ΗΠΑ, 2010. Σκηνοθεσία: Ντέρεκ Σιανφράνς. Σενάριο: Ντέρεκ Σιανφράνς, Τζόι Κέρτις, Κάμι Ντελαβίν. Ηθοποιοί: Ράιαν Γκόσλινγκ, Μισέλ Γουίλιαμς, Φέιθ Βλαντίκα. 114'

Η βαθμιαία φθορά στη σχέση ενός ζευγαριού, μέσα από τρεις σημαντικές στιγμές της εξάχρονης συμβίωσής του, σε μια δοσμένη με λεπτομέρεια, οξυδέρκεια και ρεαλισμό και με έξοχες ερμηνείες ταινία.

Οι συζυγικές σχέσεις, από το ξεκίνημα ώς τη σταδιακή φθορά τους, είναι στο επίκεντρο της θαυμάσιας αυτής μελαγχολικής ταινίας. Πρωταγωνιστές ένα συνηθισμένο ζευγάρι εργατικής τάξης: ο μπογιατζής Ντιν και η νοσοκόμα Σίντι. Η ταινία αρχίζει στο παρόν, με το ζευγάρι να έχει κλείσει έξι χρόνια γάμου κι ενώ η σχέση τους έχει ήδη φθαρεί.

Οι πρώτες σκηνές, με την αναζήτηση του εξαφανισμένου, και στη συνέχεια το θάψιμο του νεκρού σκυλιού του τετράχρονου κοριτσιού τους και την ιδιαίτερη συμπεριφορά του καθενός από τους δυο μάς αποκαλύπτουν την ήδη προβληματική σχέση τους και καθορίζουν την πορεία, αλλά και το μέλλον τους.

Σε μια σειρά φλας-μπακ χωρίς χρονολογική σειρά, που τα αναμιγνύει κάθε τόσο με το παρόν, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος, από τις αποκαλύψεις του Φεστιβάλ του Σάντανς, Ντέρεκ Σιανφράνς, παρακολουθεί το ζευγάρι μέσα από σκηνές επιλεγμένες για να φωτίσουν τις αλλαγές στη συμπεριφορά τους, από την αρχική ειδυλλιακή, όλο ενέργεια και αληθινό πάθος σχέση τους ώς τη σταδιακή, αναπόφευκτη διάλυσή της.

Μια χαμηλών τόνων, μελαγχολική στην πραγματικότητα ταινία, με έξοχες ερμηνείες από τους δυο πρωταγωνιστές: τον Ράιαν Γκόσλινγκ, που τονίζει ιδιαίτερα το ρομαντισμό, την ενέργεια και τον αυθορμητισμό του Ντιν και τη Μισέλ Γουίλιαμς (υποψήφια για Οσκαρ α' γυναικείου ρόλου), που υποβάλλει με ελεγχόμενη λεπτότητα όχι μόνο τις μικρές, διαρκώς αναπτυσσόμενες, διαφορές ανάμεσά τους, αλλά και την κουραστική καθημερινότητα της μητέρας και συζύγου με τις πολλές, συχνά αξεπέραστες ευθύνες. Συνολικά, μια ταινία δείγμα του πολύ καλού ανεξάρτητου κινηματογράφου που διαρκώς συρρικνώνεται.

Η επιστροφή του Τζον Κασσαβέτη

Οταν τελείωσε η προβολή του «Blue Valentine» και ο δικός σου µε στόµα να χάσκει σαν να ‘βλεπε µπροστά του τη νεκράνασταση του Τζον Κασσαβέτη, έτσι µου ‘ρθε να γράψω σ’ αυτή την σκηνοθετάρα µε το όνοµα Ντέρεκ Σίανφρανς «αγαπητέ Ντέρεκ, είσαι ο καλύτερος της γενιάς σου. Αν µας κοιτάει από εκεί ψηλά ο Τζον, ευχαρίστως θα υπέγραφε την ταινιάρα σου!»

