Made in Dagenham. ΗΠΑ, 2010. Σκηνοθεσία: Νάιτζελ Κόουλ. Σενάριο: Γουίλιαμ Αϊβορι. Ηθοποιοί: Σάλι Χόκινς, Μπομπ Χόσκινς, Αντρέα Ράιζμπαρα, Μιράντα Ρίτσαρντσον, Ρόζαμουντ Πάικ. 113'

Η πολιτική και τα «χοτ παντς» κυριαρχούν στη διανθισμένη με χιούμορ αυτή ιστορία, βασισμένη στην απεργία των ραφτρών στο εργοστάσιο της Φορντ στο Ντάγκεναμ το 1968, με τον σκηνοθέτη Νάιτζελ Κόουλ («Τα κορίτσια του ημερολογίου») να εστιάζει το ενδιαφέρον του στη σταδιακή πολιτικοποίηση της αρχηγού της απεργίας (Σάλι Χόκινς).

Γιατί τώρα, εν έτει 2011,ο χαρισµατικός ΝάιτζελΚόουλ να εξιστορήσει µια θυελλώδη απεργία που έλαβε χώρα το 1966 στο εργοστάσιο της Ford στο Ντάγκεναµ και κατέληξε σε θρίαµβο του θηλυκού προλεταριάτου της Μ. Βρετανίας;

Τα πολιτικά συµπεράσµατα δικά σας. Τα δικά µου επί της κινηµατογραφικής ουσίας. Μιας υποδειγµατικής ανάπλασης εκείνης της εποχής, που θα τη ζήλευε ο Κεν Λόουτς, µε τον συµβολικό τίτλο «Made in Dagenham» που στα ελληνικά παραφράστηκε «Γυναίκες έτοιµες για όλα».

Οπου 187 ράφτρες, µε αρχηγό τη µικροσκοπική Ρίτα Ο’ Γκρέιντι (Σάλι Χόκινς), τολµούν να βγάλουν γλώσσα στην ανδροκρατούµενη Ford και το ανδροκρατούµενο συνδικάτο µε ένα αίτηµα που προκαλεί την αντοχή της ανδροκρατούµενης κοινωνίας: «Γιατί ένας προλετάριος να πληρώνεται µε κριτήριο το πουλί του και όχι την προσφορά του;». Ετσι εγκαταλείπουν τις µηχανέςκαι τα δέρµατα που έραβαν για τα καθίσµα- τα κάθε οχήµατος της Ford. Ετσι διαπλεκόµενοιτου Trade Union τοποθετούν νάρκες. Ετσι πεισµατωµένες εκείνες και µε αίτηµα «ίσηαµοιβή για την ίδια εργασία» αποφασίζουν απεργία διαρκείας. Ετσι κατεβαίνουν τα ρολά της αυτοκινητοβιοµηχανίας. Ετσι παραλίγο τα σπίτια να διαλυθούν από συζύγους που εξ ανάγκης ξεσκατώνουν τα µωρά τους. Ετσι ο Χένρι Φορντ ο δεύτερος παρακαλώ, αρπάζει τηλέφωνο και απειλεί τον Χάρολντ Ουίλσον, τον πρωθυπουργό, «θα κλείσω τα εργοστάσια και σαράντα χιλιάδες άνεργοι εργάτες θα σου κόψουν τον κώλο». Κι έτσι η Μπάρµπαρα Κασλ, η επονοµαζόµενη φλογερή κοκκινοµάλλα υπουργός (Μιράντα Ρίτσαρντσον µε µπόλικα κιλά), µε µια πιρουέτα φιλεργατική, όπως το ΠΑΣΟΚ του 1981, προσκαλεί στο υπουργείο Εσωτερικών τη διάσηµη Ρίτα, τα βρίσκει µαζί της, η Ford υποχωρεί και έκτοτε τα θηλυκά µεροκάµατα περίπου κοντά σ’ αυτά των αρσενικών! Τουτέστιν καλοφτιαγµένο, καλοπαιγµένο, συγκινητικό και διδακτικό.

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΤΟΙΜΕΣ ΓΙΑ ΟΛΑ

MADE IN DAGENHAM

του Νάιτζελ Κόουλ

Η ταινία βασίζεται σε πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα και περιγράφει την ιστορία της Ρίτας, μιας δυναμικής εργάτριας εργοστασίου, που τα βάζει με μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες στον κόσμο, τη Ford Motors. Αυτό που ξεκίνησε ως μια διαμάχη σχετικά με την ισότητα των μισθών, καταλήγει σε μια επανάσταση από τις εργαζόμενες γυναίκες των '60ς στη Βρετανία, που έγραψε ιστορία.

