Another Year. Βρετανία, 2010. Σκηνοθεσία-σενάριο: Μάικ Λι. Ηθοποιοί: Τζιμ Μπρόουντμπεντ, Λέσλι Μάνβιλ, Ρουθ Σιν, Ιμέλντα Στόντον, Ντέιβιντ Μπράντλι. 129'

Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας. Οικογένεια και φιλία. Αγάπη και ζεστασιά. Χαρά και λύπη. Ελπίδα και απόγνωση. Συντροφικότητα. Μοναξιά. Μια γέννηση, ένας θάνατος. Η κάμερα του Μάικ Λι καταγράφει ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, τον ανύπαντρο γιο τους και μερικούς φίλους τους, τα προβλήματα και την καθημερινότητά τους, καθώς ο χρόνος περνά.

Καθαρός κινηματογράφος, με λιτή, προσγειωμένη και πολύ ρεαλιστική σκηνοθεσία. Το φλεγματικό βρεττανικό χιούμορ κάνει αισθητή την παρουσία (βασικά, στο πρόσωπο του Τομ) ενώ οι δύο υπό κατάρρευση χαρακτήρες (η μία εκ των οποίων - εκπληκτική η Λέσλι Μάνβιλ ως Μέρι - είναι το κεντρικό πρόσωπο του δράματος) που κάποια στιγμή γίνονται τρεις (λόγω της απώλειας τρίτου προσώπου και εννούμε τον αδερφό του Τομ, Ρόνι και τον αποξενωμένο γιό του), υπογραμμίζουν την τραγικότητα των σχέσεων και το αδιέξοδο των ανθρώπινων επαφών. Πολύ σοφά ο Μάικλ Λι τονίζει την δύναμη της κοινωνικοποίησης μέσα από τους χαρακτήρες του ενώ εστιάζει στην κοινωνική συνοχή και ειδικότερα του οικογενειακού ιστού που είναι ο ομφάλιος λώρος του ατόμου με τη συλλογική συνείδηση. Σχολιάζεται, ιδιαίτερα, το χάσμα των γενεών μέσα από τις σχέσεις γονέων και παιδιών σε διαφορετικές περιπτώσεις και η αποξένωση από την αποδόμηση των μελών της κοινωνικής ομάδας. Όλα εν τέλει συγκρίνονται με το ευτυχές ζευγάρι Τομ και Τζέρι (ευφυέστατα συμβολικά πέρα για πέρα ονόματα!) που το υποδύεται ο Τζιμ Μπρόαντμπεντ και η Ρουθ Σιν μαζί με τον κινηματογραφικό τους γιό. Αυτή η ιδανική οικογένεια βρίσκεται στο κέντρο ενός αμείλικτου πολέμου, μεταξύ φίλων, συνεργατών και συγγενών που προσπαθούν να χτίσουν τη ζωή τους επανακαθορίζοντας αξίες που χάθηκαν στο πρώτο στραβοπάτημα...

Ο Βρεττανός Μάικλ Λι, μετρ του κοινωνικού ρεαλισμού, εξαντλεί διεξοδικά και βαθιά τους χαρακτήρες του, από τις συνιστώσες που τους απαρτίζουν δίνοντας στην ταινία ένα χαμηλών τόνων προφίλ και μια δυναμική εσωτερικότητα που κορυφώνεται σταδιακά μέχρι το φινάλε. Το σινεμά της καθημερινότητας κερδίζει έδαφος τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη αλλά και στον Ανεξάρτητο κινηματογράφο της Αμερικής. Με χαμηλό κόστος (μηδενικά ψηφιακά εφέ), το βάρος στο περιεχόμενο της ίντριγκας και της ανάπτυξης των χαρακτήρων δημιουργείται ένας κόσμος όπου ο θεατής βλέπει τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτή η αντανάκλαση επιτυγχάνεται χωρίς πολύπλοκες αλχημείες, υπερ (βαρυ) - φορτωμένα σενάρια, αμήχανες φιγούρες και άσχετους χαρακτήρες.

