Guimul/The Host. Νότια Κορέα/Ιαπωνία, 2006. Σκηνοθεσία: Τζουν-χο Μπονγκ. Σενάριο: Μπονγκ, Τζουν-γουέον Χα, Τσέολ-χίεον Μπάεκ, 118 λεπτά.

Ενα αμφίβιο σαρκοβόρο ον, αποτέλεσμα της ρίψης από τους Αμερικανούς χημικών αποβλήτων στον ποταμό Χαν της Νότιας Κορέας, προκαλεί τον πανικό και το θάνατο, σε μια καλογυρισμένη, με σωστή ατμόσφαιρα, με σατιρικές πολιτικές αιχμές ταινία επιστημονικής φαντασίας.

Εχουμε καιρό να δούμε μια ταινία παρόμοια με τη νοτιοκορεάτικη «Ο επισκέπτης», που συνδυάζει την επιστημονική φαντασία με τον τρόμο, με τόση φαντασία, δύναμη και αρκετό χιούμορ, αλλά και μια δόση ανατρεπτικότητας, κάνοντας ταυτόχρονα και μια κριτική πάνω στα «κακώς έχοντα» του πλανήτη μας.

Υστερα από έναν πρόλογο, όπου έξι χρόνια πιο πριν στέλεχος του αμερικανικού στρατού διατάζει τη ρίψη χημικών αποβλήτων στον ποταμό Χαν, που διασχίζει τη Σεούλ, μεταφερόμαστε στο 2006, όταν στις όχθες του ποταμού εμφανίζεται ένα αμφίβιο σαρκοβόρο ον, που αρχίζει να σπέρνει τον πανικό και το θάνατο. Στην καταστροφική πορεία του, το τέρας αρπάζει τη νεαρή πρωταθλήτρια τοξοβολίας Ναμ-τζου, που η οικογένειά της διατηρεί μια καντίνα στις όχθες του ποταμού.

Παρά την απαγόρευση της κυκλοφορίας στην περιοχή που επιβάλλει η κορεάτικη κυβέρνηση, φοβούμενη για την εξάπλωση κάποιου θαντηφόρου ιού, και τον ψεκασμό μ' ένα καινούργιο βιομηχανικό όπλο, τον «Κίτρινο Πράκτορα», που επιβάλλει στην περιοχή ο αμερικανικός στρατός, πιστεύοντας πως έτσι θα εξοντώσει το τέρας, η οικογένεια της Να-τζου αρχίζει να την ψάχνει στους υπονόμους της περιοχής.

Αν και στο νου έρχονται ταινίες με τον Γκοτνζίλα ή τον Κινγκ Κονγκ, η ταινία ανήκει περισσότερο στο είδος των κλασικών έργων επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του '50 καθώς και των αμερικανικών ταινιών της ίδιας περιόδου, όπου διάφορα στρατιωτικά πυρηνικά και άλλα πειράματα προκαλούσαν μεταλλαγές σε έντομα και ζώα, που με τη σειρά τους απειλούσαν τον πλανήτη μας.

Ο Τζουν-χο Μπονγκ αντιμετωπίζει την ιστορία του με λεπτότητα, δημιουργώντας το κατάλληλο σασπένς στις σκηνοθετημένες με δεξιοτεχνία σκηνές δράσης (που τονίζεται με τη χρήση μιας πολύ ωραίας μουσικής) και χρησιμοποιώντας σωστά και μετρημένα τα διάφορα εντυπωσιακά ειδικά εφέ του. Εκείνο όμως που βασικά πετυχαίνει είναι να συνδυάσει την πολιτική, σατιρική αλληγορία με το ανθρώπινο δράμα, από το οποίο δεν λείπει και η συχνά απρόσμενη, αλλά τόσο πετυχημένη, χιουμοριστική αντιμετώπιση των θεμάτων του.

«Ο επισκέπτης»

Μείγμα γέλιου και τρόμου Τοξικά Αμερικανών Τενεκές Ασιατών. Γέλιο και τρόμος.