Γυναικείος αγώνας

H Rita O Grady (Sally Hawkins), σύζυγος και μητέρα, ηγείται της απεργίας, η οποία πραγματοποιήθηκε από τις εργαζόμενες στο εργοστάσιο αυτοκινητοβιομηχανίας της Ford, στον τομέα του ραψίματος των υφασμάτινων θέσεων των αυτοκινήτων το 1968 στο Dagenham του ανατολικού Λονδίνου. Το κύριο αίτημα των απεργών γυναικών ήταν να σταματήσει η διάκριση, την οποία υφίστατο στο μισθό τους, που ήταν μικρότερος, συγκριτικά με το μισθό, τον οποίο λάμβαναν οι άνδρες, ενώ παρήγαγαν ίδια σε ποσότητα εργασία. Η απεργία αυτή συνιστά ορόσημο για τις εργασιακές σχέσεις στη Βρετανία και η κατάληξη της ήταν εν τέλει να περάσει ο νόμος, σχετικά με την ισότητα στο ζήτημα της πληρωμής το 1970. Πρόκειται για την πρώτη νομοθεσία στη Βρετανία, που αποσκοπούσε στο τέλος της διάκρισης στην πληρωμή των γυναικών.

Ο Nigel Cole (Calendar Girls), υπογράφει τη σκηνοθεσία, ενώ το σενάριο ο William Ivory. Πρόκειται για μια ιστορία, πραγματική, ένα γεγονός, που αποτυπώνεται επί οθόνης, ακολουθώντας με συνέπεια τον καιρό, κατά τον οποίο διαδραματίζεται. Μια γυναίκα , που εργάζεται, αλλά ακόμα δεν είναι χειραφετημένη, αλλά θύμα των απαιτήσεων της καπιταλιστικής αγοράς εργασίας, στην οποία θέλοντας και μη έχει απορροφηθεί, καταφέρνει να εμπνεύσει 187 γυναίκες, που βρίσκονται στην ίδια θέση με εκείνη, και τολμά με κουράγιο και έντονη θέληση να διεκδικήσει δικαιώματα, αν μη τι άλλο αυτονόητα. Οι γυναίκες κατατάσσονται από τους εργοδότες τους ,στο εργοστάσιο της Ford, ως ανειδίκευτες. Και όμως, η Rita O Grady(Sally Hawkins), τους αποδεικνύει, ότι η εργασία , που παράγουν απαιτεί δεξιότητα, την οποία και έχουν και αξίζουν την ανάλογη αμοιβή. Την ίδια στιγμή, οι άνδρες εργάτες λαμβάνουν υψηλότερο μισθό, ενώ βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο εργασίας.

Ο κύριος Albert Passingham, αντιπρόσωπος του συλλόγου εργασίας τους, ανοιχτόμυαλος για την εποχή του και ευαίσθητος αναφορικά με το ζήτημα της διάκρισης στις εργαζόμενες γυναίκες, τον οποίο υποδύεται ο Bob Hoskins, παρακινεί την Rita, να αναλάβει τα ηνία της απεργίας. Εκείνη, σύζυγος και μητέρα, φαίνεται, ότι κρατά επίσης τα ηνία του σπιτικού της. Είναι εκείνη, που ξυπνά συνήθως τον αδέξιο σύζυγο της (Daniel Mays) και εκείνη, που αναλαμβάνει να ζητήσει το λόγο, από τον δάσκαλο, που χρησιμοποιεί βία κατά του γιού της, στο σχολείο, πνιγμένη από την οργή της και την αδικία. Αλλά ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Και δικαιώνεται αρκετές φορές, αν όχι πάντα.