Τίποτα δεν χάνεται. Και καµία µεγιστοτεράστια αξία δεν πεθαίνει. Γιατί αν είχα δει αυτή την καταιγίδα πριν υπογράψω τα δικά µου Οσκαρ, θα την είχα συµπεριλάβει στις εξής κατηγορίες: Καλύτερης ταινίας (χωρίς συζήτηση). Καλύτερης σκηνοθεσίας (ούτε που το διαπραγµατεύοµαι). Καλύτερου γυναικείου ρόλου (ήδη έχει µπει η Μισέλ Ουίλιαµς). Καλύτερου ανδρικού ρόλου (αν και ανώτερος ο Ράιαν Γκόσλινγκ, περιφρονήθηκε). Και καλύτερου Soundtrack (µια κατηγορία που δεν υπάρχει αλλά για την περίπτωση έπρεπε να επινοηθεί για πρώτη φορά).

Πώς να σας το πω. Μπήκα στην αίθουσα και µόλις έπεσα πάνω σε µια σκηνή µιζέριας, από τη βιασύνη µου ήµουν έτοιµος να πω «πάλι τα ίδια» και στο τέλος φεύγοντας σχεδόν παραµιλούσα από θαυµασµό.

Ο Τζον Κασσαβέτης (1929-1989), ντουµπλαρισµένος εντελώς από έναν διανοούµενο αµερικανό µε το όνοµα Ντέρεκ Σίανφρανς. Που από τα 13 του αρχίζει να σκηνοθετεί το δικό του σινεµά. Που στα 23 υπογράφει την πρώτη µεγάλου µήκους ταινία «Brother Tied», σαρώνοντας σε πλήθος φεστιβάλ. Που αµέσως µετά, λόγω σωµατικής λατρείας µε τη µουσική, σκηνοθετεί ντοκιµαντέρ µε Κασσάνδρα Ουίλσον και Mos Def (ανάµεσα στους άλλους). Και που το 2010 αναβιώνει ολοκληρωτικά την οπτική, τη δραµατουργία, τους χαρακτήρες και τη θεµατική των ταινιών του Τζον Κασσαβέτη. ∆ηλαδή η τιτάνια προσπάθεια του καλλιτέχνη να αποτυπώσει την πραγµατικότη τα µε το έργο του. ∆ηλαδή να έχει σώµα, ανάσα, πνοή, επιθυµίες, αισθήµατα. Να κοπανιέται από αντιφάσεις και αντιθέσεις. Με συγκλίσεις και αποκλίσεις. Με συνθέσεις και αποδοµήσεις. Με οτιδήποτε στην καθηµερινότητά µας συνιστά µια σχέση. Εγώ κι εσύ. Εµείς και το περιβάλλον. Τώρα θέλω, µετά δεν θέλω. Η αµφιθυµία, αυτή η οµολογηµένη, η (ακόµα χειρότερα) κρυµµένη συνεχής, βασανιστική, ανελέητη ταλάντευση που σχεδόν σε όλους µας συµβαίνει. Αυτό και το βαθύτερο στίγµα του «Blue Valentine».

Ετσι γκρεµίζονται τα σχήµατα. Καταστρέφονται τα κλισέ. Εξαφανίζονται οι συνταγές. Ούτε άσπρο, ούτε µαύρο. Αληθινές σχέσεις και τίποτα άλλο.

Αυτή και η οργανική ανάγκη του Τζον Κασσαβέτη να βγει στους δρόµους µε µια µηχανή στο χέρι. Να αποτυπώσει, ή τουλάχιστον να προσπαθήσει, την αλήθεια όπως αυτή µέσα στη ζωή συµβαίνει. ∆εν είναι φόρµα, αλλά εσωτερική παρόρµηση. Το περιεχόµενο έσπρωξε τον Κασσαβέτη σ’ αυτή την οπτική. Γι’ αυτό ο εκπαιδευµένος από τα κλισέ και τις συνταγές θεατής δεν καταλαβαίνει.

Ισως µάλιστα επειδή έχει ανάγκη ν’ αποφύγει, στον κινηµατογράφο, αυτό που στο βάθος τον βασανίζει και τον κάνει να υποφέρει. Γιατί το εύκολο, τοχάπι έντι θέλει να βλέπει. Γιατί τέτοιες ταινίες µοιάζουν γι’ αυτόν σαν χειρουργικό νυστέρι. Ε, λοιπόν, αυτό είναι το «Blue Valentine».

