσις. 89'

Ένας βαριεστημένος από τις οικογενειακές απαιτήσεις συνταξιούχος προσπαθεί να βρει παρηγοριά σε νέες γυναίκες, σε μια όμορφη, δοσμένη με λεπτότητα, κωμωδία.

Με διακριτικό χιούμορ, με ωραίους χαρακτήρες και πειστικούς διαλόγους, και βέβαια πολύ καλές ερμηνείες, καταφέρνει να μεταφράσει τα άγχη του Γούντι Αλεν για τους λάτρεις της λαϊκής ιταλικής κωμωδίας.

Ο Γιάννης (όπως Τζιάνι), απόμαχος εργασίας αλλά και προσωπικής δημιουργίας, έχει καταλήξει σε οικιακή βοηθό των πάντων. Ακόμα και της νεαρής, λαχταριστής γειτόνισσάς του που κάθε πρωί της χτυπάει την πόρτα για να κυκλοφορήσει και να ξεμουδιάσει ο σκύλος της ενώ εκείνη, η αθεόφοβη, του λέει χαϊδευτικά «Γιάννη, είσαι το αμόρε μου». Γιατί όλα αυτά; Μα επειδή είναι υποταγμένος λόγω αθεράπευτης σεμνότητας και δειλίας. Αυτό εκμεταλλεύονται όλοι γύρω του.

Έτσι έχει καταντήσει η Φιλιππινέζα της αιωνόβιας μητέρας του, ο σερβιτόρος των φιλενάδων της, η περιφρόνηση της γυναίκας του, η αδιαφορία της κόρης του και ο ακροατής του γκόμενου της κόρης του. Μόνος μέσα στην αόρατη απελπισία του. Ώσπου κάποιος φίλος του ανάβει την αρσενική φλόγα του. Έτσι αποφασίζει να την πέσει σε κάποιο θηλυκό. Οποιοδήποτε. Οποιαδήποτε γάτα ή γατούλα κυκλοφορεί στον δρόμο, στη γειτονιά, ακόμα και στη νοσοκόμα της μαμάς. Κάποια, τέλος πάντων, ακόμα και από το παρελθόν των σχολικών θρανίων.

Προσπαθεί, ψιλοφλερτάρει, αλλά όλες διαρκώς τον προσπερνάνε και τις προσπερνάει. Η έμφυτη δειλία του, η συμφιλίωση με την ηλικία του, η αφόρητη μελαγχολία του και ο υποταγμένος χαρακτήρας του, όλα αυτά η φυλακή του.

Έτσι, σουλατσάροντας παρέα με την ανοικτή πληγή του, αρχίζει να κατηφορίζει προς την εσωτερική «αυτοκτονία» του. Ο Τζιάνι δεν μένει εδώ. Κυκλοφορεί απελπισμένος στον δρόμο σαν ένας γέρικος αδέσποτος σκύλος χωρίς σπίτι, παρέα, φίλο, χωρίς προορισμό. Αυτό το μελαγχολικό και στο βάθος δραματικό χρονικό, ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής το διαχειρίζεται με λεπτό χιούμορ, διακριτική τρυφερότητα και φινετσάτη ευρηματικότητα. Τίποτα σπουδαίο. Όμως τόσο αγαπησιάρικο και τόσο τρυφερό.