Την Rita υποστηρίζουν οι συνάδελφοι της, η υπεύθυνη του τμήματος Connie (Geraldine James), της οποίας ο σύζυγος (Roger Lloyd-Pack) επέστρεψε μόλις από τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, η Sandra (Jaime Winstone), η οποία επιθυμεί να γίνει μοντέλο καθώς και οι υπόλοιπες εργάτριες. Υποστηρικτής της επίσης είναι η Lisa (Rosamund Pike), η καλλιεργημένη σύζυγος του Peter Hopkins (Rupert Graves), του διευθυντή των εργασιακών σχέσεων της Ford. H Barbara Castle (Miranda Richardson), η αυστηρή και δυναμική γραμματέας της κυβέρνησης για τα ζητήματα εργασίας και παραγωγικότητας, είναι αλληλέγγυα με τις απεργούς και ωθεί το ζήτημα σε θετική λύση για εκείνες.

H Sally Hawkins (Happy-Go-Lucky), σπιρτόζα και ελαστική, όπως είναι, διαμορφώνει έναν χαρακτήρα αξιοπρεπή, δυναμικό, αλλά όχι με υπερβολή, τρυφερό, ευαίσθητο και ηγετικό ταυτόχρονα. Παρατηρεί κανείς επίσης έναν φόβο ενδόμυχο στη δράση της, δεδομένου, ότι επωμίζεται μια τεράστια ευθύνη, η οποία αναλαμβάνεται από έναν άνθρωπο, που ως επί τω πλείστον θεωρούνταν κατώτερου επιπέδου, κυρίως για την εποχή του και είναι λογικό να τον κατατρέχει η ανασφάλεια, ιδιώς όταν αμφισβητείται από τους άλλους η πρόθεση του. Έχει τη δυνατότητα, όμως ο χαρακτήρας αυτός να σταθεί στο ύψος του και με αισιοδοξία να υποστηρίξει αυτή την πρόθεση. Και κυρίως για αυτό το στοιχείο του χαρακτήρα είναι, που κάποιος θα μπορούσε να εμπνευστεί από τη συγκεκριμένη ταινία, κυρίως για τη διεκδίκηση του δικαίου. Και μολονότι το σενάριο δεν περιέχει καμιά μυστηριώδη ή ανατρεπτική πλοκή, αυτή η έμπνευση είναι, που το καθιστά γλυκά ελπιδοφόρο και αισιόδοξο. Άλλωστε οι αγώνες από έναν εμπνευστή ξεκινούν, που έχει τη δύναμη να κρατά ζωντανή τη φλόγα της έμπνευσης, που μεταλαμπαδεύει, ακόμα κι αν αυτοί αποτυγχάνουν.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ο Νάιτζελ Κόουλ ("Calendar Girls") σκηνοθετεί ένα all-star βρετανικό cast, που περιλαμβάνει τους Μπομπ Χόσκινς ("Mrs. Henderson Presents"), Σάλι Χόκινς ("Happy-Go-Lucky"), Ρόζαμουντ Πάικ ("An Education") και Μιράντα Ρίτσαρντσον ("Harry Potter and the Goblet of Fire").

Ο Σκηνοθέτης

Ο Νάιτζελ Κόουλ γεννήθηκε το 1959 στη Βρετανία. Το 2000 σκηνοθέτησε την πρώτη του κινηματογραφική ταινία, "Saving Grace", για την οποία απέσπασε ένα British Independent Film Award Καλύτερου Σκηνοθέτη και Βραβείο Κοινού στο Σάντανς. Ακολούθησαν τα "Κορίτσια Ημερολογίου" το 2003, που ήταν μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία. Πιο πρόσφατα σκηνοθέτησε τις ταινίες "A Lot Like Love" και "5 Dollars A Day". Επόμενη σκηνοθετική του δουλειά είναι η κωμωδία "Rafta Rafta".

Οι Ηθοποιοί

• Η Σάλι Χόκινς γεννήθηκε το 1976 στο Λονδίνο. Ως παιδί είχε ψύχωση με τις ασπρόμαυρες ταινίες των ΄40s και το 1998 αποφοίτησε από το Royal Academy of Dramatic Arts. Ο Μάικ Λι της προσέφερε ουσιαστικά τον πρώτο της ρόλο στον κινηματογράφο, με την ταινία "Όλα ή Τίποτα". Για την επόμενη κινηματογραφική της εμφάνιση, βρέθηκε ξανά κάτω από τις σκηνοθετικές οδηγίες του Λι, στην ταινία "Το Μυστικό της Vera Drake".

