Α casa de Alice. Βραζιλία, 2007. Σκηνοθεσία: Τσίκο Τεϊξέιρα. Σενάριο: Τσίκο Τεϊξέιρα, Χούλιο Πεσόα, Καμπίνα Ανζουατέγκουϊ, Μαρσέλο Γκόμες. Ηθοποιοί: Κάρλα Ρίμπας, Βινίθιους Ζιν, Ρικάρντο Βιλάκα, Φελίπε Μασούια. 92 λεπτά.

Τα καθημερινά μυστικά και ψέματα στο σπίτι μιας ανδροκρατούμενης μεσοαστικής οικογένειας της σύγχρονης Βραζιλίας, δοσμένη με ρεαλισμό, οξυδέρκεια και χιούμορ από ένα πρώην ντοκιμαντερίστα. Εξαιρετική η Κάρλα Ρίμπας.

Απλή είναι η βραζιλιανική ταινία γυρισμένη από τον πρώην ντοκιμαντερτίστα Τσίκο Τεϊξέιρα, με βάση ένα σενάριο στο οποίο συνεργάστηκε και ο σκηνοθέτης του «Σινεμά, ασπιρίνη και όρνεα». Τη φορά αυτή πρόκειται για τη ζωή και τα (σεξουαλικά και άλλα) προβλήματα μιας μεσοαστικής οικογένειας, με κύριο πρωταγωνιστή την Αλίκη, τη μανικιουρίστα μητέρα που κάνει διαρκώς όνειρα και που πέφτει στα ίδια πάντα λάθη.

Πλάι στη δυστυχισμένη από τη ζωή της Αλίκη έχουμε τον οξύθυμο και άπιστο ταξιτζή σύζυγό της, τους τρεις εφήβους, τον καθένα με τα δικά του, σεξουαλικά προβλήματα, γιους της και μια συμπαθητική γιαγιά που είναι υπεύθυνη για το μαγείρεμα και το καθάρισμα του σπιτιού. Τα πράγματα δυσκολεύουν, όταν η Αλίκη (εξαιρετική στο ρόλο η Κάρλα Ρίμπας) υποκύπτει στο φλερτ ενός παλιού και τώρα παντρεμένου φίλου, ενώ ένας από τους γιους τα φτιάχνει με ένα ανήλικο κορίτσι.

Με κάμερα στο χέρι και με ντοκιμαντεριστική επιμονή, ο Τεϊξέιρα παρακολουθεί από κοντά την ανδροκρατούμερνη οικογένειά του, καταγράφοντας με συμπάθεια και ζεστασιά τα προβλήματά της, καταδεικνύοντας μέσα από δοσμένες με λεπτότητα σκηνές, τις επιδράσεις της τηλεόρασης και γενικά της υποκουλτούρας στη ζωή και τη συμπεριφορά της. Στοιχεία και καταστάσεις που φέρνουν στο νου τις διάφορες βραζιλιανικές σαπουνόπερες, αν και, ευτυχώς, ο Τεϊξέιρα αποφεύγει, με δεξιοτεχνία, τις εύκολες λύσεις που συναντάμε σ' αυτές, συλλαμβάνοντας, αντίθετα, την αλήθεια και τα πραγματικά αισθήματα που λείπουν από αυτές.

Έξω κούκλα μέσα πανούκλα

Η Βραζιλία, αγαπητέ μου. Η Βραζιλία, η Αργεντινή, το Μεξικό. Όσο και να ακούγεται εξωφρενικό, παράγουν σκηνοθέτες και ταινίες με το κιλό. Απίστευτο αλλά πέρα ώς πέρα αληθινό. Φανταστείτε ότι στο φετινό Φεστιβάλ Καννών, η Αργεντινή κατεβαίνει στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα με δύο συμμετοχές, διεκδικώντας Χρυσό Φοίνικα.
Έτσι από το πουθενά, προκύπτει αυτή το όνομα του Chico Τeixeira και «Μυστικά και ψέματα από το σπίτι της Αλίκης» (Α casa de Αlice). Από τη Βραζιλία παρακαλώ. Για να σας κάνω το κλικ, υπενθυμίζω τον Φερνάντο Μεϊρέγιες του «Επίμονου κηπουρού» και τον Βάλτερ Σάλες με τα «Ημερολόγια μοτοσυκλέτας», τα πιο γνωστά από τη χώρα αυτή. Η ευφυής κίνηση του Τeixeira είναι απλή. Ούτε με την αχαλίνωτη βία των ανήλικων «σκουπιδιών» ούτε με τη σάμπα και το γραφικό, ξέφρενο καρναβάλι του Ρίο. Τίποτα από τα δύο. Απλώς ενδιαμέσως, με την καθημερινή μάζα των μικρών, πολύ μικρών μικροαστών, με την ανώνυμη πλειοψηφία των πολιτών. Η χώρα- λέει ο άγνωστος σε εμάς Βραζιλιάνος σκηνοθέτης- είναι στο βάθος σαν κάθε ευρωπαϊκή γωνιά. Η οικογένεια είναι ο συνδετικός, χριστιανικός ιστός, φθαρμένος, ξεχαρβαλωμένος και εντελώς βολικός.

Ο πατέρας ταξιτζής, η μητέρα μανικιουρίστα, η γιαγιά στο πλυσταριό και την κουζίνα και τα τρία αγόρια στα θρανία. Έτσι φαίνεται, αλλά έτσι δεν είναι. Ο πατέρας με μια πιτσιρίκα. Η μάνα στο κρεβάτι με παντρεμένο, ο μεγάλος γιος γκέι κρυφός και η γιαγιά, μοναδικό σύμβολο από το παρελθόν, ο μοναδικός, σιωπηλός μάρτυρας όλων αυτών των κρυφών παρανομιών. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, Έξω κούκλα, μέσα πανούκλα. Ο Τeixeira καταγράφει και σχολιάζει την πτωτική πορεία από την υποκρισία, τις συμβάσεις και την ηθική σκουριά. Το τέλος της Άγιας Οικογένειας. Με δύο πλεονεκτήματα. Πρώτο- και κυριότερο- τη χαμηλόφωνη ατμόσφαιρα. Απλώς και διακριτικώς ανασηκώνει την κουρτίνα της ρουτίνας και της καθημερινότητας. Μια βρωμίτσα εδώ, μια άλλη εκεί. Έτσι ροκανίζει τον αμερικανικό νατουραλισμό.

Διαρρηγνύει το επιφαινόμενο. Αναδεικνύει με κομψότητα την ουσία, αποκαλύπτει την αλήθεια. Δεύτερο πλεονέκτημα, το εξαιρετικό καστ. Με απόλυτη κυρίαρχο όλων των ερμηνειών την Κάρλα Ρίμπας. Απίστευτο εργαλείο. Ταυτόχρονα σταφιδωμένη και ερωτεύσιμη. Στερημένη αλλά με χυμούς εφοδιασμένη. Όσο την έβλεπα τόσο πιο πολύ την Μπέττυ Λιβανού θυμόμουνα. Αν το ελληνικό σινεμά είχε απελευθερωθεί από τα βαρίδια των πελατειακών σχέσεων, θα είχε αναδείξει παγκοσμίως μερικά σπουδαία ταλέντα που δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν τα πρωτοκλασάτα ονόματα της οθόνης. Η δυστυχία τού να είσαι Έλληνας, η ευτυχία τού να είσαι Βραζιλιάνος!