The Band's Visit. Ισραήλ/ΗΠΑ/Γαλλία. 2007. Σκηνοθεσία-σενάριο: Εραν Κολίνιν. Ηθοποιοί: Σασόν Γκαμπάλ, Ρόνιτ Ελκαμπέτζ, Σάλεχ Μπάκρι.

Απολαυστική κωμωδία γύρω από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει μια μπάντα Αιγυπτίων μουσικών που βρίσκεται χαμένη σ' ένα χωριό στην ισραηλινή έρημο.

Με τις πολιτιστικές διαφορές ανάμεσα στους Αραβες και τους Εβραίους καταπιάνεται η ευχάριστη αυτή κωμωδία του πρωτοεμφανιζόμενου Εραν Κολίνιν. Η ιστορία στρέφεται γύρω από μια μπάντα Αιγυπτίων που φτάνει στο Ισραήλ καλεσμένη να παίξει σε μια πόλη. Οταν όμως οι οικοδεσπότες τους δεν εμφανίζονται στο αεροδρόμιο, τα μέλη της Μπάντας της Αστυνομίας της Αλεξάνδρειας αποφασίζουν να πάρουν το λεωφορείο για να πάνε στον προορισμό τους. Μόνο που φτάνουν σε μια απομονωμένη, χαμένη στην έρημο πόλη και αναγκάζονται να περάσουν τη νύχτα τους εκεί και μπλέκουν σε διάφορες περιπέτειες.

Ο Κολίνιν σκηνοθετεί την ιστορία του με ευρηματικότητα και λεπτό χιούμορ, συνθέτοντας ταυτόχρονα ωραία πλάνα και καθοδηγώντας τους ηθοποιούς του με γνώση. Μια ταινία που ελπίζω να μπορέσουν να δουν τόσο οι Αραβες όσο και οι Ισραηλινοί.

Χαμένοι στη μετάφραση

Ενα μικρό διαμάντι από την τριτοκοσμική- κινηματογραφικά- Αίγυπτο, φτιαγμένο με διακριτική, γαλλική, φινέτσα και με σουρεαλισμό από Κάφκα και ευρωπαϊκή κουλτούρα. «Η επίσκεψη της μπάντας» (Τhe Βand΄s visit) του άγνωστου σε εμένα Εράν Κολιρίν έφερε τον Άκι Καουρισμάκι στην αγκαλιά του Ζακ Τατί! Να σας το πω κάπως απλά. Μια οκταμελής στρατιωτική μπάντα από την Αλεξάνδρεια καταφθάνει στο Ισραήλ. Προορισμός τα εγκαίνια ενός πολιτιστικού συλλόγου κάπου σε κάποια μικρή πόλη, αλλά εξαιτίας κακής προφοράς οι μουσικοί καταλήγουν στο πουθενά και μάλιστα άφραγκοι, κουρασμένοι και νηστικοί. Όμως ατσαλάκωτοι, τυπικοί και αξιοπρεπείς. Η κατάστασή τους εντελώς κόντρα στη στρατιωτική στολή τους. Έτσι θα πέσουν πάνω σε μια χειραφετημένη Ισραηλίτισσα και από εκεί με σπασμένα αγγλικά αλλά με ζεστή, μοναχική καρδιά, θα αρχίσει μια βουβή, ανθρώπινη επικοινωνία που θα φέρει κοντά δύο κόσμους χωριστά. Όλα αυτά ακούγονται επίπεδα, άχρωμα και πληκτικά, αλλά μακάρι να είχαμε κι εμείς κάτι απ΄ αυτά. Διόλου ευκαταφρόνητα και καθόλου απρόσωπα και απλώς συμπαθητικά. Ο Αιγύπτιος επεξεργάζεται την ιστορία του με καθαρόαιμα οπτικά υλικά και διαχειρίζεται τη σκηνοθεσία του με σιωπές που αποκαλύπτουν βαθιά αισθήματα, βουβά. Κάθε φορά δηλαδή, ρίχνει στο πιάτο τα κατάλληλα υλικά ώστε από τον παραλογισμό να αποσπά νοστιμιά. Δηλαδή μαύρο χιούμορ, υπόγεια ρεύματα και αισιόδοξες προοπτικές από ετερόκλητα, χαμένα, βλέμματα. Και, πού ΄σαι, αυτό το θηρίο με το όνομα Σασόν Γκαμπάι, που παίζει τον μαέστρο, εξαφανίζει με μια μπουκιά πρωτοκλασάτους σταρ!