Ο Ντιν δεν µπορεί να την βγάλει από το µυαλό του. Είναι ολοκληρωτικά κατειληµµένος από το βλέµµα της. Εκείνη από µικροαστική οικογένεια. Με όνειρα να σπουδάσει ιατρική. Εκείνος εργάτης. Και µάλιστα από επιλογή. «Μα έχεις πολλές δυνατότητες» η Σίντι του λέει. «Τι εννοείς; Να τις επενδύσω πού;». Σα να του λέει: «Πας χαµένος». Κι εκείνος σα να της λέει: «Τι µε θέλεις; Να γίνω επιστήµονας;». Η Σίντι από 13 χρο νών µε σεξουαλικές σχέσεις. «Με καµιά εικοσαριά ίσως και παραπάνω εραστές» οµολογεί στη νοσοκόµα, όταν πρόκειται να κάνει έκτρωση για ένα έµβρυο που το όνοµα του αληθινού πατέρα δεν ξέρει. Αραγε είναι ο Ντιν ή ο προηγούµενος µε τον οποίο διέκοψετην σχέση.

Από την άλλη ο Ντιν, ούτε να παντρευτεί ούτε οικογένεια θέλει. Τελικά εκείνη από ανάγκη, εκείνος από αγάπη, καταλήγουν παντρεµένοι. Οµως µέσα της η Σίντι σε διαρκή αντιπαράθεση µε τις επιλογές της. Από τη µια τον θέλει, από την άλλη τον απορρίπτει. Αυτή η αµφιθυµία ανοίγει εσωτερική πληγή στον Ντιν. Ετσι εκείνος καταφεύγει σε µικρές εκρήξεις βίας. Αλλά ούτε βίαιος ούτε αλκοολικός είναι. Οπως ακριβώς είναι και η δική τους σχέση. Το πάθος του ενός, η απόρριψη του άλλου. Ετσι η απόρριψη µετεξελίσσεται σε αντιπαλότητα. Η αντιπαλότητα σε αντιθέσεις. Κι έτσι η ερωτική επαφή καταλήγει σε µπέρδεµα. Η Σίντι µπερδεµένη από τον εαυτό της. Αλλα θέλει, άλλα κάνει, άλλα σκέφτεται. «Οσο πιο ωραία µια γυναίκα τόσοπιο τρελή είναι» λέει ο «απλοϊκός» Ντιν. Γιατί εκείνος, αν και καθαρός µε τα αισθήµατά του, ταυτόχρονα κι εκείνος µπερδεµένος µε τον έρωτά του.

Ποιος ο ένοχος; Κανείς. Ποιος ο αθώος; Κανείς. Οπως ακριβώς συµβαίνει σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις. Γιατί το τυχαίο γεγονός (µιας γνωριµίας) µπορεί να καταλήξει σε «οργανωµένο έγκληµα» µιας εσωτερικής καταστροφικής µανίας. Ποια τα αίτια; Πολλά. Ο Σίανφρανς, φευγαλέα, αποτυπώνει µερικά απ’ αυτά. Η κοινωνική διαφορά. Οι διαφορετικές επιλογές. Ας πούµε. Από τη µια οι φιλοδοξίες της Σίντι και από την άλλη το βόλεµα του Ντιν. Μα είναι έτσι; Γιατί εκείνος το βόλεµά του (την εργατική του κατάσταση) το εκλαµβάνει ως µαγκιά του. Εποµένως γιατί οι φιλοδοξίες της Σίντι να θεωρούνται ότι είναι κάτι ανώτερο από τηνδική µου, προσωπική επιλογή; Ποιοςτο λέει αυτό; Καταλάβατε; Το χάσµα ανάµεσα σ’ αυτούς τους δύο είναι κοινωνικό. Θέλουµε, δεν θέλουµε, µιασχέση είναι ευάλωτηαπό κάθε εξωτερικό αλλάκαι εσωτερικό εχθρό. Και από τοπεριβάλλοναλλά και από τον ίδιο τον εαυτόµας. Μπορούµε να την προφυλάξουµε; Μπορούµε το αρχικό αίσθηµα να διαφυλάξουµε; Η σύγκλιση των δύο πλευρών είναι αισθηµατική. Η απόκλιση διανοητική. Η καρδιάκαι το σεξ µε φέρνουν κοντά. Η σκέψη, η περιρρέουσα κοινωνική πραγµατικότητα, η λίστα των καθιερωµένων αξιών µεδιώχνουν από τον άλλο µακριά. Πορευόµαστε µε τα εσωτερικά συντρίµµια µας.

