Duplicity. ΗΠΑ, 2009. Σκηνοθεσία-σενάριο: Τόνι Γκίλροϊ. Ηθοποιοί: Τζούλια Ρόμπερτς, Κλάιβ Οουεν, Τομ Γουίλκινσον, Πολ Τζιαμάτι, Τομ ΜακΚάρθι. 125 λεπτά.

Διασκεδαστική, κατασκοπευτική κωμωδία, με σπιρτόζικους και με έξυπνες ατάκες διαλόγους και απολαυστικές ερμηνείες.

Ο Κλάιβ Οουεν και η Τζούλια Ρόμπερτς στις «Αδιακρισίες» του Τόνι Γκίλροϊ Στη χιουμοριστική, ρομαντική κωμωδία στρέφεται ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης Τόνι Γκίλροϊ («Μάικλ Κλέιτον»), με την Τζούλια Ρόμπερτς και τον Κλάιβ Οουεν στους ρόλους δυο πρώην μυστικών πρακτόρων (εκείνη της CIA - εκείνος του ΜΙ6), που προσλαμβάνονται από δυο μεγάλες εταιρείες κατασκευής σαμπουάν, ο ένας για να κλέψει και ο άλλος για να προστατεύσει μια μυστική φόρμουλα για ένα επαναστατικού τύπου σαμπουάν.

Η φόρμουλα βέβαια είναι αυτό που ο Χίτσκοκ αποκαλούσε «ΜακΓκάφιν», ασήμαντο δηλαδή στοιχείο, πάνω στο οποίο στήνεται η πλοκή. Εκείνο που περισσότερο ενδιαφέρει τον Γκίλροϊ είναι ο έρωτας που αναπτύσσεται ανάμεσα στους δυο πρωταγωνιστές του, κατασκόπους που παρά τον έρωτά τους δεν εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο. Κι είναι ακριβώς γύρω απ' αυτή την έλλειψη εμπιστοσύνης που ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης χτίζει την πλοκή του. Πλοκή που ο Γκίλροϊ εκμεταλλεύεται πολύ έξυπνα για να φτιάξει ένα σενάριο με ευρήματα και συνεχείς ανατροπές, δίνοντας στις σκηνές του ζωντάνια και γοργό ρυθμό και χρησιμοποιώντας με ευρηματικότητα τα φλας-μπακ, τοποθετημένα σε διάφορες χρονολογικές περιόδους, που φαινομενικά δεν εξηγούνται παρά μόνο προς το έξυπνο, ανατρεπτικό φινάλε του.

Παράλληλα, ο Γκίλροϊ αναπτύσσει έναν με ευστροφία και ωραίες ατάκες διάλογο, θυμίζοντας εκείνους των παλιών κωμωδιών «σκρούμπολ» του Χόλιγουντ δεκαετιών των '30 και '40, αλλά και κωμωδίες με ζευγάρια όπως των Κάρι Γκραντ-Οντρι Χέμπορν. Βέβαια, είχε στην υπηρεσία του δυο πολύ καλούς ηθοποιούς, την Τζούλια Ρόμπερτς (σε μια από τις πιο ζωντανές εμφανίσεις της) και τον Κλάιβ Οουεν (που με κάθε ταινία του αποδεικνύει και τη μεγάλη γκάμα του ταλέντου του), που δημιούργησαν την απαραίτητη σε τέτοιου είδους κωμωδίες χημεία. Στις καλές ερμηνείες και οι δεύτεροι ρόλοι, ιδιαίτερα εκείνοι των Τομ Γουίλκινσον και Πολ Τζιαμάτι, που ερμηνεύουν τους αντιπάλους των δυο μεγάλων εταιρειών σαμπουάν - ιδιοφυής είναι η σκηνή της «σύγκρουσής» τους, δοσμένης σε ραλαντί, στους αρχικούς τίτλους της ταινίας.

Γκλαμουριά πέντε αστέρων!

