Ισπανία/Μεξικό, 2010. Σκηνοθεσία: Αλεχάντρο Γκονσάλες Ιναρίτου. Σενάριο: Ιναρίτου, Αρμάντο Μπο, Νικολάς Τζιακομπόνε. Ηθοποιοί: Χαβιέ Μπαρντέμ, Μαρικέλ Αλβαρές, Χάνα Μπουσάιπ, Γκιγιέρμο Εστρέλα. 147'

Ενας ετοιμοθάνατος (ένας εξαιρετικός Μπαρντέμ), με δυο μικρά παιδιά και μπλεγμένος με τον υπόκοσμο, άντρας προσπαθεί να εξιλεωθεί, σε μια βουτηγμένη σε μαύρη ατμόσφαιρα ταινία.

Ενας άντρας που, ενώ πεθαίνει από καρκίνο, προσπαθεί να βάλει σε τάξη την μπερδεμένη ζωή του, είναι ο πρωταγωνιστής της ταινίας του Αλεχάντρο Γκονσάλες Ιναρίτου. Στην ταινία (ο τίτλος Biutiful αναφέρεται στο ανορθόγραφο γράψιμο της λέξης από ένα από τα παιδιά του ήρωα), ο Χαβιέ Μπαρντέμ ερμηνεύει τον Ουξμπάλ, έναν αντιφατικό χαρακτήρα του υποκόσμου που ζει σ' ένα φτωχό προάστιο της Βαρκελώνης - περιοχή παράνομων μεταναστών, Κινέζων και Αφρικανών, που οι ντόπιοι τους εκμεταλλεύονται με τον πιο φριχτό τρόπο. Από την αρχή της ταινίας ο Ουξμπάλ, που εκτός από τις διάφορες βρομοδουλειές του μπορεί και μιλάει με τους νεκρούς, μαθαίνει πως έχει καρκίνο και πως δεν θα ζήσει περισσότερο από μερικούς μήνες. Γι' αυτό και προσπαθεί να βάλει σε τάξη τη μίζερη ζωή του: να εξασφαλίσει το μέλλον των δυο μικρών παιδιών του, που έχει πάρει την κηδεμονία τους από μια ναρκομανή, ψυχολογικά ανισόρροπη μητέρα, και να βοηθήσει τους παράνομους Κινέζους και Αφρικανούς μετανάστες που ταυτόχρονα ο ίδιος εκμεταλλεύεται - σε μια από τις πιο συγκλονιστικές σκηνές της ταινίας οι Κινέζοι, άντρες και γυναικόπαιδα, που κοιμούνται σε μια αποθήκη, πεθαίνουν από ασφυξία, από κακές σόμπες θέρμανσης που τους παρέχουν ο Ουξμπάλ και ο Κινέζος «ιδιοκτήτης» τους.

Χωρίς, τη φορά αυτή, τον τακτικό σεναριογράφο του, Γκιγιέρμο Αριάγκα (συνεργάτη του στις ταινίες «Amores perros», «21 γραμμάρια», «Βαβέλ»), ο Ιναρίτου στρέφεται σε μια καθαρά γραμμική αφήγηση για να καταγράψει, με ωμό ρεαλισμό, τον καθημερινό αγώνα -το ατέλειωτο, εξαντλητικό τρέξιμο- του ήρωά του να προλάβει τις διάφορες δουλειές του και να μπορέσει να εξιλεωθεί, ενώ παράλληλα μας δίνει και μια εικόνα του κοινωνικού χώρου όπου αυτός ζει και κινείται. Τελικά όμως, η καθαρά ανθρωπιστική, κάπως ρομαντική, στάση του αποδυναμώνει την ταινία από το ρεαλισμό της -ρεαλισμό που σε πολλές σκηνές αγγίζει τα όρια του νατουραλισμού- με αποτέλεσμα η ταινία να μη φτάνει στο ύψος που θα περίμενε κανείς. Συνολικά όμως πρόκειται για μια αρκετά σκοτεινή ταινία που σε καθηλώνει τόσο με το θέμα της όσο και με την άξια για Οσκαρ ερμηνεία του Μπαρντέμ, που δίνει με εκφραστικότητα και εκπληκτική ευαισθησία τόσο τη σκληρότητα όσο και το πάθος και τον εσωτερικό αγώνα του ήρωά του.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα

Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας

Ο υποψήφιος για 2 Όσκαρ σκηνοθέτης Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου ("Babel") επιστρέφει με ένα νέο δράμα και συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον βραβευμένο με Όσκαρ Χαβιέ Μπαρδέμ ("No Country For Old Men"). Ο Μπαρδέμ απέσπασε με τον ρόλο αυτό το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στο 63ο τελευταίο φεστιβάλ των Κανών.

Ο Σκηνοθέτης

Ο σκηνοθέτης Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου γεννήθηκε στο Μεξικό το 1963. Αρχικά εργάστηκε ως d.j. σε μεγάλο ραδιοφωνικό σταθμό του Μεξικό, άρχισε να γράφει μουσική για ταινίες και να ασχολείται με τηλεοπτικές παραγωγές και διαφημιστικά σποτς που τον έκαναν γνωστό. H πρώτη ταινία του "Xαμένες Αγάπες" ("Amores Perros") έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Καννών 2000. Εκεί βραβεύτηκε με το Μεγάλο Βραβείο στην Εβδομάδα των Κριτικών, ενώ λίγο αργότερα απέσπασε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας. Για το σκηνοθετικό του αυτό ντεμπούτο ο Ινιάριτου έχει επίσης βραβευτεί με BAFTA στην κατηγορία της Kαλύτερης Ξένης Ταινίας, ενώ ήταν υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα στην ίδια κατηγορία. Βραβεύτηκε από την Ένωση Κριτικών του Λονδίνου ως καλύτερος σκηνοθέτης, ενώ έλαβε βραβεία από Διεθνή Φεστιβάλ στην Μπογκότα, το Σικάγο, την Κούβα, το Εδιμβούργο, τη Φλαμανδία, τη Μόσχα, το Σαν Σεμπάστιαν, το Σάο Πάολο, το Τορόντο και το Τόκιο. Τέλος, η ταινία σάρωσε τα εγχώρια Βραβεία Κινηματογράφου στο Μεξικό. Το 2001 έκανε την παραγωγή και σκηνοθέτησε το "Power Keg", ένα φιλμ μικρού μήκους για την BMW – άλλοι σκηνοθέτες που έφτιαξαν τέτοιου είδους φιλμάκια ήταν οι Γουόνγκ Καρ Γουάι, Ανγκ Λι, Γκάι Ρίτσι. To 2002 o Iνιάριτου σκηνοθέτησε μία μικρού μήκους ταινία ως μέρος του 11’09’’01 – ταινία όπου διάφοροι σκηνοθέτες προσφέρουν την προσωπική τους ματιά στα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβριου 2001 και που κέρδισε υποψηφιότητα για Σεζάρ. Άλλοι σκηνοθέτες που έλαβαν μέρος στο project ήταν οι Σον Πεν, Άμος Γκιτάι, Κεν Λόουτς, Κλοντ Λελούς, Σοχέι Ιμαμούρα, Σαμίρα Μαχμαλμπάφ, Μίρα Ναΐρ και Ντάνις Τάνοβιτς. Mε τα "21 Γραμμάρια" απέκτησε παγκόσμια φήμη και η ταινία τιμήθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας με βραβεία ερμηνειών για τους τρεις πρωταγωνιστές της (Σον Πεν, Ναόμι Ουότς, Μπενίσιο Ντελ Τόρο), και απέσπασε δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ. Τελευταία του δημιουργία ήταν η ταινία "Babel" με τους Μπραντ Πιτ, Κέιτ Μπλάνσετ και Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, που απέσπασε Όσκαρ Μουσικής και Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ταινίας στην κατηγορία Δράμα.