Μπερδεύτηκες; Ψέµατα λες. Σκάλισε λίγο µέσα σου και κάπου θα βρεις τη Σίντι και τον Ντιν. Αυτή η πρόκληση του «Blue Valentine». Να κοιταχτείς σ’ αυτόν τον καθρέφτη. Καινα δεις τον εαυτό σου όπως στηνπραγµατικότητα είναι. Ενα κουβάρι

Συνέντευξη με το σκηνοθέτη ΝΤΕΡΕΚ ΣΙΑΝΦΡΑΝΣ

Ποιά ήταν η έμπνευση σας για την ταινία;

Όταν ήμουν παιδί είχα δύο εφιάλτες- έναν πυρηνικό πόλεμο και το διαζύγιο των γονιών μου. Αυτή η ταινία αφορά τη δεύτερη φοβία μου.

Πως ξεκίνησε η ταινία; Ποια ήταν η διαδικασία;

Έντεκα χρόνια σταματούσαμε και ξεκινούσαμε συνεχώς. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να τυπώνω το πρώτο προσχέδιο του σεναρίου το καλοκαίρι του 1998, πιστεύοντας ότι θα ξεκινούσαμε γυρίσματα πριν το φθινόπωρο.

Γνώρισα τη Μισέλ Γουίλιαμς την άνοιξη του 2003, και προσπάθησα μάταια να ξεκινήσω την ταινία μαζί της.

Το 2005 γνώρισα το Ράιαν, και προσπαθήσαμε πάλι να ξεκινήσουμε με διάφορα σενάρια στο μυαλό, αλλά συναντούσαμε διαρκώς εμπόδια. Χρεοκοπία, απολύσεις, θάνατοι κτλ., κρατούσαν την ταινία σε διαρκή λήθη. Για πολύ καιρό, τη θεωρούσαμε καταραμένη.

Τότε γνώρισα τους παραγωγούς Τζέιμι Πατρίκοφ, Άλεξ Ορλόφσκυ και Λυνέτ Χάουελ, κι ένοιωσα ξαφνικά πολύ τυχερός βλέποντας την αφοσίωση τους στην ταινία. Προσπαθήσανε όσο ήταν δυνατό. Πληγωθήκανε όσο κι εγώ. Υποφέραμε μαζί. Αλλά συνεχίζαμε να έχουμε πίστη. Να συγκεντρωνόμαστε σε αυτό. Έπαιζα την ταινία στο μυαλό μου ξανά και ξανά. Προετοιμαζόμουν συνεχώς. Σχεδίαζα συνεχώς. Παρέμεινα εμπνευσμένος. Δούλευα συνεχώς με τους ηθοποιούς για να το κάνω καλύτερο.

Μόλις εμφανίστηκε η ευκαιρία, την αρπάξαμε και καταφέραμε με κάποιο τρόπο να μετατρέψουμε την κατάρα σε ευλογία.

Εφάρμοσα μια αυστηρή διαδικασία την οποία προετοίμαζα 11 χρόνια. Και ήμουν ευγνώμων για το χρόνο που είχα να περιμένω. Η ταινία έγινε καλύτερη εξαιτίας του. Έγινε η ταινία που θέλαμε ακριβώς.

Πόσο διήρκησαν τα γυρίσματα; Που έγιναν;

30 ημέρες περίπου. Γυρίσαμε στην Πενσυλβάνια και στο Μπρούκλυν.

Ποιά είναι η αγαπημένη σας σκηνή της ταινίας;

Τόσες πολλές. Δε μπορώ να διαλέξω.

Ωστόσο, θα σας πω για τον τρόπο που οι αγαπημένες μου στιγμές αναδεικνύονται από την αόρατη αλλά απτή σύνδεση του Ράιαν και της Μισέλ.

Θυμάμαι την πρώτη σκηνή που γυρίσαμε με αυτούς τους δύο. Ήταν ο Ντιν που εμφανίζεται με λουλούδια για δείπνο με τους γονείς της Σίντυ. Ήμουν πάρα πολύ νευρικός, γιατί έφτιαχνα ένα πορτρέτο μιας πολύ στενής σχέσης- όλα εξαρτιόταν από τη χημεία των δύο. Αν δεν ήταν εκεί, θα έπρεπε να βρω τεχνάσματα και κόλπα για να δημιουργήσω το δεσμό στην οθόνη. Δε χρειάζεται νομίζω να αναφέρω πόσο ανακουφίστηκα όταν τους είδα μαζί για πρώτη φορά. Υπήρχε μαγεία ανάμεσα τους. Τη δέχτηκα με ανοιχτή αγκαλιά, και υπήρξαμε όλοι μάρτυρες.

