Route Irish. Βρετανία, 2010. Σκηνοθεσία: Κεν Λόουτς. Σενάριο: Πολ Λάβερτι. Ηθοποιοί: Μαρκ Γουόμακ, Αντρέα Λόου, Τζον Μπίσοπ. 109'

Ενας εργολάβος ασφαλείας, πρώην μέλος των Ειδικών Δυνάμεων, προσπαθεί ν' ανακαλύψει την αλήθεια πίσω από το μυστηριώδη θάνατο ενός συναδέλφου και στενού του φίλου στο μετα-πολεμικό Ιράκ. Πολιτικό θρίλερ δοσμένο με σασπένς, πολιτική οξυδέρκεια και ξεχωριστή δύναμη.

Λίβερπουλ Αύγουστος 1976.Ο πεντάχρονος Φέργκους γνωρίζει τον Φράνκι την πρώτη μέρα του σχολείου και από τότε γίνονται αχώριστοι. Μεγαλώνουν μαζί κάνοντας όνειρα για το μέλλον και για ταξίδια σε όλο τον κόσμο. Όταν ο Φέργκους γίνεται μέλος των Ειδικών Δυνάμεων της Αγγλίας (SAS) συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται πολύ κοντά στη πραγματοποίηση των ονείρων του. Τον Σεπτέμβρη του 2004 παραιτείται και πείθει τον Φράνκι να δουλέψουν μαζί σε μια εταιρία security στην Βαγδάτη. Ρισκάρουν μαζί τις ζωές τους σε μία πόλη πλημμυρισμένη από δισεκατομμύρια αμερικάνικα δολάρια στην οποία πρυτανεύει η βία, ο τρόμος και η απληστία. Τρία χρόνια μετά ο Φράνκι πεθαίνει στην διαδρομή μεταξύ Πράσινης Γραμμής και αεροδρομίου, μια διαδρομή που ονομάζεται “ROUTE IRISH” και θεωρείται η πιο επικίνδυνη στον κόσμο. Πίσω στο Λίβερπουλ ο οργισμένος Φέργκους απορρίπτει την επίσημη εξήγηση του θανάτου του φίλου του και ξεκινάει μια δική του έρευνα. Μοναδική σύμμαχο του έχει την Ρέιτσελ, σύντροφο του Φράνκι. Ο Φέργκους έρχεται πιο κοντά στην Ρέιτσελ καθώς προσπαθεί να ανακαλύψει τι πραγματικά συνέβη στον φίλο του.

Εκείνος όμως που πραγματικά "υπέγραψε", το φετινό αριστούργημα των Καννών ήταν ο γίγαντας του σινεμά, Ken Loach. Το IRISH ROUTE είναι ένα μνημειώδες φιλμ, το οποίο παρ' ότι δεν είναι μεγάλη παραγωγή, επιτυγχάνει να αξιοποιήσει με μοναδικό τρόπο τα τεχνικά του μέσα και να μας δώσει μία υπαρξιακή και έντονα πολιτικοποιημένη ταινία, πάνω στη φιλία, την δολοπλοκία της ελίτ των οικονομικών συμφερόντων και τον έρωτα ως ουσιαστική δύναμη - έστω και εάν η πλευρά που καταδεικνύεται εδώ, τελικά μένει ως εμπειρία και μνήμη ξεπερνώντας την τραγικότητα των επιλογών.

Σχετικά με την υπόθεση:

Όταν ο καλύτερος φίλος του Φέργκους - που ήταν αναμεμιγμένος στα στρατιωτικά θέματα της χώρας του - μπαίνει μετά από προτροπή του σε μια εταιρεία μισθοφόρων που αποστέλλεται μαζί με άλλα ιδιωτικά στρατεύματα στο Ιράκ, και σκοτώνεται στη διαδρομή που εκτελεί καθημερινά με το θωρακισμένο του όχημα, ο Φέργκους αποφασίζει να μάθει τι ακριβώς έγινε. Τα πράγματα περιπλέκονται πάρα πολύ όταν ένα κινητό τηλέφωνο που φτάνει στα χέρια του, από τα πράγματα του φίλου του, δεν του αφήνει καμιά αμφιβολία, πως είχε εμπλακεί σε ένα τρομερό συμβάν, αυτό που τον οδήγησε να χάσει την ζωή του στον Irish Route. Το κωδικό όνομα του δρόμου που συνδέει τη Βαγδάτη με το αεροδρόμιό της και ένα από τα πιο επικίνδυνα μέρη του κόσμου. Κάποιοι προσπαθούν να τον πείσουν πως βρέθηκε στο λάθος σημείο σε λάθος στιγμή! Ο Φέργκους όμως με τη βοήθεια της κοπέλας τού φίλου του (που, μάλιστα, ερωτεύεται με πάθος), και ενός ιρακινού μουσικού και χειριστή υπολογιστών, είναι αποφασισμένος να αλλάξει τα δεδομένα και να λύσει το πέπλο της απάτης και της δολοπλοκίας!