Στη ταινία νιώθουμε οικεία βλέποντας τις διαφορετικές αντιδράσεις των ηρώων μας πάνω σε ίδιες καταστάσεις αλλά και πόσο επηρεάζεται η ψυχοσύνθεση των πιο εύθραυστων όταν η ισορροπία της ζωής σε πετάει χάμω. Η συσσώρεση δημιουργεί τραγικές απολήξεις ή λυτρωτικές λύσεις. Η υποκρισία είναι ένα προσωρινό φάρμακο στην γενικότερη δυστυχία του ατόμου που απλά μεταθέτει το τελικό ξέσπασμα, χωρίς να μειώνει στο ελάχιστο το πρόβλημα. Πίσω από την υποκρισία κρύβονται άτομα που δείχνουν ανίκανα να διαχειριστούν μία κρίση και να ελέγξουν τους εαυτούς τους. Αργά η γρήγορα όμως οι μάσκες πέφτουν. Το όνειρο αποκαλύπτει τον εφιάλτη τους. Η αυτοβελτίωση είναι ο στόχος. Αυτοθεραπεία με παραδείγματα κοινωνικής δικτύωσης και σύνθεση τηςε διαλεκτικής

Πολλές φορές δοκιμάζονται οι αντοχές μας όταν φτάνουμε στο όριο κάτι το οποίο χαλυβδώνει την πίστη και την θέληση για ανατροπή με το όπλο της αυτοπεποίθησης, της οποίας η απουσία είναι έκδηλη. Πάνω σ' αυτό το σχόλιο του δημιουργού είναι αυτοκριτικό και επώδυνο συμβιβασμός είναι αποτέλεσμα της ενηλικίωσης παρά των δρομολογούμενων καταστάσεων και του ανταγωνιστικού υλισμού. Τα αίτια της απόκλισης της ανθρώπινης συμπεριφοράς αναλύονται εκτενώς από ψυχολογικής πλευράς λαμβάνοντας υπόψη και τα ταξικά κριτήρια του κοινωνικού περιβάλλοντος που αναπτύσσονται και διευρύνονται.

Υποδειγματική κοινωνική ντραμεντί για ...BAFTA

Συνοπτικά μια ταινία όπου η δράση επικεντρώνεται στον διάλογο, με καταιγιστικό ρυθμό στην εξέλιξη και αμείωτη ένταση στις ανατροπές της. 'Ενας ύμνος στο απλό και ουσιαστικό σινεμά με πολλά μηνύματα για τον σύγχρονο άνθρωπο της μεσοαστικής τάξης. Ευρηματικός και ο τρόπος αφήγησης με τις 4 εποχές τους έτους, που χρονικά καλύπτουν επίκαιρα αλλά και διαχρονικά το κεντρικό θέμα της χωρίς να εξιδανικεύει, να ηθικολογεί και να αφορίζει. Επίσης θα παρατηρήσετε ίσως πως κινησιολογικά και ερμηνευτικά η Μέρι (Λέσλι Μάνσβιλ) ακολουθεί τη ίδια φόρμουλα του νευρικού και ιδιότροπου χαρακτήρα της Πόπι (Σάλι Χόκινς) στο περσινό HAPPY-GO-LUCKY απαλλαγμένη μόνο από τον αυτοσαρκασμό και την υπερβολική αθωότητά της. Η προέκταση αυτού του χαρακτήρα διαπιστώνεται με την πρώτη ματιά ως συνέχεια των ψευδαισθήσεων που τρέφει η καθημερινότητα για το ουτοπικό όνειρο της ευτυχίας - ένα όνειρο που για πολλούς ευδοκιμεί σε μια γυάλα χωρίς οξυγόνο. Η ζωή άλλωστε έχει πολλές πλευρές. Και τις ζούμε χωρίς άγχος όταν συνειδητοποιήσουμε πως τίποτε δεν διαρκεί για πάντα. Η ομορφιά της βρίσκεται στην πολυμορφία και το απροσδόκητο.

Οι ταινίες του Μάικ Λι μαζί με κείνες του Κεν Λόουτς και του κατοπινού Στίβεν Φρίαρς αναδεικνύουν εύστροφα τα ιδιαίτερα - γοητευτικά - χαρακτηριστικά του βρεττανικού σινεμά που επιστρέφει στις ρίζες του με εκλεπτυσμένη μετριοπάθεια και προσιτό κοινωνικό προφίλ.