Το βιογραφικό της περιλαμβάνει επίσης το γκαγκστερικό έπος "Χάπια, Σφαίρες & 2.000.000 Λίρες" με τον Ντάνιελ Κρεγκ, το "Βαμμένο Πέπλο", δίπλα στον Έντουρντ Νόρτον και την Ναόμι Ουότς, το ανεξάρτητο θρίλερ "W Delta Z" και "Το Όνειρο της Κασσάνδρας" του Γούντι Άλεν, με τον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ και τον Κόλιν Φάρελ. Ο ρόλος της Πόπι στην ταινία "Τυχερή & Ευτυχισμένη" της χάρισε την Αργυρή Άρκτο Καλύτερης Ηθοποιού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου 2008. Το 2009 πήρε μέρος στις ταινίες "Μια Κάποια Εκπαίδευση" και "Λουλούδι της Ερήμου".

• Ο Μπομπ Χόσκινς γεννήθηκε το 1942 στο Σάφολκ και, μεγαλώνοντας, δεν έλαβε ολοκληρωμένη μόρφωση μιας και παράτησε το σχολείο στην ηλικία των 15 ετών. Δεν έχασε ποτέ το πάθος του για τη γλώσσα και τη λογοτεχνία, ήταν φανατικός λάτρης του θεάτρου και ονειρευόταν από μικρός να βρεθεί κι αυτός μια μέρα πάνω στη σκηνή. Η καριέρα του στην υποκριτική ξεκίνησε από μια μικρή παρεξήγηση. Ο Χόσκινς είχε πάει να συμπαρασταθεί σε έναν φίλο του, ο οποίος θα έκανε audition, όταν ξαφνικά του έδωσαν ένα σενάριο λέγοντάς του πως "Είσαι ο επόμενος". Τελικά πήρε τον ρόλο και τον ανέλαβε ατζέντης.

Ξεκίνησε την καριέρα του με θεατρικές παραστάσεις και στην πορεία του δόθηκαν μικροί ρόλοι σε τηλεοπτικές σειρές, ανάμεσα στις οποίες το "Villains" και το "Thick As Thieves". Όλα άλλαξαν για τον Χόσκινς όταν εμφανίστηκε στη βρετανική μίνι σειρά "Pennies From Heaven", η οποία προτάθηκε για 10 BAFTA, ανάμεσα στα οποία Καλύτερου Ηθοποιού για τον Χόσκινς. Το μεγάλο κινηματογραφικό του ντεμπούτο έγινε με την ταινία "Βρώμικο Σαββατοκύριακο" το 1980 και ακολούθησαν ρόλοι σε ταινίες, όπως "The Cotton Club" του Φράνσις Φορντ Κόπολα, "Brazil" του Τέρι Γκίλιαμ και "Μόνα Λίζα" του Νιλ Τζόρνταν. Η ερμηνεία του στην ταινία "Μόνα Λίζα" του χάρισε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου αλλά και το βραβείο Καλύτερο Ηθοποιού στο Φεστιβάλ Κανών το 1986.

Το βιογραφικό του περιλαμβάνει επίσης ταινίες όπως "Ποιός Παγίδεψε τον Ρότζερ Ράμπιτ", "Γοργόνες", "Hook", "Nixon", "Εχθρός Προ των Πυλών", "Το Παιχνίδι του Έρωτα", "Η Κυρία Χέντερσον Παρουσιάζει", "Paris, Je Tʼ Aime", "Hollywoodland", "Doomsday".

Η Ιστορία

Πρωταγωνίστρια της ταινίας είναι η βραβευμένη με Χρυσή Σφαίρα Σάλι Χόκινς, στον ρόλο της Ρίτα Ο' Γκράντι, που στάθηκε καταλύτης για την απεργία της Ford στο Dagenham του 1968, την οποία οργάνωσαν 187 εργαζόμενες στο εργοστάσιο, και η οποία οδήγησε στην υπογραφή του Συμφώνου Ισότητας των Μισθών για όλους (Equal Pay Act). Δουλεύοντας εντατικά κάτω από υπερβολικά φτωχές συνθήκες και προσπαθώντας να κρατήσουν την ισορροπία με την προσωπική τους ζωή, οι γυναίκες του εργοστασίου Ford Dagenham τελικά χάνουν την υπομονή τους όταν χαρακτηρίζονται ως "ανειδίκευτες εργάτισσες". Με χιούμορ, κοινή λογική και κουράγιο αναμετριούνται με τους ταμίες της εταιρείας τους, με μια όλο και περισσότερο εχθρική τοπική κοινότητα, και εν τέλει με την ίδια την κυβέρνηση. Η επικεφαλής του αγώνα των γυναικών έχει γρήγορο λόγο, το έντονο πάθος της και ο συχνά αστείος απρόβλεπτος χαρακτήρας της καταλήγουν να είναι ισάξια με αυτά των αντρών αντιπάλων της.