Ο ρυθμός της ταινίας είναι μεστός. Ο Λόουτς δεν αφήνει καμία σκηνή και κανένα πλάνο να πάει "χαμένο", σκηνοθετικά, με κοφτό μοντάζ, και γοργή ανάπτυξη του σεναρίου αλλά και χάρη στον τρόπο με τον οποίο αποσπά (για άλλη μια φορά) εκπληκτικές ερμηνείες από τον κάθε έναν από τους ηθοποιούς του.

Η απλότητα και η ένταση συνυπάρχουν σε κάθε σκηνή, μέσα από ένα κρεσέντο που οδηγεί σαν την πυροδότηση μιας βραδυφλεγούς βόμβας, στην αμφιβολία, στην καταρράκωση, στην έκρηξη και τελικά στην πικρή λύτρωση.

Σημειώνω απόλυτα βυθισμένος στον πλούτο αυτού του φιλμ και στη μαγευτική οικονομία του, πως η σκηνή στο λιβάδι του γκόλφ, την οποία δεν θα περιγράψω αλλά πρέπει να την προσέξουν οι θεατές, είναι κατά τη γνώμη μου μια κλασσική σκηνή, που θα πρέπει στο μέλλον να διδάσκεται ως σκηνή ανθολογίας, στις σχολές κινηματογράφου!

Για να μην παραπλανηθεί το φιλοθεάμον κοινό, οφείλουμε να σας πληροφορήσουμε πως ο ΙΡΛΑΝΔΕΖΙΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ουδεμίαν σχέση έχει με τον ΔΡΟΜΟ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ της Ιρλανδίας. Ακόμα κι αν φανταστήκατε κάποια "μοιραία σχέση" (λόγω των συγκυριών) καθότι και οι δύο οδηγούν σε "θάνατο" κυριολεκτικά και μεταφορικά, καλό είναι να μην αναλώσουμε την προσοχή μας στην αναζήτηση παρόμοιων συνδέσεων (όπως συνηθίζουν τα πρωτοσέλιδα των ταμπλόιντ, για οικονομικούς και άλλους λόγους). Βέβαια οι συμβολισμοί βρίθουν στο φιλμ του έντονα - όπως πάντα - πολιτικοποιημένου, Κεν Λόουτς, όμως υπάρχουν χίλια δυό άλλοι λόγοι που καταρρίπτουν το σαθρό οικονομικό οικοδόμημα που στηρίζεται Από και Για το κέρδος αποκλειστικά. Ο πόλεμος, εν ολίγοις, μοιάζει με με θεατρική παράσταση η οποία χρηματοδοτείται από ιδιώτες με σκοπό το κέρδος. Οι ζωές των ανθρώπων δεν αφορούν αυτούς που κινούν τα νήματα, τις μαριονέτες, τα πιόνια, της πολιτικής δηλαδή της επιχειρηματικής στρατολόγησης. Ένα από τα τελευταία (τα πιόνια), όμως, δεν ...πειθαρχεί, αναζητώντας την αλήθεια και την δικαιοσύνη, εκεί όπου αυτές οι έννοιες φαντάζουν ουτοπικές αν όχι ρομαντικές. Η ταινία του Λόουτς προσπαθεί μέσα από τον κοινωνικό ρεαλισμό της ν' αναδείξει την ανθρωπιά, το σθένος και την δύναμη αντίστασης κάποιων μεμονομένων ατόμων, χάρη στα οποία ο κόσμος μπορεί να ελπίζει σ΄ένα καλύτερο μέλλον. Ο προοδευτικός Ιρλανδός οτέρ με την ωμή και λιτή αφήγησή του δημιουργεί μια ατμόσφαιρα θρίλερ που παρακολουθείται με αμείωτο ενδιαφέρον- χωρίς υπερβολή, με ...κομμένη την ανάσα.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Συμμετοχή στο 63ο Φεστιβάλ Καννών 2010