Κίνα, 2010. Σκηνοθεσία: Ξιάο-σουάι Γουάνγκ. Σενάριο: Γιανγκ Γισού. Ηθοποιοί: Μπινγ Μπινγκ Φαν, Χάο Κιν, Ξουεκί Γουάνγκ. 110'

Η σύγκρουση ανάμεσα σε δύο διαφορετικές γενιές στη σύγχρονη Κίνα, μέσα από την ιστορία ενός αποξενωμένου από το γιο του πατέρα, που επιστρέφει στη γενέτειρά του, για να διαλευκάνει το θάνατο του γιου.

Στο τρίτο μέρος της «Τριλογίας της πόλης» («Το ποδήλατο του Πεκίνου» - 2001, «Ονειρα της Σαγκάης» - 2005), ο Κινέζος Ξιάο-σουάι Γουάνγκ στρέφεται στις σχέσεις πατέρα-γιου, μέσα από την αληθινή ιστορία ενός ναυτικού πατέρα, που επιστρέφει, μετά από 15 χρόνια, στην Chongqing (από τις μεγαλύτερες πόλεις της Κίνας) για να διαλευκάνει το θάνατο του 25χρονου γιου του από σύγκρουση με την αστυνομία σε σουπερμάρκετ.

Ο Γουάνγκ προσεγγίζει το θέμα με ένα νατουραλιστικό στιλ, συνδυάζοντας τη γραμμική αφήγηση με διάφορα φλας-μπακ, γυρισμένα με ψηφιακή κάμερα. Ευκαιρία να φτιάξει ένα, με ποιητική πνοή, ρόουντ-μούβι, που σε δεύτερο επίπεδο ασχολείται με μερικά πιο σοβαρά θέματα, ιδιαίτερα την αποξένωση και τη σύγκρουση δύο διαφορετικών γενιών ανάμεσα στα μέλη μιας σύγχρονης κινέζικης οικογένειας. Παράλληλα, δίνει και μια με κριτική ματιά εικόνα της σημερινής, με διαφορετικές (βασικά οικονομικές) προτεραιότητες, κινέζικης κοινωνίας.

Η δεύτερη πνοή

Υποτιµήθηκε και σχεδόν εξαφανίστηκε. Μια από τις πιο αγαπηµένες µου στιγµές στο περσινό Φεστιβάλ των Καννών, το κινέζικο φιλµ νουάρ «Chongoing Blues» (Rizhao Chongoing) του χαρισµατικού Ξιάο Σουέι Ουάνγκ («Ο ποδηλάτης του Πεκίνου», 2001).

Το στόρι προσωπικό. Πατέρας εγκαταλείπει µάνα και παιδί, ύστερα από δεκατέσσερα χρόνια επιστρέφει στην πόλη οικονοµικά αποκατεστηµένος και παντρεµένος µε δεύτερη γυναίκα και µε δεύτερο παιδί. Ενας άντρας, δύο γυναίκες και δύο παιδιά. Σαν να λέµε µία χώρα χωρισµένη σε δύο περιόδους. Η παλιά και η νέα Κίνα. Η επιστροφή έχει να κάνει µε τον βίαιο θάνατο του πρώτου του παιδιού. Ενός εικοσιτετράχρονου ταραγµένου αγοριού που µέχρι τον θάνατό του τονέτρωγε το σαράκι του ναυτικού πατέρα του. Η θάλασσα, ο καηµός του. Η θάλασσα, η απώλεια του πατρός του.

Ετσι ο πατέρας αρχίζει να σκαλίζει τον θάνατο του γιου του. Αυτός εγκατεστηµένος στη νέα δυτικοποιηµένη πόλη. Το συµβάνκαι οι µάρτυρες στην παλιά ηοποία είναι περικυκλωµένηαπό τα νέα κτίρια. Και όσο σκαλίζει τα αστυνοµικά χρονικά τόσο αναµοχλεύει το παρελθόν και τόσοτον τρώνε οι ενοχές και οι τύψεις και τόσο πέφτει στην απόγνωση, την απελπισία και σ’ ένα αδιέξοδο εσωτερικό. Το εφαλτήριο της ανόδου του, η αποκήρυξη του αίµατός του και ο θάνατος του παιδιού του.

Το παρελθόν – λέει ο σκηνοθέτης – ήταν φτωχό αλλά ανθρώπινο. Το παρόν άνετο αλλά εντελώςκυνικό. Σκοτώνουµε τααισθήµατά µας για να ζήσουµε καλύτεραµε τα υλικά αγαθά µας. Εξαιρετική η αφοµοίωση του κλίµατος και της ατµόσφαιρας του αµερικανικού φιλµ νουάρ. Ολα, από τουςφωτισµούς µέχρι την κάµερα που ακτινογραφεί τους χαρακτήρες και τη γεωγραφία της πόλης, άψογα καµωµένα. Και θρίλερ. Και δράµα υπαρξιακό. Και σχόλιο κοινωνικό. Ενα ανυπεράσπιστο αλλά πρώτης γραµµής καλλιτεχνικό γεγονός!