Ποιά ήταν η πιο δύσκολη σκηνή που είχατε να γυρίσετε;

Τα γυρίσματα της ταινίας ήταν σαν να κάνουμε διακοπές. Όλη η σκληρή δουλειά έγινε στην προετοιμασία, και μετά ο μαραθώνιος έληξε. Τα γυρίσματα ήταν η καλύτερη περίοδος της ζωής μου. Εάν έπρεπε να διαλέξω μία σκηνή, θα έλεγα ότι είναι στο δωμάτιο του μέλλοντος, όπου οι σκηνές ήταν απελπιστικά οικείες και ο χώρος ήταν κλειστοφοβικός και στοιβαγμένος. Επίσης, η σκηνή στο ντους που γυρίζαμε για δύο συνεχόμενες ημέρες ήταν ιδιαίτερη πρόκληση. Είχαμε δύο γυμνούς ηθοποιούς, σε μια ντουζιέρα που γλιστρούσε επικίνδυνα, δύο κάμερες, δύο οπερατέρ, ένα μπούμαν κι εμένα φυσικά σε ένα πολύ μικρό μπάνιο. Τραβούσαμε για πολύ ώρα και οι κάμερες κάθε 20 λεπτά κλείνανε λόγω της θερμοκρασίας. Σα να μην έλειπαν όλα αυτά, το σαπούνι που χρησιμοποίησαν ο Ράιαν και η Μισέλ τους χάρισε πολλά εξανθήματα. Δεν παραπονέθηκαν ωστόσο, και συνέχισαν σαν πρωταθλητές. Μετά την όγδοη ώρα γυρισμάτων τη δεύτερη μέρα βέβαια, ήθελαν απλά να φύγουν από αυτό το μπάνιο.

Η ταινία εξελίσσεται στο παρόν και στο παρελθόν, με το παρελθόν να καταλαμβάνει αρκετούς μήνες στη ζωή τους, ενώ το παρόν μόνο ένα 24ωρο. Γιατί επιλέξατε να πείτε την ιστορία έτσι;

Η ταινία έχει να κάνει με την αντίθεση: άντρας/ γυναίκα, αγάπη/ μίσος, φως/ σκοτάδι κτλ.

Αυτή η δυαδικότητα υπάρχει και στη χρονική δομή της ταινίας. Ήθελα η ταινία να λειτουργεί όπως η μνήμη, με το παρελθόν να αντιπροσωπεύει τη μακροχρόνια μνήμη και το παρόν τη βραχυπρόθεσμη. Πάντα με συνάρπαζε πως ο χρόνος αλλάζει τις εμπειρίες. Φαίνεται να τις ενισχύει και να τις ωραιοποιεί. Μια απλή στιγμή, μπορεί κάποιος να τη θυμάται ως μνημειώδη. Ακόμη, με εκπλήσσει πως χάνω το χρόνο ο ίδιος στη ζωή μου- για παράδειγμα πως είναι δυνατόν 20 λεπτά οδήγησης να τα αισθάνομαι σαν 20 δευτερόλεπτα; Που πηγαίνει ο χρόνος; Ήθελα να αντιμετωπίσω τη μεγιστοποίηση του χρόνου, όπως και την έλλειψη του με κινηματογραφικό τρόπο.

Σε τι μορφή γυρίσατε την ταινία;

Το 2002 έγραψα ένα μανιφέστο, περιγράφοντας τους κανόνες για να γυρίσεις μια ταινία. Κατά τη διάρκεια της παραγωγής, έμεινα πιστός σε αυτούς τους κανόνες.

Γυρίσαμε τις σκηνές του παρελθόντος σε φιλμ 16mm. 100% χειροκίνητη κάμερα. Ένας φακός 25mm. Η ιδέα ήταν να αντικατοπτρίσουμε τη φυσικότητα και τα νιάτα των χαρακτήρων. Ελευθερία. Ευκαιρίες.

Γυρίσαμε το παρόν με δύο κάμερες red. Ήταν πάντα σε τρίποδες και όσο πιο μακριά γινόταν από τους ηθοποιούς. Προσαρμόσαμε φακούς με μεγάλο μήκος για να δίνουν αποπνικτικά κοντινά πλάνα. Θέλαμε ένα κλειστοφοβικό κόσμο με κοντινά, χειρονομίες, συναισθήματα που θα αντικατόπτριζαν τους ηθοποιούς σα να είναι παγιδευμένοι. Συνέπεια. Απόγνωση.