Οι Πρωταγωνιστές

Χαβιέ Μπαρδέμ: Γεννήθηκε το 1969 στις Καναρίους Νήσους. Η μητέρα του είναι η γνωστή στην Ισπανία ηθοποιός Πιλάρ Μπαρδέμ και ο θείος του ένας από τους πολύ γνωστούς Ισπανούς σκηνοθέτες, ο Χουάν Αντόνιο Μπαρδέμ, που φυλακίστηκε από το καθεστώς του Φράνκο. Σπούδασε ζωγραφική και από φοιτητής έπαιζε σε τηλεοπτικές σειρές. Πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση ήταν στο "The Ages of Lulu" του Μπίγκας Λούνα, που του άνοιξε τον δρόμο στην υποκριτική. Μετά από έναν μικρό ρόλο στα "Ψηλά Τακούνια" του Αλμοδόβαρ, το "Jamon Jamon" στο πλευρό της Πενέλοπε Κρουζ τον έκανε και διεθνώς γνωστό. Ο Χαβιέ Μπαρδέμ ήταν ο πρώτος Ισπανός ηθοποιός υποψήφιος για Όσκαρ για την καταπληκτική του ερμηνεία στο "Before Night Falls" του Τζούλιαν Σνάμπελ, για το οποίο τιμήθηκε με βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βενετίας του 2000 και βραβείο Goya. To 2004 κέρδισε για δεύτερη φορά βραβείο ερμηνείας στη Βενετία για το "Η Θάλασσα Μέσα Μου" του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ, για το οποίο κέρδισε ξανά Goya αλλά και υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα. Μερικοί τίτλοι ταινιών που έχει πρωταγωνιστήσει: "Καυτή Σάρκα", "Ανάμεσα στα Πόδια", "The Dancer Upstairs", "Collateral", "Τα Φαντάσματα του Γκόγια", "Καμιά Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους", "Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας", "Vicky Cristina Barcelona", "Eat Pray Love".

Μαριθέλ Άλβαρες: Είναι γνωστή Αργεντίνα καλλιτέχνις, χορογράφος και δασκάλα, που κάνει το κινηματογραφικό της ντεμπούτο με την ταινία "Biutiful". Ξεκίνησε την καριέρα της σπουδάζοντας υποκριτική και σύγχρονο χορό. Πριν μια δεκαετία, συνεργάστηκε με τον Εμίλιο Γκαρθία Ουέμπι στη σύγχρονη όπερα "Sin Voces" και ακολούθησαν πολλές συνεργασίες μαζί του.

Λίγα Λόγια για την Παραγωγή

Ο Χαβιέ Μπαρδέμ πάντοτε ήθελε να συνεργαστεί με τον Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου και το αντίστροφο- ώσπου η συνεργασία τους τελικά ευοδώθηκε με την ταινία "Biutiful". Ο Ινιάριτου είχε στο μυαλό του τον Μπαρδέμ για τον ρόλο του Ουξμπάλ, όσο διάστημα ο ήρωας δημιουργούνταν στη φαντασία του. Όταν λοιπόν του έδειξε το σενάριο, η αντίδραση του ηθοποιού ήταν ακαριαία.

"Είχε μια βαθιά επίδραση πάνω μου σίγουρα", υποστηρίζει ο Μπαρδέμ. "Δέχτηκα την πρόταση συνεργασίας ενστικτωδώς. Όταν έχεις ένα τέτοιο υλικό, ξέρεις ότι πρόκειται να "βουλιάξεις σε έναν ωκεανό αμφιβολιών και φόβων, αλλά και προσδοκιών και ευτυχίας". Εν τέλει, με αυτή την ιστορία, το ταξίδι είναι αυτό που μετράει, θέλεις όμως να το κάνεις σωστά. Δεν θέλεις να βιαστείς αλλά να δοθείς ολοκληρωτικά σε αυτό. Είναι ένα ταξίδι προς την αγάπη, προς το φως, προς τα θετικά πράγματα μέσα σε κάτι που έχει γίνει "μαύρο", σκοτεινό και δύσκολο."