Ο ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ

Ο Μάικ Λι γεννήθηκε το 1943 στο Σάλφορντ και σπούδασε με υποτροφία στο Royal Academy of Dramatic Art. Σκηνοθέτησε την πρώτη του κινηματογραφική ταινία το 1971, με τίτλο "Bleak Moments", και χρειάστηκε να περάσουν 17 χρόνια μέχρι να επιστρέψει στον κινηματογράφο, με την ταινία "Μεγάλες Ελπίδες". Κατά τη διάρκεια της απουσίας του από το χώρο του κινηματογράφου, ο Λι ασχολήθηκε με τηλεοπτικές παραστάσεις, ταινίες μικρού μήκους αλλά και θεατρικές παραστάσεις.

Ο Λι συνέχισε την κινηματογραφική του καριέρα με τις ταινίες "Life is Sweet" και "Γυμνός", η οποία του χάρισε το Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Κανών το 1993. Με τα "Μυστικά & Ψέματα" το 1996, ο Λι απέσπασε υποψηφιότητες για Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου. Το 1997 επέστρεψε με τα "Κορίτσια Καριέρας", το 1999 βρέθηκε ξανά υποψήφιος για Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου, με την ταινία "Η Παράσταση Μιας Ζωής", και το 2002 σκηνοθέτησε την ταινία "Όλα ή Τίποτα". Το 2004, ο Λι ήταν για άλλη μια φορά ανάμεσα στους υποψηφίους για Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου, με το "Μυστικό της Vera Drake". Τελευταία του ταινία ήταν η κωμωδία "Τυχερή & Ευτυχισμένη", με πρωταγωνίστρια τη Σάλι Χόκινς.

ΟΙ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

Ο Τζιμ Μπρόουντμπεντ βραβεύτηκε με Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του ως Τζον Μπέιλι, μαζί με την Τζούντι Ντεντς στο "Ίρις" του Ρίτσαρντ Έιρ. Ανάμεσα στις ταινίες στις οποίες έχει συμμετάσχει είναι και οι: "Υπέροχοι Ληστές και τα Κουλουβάχατα της Ιστορίας" και "Μπραζίλ" του Τέρι Γκίλιαμ, "The Good Father" και "Εnchanted April" του Μάικ Νιούελ, "Το Παιχνίδι των Λυγμών" του Νιλ Τζόρνταν, "Σφαίρες Πάνω από το Μπρόντγουεϊ" του Γούντι Άλεν, "Ριχάρδος ο Τρίτος" του Ρίτσαρντ Λοκρέιν, "Μουλέν Ρουζ" του Μπαζ Λούρμαν, "Little Voice" του Μαρκ Χέρμαν, "Οι Συμμορίες της Νέας Υόρκης" του Μάρτιν Σκορσέζε, "Βright Young Things" του Στίβεν Φράι, "Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 Μέρες" του Φρανκ Κοράτσι, "Το Ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς" της Σάρον Μακγκουάιρ, "Bridget Jones: The Age of Reason" της Μπίμπαν Κίντρον, "Vanity Fair: Το Παιχνίδι του Έρωτα" της Μίρα Ναΐρ, "Το Χρονικό της Νάρνια: Το Λιοντάρι, η Μάγισσα και η Ντουλάπα", "Hot Fuzz", "Ιντιάνα Τζόουνς και το Βασίλειο του Κρυστάλλινου Κρανίου", "Ο Χάρι Πότερ και ο Ημίαιμος Πρίγκηψ".

Έχει συνεργαστεί πολλές φορές με τον Μάικ Λι, πρωταγωνιστώντας στο "Life is Sweet", το βραβευμένο με Όσκαρ "Τοpsy Turvy", το "Vera Drake", καθώς και στη μικρού μήκους "A Sense of History" όπου ο Μπρόουντμπεντ έχει συμβάλλει και στο σενάριο. Οι δύο άνδρες έχουν επίσης συνεργαστεί σε θεατρικές μεταφορές των "Goosepimples", "Ecstasy" και "Clay". O Tζιμ Μπρόουντμπεντ έχει συμμετάσχει σε πολλές αξιόλογες θεατρικές δουλειές και έχει κάνει πολλές τηλεοπτικές εμφανίσεις σε σειρές από το "Black Adder" μέχρι τον "Ιnspector Morse". Προσεχώς θα τον δούμε στις ταινίες "Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 2" του Ντέιβιντ Γέιτς και "The Iron Lady".

