Σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάκου. Σενάριο: Νίκος Παναγιωτόπουλος, Κατερίνα Ευαγγελάκου. Ηθοποιοί: Υβόννη Μαλτέζου, Χρήστος Στέργιογλου, Ταξιάρχης Χάνος, Ερρίκος Λίτσης, Αλεξία Καλτσίκη, Αγγελική Παπαθεμελή, Μάκης Παπαδημητρίου. 90 λεπτά.

Την καλύτερη ταινία της έφτιαξε η Κατερίνα Ευαγγελάκου («Ιαγουάρος»), μ' αυτές τις «Ωρες κοινής ησυχίας» που πρωτοείδαμε στο τελευταίο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Μωσαϊκό των ανθρώπινων πόθων και ελπίδων, μέσα από τα διάφορα προβλήματα που αντιμετωπίζει, στη διάρκεια μιας βραδιάς, μια ομάδα ανθρώπων που ζουν στην ίδια πολυκατοικία. Λάιτ-μοτίβ τής ταινίας είναι η σειρήνα ασφαλείας ενός παράνομα παρκαρισμένου αυτοκινήτου, που δεν αφήνει τους ένοικους της πολυκατοικίας να κοιμηθούν. Ανάμεσα στα βασικά πρόσωπα, ένας σοφέρ που προσπαθεί να μπει στο διαμέρισμα όπου βρίσκεται η -εν διαστάσει- γυναίκα του, ένας εφημερεύων γιατρός που φτάνει στο διαμέρισμα της ερωμένης του, ένας ομοφυλόφιλος μεσήλικας ηθοποιός που συνεχώς δημιουργεί παρεξηγήσεις με τον νεαρό φίλο του, δύο μικροκακοποιοί που προσπαθούν να ληστέψουν μια... νεκρή γριά και δύο κάπως χαζές νεαρές αδερφές σ' αναζήτηση καινούργιου φίλου.

Μπορεί οι ιστορίες να φαίνονται κοινότοπες, όμως, χάρη σ' ένα καλογραμμένο, με ωραία ευρήματα και πειστικό διάλογο, σενάριο, η ταινία έχει φρεσκάδα και πολύ καλές ερμηνείες απ' όλο γενικά το καστ, κάνοντάς την να παρακολουθείται ευχάριστα από τον θεατή. Σ' αυτό βοηθούν τόσο ο σωστός ρυθμός, που κατάφερε να δώσει στις παράλληλες αυτές ιστορίες η σκηνοθέτις της, όσο και η ωραία μουσική της Δήμητρας Γαλάνη. Από τα καλύτερα επεισόδια, είναι εκείνο με τον γιατρό και την ερωμένη του, με ωραίο διάλογο και εξαιρετική ερμηνεία από την Αλεξία Καλτσίκη.

Ωρες κοινής ησυχίας

Σαν συναγερμός που ηχεί αδιάκοπα

Η Κατερίνα Ευαγγελάκου με τις «Ωρες κοινής ησυχίας» δίνει την πιο ώριμη, μεστή και ολοκληρωμένη δουλειά της (έχουν προηγηθεί ο «Ιαγουάρος» και «Θα το μετανιώσεις»). Η ταινία της χτυπάει τον συναγερμό. Κυριολεκτικά και αλληγορικά. Μια καλοκαιρινή νύχτα, σε μια πολυκατοικία στο κέντρο της Αθήνας. Εξι διαφορετικές ιστορίες, 19 ήρωες όλων των φύλων, των «φυλών» και των επαγγελμάτων. Ενας μάτσο ταξιτζής που προσπαθεί να ξανακερδίσει τη γυναίκα του, δύο αδελφές φοιτήτριες σε αναζήτηση συντρόφων, ένας παντρεμένος γιατρός που εκμεταλλεύεται την εφημερία του για να επισκεφτεί την ερωμένη του, ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων (ο ένας μεσήλικας ηθοποιός, ο άλλος νεαρός μετανάστης), δύο κλεφτρόνια που εισβάλλουν στο σπίτι μιας ηλικιωμένης με απρόβλεπτη συνέχεια.

Κάθε ιστορία, περιεκτική, γραμμένη με οικονομία, μέτρο, αυστηρότητα (το σενάριο συνυπογράφει ο Ν. Παναγιωτόπουλος), στοχεύει στον πυρήνα των χαρακτήρων, αποφεύγοντας φλύαρες αντιδράσεις και αμήχανους εντυπωσιασμούς. Η σκηνοθέτις εστιάζει στα πρόσωπα, παρατηρώντας όμως από απόσταση, δεν εμπλέκεται στις συναισθηματικές καταστάσεις, στις εντάσεις, στις εκρήξεις τους. Κατανοεί τις αδυναμίες τους, «ερμηνεύει» τα ολισθήματά τους. Οι ήρωες έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν, ανοιχτά τραύματα (σχέση μάνας - γιου), αλλά και στενούς δεσμούς με την «τηλεοπτικοποιημένη» πραγματικότητα που τους περιβάλλει.

Η Κ. Ευαγγελάκου κινηματογραφεί τα όρια και την υπέρβασή τους, ανασηκώνοντας την «κανονικότητα», καταγράφοντας μεθοδικά, βήμα βήμα ώς την κορύφωση, τη διαρκή απειλή. Ενας χαλασμένος συναγερμός αυτοκινήτου ηχεί αδιάκοπα. Βία, παθογένεια, απομεινάρια ηθικής αντίστασης που «φυλακίζονται», ευαισθησίες σε αναμονή, σ’ έναν κόσμο που στο μόνο που αντιδράει -και χειροκροτεί- είναι στη φασαρία εκτός του. Σαν ένα ριάλιτι σε διαρκή εξέλιξη.

Στο θαυμάσιο φινάλε της ταινίας, η κοινωνία του θεάματος απογειώνεται αλλά δεν κυριαρχεί. Ο συναγερμός δεν σιωπά. Συνεχίζει να ηχεί και μετά τους τίτλους του τέλους...

Κατερίνα Ευαγγελάκου 1962

Γεννήθηκε το 1962 στον Πειραιά. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια κάνει παραγωγή και σκηνοθεσία σε πολλά ντοκυμαντέρ.