Ως ένας από τους σεναριογράφους, ποια νομίζετε ότι είναι η ουσία της ταινίας και των χαρακτήρων;

Ειλικρίνεια. Όμορφη ασχήμια. Άσχημη ομορφιά. Αγάπη.

Σχετικά με τους ηθοποιούς

ΡΑΪΑΝ ΓΚΟΣΛΙΝΚ/ Ντιν

Ο ρόλος του στον Πιστό (THE BELIEVER) το 2001, ήταν η αρχή μιας μεγάλης καριέρας για τον Ράιαν Γκόσλινγκ. Πήρε εξαιρετικές κριτικές για την ερμηνεία του κι έκανε τη βιομηχανία του κινηματογράφου να τον προσέξει. Εξακολουθεί να συγκαταλέγεται στους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του και σήμερα, όπως έγραψαν πρόσφατα και οι New York Times. Το 2004, το Showest τον ονόμασε τον πιο υποσχόμενο ανερχόμενο ηθοποιό.

Το 2007, ήταν υποψήφιος για Χρυσή σφαίρα για την ερμηνεία του στο Ο Λαρς και η Κούκλα του (LARS AND THE REAL GIRL). Τον προηγούμενο χρόνο ήταν υποψήφιος για Όσκαρ Ά ανδρικού για την ερμηνεία του στο HALF NELSON. Η ερμηνεία του στην ταινία του χάρισε υποψηφιότητες και στα βραβεία Screen Actors Guild, Broadcast Film Critics, Film Independent Spirit, Chicago Film Critics, Online Film Criticsʼ Society, Toronto Film Critics και στα βραβεία Satellite. Απέσπασε το βραβείο Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου Ηθοποιού από το National Board of Review, κι έλαβε τα βραβεία καλύτερης ανδρικής ερμηνείας από τα φεστιβάλ του Σηάτλ και της Στοκχόλμης.

Η ερμηνεία στον Πιστό, το οποίο κέρδισε το βραβείο της Επιτροπής στο φεστιβάλ του Σάντανς το 2001, του χάρισε υποψηφιότητες στα βραβεία Independent Spirit, από το London Film Criticsʼ Circle, ενώ απέσπασε το βραβείο από την Ένωση Κριτικών της Ρωσίας.

Το 2002, επέστρεψε στο Σάντανς με το Ο Κανόνας της Σφαγής (THE SLAUGHTER RULE), ερμηνεύοντας ένα ευαίσθητο έφηβο με το Ντέιβιντ Μορς. Έλαβε πολύ δυνατές κριτικές για το ψυχολογικό θρίλερ που ακολούθησε Θεωρίες εγκλήματος (MURDER BY NUMBERS), στο πλάι της Σάντρα Μπούλοκ. Έπαιξε επίσης στο Σύγκρουση Τιτάνων (REMEMBER THE TITANS), με το Ντένζελ Ουάσινγκτον.

Η τάση του Γκόσλινγκ να αναλαμβάνει περίπλοκους ρόλους, του πρόσφερε και τον πρωταγωνιστικό στο Δηλητηριασμένες Ψυχές (THE UNITED STATES OF LELAND), μαζί με τους Κέβιν Σπέισι και Ντον Τσιντλ. Ακολούθησαν το ρομαντικό δράμα Το Ημερολόγιο (THE NOTEBOOK), το STAY, με τους Γιούαν Μακ Γκρέγκορ και Ναόμι Γουότς, το Απόδειξη Ενοχής (FRACTURE) με τον Άντονυ Χόπκινς και το Μοιραία Σχέση (ALL GOOD THINGS).

Ταυτόχρονα, έχει κι ένα μουσικό συγκρότημα, με το φίλο του Ζακ Σιλντς, τους Dead Mans Bones, που πρόσφατα κυκλοφόρησαν το ομώνυμο άλμπουμ τους.