Η Λέσλι Μάνβιλ συνεργάζεται συχνά με τον Μάικ Λι. Έχει παίξει στις ταινίες του "Μυστικά και Ψέματα", "High Hopes", "Topsy Turvy", "All or Nothing", "Vera Drake". Στον κινηματογράφο έχει επίσης συμμετάσχει στην ταινία "A Christmas Carol" του Ρόμπερτ Ζεμέκις. Έχει έναν γιο από τον ηθοποιό Γκάρι Όλντμαν.

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ

Το "Μια Χρονιά Ακόμα" σηματοδοτεί μια αλλαγή στο είδος των ταινιών που μας έχει συνηθίσει ο σκηνοθέτης Μάικ Λι. Η δουλειά του βασιζόταν πάντα σε μια έντονη αίσθηση κοινωνικής παρατήρησης, που ρίχνει μια ανηλεή ματιά και εξερευνά τις νευρώσεις οικογενειών ή ατόμων. Στο επίκεντρο πολλών ταινιών του είναι ένας αεικίνητος πρωταγωνιστής, θυμωμένος με τα όσα συμβαίνουν γύρω του. Στη νέα του ταινία- μια πικρή και τρυφερή μελέτη χαρακτήρων μιας ομάδας ανθρώπων της μέσης ηλικίας- ο Λι επιμένει στην ίδια δομή, εστιάζοντας σε ένα ευτυχισμένο παντρεμένο ζευγάρι που βιώνει τις απογοητεύσεις και τις ατυχίες των φίλων και της οικογένειάς του.

Το ζευγάρι αυτό, ο Τομ και η Τζέρι (που ίσως έχουν "δανειστεί" τα ονόματά τους από τους γνωστούς ήρωες κινουμένων σχεδίων) ζουν μια ευτυχισμένη ζωή. Είναι βαθιά ικανοποιημένοι στη σχέση τους και ευτυχισμένοι με τις καριέρες τους. Ο Τομ (Τζιμ Μπρόουντμπεντ) είναι γεωλόγος μηχανικός και η Τζέρι (Ρουθ Σιν) δικηγόρος. Διέξοδός τους είναι ένα μικρό περιβόλι λαχανικών το οποίο φροντίζουν ιδιαίτερα.

Χωρίζοντας το φιλμ του σε κεφάλαια βασισμένα στις 4 εποχές του χρόνου, ο Λι δομεί το φιλμ του πάνω σε μια σειρά συναντήσεων, που μοιάζουν πολύ με ταινία του Ρομέρ. Φίλοι και οικογένεια κάνουν το πέρασμά τους, περιγράφουν τα προβλήματά τους και φεύγουν. Το χιούμορ πάντα υπάρχει στις ταινίες του Μάικ Λι, εδώ επικεντρώνεται κυρίως στη στενή φίλη των Τομ και Τζέρι, την νευρική και ιδιότροπη Μαίρη (Λέσλι Μάνβιλ), που βρίσκεται ακόμη σε αναζήτηση συντρόφου. Όταν πέφτει το βλέμμα της στον γιο του Τζέρι, η ιστορία αλλάζει πορεία και συμβαίνουν διάφορες ανατροπές.

ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Πάντοτε με ενδιέφερε, όσο ασχολούμαι με ταινίες ή θεατρικές παραστάσεις, να εξυμνώ τις ζωές των απλών ανθρώπων. Έτσι κάνω στην ταινία μου αυτή.

Προσπάθησα να δημιουργήσω έναν κόσμο, όπου ο θεατής θα νιώθει τις εποχές, τον αέρα που αναπνέει, την ένωση με τη Γη, καθώς τα βλέπει και τα συνδυάζει με τις ζωές των απλών, καθημερινών ανθρώπων.

Η ταινία έχει να κάνει με το πώς συμβιβαζόμαστε στη ζωή μας, πώς αντιμετωπίζουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους, πώς βλέπουμε αυτό που είμαστε. Επίσης μας δείχνει πώς μαθαίνουμε να απολαμβάνουμε και να εξυμνούμε τη ζωή καθώς μεγαλώνουμε, αλλά και πώς να αντιμετωπίζουμε τις κρίσιμες καταστάσεις.