Λίγα Λόγια για την Παραγωγή

"Η ιδέα για την ταινία αυτή προέκυψε από μια ραδιοφωνική εκπομπή του Radio 4, με τίτλο 'The Reunion'", εξηγεί ο παραγωγός Στίβεν Γούλεϊ. "Το σόου εκείνο συγκέντρωνε μια ομάδα ανθρώπων που είχαν αναμιχθεί σε κάτι ιδιαίτερο στο παρελθόν. Οι γυναίκες αυτές ήταν στον ραδιοφωνικό "αέρα", μιλώντας για την απεργία του 1968. Είχαν δουλέψει σε φοβερές συνθήκες σε αυτό το εργοστάσιο. Όμως, ακριβώς επειδή ήταν ένα πολύ μικρό ποσοστό της εργατικής δύναμης, ο Φορντ αγνοούσε τα αιτήματά τους. Ώσπου τελικά αποφάσισαν να επαναστατήσουν. Μου άρεσε η ιστορία τους, ιδιαίτερα το πόσο αθώες και άσχετες με την πολιτική ήταν. Το μόνο που ήθελαν ήταν μια δίκαιη συμφωνία."

Μαζί με τη συνεργάτιδά του παραγωγό Ελίζαμπεθ Κάρλσεν, ταξίδεψαν μέχρι το Dagenham για να γνωρίσουν αυτές τις γυναίκες. "Ήταν σπουδαίες", λέει γελώντας, "πραγματικά αστείες. Έγινε όμως προφανές, αφού μιλήσαμε μαζί τους, ότι θα ήταν αδύνατον να απομονώσουμε μόνο μία από τις ιστορίες τους. Αν εστιάζαμε σε μία μόνο γυναίκα- στην ιστορία της, τον σύζυγο και τα παιδιά της- τότε αυτό θα ήταν σαν εισβολή στην ιδιωτική της ζωή. Τέλος πάντων, κάνουμε μια ταινία, όχι ένα ντοκιμαντέρ. Έτσι δημιουργήσαμε έναν χαρακτήρα που αποτελεί μια διασταύρωση 2 ή 3 από αυτές τις γυναίκες, παρά μόνο 1 συγκεκριμένη. Με αυτόν τον τρόπο προέκυψε η Ρίτα. Μπορεί να είναι ένα μυθοποιημένο αμάλγαμα πολλών διαφορετικών ανθρώπων, όμως έχουμε παραμείνει πιστοί στα γεγονότα. Η απεργία τους όντως συνέβη με τον τρόπο που την παρουσιάζουμε και οι γυναίκες όντως συνάντησαν την Μπάρμπαρα Καστλ (Μιράντα Ρίτσαρντσον) την ημέρα εκείνη. Είναι μια ενθουσιώδης ιστορία."

Με τέτοιο δυνατό υλικό, οι Γούλεϊ και Κάρλσεν χρειάζονταν έναν σεναριογράφο, που θα μπορούσε να αποδώσει το πνεύμα αυτών των αδάμαστων γυναικών. "Προσεγγίσαμε πολλούς διαφορετικούς σεναριογράφους, όμως καταλήξαμε στον Γουίλιαμ Άιβορι, που μέχρι στιγμής έχει γράψει τα σενάρια για τηλεοπτικά προγράμματα μόνο", εξηγεί η Κάρλσεν. "Δουλέψαμε σταθερά μαζί του, αναπτύσσοντας το σενάριο."

Το επόμενο στάδιο ήταν η συμφωνία με τον σκηνοθέτη Νάιτζελ Κόουλ. "Ο Κόουλ είχε μεγαλώσει κοντά στο Dagenham την περίοδο των γεγονότων αυτών", τονίζει ο Γούλεϊ, "επομένως ήξερε τους ανθρώπους και τι χαρακτήρες ήταν. Επίσης, ήμασταν σίγουροι για το αποτέλεσμα της σκηνοθεσίας του, κρίνοντας από το φιλμ 'Calendar Girls'."