ΜΙΣΕΛ ΓΟΥΙΛΙΑΜΣ/ Σίντυ

Η συγκλονιστική ερμηνεία της Γουίλιαμς στο Μυστικό του Brokeback Mountain (BROKEBACK MOUNTAIN) του Ανγκ Λι, της χάρισε ένα βραβείο Broadcast Film Critics Association, όπως και υποψηφιότητες για Καλύτερο Βʼ γυναικείο ρόλο στα SAG, τις Χρυσές Σφαίρες, τα BAFTA και στα Όσκαρ.

Το 2004, μοιράστηκε μια υποψηφιότητα στα βραβεία Screen Actors Guild με τις συμπρωταγωνίστριες της για το THE STATION AGENT. Το 2005, το Motion Picture Club την ονόμασε την πιο υποσχόμενη ηθοποιό του μέλλοντος. Το 2007 ήταν υποψήφια για βραβείο Independent Spirit, για την ερμηνεία της στο Η Γη της Επαγγελίας (LAND OF PLENTY) του Βιμ Βέντερς. Στο ανεξάρτητο Γουέντι & Λούσι (WENDY AND LUCY), η Γουίλιαμς συγκίνησε κι απέσπασε βραβείο ερμηνείας από τους κριτικούς κινηματογράφου του Τορόντο και την τρίτη της υποψηφιότητα για βραβείο Independent Spirit.

Στις επόμενες ταινίες της θα συνεργαστεί και πάλι με την Κέλυ Ράιχαρτ για το MEEKʼS

CORNER και στο TAKE THIS WALTZ με το Σεθ Ρόγκεν.

Άλλες ταινίες που έχει εμφανιστεί είναι το INCENDIARY, Η Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης (SYNECDOCHE, NEW YORK), το I'M NOT THERE, τα Οικογενειακά Μυστικά (IMAGINARY HEROES),

το A HOLE IN ONE, το THE HOTTEST STATE, το THE HAWK IS DYING, το ME WITHOUT YOU, και το DICK. Πρόσφατα εμφανίστηκε στο Νησί των Καταραμένων (SHUTTER ISLAND), του Μάρτιν Σκορτσέζε με το Λεονάρντο Ντι Κάπριο.

Ευρύτερα γνωστή έγινε με τη συμμετοχή της DAWSON'S CREEK, την τηλεοπτική σειρά του WB που ξεκίνησε το 1998 και διήρκησε έξι χρόνια.

Σχετικά με τους δημιουργούς

ΝΤΕΡΕΚ ΣΙΑΝΦΡΑΝΣ / Σκηνοθεσία, σενάριο

Ο Ντέρεκ σπούδασε στη σχολή κινηματογράφου του Πανεπιστημίου του Κολοράντο. Οι πρώτες σπουδαστικές του ταινίες βραβεύτηκαν από το πανεπιστήμιο κι απέσπασαν και το πρώτο βραβείο του Independent Film Channel για δουλειές φοιτητών.

Γύρισε την πρώτη του ταινία όταν ήταν 23, το BROTHER TIED. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Σάντανς , όπου χαρακτηρίστηκε ως «ένα από τα καλύτερα ανεξάρτητα ντεμπούτα που έχουμε δει εδώ και καιρό». Η ταινία ταξίδεψε σε διεθνή φεστιβάλ και κέρδισε βραβεία σε έξι από αυτά.

Ο Ντέρεκ συνέχισε με διάφορα ντοκιμαντέρ για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση με ποικίλα θέματα και καλλιτέχνες όπως οι Mos Def, Sean “Diddy” Combs, Run-DMC, Cassandra Wilson και Annie Lennox. Επίσης, κινηματογράφησε το CAGEFIGHTER, που πραγματευόταν τις πολεμικές τέχνες, βετεράνους ποδηλάτες για το ROLLING THUNDER-RIDE FOR FREEDOM, έφηβους μπασκετμπολίστες για τη σειρά του MTV BATTLEGROUNDS, και το SHOTS IN THE DARK, που πραγματευόταν την φωτογράφιση σκηνών εγκλήματος. Για το STREETS OF LEGEND κέρδισε βραβείο φωτογραφίας στο Σάντανς το 2003.

Σκηνοθέτησε επίσης άπειρα διαφημιστικά, την ιντερνετική σειρά MEET THE LUCKY ONES και το ντοκιμαντέρ για το ίντερνετ FORD: BOLD MOVES.

Στο παρόν, ετοιμάζει το METALHEAD, το οποίο θα κυκλοφορήσει στις αίθουσες τον επόμενο χρόνο.

