Year of the Dog. ΗΠΑ, 2007. Σκηνοθεσία-σενάριο: Μάικ Χουάιτ. Ηθοποιοί: Μόλι Σάνον, Λόρα Ντερν, Τόμας Μακάρθι. Φωτογραφία: Τιμ Ορ. Μουσική: Κρίστοφ Μπεκ. 97 λεπτά.

Μια γυναίκα (η εξαιρετική Μόλι Σάνον) ανακαλύπτει τον πραγματικό της εαυτό μέσα από την αγάπη της για τα ζώα, σε μια δοσμένη με χιούμορ, ειρωνεία και τρυφερότητα ταινία.

Μια ταινία για την αγάπη μας για τα ζώα θα μπορούσε να είναι αδιάφορη, αν όχι κουραστική για ένα μέρος του κοινού. Η ταινία όμως που σκηνοθέτησε ο μέχρι τώρα γνωστός στην τηλεόραση για τις κωμικές ερμηνείες και τα σενάριά του, Μάικ Χουάιτ, έχει τα στοιχεία εκείνα που την κάνουν να βλέπεται άλλοτε με το χαμόγελο, άλλοτε με την οργή (ενάντια σ' εκείνους που μπορούν να είναι τόσο απάνθρωποι σε άκακα ζώα όπως τα σκυλιά), άλλοτε με συμπάθεια και τρυφερότητα.

Η ηρωίδα, η Πέγκι, μια κλεισμένη στον εαυτό της και το μικρό της κόσμο πετυχημένη πωλήτρια σε εταιρεία, ξαφνικά χάνει την Pencil (το «Μολύβι») της, το αγαπημένο της σκυλί - θύμα τοξικής δηλητηρίασης από απροσεξία ενός γείτονα. Για ένα διάστημα η Πέγκι προσπαθεί να γεμίσει το ξαφνικό κενό στη ζωή της, κάνοντας διάφορα άσχετα πράγματα. Ωσπου, όταν τελικά αποκτά άλλο σκυλί, ανακαλύπτει πως γύρω της υπάρχει μια γενικότερη, εχθρική -και μάλιστα από τις τοπικές αρχές- στάση απέναντι στα ζώα, που τα μαζεύουν για να τα θανατώσουν. Η μέχρι τότε απομονωμένη, χωρίς προσωπική ζωή, Πέγκι αρχίζει να αντιδρά, προσπαθώντας να βρει σπίτια για τα αδέσποτα σκυλιά, να κάνει τη νεολαία να τα αγαπήσει, μέσα από τη σχέση της με τα μικρά ανιψιά της (σε μια από τις πιο ωραίες σκηνές τα παίρνει σε μια φάρμα διάσωσης ζώων για να γνωρίσουν από κοντά τα ζώα στα οποία έχει δώσει το όνομα των παιδιών), γίνεται χορτοφάγος και μετατρέπεται σε ένθερμο συνήγορο των ζώων. Με άλλα λόγια, γίνεται ένας ενδιαφέρον, ολοκληρωμένος χαρακτήρας, που προσελκύει τη συμπάθεια και τελικά την ταύτιση του θεατή.

Ο Χουάιτ έφτιαξε μια όμορφη, συγκινητική, με ειρωνικές αιχμές, κωμωδία για μια γυναίκα που αποκτά συνείδηση του τι γίνεται γύρω της και αρχίζει να αντιδρά και έτσι μετατρέπεται σε πραγματικό, άνθρωπο. Μια γυναίκα που σπάνια συναντάμε στις αμερικανικές ταινίες και που μας αποκαλύπτει πως, πέρα από τις αμέτρητες ανεγκέφαλες περιπέτειες με τα εντυπωσιακά ειδικά εφέ, υπάρχουν και μερικές ταινίες με αληθινούς, όμορφους ανθρώπους, όπως αυτή η Πέγκι, που η γνωστή για τις κωμικές ερμηνείες της ηθοποιός Μόλι Σάνον, ζωντανεύει με τόση ζωντάνια και ανθρωπιά. Πηγαίνετε να τη δείτε, μαζί με όλη την οικογένειά σας. Θα γελάσετε, θα χαρείτε, θα συγκινηθείτε, δεν θα το μετανιώσετε.

Υear of the dog

«Παγωμένη, κλειστοφοβική, υποδόρια, χαμηλόφωνη κομεντί, που μοιάζει με soft παραλλαγή του «Ηappiness» του Τοντ Σόλονζ. Μια αλλόκοτη ιστορία με κέρδη δύο ονόματα. Του πρωτοεμφανιζόμενου και ταλαντούχου σκηνοθέτη Μάικ Γουάιτ. Και της πρωταγωνίστριας Μόλι Σάνον. Ο Γουάιτ με ελάχιστα μέσα, με δύο τρεις εσωτερικούς χώρους και με λίγα δολάρια, καταφέρνει πολλά. Συνέπεια, ομοιογένεια, πυκνότητα, ψυχανάλυση, αλληγορία και ένα πρώτης τάξεως σχόλιο πάνω στην παθογένεια της σημερινής κοινωνίας. Με επιμύθιο, η ζωοφιλία μερικές φορές είναι σύμπτωμα σχιζοφρένειας. Η Σάνον, ασήμαντη σε δεύτερους ρόλους από το απαιτητικό «Ηappiness» μέχρι το σπλάτερ «Scary movie», αναδεικνύεται σε μεγάλη ερμηνεύτρια εσωτερικών προϋποθέσεων και ποιοτικών απαιτήσεων. Υποδύεται μια απομονωμένη, σχολαστική γεροντοκόρη που τα υπαρξιακά και αισθηματικά της αδιέξοδα τα υποκαθιστά με την παρέα των τετραπόδων. Πολλοί σκύλοι στο σπίτι, ουδείς άνδρας στο κρεβάτι. Κάπου στο βάθος η ταινία του Γουάιτ συναντάει την «Αποστροφή» του Πολάνσκι.

Με δυο λόγια: Η Πέγκυ είναι μια υπάλληλος που έχει αρρωστημένη εμμονή με το σκυλί της, τον Πένσιλ. Κοιμούνται παρέα, τρώνε παρέα, βλέπουν μαζί ταινίες… Όταν ο Πένσιλ πεθαίνει, η Πέγκυ, γεμάτη ενοχές, ψάχνει εναγωνίως να βρει κάτι να πιαστεί και να μπορέσει να συνεχίσει να ζει. Έτσι, αρχίζει να αφιερώνει χρόνο στα παιδιά των άλλων και στους συναδέλφους της, ελπίζοντας να βρει ένα νόημα στη ζωή της. Γνωρίζοντας όμως καλύτερα τους ανθρώπους, αλλά και τον έρωτα, αποφασίζει να επιστρέψει στην ενασχόλησή της με τα ζώα, θεωρώντας πως εκείνα είναι πιο έντιμα και ειλικρινή.