Εν τω μεταξύ, ο Κόουλ ενθουσιάστηκε με το σενάριο αμέσως μόλις το διάβασε. "Ήξερα εξ αρχής ότι ήταν το είδος της ταινίας που ήθελα να κάνω. Έχει τις κατάλληλες δόσεις χιούμορ, κωμωδίας και δράματος που πάντοτε αναζητώ σε ένα φιλμ. Δεν κάνω στην ουσία κωμωδία αυτή καθαυτή, γιατί μου αρέσει να υπάρχει μια ουσία στις ταινίες μου. Ούτε κάνω σκοτεινό δράμα: είμαι "ελαφρός". Έτσι μου αρέσει η μίξη της ζεστασιάς και της κωμωδίας με το δράμα, κάτι που ισχύει σε αυτή την ταινία. Επίσης, για λόγους που δεν καταλαβαίνω ούτε εγώ, μου αρέσουν περισσότερο οι ιστορίες γυναικών."

Ο Κόουλ βλέπει κάποιες ομοιότητες ανάμεσα στο "Made in Dagenham" και τη δημιουργία του "Calendar Girls" του 2003. "Πρόκειται για την ιδέα κάποιων συνηθισμένων γυναικών, που καταπιάνονται με κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτές", εξηγεί. "Έπειτα ωριμάζουν ως χαρακτήρες και μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν καταστάσεις που ξεφεύγουν από το δικό τους πεδίο δράσης. Επίσης "τονικά" οι δύο ταινίες μοιάζουν. Όμως οι γυναίκες εδώ είναι πολύ διαφορετικές από αυτές του "Calendar Girls": διαφορετικοί χαρακτήρες και διαφορετική ιστορία."

Όταν προέκυψε το ζήτημα της τοποθεσίας των γυρισμάτων, το πιο σημαντικό κομμάτι της ιστορίας ήταν το εργοστάσιο. "Το εργοστάσιο είναι η ραχοκοκαλιά του φιλμ", τονίζει η Κάρλσεν. "Τα κτίρια στο Dagenham δεν υπάρχουν πια, έτσι βρήκαμε ένα παλιό εργοστάσιο της Hoover στην Ουαλία. Ήταν ό,τι πρέπει για τα γυρίσματα, γιατί πλέον δεν λειτουργεί. Απασχολούσε 5.000 ανθρώπους, όμως δυστυχώς σταμάτησε τη λειτουργία του εδώ και λίγους μήνες."

Η επίδραση στην τοπική κοινωνία της Ουαλίας έχει ομοιότητες με την υπόθεση της ταινίας. "Ήταν ένα πλήγμα στην καρδιά του Μέρθιρ της Ουαλίας", υποστηρίζει ο Κόουλ. "Χιλιάδες εργαζόμενοι είναι πλέον άνεργοι, γεγονός που μας έχει φουντώσει όλους πολιτικά, ενισχύοντας παράλληλα την ιδέα ότι είναι μια σημαντική ιστορία που πρέπει να ειπωθεί. Το να γίνουν γυρίσματα στο εργοστάσιο ήταν πραγματικά σημαντικό, γιατί ο καθένας μπόρεσε να καταλάβει πώς είναι να δουλεύεις σε ένα τέτοιο μέρος. Προσπαθήσαμε να απασχολήσουμε όσους περισσότερους ντόπιους ήταν δυνατό, και μάλιστα 50 γυναίκες της περιοχής υποδύονται τις εργαζόμενες του εργοστασίου. Ήρθαν επίσης και στο Λονδίνο για κάποιες σκηνές και το διασκέδασαν αφάνταστα.

Γνωρίστε τις Γυναίκες...