TZOI KERTIS / Σενάριο

Ο Τζο Κέρτις συνεργάζεται χρόνια με τον Ντέρεκ Σίανφρανς, και είναι η τρίτη ταινία τους στο Σάντανς. Το 1997, εργάστηκε μαζί με τον Κέρτις ως σεναριογράφος, μοντέρ και παραγωγός για το BROTHER TIED. Το 2003, ο Τζο έγραψε και σκηνοθέτησε το STREETS OF LEGEND aka: QUATTRO NOZA, που κέρδισε το βραβείο φωτογραφίας στο Σάντανς. Το 2007, σκηνοθέτησε την πρώτη του κωμωδία, το WESTMINSTER WIFE SHOW. Το 2008, έγραψε ένα σενάριο THE

MAGNIFICENT PUMA, για τη ζωή μιας έφηβης που επιβιώνει από τα γεγονότα της 9ης Σεπτεμβρίου. Αυτή τη στιγμή τελειώνει το σενάριο για το STORM DRAGON, μια οικογενειακή ταινία για μία απροσάρμοστη λιβελούλα που σώζει τη ζωή ενός μικρού παιδιού σε μια καταιγίδα.

ΚΑΜΙ ΝΤΕΛΑΒΙΝ / Σενάριο

Ως παιδί χωρισμένων γονιών, όπως και ο Σιανφράνς, η εμπειρία της εμπλούτισε σημαντικά το σενάριο του BLUE VALENTINE. Αυτή τη στιγμή εργάζεται στο σενάριο του CHURCH, ένα θρίλερ με έναν κληρικό που διαπράττει φόνο. Το CHURCH έφτασε στους ημιτελικούς του διαγωνισμού του Netflix : Find Your Voice Film.

Το HETEROPHOBIA είναι το τελευταίο της σενάριο, που έγραψε για την Ντανιέλα Σι ("The L Word").

Το 2007, έγραψε το OWOTO, το οποίο έλαβε τρεις υποψηφιότητες Webby.

Η μουσική της ταινίας

"Unicorn Tears"

Μουσική και στίχοι/ Ερμηνεία Ράιαν Γκόσλινγκ

"I Cant Stop Thinking About It"

Μουσική και στίχοι Mick Collins

Ερμηνεία The Dirtbombs

"We Belong"

Μουσική και στίχοι David Eric Lowen &

Daniel Anthony Navarro

Ερμηνεία Pat Benetar

"Granny Diner"

Μουσική και στίχοι / Ερμηνεία Grizzly Bear

"In Ear Park"

Μουσική και στίχοι Daniel Rossen & Fred Nicolaus

Ερμηνεία Department of Eagles

"Smoking Gun Bleeding Knives"

Μουσική και στίχοι/ Ερμηνεία Ράιαν Γκόσλινγκ

"Easier"

Μουσική και στίχοι/ Ερμηνεία Grizzly Bear

"Lullaby"

Μουσική και στίχοι/ Ερμηνεία Grizzly Bear

"At The Drop of the Day"

Μουσική και στίχοι/ Ερμηνεία Matt Sweeney, Peter Raeburn, Nick Foster

"North Haven"

Μουσική και στίχοι/ Ερμηνεία Matt Sweeney & Bjorn Yttling

"Dory"

Μουσική και στίχοι/ Ερμηνεία Grizzly Bear

"You Always Hurt the Ones You Love"

Μουσική και στίχοι Doris Fisher & Allan Roberts

Ερμηνεία Ράιαν Γκόσλινγκ

"You and Me"

Μουσική και στίχοι Penny Johnson

Ερμηνεία Penny & The Quarters

"I Live With You"

Μουσική και στίχοι/ Ερμηνεία Grizzly Bear

"Foreground"

Μουσική και στίχοι/ Ερμηνεία Grizzly Bear

"Smoke Gets In Your Eyes"

Μουσική και στίχοι Otto Harbach & Jerome Kern

Ερμηνεία The Platters

"Shift (Alternate Version)"

Μουσική και στίχοι/ Ερμηνεία Grizzly Bear

"Alligator (Choir Version)"

Μουσική και στίχοι/ Ερμηνεία Grizzly Bear

Μουσική επένδυση από τον LINUS HUEY

Συμμετοχή στο 63ο Φεστιβάλ Κανών 2010 - Ενότητα "ΕΝΑ ΚΑΠΟΙΟ ΒΛΕΜΜΑ"