Ο Ουξμπάλ είναι ένας άνδρας με "θολωμένες" αντιθέσεις- αφοσιωμένος πατέρας, συντετριμμένος εραστής, εγκληματίας του δρόμου, πνευματικά ευπαθής- που βρίσκεται σε μια στιγμή ξαφνικού, έντονου προσωπικού κινδύνου αλλά και ατομικής μεταμόρφωσης. "Αυτές οι αντιθέσεις υπήρχαν ήδη στο χαρτί", σημειώνει ο Μπαρδέμ. "Όλες αυτές οι όψεις του Ουξμπάλ ήταν ωραία δοσμένες στο σενάριο. Αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν να βρω το σημείο τομής όλων αυτών των πραγμάτων χωρίς να προδώσω ούτε ένα στοιχείο. Στην τελική, ο Ουξμπάλ είναι ένα φυσιολογικό άτομο που πρέπει να αντιμετωπίσει μια πολύ σκληρή κατάσταση, να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και να ξεπεράσει όλο αυτό για να αφήσει μια "κληρονομιά" στην οικογένειά του, μια κληρονομιά που δεν θα μπορούσε να είχε αφήσει στην αρχή. Θέλει να δώσει κάτι θετικό στα παιδιά του, κάτι που θα τους δώσει ελπίδα και θα το κουβαλούν μαζί τους στη μετέπειτα ζωή τους."

Ο Μπαρδέμ συζήτησε αρκετά με τον Ινιάριτου σχετικά με τον ήρωά του. "Και οι δύο σκεφτήκαμε ότι ο ήρωας βιώνει τρία διαφορετικά ταξίδια. Το πρώτο είναι ένα εσωτερικό ταξίδι που κάνει με τον ίδιο του τον εαυτό. Το δεύτερο είναι ένα εξωτερικό ταξίδι στους δρόμους, καθώς προσπαθεί να βρει έναν τρόπο για να επιβιώσει η οικογένειά του. Και το τρίτο είναι ένα ταξίδι σε κάτι πάνω από μας- την πνευματικότητα, τη θνητότητα, τα πράγματα που δεν μπορούμε να δούμε ή να εξηγήσουμε, αλλά για τα οποία ο Ουξμπάλ έχει μια γνώση. Το ενδιαφέρον είναι ότι καθένα από αυτά τα ταξίδια συγκρούεται κατά κάποιον τρόπο με το άλλο. Το σώμα του, το πνεύμα και το μυαλό του χρειάζονται κάτι από αυτόν, αλλά η ζωή του στους δρόμους και οι επείγουσες ανάγκες της οικογένειάς του και των παιδιών του απαιτούν ακριβώς το αντίθετο. Αυτή είναι η μόνιμη διαμάχη του."

Οι εσωτερικές, εξωτερικές και εκτός ορίων όψεις του ταξιδιού του Ουξμπάλ έχουν να κάνουν και με τη σχέση του με την πρώην σύζυγό του, την εκρηκτική Μαράμπρα, την οποία υποδύεται η Αργεντίνα ηθοποιός Μαριθέλ Άλβαρες. Ο Μπαρδέμ έκανε πρόβες με πολλές άλλες ηθοποιούς, προτού φτάσει η σειρά της Άλβαρες. "Οποιαδήποτε θα μπορούσε να πάρει τον ρόλο, όταν όμως ήρθε η Μαριθέλ την τελευταία στιγμή, είχε αυτό το κάτι που ταίριαξε στον ρόλο", σχολιάζει ο ηθοποιός. "Είχε αυτή τη μίξη του κύρους και της ελαφρότητας κάποιου, του οποίου τα πόδια δεν πατούν στη γη, ο τέλειος συνδυασμός. Δουλεύοντας μαζί της ήταν μια θαυμάσια εμπειρία, καθώς μαζί εξερευνήσαμε τα μυαλά των δύο πρωταγωνιστών, του Ουξμπάλ και της Μαράμπρα."