Μη βαράτε. Τι να κάνουμε; Στιβ ΜακΚουίν και «Υπόθεση Τόμας Κράουν» γιοκ. Περασμένα μεγαλεία και θυμώντας τα να κλαις. Επομένως, και τηρουμένων των δυσθεώρητων αναλογιών, οι «Αδιακρισίες» (Duplicity) με Τζούλια Ρόμπερτς και Κλάιβ Όουεν, ο πλήρης- σημερινός- ορισμός της γκλαμουριάς χωρίς πλαστικό.

Λάμψη, γοητεία, φλερτ, έρωτας και βιομηχανική κατασκοπεία. Το Σινεμά, αγαπητοί, μέσο πολυμορφικό. Και το ένα και το άλλο λοιπόν. Αρκεί εκπρόσωποι όλων των «ειδών», κάτοικοι του ρετιρέ με το σπαθί τους. Άντε και του πέμπτου ορόφου. Οι υπόλοιποι ένοικοι και όροφοι αποκλειστικά στο DVD. Και μάλιστα από μαύρους στην τιμή των τριών ευρώ. Γκλαμουριά λοιπόν. Εξασφαλισμένη από τρία ονόματα.

Με πρώτο- όπως είναι φυσικό - τον σεναριογράφο και σκηνοθέτη Τόνι Γκιλρόι. Γεννηθείς το 1956 με πρώτη σεναριακή υπογραφή το 1992 στο «Cutting edge», μια μισοδευτεράντζα χωρίς μπόλικη ουσία. Επακολουθούν κι άλλα με κορυφή τον «Αρμαγεδδώνα» με Μπρους Ουίλις και κορυφαία στιγμή την τριλογία του «Βourne» με Ματ Ντέιμον. Αλλά με πιο απαιτητική τον «Μάικλ Κλέιτον» με Τζορτζ Κλούνι. Σ΄ αυτήν την ταινία υπογράφει την πρώτη του σκηνοθεσία. Τα credentials του Γκιλρόι της πρώτης γραμμής. Μέσα στην ίντριγκα, μέσα στον φιλελευθερισμό τον αμερικανικό, μέσα στην αφρό- κρεμα, μέσα στο απαιτητικό. Ε, όπως ήταν φυσικό, στρωμένο το χαλί των δύο πρωταγωνιστών. Δηλαδή Τζούλια Ρόμπερτς, ό,τι καλύτερο έχει προκύψει- παρέα με τη Μεγκ Ράιαν- στην αισθηματική κομεντί. Και Κλάιβ Όουεν, ό,τι καλύτερο από την δεξαμενή των ζεν πρεμιέρ. Μη βαράτε. Το λέω γιατί είναι νεώτερος του Τζορτζ Κλούνι.

Εντάξει κορίτσια;

Και προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, αναγκάζομαι να προβώ σε μια αυτονόητη ερμηνεία. Ο Μπραντ Πιτ ζεν πρεμιέρ κι αυτός. Όμως για ηλικίες που προσομοιάζουν και ταιριάζουν με Ρουβίτσες. Μεταξύ δέκα και είκοσι ετών. Κάπου εκεί και ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Τι να κάνουμε. Ανεξαρτήτως ερμηνευτικών προσόντων - και διαθέτουν μπόλικα ο Μπραντ αλλά και ο Λεονάρντο- σημασία πάνω απ΄ όλα έχει το image. Δηλαδή το babyface προδίδει μικρή ηλικία και καταλήγει στόχος μιας Ρουβίτσας. Αιχμάλωτοι της εικόνας. Όμηροι της μυθολογίας.

