La Délicatesse

Γαλλία, 2011, Εγχρωμο Παραγωγή: Ξαβιέ Ριγκό, Μαρ-Αντουάν Ρομπέρ Σκηνοθεσία: Νταβίντ και Στεφάν Φενκινός Σενάριο: Νταβίντ Φενκινός Φωτογραφία: Ρεμί Σεβρίν Μοντάζ: Βιρζινί Μπρουάντ Μουσική: Εμιλί Σιμόν Πρωταγωνιστούν: Οντρέ Τοτού, Φρανσουά Νταμιέν, Μπρούνο Τοντεσκίνι, Μελανί Μπερνιέ Διάρκεια: 108'

Γαλλική ρομαντική κομεντί για τη δεύτερη ευκαιρία που δικαιούμαστε όλοι. Στον έρωτα. Και τη ζωή. Πρόκειται για μια ιστορία αναγέννησης αλλά και για ένα σπουδαίο μάθημα πάνω στη μοναδικότητα της αγάπης.

Η Ναταλί έχει μια υπέροχη ζωή. Είναι νέα, όμορφη και έχει τον τέλειο γάμο. Όταν, όμως, ο σύζυγός της θα πεθάνει σ’ ένα ατύχημα, θα δει τον κόσμο της να καταρρέει. Για τα επόμενα χρόνια θα εστιάσει στη δουλειά της, θάβοντας κάθε ίχνος συναισθήματος μέσα της. Και τότε, ξαφνικά, χωρίς να μπορεί να εξηγήσει το γιατί, φιλάει τον πιο απίθανο άνθρωπο, τον Μάρκους, έναν συνεργάτη της. Το παράξενο ζευγάρι θα ξεκινήσει το δικό του ταξίδι στον κόσμο των συναισθημάτων... ένα ταξίδι που θα εγείρει κάθε είδους ερωτήματα και έριδες στη δουλειά. Μπορούμε, άραγε, να επιλέξουμε τον τρόπο με τον οποίο θα ξαναβρούμε τη διάθεση για ζωή; Η Ναταλί και ο Μάρκους αποφασίζουν να φύγουν μακριά για να δώσουν στη σχέση τους μια αξιοπρεπή ευκαιρία.

Μια ευρωπαϊκή και μυαλωμένη προσέγγιση στο πολύπαθο είδος της ρομαντικής κομεντί (όπως διατυπώνεται υστερικά από πολλές αμερικανικές ταινίες), που διαθέτει αρκετό χρόνο στην εσωτερική επεξεργασία του πένθους, αφήνοντας την ηρωίδα να αφομοιώσει το τραγικό και αναπάντεχο γεγονός της απώλειας με ανθρώπινο ρυθμό και φυσιολογικές κινήσεις. Η επίσης αναπάντεχη προσέγγισή της, με ένα περιπαθές φιλί από το πουθενά στο outsider του γραφείου όπου δουλεύει, έναν ασχημούλη άνδρα με ελάχιστη αυτοπεποίθηση και μονίμως κεραυνοβολημένο, χαζό βλέμμα, είναι το εύρημα του ενός από τους δύο αδελφούς Φενκινός που έγραψε το μυθιστόρημα (και οι δυο ανέλαβαν τη σκηνοθεσία). Delicatesse σημαίνει λεπτότητα και νοστιμιά και ακριβώς αυτή την ελαφρά διχοτόμηση επιχειρεί να καλύψει η ταινία, δηλαδή την όρεξη και τη γεύση της ζωής που ξυπνάει μέσα από την άρνηση και τα συντρίμμια, αλλά και λεπτότητα του τρόπου που ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να επιλέξει, ανεξάρτητα από τις προσδοκίες και τις βλέψεις που έχουν οι άλλοι γι’ αυτόν, όπως ο προϊστάμενος της Ναταλί.