Πώς συνέβη με την κηλίδα, τα τοξικά και τα δηλητήρια της τουριστικής ανάπτυξης και της εφοπλιστικής λαιμαργίας στη Σαντορίνη του Μανώλη Κεφαλογιάννη; Έτσι πάνω κάτω και με τον «Επισκέπτη» (Gwoemul). Ρίχνουν στο ποτάμι χημικά απόβλητα, να το τέρας της καταστροφικής μανίας!

Της Κορέας.

Όχι του πολέμου και του χουλιγκανισμού, αλλά της μόλυνσης και του επερχόμενου αφανισμού της σύλληψης και της εκτέλεσης μιας ιστορίας επιστημονικής και εφιαλτικής μελλοντολογίας από τον Τζουνχο Μπονγ (αν διαβάζω τ΄ όνομά του ορθώς). Με τα εξής πλεονεκτήματα. Εξαιρετική η αφομοιωτική του ικανότητα. Εξαιρετική η δημιουργική του δεινότητα. Το αποτέλεσμα; Υποδόριο γέλιο με σαγόνια. Και του Άλιεν και του Καρχαρία και του Γκοτζίλα!

 Όπως ακριβώς με την αυτοκινητοβιομηχανία και την ηλεκτρονική τεχνολογία. Οι Κορεάτες (εν γένει Ασιάτες) καταβροχθίζουν, επεξεργάζονται και στο τέλος αναδημιουργούν, παράγοντας το ίδιο, δυτικό, προϊόν, με προσόν οικονομικό. Βάζω στοίχημα ό,τι έχω και δεν έχω. Ο Μπονγκ πρέπει να είναι χωμένος στο Ηorror movie μέχρι τ΄ αυτιά. Θα έχει καταναλώσει άπειρες ώρες μπροστά σε όλα τα τέρατα και τα τερατάκια από συστάσεως αμερικανικής οθόνης.

Προσέξτε τη μορφολογία και τις λειτουργίες του κήτους που πετάγεται από τον ποταμό Χαν, έξι χρόνια μετά την ρίψη απόβλητων χημικών από τον αμερικανικό στρατό. Πετάει, γλιστράει, κολυμπάει, χορεύει, εφορμάει, τρέχει και στον βυθό αναπνέει. Το απόλυτο μείγμα Άλιεν, Γκοτζίλα, πύθωνα και Καρχαρία. Από τον Σπίλμπεργκ μέχρι τον Ρίντλεϊ Σκοτ. Προσέξτε ακόμα το ανθρώπινο ντεκόρ. Μια οικογένεια φτωχών, ρακένδυτων, περαστικών. Όπως συμβαίνει στις αμερικανικές παραγωγές. Η ομάδα αντί του ενός. Μια χούφτα από τον απλό λαό. Προσέξτε τη δοσολογία τρόμου-χιούμορ. Σκοτώνει την τρομολαγνεία με τον σουρεαλισμό και την γελοιογραφία. Προσέξτε, τέλος την διαστημική του τεχνολογία, για συγκεκριμένο σκοπό, για τον άνθρωπο και την οικολογία. Ταυτόχρονα προειδοποιεί και κινδυνολογεί με την ανθρώπινη αφασία. Εν τέλει- λέει αυτός ο αίλουρος της Κορέας- ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός!

Με δυο λόγια: Αμερικανοί στρατιωτικοί επιστήμονες ξεφορτώνουν στον ποταμό Χαν της Σεούλ μερικά βαρέλια τοξικών. Η Κορέα τενεκές σκουπιδιών. Έξι χρόνια μετά, ένα απίστευτο, πολυμορφικό- θαλάσσιο και επίγειο- τέρας αρχίζει να τρώει ωμό ανθρώπινο κρέας χορεύοντας ταγκό!