• Η Σάλι Χόκινς, που υποδύεται τη Ρίτα, επισκέφθηκε την περιοχή του παλιού εργοστασίου στο Dagenham ως μέρος της έρευνάς της για τον ρόλο της στο φιλμ. "Μοιάζει πραγματικά σαν μια πόλη φάντασμα", τονίζει χαρακτηριστικά. "Είναι όμως τόσο ενδιαφέρουσα, γιατί αυτή η περιοχή είναι γεμάτη ιστορία. Κόσμος συνέρρεε στο Dagenham τη δεκαετία του '60 εξαιτίας της Ford. Το εργοστάσιο δημιούργησε πολλές θέσεις εργασίας. Μου αρέσει να κάνω έρευνα, γι' αυτό και ήθελα να γνωρίσω εκείνες τις γυναίκες, ιδιαίτερα επειδή η ιστορία και ο χαρακτήρας που υποδύομαι είναι βασισμένοι στην πραγματικότητα. Οι γυναίκες ήταν αληθινά αξιαγάπητες, και το σενάριο του Γουίλιαμ Άιβορι ξεπηδά από τις σελίδες σαν να "αιχμαλώτισε" τις φωνές τους. Για τον ρόλο μου έπρεπε να βάλω τον εαυτό μου στον δικό τους τρόπο σκέψης. Αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο τυχερές, ως γυναίκες, είμαστε τώρα. Οι σημερινές γυναίκες έχουμε τόσες πολλές ευκαιρίες, τις οποίες δεν είχαν οι γυναίκες εκείνης της εποχής."

Για τη Χόκινς, τα γυρίσματα, που διήρκεσαν 40 ημέρες, ήταν πολύ διασκεδαστικά. "Έκανα κάποιους καλούς φίλους από αυτή την ταινία. Αυτή η αίσθηση της γυναικείας συντροφικότητας και φιλίας είναι πολύ σπάνια σε ένα κινηματογραφικό πλατό, αλλά και τόσο σημαντική. Οι γυναίκες του εργοστασίου πρόσεχαν η μία την άλλη γιατί υπήρχε αγάπη ανάμεσά τους, και προσπαθήσαμε να καλλιεργήσουμε αυτή την αίσθηση και στα γυρίσματα. Οι άλλες ηθοποιοί ήταν αξιαγάπητες και θαυμάσιες, που έκαναν τους ρόλους δικούς τους. Δεν έχω γελάσει ποτέ ξανά τόσο σε κάποιο γύρισμα. Και οι άνδρες ήταν σπουδαίοι επίσης: ο Ντάνι Μέις, που υποδύεται τον σύζυγό μου, είναι πραγματικά παθιασμένος με αυτό που κάνει. Ο Νάιτζελ Κόουλ είναι απλά έξοχος: θαυμάσιος και αστείος! Ήταν τόσο πρόθυμος να ψάξει και να μας βοηθήσει.

• Η Άντρεα Ρίζμπορο, που υποδύεται την Μπρέντα, συμφωνεί: "Η συμμετοχή σε αυτή την ταινία ήταν από τις πιο διασκεδαστικές και μοναδικές εμπειρίες μου σε γύρισμα. Είναι η τρίτη ταινία που κάνουμε μαζί με τη Σάλι Χόκινς και είναι πάντα ευχάριστη η συνεργασία μαζί της. Με τις υπόλοιπες γυναίκες δεν είχα ξανασυνεργαστεί, αλλά πολύ γρήγορα αναπτύξαμε ένα δέσιμο και γίναμε προέκταση των χαρακτήρων που υποδυόμασταν. Ο Νάιτζελ Κόουλ έχει έναν τρόπο να κάνει κάθε μέλος της ταινίας να αισθάνεται ότι ο ρόλος του είναι ουσιαστικός και πως ό,τι κάνουμε είναι σημαντικό κι έχει αξία."

Για τη Ρίζμπορο, η ευκαιρία να κάνει έρευνα για τις γυναίκες του Dagenham και την ιστορία του εργοστασίου ήταν ανεκτίμητη. "Υπάρχουν ώρες αρχειακού υλικού που αφορούν στις γυναίκες αυτές, που μιλούν για τον αγώνα τους την εποχή εκείνη, αλλά και μετά το γεγονός της επανάστασής τους, και σου δίνουν μια ιδέα όχι μόνο της ιστορίας τους αλλά και μια καθαρή εικόνα του εαυτού τους, του λόγου τους και της ιδιαίτερης προφοράς τους.

• Η Ρόζαμουντ Πάικ, που υποδύεται τη Λίζα, τη σύζυγο του αφεντικού, συμφωνεί ότι πρόκειται για μια δυνατή ιστορία, που αναμφίβολα θα αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές των θεατών. "Το φιλμ είναι πολύ συγκινητικό. Η Σάλι Χόκινς είναι υπέροχη στον ρόλο της Ρίτα. Παρακολουθούμε μια γυναίκα που φτάνει στα όριά της. Βγαίνει λοιπόν από το "κουτί" της και εξερευνά τα όρια της γενναιότητάς της, της αντοχής της, του κουράγιου και της πνευματικής της διαύγειας." Αισθάνθηκε πολύ άνετα στα γυρίσματα, έχοντας δουλέψει ξανά με πολλά από τα μέλη του καστ. "Η ατμόσφαιρα ήταν πολύ οικεία, γιατί με πολλούς είχαμε συνεργαστεί στις ταινίες "An Education" και "Pride & Prejudice". Ήταν σαν οικογένεια, μια μικρή κοινότητα."