Ο Ουξμπάλ έχει επίσης μια διαταραγμένη σχέση με τον αδερφό του Τίτο, που τον υποδύεται ο Έντουαρντ Φερνάντεζ, με τον οποίο ο Μπαρδέμ έχει συνεργαστεί και στο παρελθόν. "Είναι αδύνατον για τον Έντουαρντ να πει κάτι που δεν είναι αλήθεια", σχολιάζει ο Μπαρδέμ. "Είναι υπερβολικά ειλικρινής. Κάνει αρκετή προετοιμασία και νομίζω ότι η δουλειά του στην ταινία μιλάει από μόνη της."

Ο Μπαρδέμ έχει επίσης να πει τα καλύτερα για τη συνεργασία του με την μη-επαγγελματία ηθοποιό Ντιαριάτου Νταφ, που υποδύεται την Ιτζέ, τη Σενεγαλέζα μετανάστρια, που γίνεται η "σωτήρας" του Ουξμπάλ. "Ήταν ένας πολύ γενναίος ρόλος γι' αυτήν γιατί μοιράζεται πολλές παρόμοιες καταστάσεις στη ζωή της. Ήταν αρκετά ευαίσθητο να την παρακολουθείς. Ήταν αγχώδης στην αρχή, όμως έπειτα αφέθηκε στον ρόλο της."

Έχοντας προηγουμένως πρωταγωνιστήσει στην κωμωδία του Γούντι Άλεν "Vicky Cristina Barcelona", που διαδραματίζεται στη Βαρκελώνη, ο Μπαρδέμ είχε μια ευκαιρία στο "Biutiful" να εισχωρήσει σε μια εντελώς διαφορετική πλευρά της πόλης, μακριά από την κομψή αρχιτεκτονική και τα καφέ της ταινίας του Άλεν. "Όπως όλες οι πόλεις, έτσι και η Βαρκελώνη έχει το φως και τη σκιά της, το ένα συντηρείται από το άλλο και αντίστροφα. Είχα ακούσει γι' αυτό, δεν ήμουν όμως εξοικειωμένος με όλα αυτά τα παράνομα εργοστάσια στις περιοχές των μεταναστών, μέχρι που ξεκινήσαμε τα γυρίσματα του φιλμ. Έπειτα έμοιαζε σαν να ήταν πάντα το πρώτο θέμα των ειδήσεων, με επιδρομές αστυνομικών κάθε εβδομάδα. Στα μέρη που κάναμε γυρίσματα, η πραγματική ζωή είναι πιο περίπλοκη από τη φαντασία."

Ενώ η ταινία προχωρά, κάθε κομμάτι του Ουξμπάλ υφίσταται μια μεταμόρφωση- το σώμα του, τα πράγματα στο μυαλό του, στην καρδιά του, οι ελπίδες του- και αυτό ήταν το δύσκολο για τον Μπαρδέμ. Η "σωματική διάλυση" ήταν το εύκολο κομμάτι, όπως υποστηρίζει. "Κάναμε τα γυρίσματα με χρονολογική σειρά, επομένως φυσιολογικά ξεκινάς με ένα πλάνο- ξέρεις πότε να σταματήσεις να τρως, πότε να γυμναστείς κλπ. Δουλέψαμε για πολλές μέρες και η κούραση επηρεάζει και το σώμα. Αυτό όμως δεν είναι το δύσκολο της υπόθεσης. Το δύσκολο είναι όλα τα συναισθήματα που σου απομένουν στο τέλος της μέρας."