Πάμε στο ψητό. Το πρώτο σαραντάλεπτο χάος ολοκληρωτικό. Η μάνα χάνει το παιδί και το παιδί τη μάνα. Άντε τώρα να καταλάβεις αν η Τζούλια Ρόμπερτς και ο Κλάιβ Όουεν υποδύονται πράκτορες μυστικών υπηρεσιών. Της CΙΑ εκείνη, της ΜΙ6 εκείνος. Τουτέστιν Ομπάμα με Μπράουν αγκαλιά. Μπας και πρόκειται για πράκτορες μεγάλων βιομηχανικών συγκροτημάτων; Μπας και τα δύο; Άβυσσος νοηματική. Ο σεναριογράφος Γκιλρόι μπερδεύτηκε στο μπέρδεμα προφανώς. Διότι Duplicity σύμφωνα με το λεξικό, πάει να πει

«Αδιακρισίες»

«Διπλασιασμός, διττότητα, πολλαπλότητα, διπροσωπία, υποκρισία, ανεντιμότητα». Όμως η επιδεξιότητα ενός τελειομανούς γραφιά είναι αυτή ακριβώς. Το μπέρδεμα να μην καταλήγει γρίφος στον θεατή (πράγμα που για διαφορετικούς λόγους συμβαίνει στις ταινίες του Αγγελόπουλου). Το μπέρδεμα να συντελείται στο μυαλό του ήρωα και πρωταγωνιστή. Δηλαδή μέσες άκρες, εμείςοι θεατές- ξέρουμε. Ο ήρωας ουχί.

Η συνέχεια διορθωτική. Ευτυχώς δηλαδή. Αρχίζει το παιχνίδι. Γάτα με ποντίκι. Εκεί η διπροσωπία, εκεί η ίντριγκα, εκεί η υποκρισία. Δύο επιπέδων. Το πρώτο καθαρά κατασκοπευτικό. Άραγε η Κλερ (ρομαντικό το όνομα της Τζούλιας) «παίζει» ταυτοχρόνως και με τη CΙΑ και με τη βιομηχανία; Άραγε ο Ρέι (το όνομα του Κλάιβ Όουεν) «παίζει» ταυτοχρόνως και με τη βρετανική υπηρεσία αλλά και με την αντίπαλη της Κλερ βιομηχανία; Ποιος η γάτα, ποιος το ποντίκι; Καλό!

Το δεύτερο επίπεδο αφορά στο αίσθημα το ερωτικό. Εδώ οι λάμψεις. Εδώ η γοητεία. Εδώ η γκλαμουριά. Εδώ και η star-ουσία. Με πέντε- αν τα μέτρησα καλά- φλας μπακ. Με ισάριθμες συναντήσεις. Όπου εκείνηαν και στο παρελθόν έχει πλαγιάσει μαζί του, παριστάνει την άγνωστη που ούτε εξ όψεως γνωρίζει τον εραστή της μιας βραδιάς (τρελαίνομαι με το «πλαγιάζω» της μαμάς, αντί του κυνικού και χυδαίου «πηδάω». Πλάκα κάνω παιδιά!). Πώς να το πω διαφορετικά; Αυτές οι σκηνές όλα τα λεφτά. Με μια ένσταση που την ηλικία αφορά. Η Τζούλια μόλις στα 42. Ο Κλάιβ τρία χρόνια πριν τα πενήντα. Κι όμως. Έτσι και τους προσέξεις για τα καλά, μπροστά του εκείνη μοιάζει με τη μεγάλη αδελφή του. Αδικία. Η Γυναίκα ανθίζει για τα καλά και σε μικρές αποστάσεις νικά. Το Αρσενικό δρομέας των μεγάλων αποστάσεων. Μεγαλώνει αργά και με την ηλικία του σε εξαπατά! Κορίτσια δεν πειράζει. Η επιστήμη και η Χημεία έχουν μετατρέψει την εξηντάρα Έλεν Μπάρκιν σε μπεμπέκα. Άντε γεια. Η ταινία μοιάζει με φρεσκοκομμένη πασχαλιά! Με δυο λόγια:

Η Κλερ και ο Ρέι. Δύο πράκτορες αντίπαλων στρατοπέδων σε βιομηχανική κατασκοπεία. Κωδικός του project «Σαμψών». Διότι μια φόρμουλα υπόσχεται μαλλιάδες να κάνει τους φαλακρούς. Συνωμοσία της τρίχας δηλαδή. Με σαμπουάν τον Κλάιβ Όουεν και cream την Τζούλια Ρόμπερτς. Το ερώτημα απλό: Ποιος ποιον; Η γάτα ή ο ποντικός;