• Την αμίμητη Υπουργό Εξωτερικών Μπάρμπαρα Καστλ ενσαρκώνει η διάσημη ηθοποιός Μιράντα Ρίτσαρντσον, η οποία δηλώνει: "Την εποχή εκείνη, υπήρχαν πολύ λίγες γυναίκες στην κυβέρνηση. Η Καστλ, σε αντίθεση με τη Θάτσερ, είχε μεγάλη ανθρωπιά και γοητεία. Ήταν ηρωίδα για πολλούς ανθρώπους. Θέλησα πραγματικά να προσπαθήσω να μπω στο πετσί της, κάτι που δεν νομίζω ότι έχω κάνει ξανά στο παρελθόν. Είχε μια καλή ζωή και απολάμβανε την πρόκληση της δουλειάς της. Κάθε μέρα πήγαινε για δουλειά γνωρίζοντας ότι αυτό ακριβώς έπρεπε να κάνει. Είχε αυτή την ενέργεια μέχρι τέλους."

• Για τη Τζέιμι Γουινστόουν, που υποδύεται το εκκολαπτόμενο μοντέλο Σάντρα, το να δουλεύεις σε αληθινές τοποθεσίες, αντί σε σκηνικά, έκανε τη διαφορά. "Τα σημεία των γυρισμάτων μας έδωσαν την αίσθηση τού πώς ήταν αυτές οι γυναίκες. Από τις άθλιες συνθήκες στα αχρηστευμένα εργοστάσια μέχρι τον ενθουσιασμό τού να πηγαίνεις στη Βουλή. Όλες μας υιοθετήσαμε την προφορά των γυναικών της εποχής."

• Η Τζέραλντιν Τζέιμς υποδύεται την Κόνι, την αντιπρόσωπο του σωματείου εργαζομένων στο εργοστάσιο. "Στην αρχή της ταινίας, είναι η επικεφαλής των γυναικών, που τις εκπροσωπεί στον Μπομπ Χόσκινς. Όμως ο σύζυγός της είναι αρκετά άρρωστος, έτσι η Κόνι αργοπορεί πάντα και είναι λίγο αφηρημένη. Ο άντρας της δεν δουλεύει γιατί υποφέρει από σοκ που υπέστη μετά από έκρηξη βόμβας κατά τη διάρκεια του πολέμου."

... Και τους Άνδρες

Οι άνδρες που συμμετείχαν στην ταινία είχαν επίσης τον ίδιο ενθουσιασμό. "Το δώρο που έχει ο Νάιτζελ Κόουλ είναι η ικανότητά του να κάνει τον καθένα να αισθάνεται σημαντικός", εξηγεί ο Ντάνιελ Μέις, που υποδύεται τον Έντι, σύζυγο της Ρίτα. "Όταν δουλεύεις στενά με κάποιον σαν αυτόν, είναι "μεταδοτικό"." Για τον Μπομπ Χόσκινς, ένα από τα πιο αστεία κομμάτια των γυρισμάτων ήταν ότι συνεργάστηκαν με πραγματικές εργαζόμενες σε εργοστάσιο της Ουαλίας. "Ήταν υπέροχο να είμαι ένας από τους ελάχιστους άνδρες στο καστ. Όταν κάναμε γύρισμα στο εργοστάσιο της Ουαλίας, οι κομπάρσοι ήταν κορίτσια από το εργοστάσιο αυτό, γυναίκες που είχαν απολυθεί από τις δουλειές τους. Ο Άλμπερτ, που υποδύομαι, είναι ένας εξαιρετικά αφοσιωμένος εργαζόμενος. Τάσσεται απόλυτα υπέρ των γυναικών. Η μητέρα του δούλευε με πολύ χαμηλούς μισθούς. Ο Άλμπερτ ενθαρρύνει τη Ρίτα να κάνει αγώνα για την ισότητα των πληρωμών. Γνωρίζει τα προβλήματα που θα προκληθούν."