Στο τέλος, η συνεργασία με τον Ινιάριτου ήταν αυτό που περίμενε ο Μπαρδέμ. "Ήταν τιμή και προνόμιο για μένα να δουλέψω με τον Αλεχάντρο, γιατί είμαι κάποιος που έχει "καταβροχθίσει" τις ταινίες του. Δουλέψαμε πολύ μαζί και ήταν μια περιπέτεια- όπως είπε ο Αλεχάντρο, ήταν σαν να ανεβαίνουμε ένα βουνό, όπου δεν σταματάς να κινείσαι μέχρι να φτάσεις στην κορυφή. Ήταν πολύ δύσκολο, αλλά και εποικοδομητικό, γιατί ήταν κάτι πολύ προσωπικό γι' αυτόν και για μένα."

Η Μαριθέλ Άλβαρες μπήκε στην ταινία "σαν σίφουνας", όταν ο Ινιάριτου την επέλεξε από μια οντισιόν. Παρόλο που είναι μία από τις πιο διάσημες καλλιτέχνιδες της Αργεντινής, δεν είχε ποτέ μέχρι τώρα αναλάβει έναν ρόλο σε ταινία. "Για μένα ήταν υπέροχη έκπληξη να περάσω από οντισιόν για ταινία του Ινιάριτου κι έτσι ξαφνικά, μέσα σε μία εβδομάδα, πετούσα για Ισπανία, όπου βρέθηκα σε οντισιόν με τον Χαβιέ Μπαρδέμ", θυμάται. "Ήταν μεγάλη τιμή να με επιλέξουν για τον ρόλο και να συνεργαστώ με έναν τόσο αξιόλογο σκηνοθέτη- ήταν σαν δώρο ζωής για μένα να γνωρίσω τους Ινιάριτου και Μπαρδέμ. Ήταν μια ευκαιρία να ωριμάσω όχι μόνο ως ηθοποιός, αλλά και ως άνθρωπος."

Μετά τις οντισιόν, κατάφερε η Άλβαρες να διαβάσει το σενάριο. "Το βρήκα αρκετά δυνατό, επώδυνο αλλά και εντελώς απολαυστικό, γιατί ο ρόλος της Μαράμπρα είναι τεράστια πρόκληση για μια ηθοποιό. Είναι ένας ονειρεμένος ρόλος γιατί απαιτεί από τον ηθοποιό να εισέλθει σε ακραίες συναισθηματικές καταστάσεις- από την απόλυτη ευφορία στα "βάθη του σκότους". Δεν το φοβήθηκα, περίμενα τη στιγμή που θα μπορούσα να "εκραγώ". Συνηθίζουμε να ζούμε σε ένα πλαίσιο κανονικότητας και ο,τιδήποτε έξω από αυτό μας τρομάζει. Όμως αφήνοντας αυτό το πλαίσιο πίσω μας μπορεί να δίνει την αίσθηση ελευθερίας, είναι όμως κι επικίνδυνο."

Υπήρχε πολύ λίγος χρόνος για να προετοιμαστεί για τον ρόλο της. "Όταν δεν έχεις πολύ χρόνο μπροστά σου, πρέπει να εμπιστευτείς τον σκηνοθέτη σου, να είσαι σαν πηλός στα χέρια του. Έτσι αποφάσισα να εμπιστευτώ τον Ινιάριτου ολοκληρωτικά. Πήρα την απόφαση να είμαι όσο πιο "ανοιχτή" γίνεται, παρούσα παντού, να έχω τα μάτια και τα αυτιά μου ανοιχτά και να εμπιστεύομαι τα βασικά μου ένστικτα. Η ατμόσφαιρα της αλληλεγγύης που βρήκα στον Αλεχάντρο και στον Χαβιέ με έκανε να αισθανθώ άνετα."

Την γοήτευσε ο σπαραγμός που ακολουθεί το τέλος της σχέσης των Ουξμπάλ και Μαράμπρα. "Δεν θέλουν να πληγώσουν ο ένας τον άλλον, όμως δεν φαίνεται να το προσπαθούν. Είναι υπεράνω του ελέγχου τους. Η σχέση τους είναι τραγική από τη φύση της. Είναι σαν ένα ποτήρι, που από τη στιγμή που σπάει, δεν μπορεί να ξανακολλήσει. Τώρα πλέον είναι μόνο νερό και άμμος, που γλιστρούν."