Ο επισκέπτης

Ο πόλεμος των κόσμων στις όχθες του ποταμού Χαν

Εννέα χρόνια τον εφιάλτη της Χιροσίμα, η ραδιενέργεια πήρε τη μορφή ορατής απειλής στο σώμα μιας γιγάντιας σαύρας. Ο Γκοτζίλα, ένας προϊστορικός δεινόσαυρος ξύπνησε από τον αιώνιο λήθαργό του, εξαιτίας της ατομικής βόμβας, μεταλλάχτηκε από τη ραδιένεργεια και στη συνέχεια εισέβαλε σαν οδοστρωτήρας στο Τόκιο. Η αλληγορία ήταν σαφής: η επιστήμη (ατομική ενέργεια) μαζί με την αχαλίνωτη υπεροψία γύριζαν την ανθρωπότητα στην προϊοστορική εποχή. Ο Γκοτζίλα έγινε σούπερ σταρ των γιαπωνέζικων b movies, «καλτ» φιγούρα του τρόμου και άφησε πίσω του πλήθος κινηματογραφικών απογόνων. Ο τελευταίος στη σειρά κάνει την εμφάνισή του στον σημερινό εξαιρετικό «Επισκέπτη» του Κορεάτη σκηνοθέτη Τζουν Χο Μπονγκ. Κολυμπάει σαν δελφίνι στα μολυσμένα νερά του ποταμού Χαν, που διαρρέει τη Σεούλ. «Πετάει» σαν πολεμιστής νίντζα όταν βγαίνει στη στεριά, τρομοκρατώντας το πλήθος σε μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου της τελευταίας δεκαετίας.

Η ιστορία διαθέτει χιούμορ, σάσπενς και διαστάσεις κοινωνικής και πολιτικής αλληγορίας. Η τροχιά της είναι κυκλική. Ανοίγει και κλείνει με έμμεσες αναφορές στον «Πόλεμο των κόσμων» του Χ. Τζ. Γουέλς, κάνοντας σαφής υπαινιγμούς για την αληθινή εικόνα του κόσμου μετά τον πόλεμο στο Ιράκ, τις φωνές για «ελεγχόμενα» πυρηνικά χτυπήματα, αλλά τον SARS που ξαναφέρνει στην επικαιρότητα την απειλή μιας ανεξέλεγκτης επιδημίας. Στις πρώτες σκηνές της ταινίας το τέρας εμφανίζεται σαν ακροβάτης κάτω από μια γέφυρα του Χαν. Προς το τέλος, κάνει την εμφανισή του και ένα δεύτερο, σιδερένιο, «τέρας»: ο «Κίτρινος πράκτορας». Μια μεγάλη μεταλλική κάψουλα που κρέμεται από ένα γερανό, είναι γεμάτη με τόνους από ένα χημικό αέριο με το οποίο οι Αμερικανοί (οι οποίοι διαδίδουν ψευδώς πως η σαύρα είναι φορέας ενός άγνωστου ιού) σχεδιάζουν να επιτεθούν στο άλιεν του Χαν, δοκιμάζοντας ένα νέο όπλο βιολογικού πολέμου. Στο ενδιάμεσο αυτών των σκηνών, ο Τζουν Χο Μπονγκ κλιμακώνει ένα απολαυστικό b movie, ανακυκλώνοντας σχεδόν ολόκληρη τη μυθολογία του κινηματογραφικού τρόμου (από το «Γκοτζίλα» μέχρι τα «Πουλιά» και από τα «Σαγόνια του καρχαρία» έως το «Αλιεν»).

Υπεύθυνος για την τερατογένεση στο Χαν είναι ένας υπερόπτης αξιωματικός μιας αμερικανικής βάσης στη Σεούλ, ο οποίος διέταξε να ριχτεί στο αποχετευτικό δίκτυο της πόλης μεγάλη ποσότητα άχρηστης φορμαλδεΰδης. Εξι χρόνια μετά από αυτό το ατυχές συμβάν, η μεταλλαγμένη σαύρα επιτίθεται στους ανυποψίαστους που κάνουν πικ νικ σε μια όχθη του ποταμού Χαν. Απέναντί του (αλλά και απέναντι στο απρόσωπο τέρας της κορεατικής γραφειοκρατίας και του μηχανισμού εξουσίας) θα σταθούν δυναμικά τα μέλη μιας τυπικής κορεατικής οικογένειας, που προσπαθεί να σώσει το νεαρότερο μέλος της από το άλιεν.