Ακόμη και μετά από τόσα χρόνια καριέρας, η Οντρέ Τοτού παραμένει ένα αξιοπερίεργο. Σημαδεμένη – ερήμην της ή όχι, δεν θα μάθει ποτέ κανείς - ανεξίτηλα από την Αμελί Πουλέν, αποδεικνύει, μια δεκαετία μετά την τεράστια επιτυχία της ταινίας του Ζαν Ζενέ, πως είναι καλύτερη ηθοποιός απ’ όσο φανταζόταν και η ίδια και ταυτόχρονα φέρει, ωριμάζοντας, κάτι από τη μελαγχολία που προσδίδει ο χρόνος στις γυναίκες που αρνούνται να μεγαλώσουν. Στα 35 της χρόνια, όμως, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που θέλουν να την βλέπουν να επαναλαμβάνει τον ίδιο εκείνο ρόλο της μοναχικής, αλαφροίσκιωτης έφηβης που νίκησε την πραγματικότητα μέσα από το όνειρο. Και σε αυτούς μπορεί να συμπεριλάβει κανείς σχεδόν σύσσωμους τους Γάλλους σκηνοθέτες και – δυστυχώς – και την ίδια. Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη που το ίδιο θέλησαν και οι αδερφοί Φενκινός (ο Νταβίντ στο ομώνυμο βιβλίο του οποίου βασίστηκε η ταινία και ο αδερφός του, Στεφάν), τοποθετώντας την Τοτού στο κέντρο μιας ρομαντικής κομεντί που «αμελίζει» με την ίδια επιμονή που προσπαθεί να ξεχωρίσει από το σωρό των γαλλικών ταινιών που πιστεύουν πως αντιγράφοντας το αμερικάνικο σινεμά, καταφέρνουν να μην μοιάζουν... γαλλικές. Οπως δεν αποτελεί έκπληξη πως η Τοτού είναι κάτι περισσότερο από πρωταγωνίστρια του «Επιστροφή στον Ερωτα». Στην πραγματικότητα είναι ολόκληρη η ταινία και κάτι παραπάνω. Και, παρούσα σε κάθε σκηνή, από την πρώτη μέχρι και την τελευταία, δεν σταματάει να σε γοητεύει, την ίδια στιγμή που σε προβληματίζει, μπαινοβγαίνοντας στο ρόλο μιας ώριμης Αμελί που, εδώ οφείλει να πατάει πιο γερά στο ρεαλισμό. Μπορεί οι ιδέες των αδερφών Φενκινός να είναι άλλοτε πρωτότυπες, άλλοτε χαριτωμένες και άλλοτε μπανάλ, μπορεί το Παρίσι να παραμένει πεισματικά όμορφο (και τουριστικό), μπορεί οι διακυμάνσεις της ηρωίδας – από την ευτυχία στη θλίψη και από εκεί στην περιέργεια και τη χαρά. Τίποτα, όμως, δεν θα ήταν το ίδιο, αν ως αντίβαρο στο one woman show της Τοτού δεν υπήρχε ο Βέλγος Φρανσουά Νταμιέν, ένας πραγματικά ρομαντικός και αναπάντεχος ήρωας που με αφοπλιστική γοητεία γειώνει τις ακροβασίες και τις αδικαιολόγητες αποφάσεις της συμπρωταγωνίστριας του, φέρνοντας την στα μέτρα μιας πραγματικά τραυματισμένης γυναίκας που το μόνο που θέλει είναι να ερωτευτεί. Μαζί διατρέχουν μια ιστορία αγάπης που ξεκινάει με έμπνευση και τελειώνει ανέμπνευστα. Μαζί επιβεβαιώνουν πως ο έρωτας βρίσκεται εκεί ακριβώς που δεν τον περιμένεις, αλλά και πως δεν χρειάζεται να έρχεται σε σετ με τον φωτισμένο Πύργο του Αϊφελ. Και μαζί, στήνουν ένα τρυφερό παραμύθι που δικαιώνει τις δεύτερες ευκαιρίες, δίνοντας μισή (και λιγότερη) και στην ίδια την ταινία, απλά και μόνο επειδή εξαιτίας τους παραμένει ενδιαφέρουσα μέχρι και το τέλος.