Η Άλβαρες ανέπτυξε μια αρμονική σχέση με τον Μπαρδέμ. "Είναι πολύ ανοιχτός, πολύ εύκολος και χαλαρός και αυτό μας επέτρεψε να αναπτύξουμε μια οικειότητα. Ο Ουξμπάλ είναι σαν ένας τραγικός ήρωας ελληνικής τραγωδίας. Πρέπει να περάσει αρκετό πόνο και να υποφέρει για να καταλάβει ποιος είναι και να βρει τον προορισμό του- και νομίζω ότι ο Χαβιέ έκανε ένα παρόμοιο ταξίδι με τον εαυτό του, όσο γυριζόταν η ταινία."

Επίσης για την Άλβαρες, το "Biutiful" ήταν μια ευκαιρία για να γνωρίσει μια άλλη πλευρά της Βαρκελώνης, της πόλης που έχει επισκεφθεί στο παρελθόν. "Είμαι ερωτευμένη με την Βαρκελώνη, αλλά το ενδιαφέρον είναι ότι ο Αλεχάντρο αποφάσισε να δείξει το πορτραίτο μιας εντελώς διαφορετικής πόλης από αυτήν που έχουν δει οι περισσότεροι τουρίστες. Οι ήρωες αυτής της ιστορίας ανήκουν σε μια Βαρκελώνη που δεν είναι γνωστή ευρέως και όπου οι άνθρωποι βιώνουν σκληρές ζωές. Είναι ένα μέρος πολλών αντιθέσεων- όπου η πραγματικότητα είναι κάποιες φορές σαν γροθιά στο πρόσωπο, βάναυση και ωμή, και κάποιες άλλες πολύ όμορφη."

Μα επειδή _ λέει _ κάποιος έπρεπε να αποκαλύψει την αληθινή, σκοτεινή πλευρά της Βαρκελώνης. Γιατί δεν είναι µόνον Μπάρτσακαι Μέσι, αλλάβία, έγκληµα, σκουπίδια και καρκίνος. Τι βίτσιο κι αυτό. Να στέλνεις τον θεατή σεαναγκαστική αυτοκτονία!

Θα µου πείτε, αν είναι έτσι, τότε γιατί τον τιµούν µε τόσα βραβεία για ένα τόσο σάπιο γιουβέτσι;

Απλό. Ο Ινιάριτου µέσα στους δέκα _ τι λέω, ίσως πέντε _ πιο επιδέξιους σκηνοθέτες όλων των χωρών. Η ευκολία του να χειρίζεται και να διαχειρίζεται τον νατουραλισµό καταντάει σκάνδαλο καλλιτεχνικό. On top of that οι γλαφυρές σιωπές, οι υπόγειες δονήσεις, ο ιδρώτας που τρέχει ακόµα και από τους τοίχους, η ξεθωριασµένη, όπως ο κόσµος, φωτογραφία και µαζί µε όλα αυτά η αυτοκόλλητη σχέση της µαυρίλας µε τους αργόσυρτους αλλά ρεαλιστικούς ρυθµούς, µετατρέπουν τον άνθρακα σε σκηνοθετικό θησαυρό. Οµολογώ. Η ιστορία του σκέτη κηδεία. Η συσκευασία της ταινίας του γραφείο τελετών. Ο αθεόφοβος όµως αίλουρος µοναδικός. Και σας προλαβαίνω. Για να είναι τόσο, µα τόσο πειστικός, σαν να βλέπεις από κρυµµένη µικροκάµερα όλο αυτό το τραγικό σκηνικό, πρέπει, είµαι βέβαιος,ότι όχι µόνον το πιστεύει αλλά και πως είναι φανατικά, τυφλά ερωτευµένος µε τον θάνατο ολοσχερώς. Ο µεγαλύτερος νεκρολάγνος σκηνοθέτης όλων των εποχών. Αυτό κι αν είναι ρεκόρ!