Ελλάδα, 2008. Σκηνοθεσία-σενάριο: Θόδωρος Μαραγκός. Ηθοποιοί: Βαγγέλης Μουρίκης, Τάκης Σπυριδάκης, Κατερίνα Δασκαλάκη. 105'

Η φυλακή φέρνει αντιμέτωπους δύο άντρες που βλέπουν την ελευθερία τους με εντελώς διαφορετική ματιά. Απολαυστική κωμωδία με δύο το ίδιο απολαυστικές ερμηνείες.

Ο Θόδωρος Μαραγκός είναι, μαζί με τον Δήμο Αβδελιώδη και τον Νίκο Αλευρά, από τους λιγοστούς εκείνους σκηνοθέτες που, παρά τις μόδες και τα διάφορα ρεύματα, ακολουθούν έναν δικό τους, μοναχικό, συχνά δύσκολο δρόμο. Σε μια σειρά ταινίες, από το «Από πού πάνε για τη χαβούζα;» μέχρι το «Black Μπεε», ο Μαραγκός δεν έπαψε να διακωμωδεί και να σατιρίζει τα κακώς κείμενα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.

Παρόμοιος είναι και ο στόχος της νέας κωμωδίας του «Ισοβίτες». Πρωταγωνιστές δύο εντελώς διαφορετικού χαρακτήρα άντρες. Ο ένας (ένας απολαυστικός Σπυριδάκης) αγανακτισμένος από όσα βλέπει να συμβαίνουν γύρω του, αποφασίζει να κλειστεί εθελουσίως στη φυλακή για ν' αποδείξει πως σε μια περίοδο όπου κυβέρνηση και πολιτικοί καταδυναστεύουν τους πάντες και τα πάντα, καλύτερα είναι να βρίσκεσαι στη στενή παρά έξω. Ο άλλος (ένας το ίδιο απολαυστικός Μουρίκης), που ζει κυριολεκτικά στο δρόμο, μεταφέροντας μες στην νταλίκα του προϊόντα από την επαρχία στην κεντρική αγορά, και που δεν μπορεί να μείνει δευτερόλεπτο στη φυλακή, βρίσκεται, αν και αθώος, ισοβίτης με τον άλλο, κι ο μόνος τρόπος για να βγει είναι ν' αποδείξει γιατί αξίζει η ελευθερία του.

Ο Μαραγκός ακολουθεί τους δύο πρωταγωνιστές του στην παράλληλη πορεία τους, μέσα από μια σειρά σκηνές με χιουμοριστικά απρόοπτα, με στόχο να αναδειχθούν η ασυναρτησία, ο δογματισμός, η αδιαφορία αλλά και η κοινωνική καταπίεση -από τις πιο απολαυστικές σκηνές, εκείνη με τους δύο κυνηγούς που ψάχνουν για θήραμα σ' ένα καμένο δάσος ή εκείνες με τον Σπυριδάκη να σκαρφίζεται διάφορους τρόπους για να επιστρέψει στη φυλακή. Αν σας αρέσει το χιούμορ -κάτι που χρειαζόμαστε ιδιαίτερα αυτές τις δύσκολες μέρες- η ταινία είναι για σας. Χιούμορ που, σύμφωνα με το σκηνοθέτη της, είναι «άρρηκτα δεμένο με το περιεχόμενο της ελευθερίας». Μιας ελευθερίας που διαρκώς συρρικνώνεται γύρω μας.

ΙΣΟΒΙΤΕΣ

Υπόθεση: Υπάρχει κι ένας στην κοινωνία που ζούμε, ο οποίος, έχει αγανακτήσει για το χάλι της και δεν αντέχει άλλο. Αποφασίζει να κλειστεί στις φυλακές ως εθελοντής ισοβίτης για να αποδείξει ότι είναι καλλίτερα εκεί μέσα παρά έξω. Υπάρχει όμως κι ένας άλλος, ο οποίος δεν μπορεί να μείνει ούτε ένα δευτερόλεπτο φυλακισμένος κι επιχειρεί να δραπετεύσει. Αλλά για να μπορέσει να βγει έξω, πρέπει πρώτα να αποδείξει γιατί αξίζει η ελευθερία του.

Σημείωμα σκηνοθέτη

Το χιούμορ χωρίζει την Ελλάδα στα δύο. Σε αυτούς που έχουν χιούμορ και σε αυτούς που δεν έχουν. Η εξουσία, η κυβέρνηση, οι πολιτικοί, η εκκλησία, οι παπάδες, οι παντός είδους δογματικοί, η αστυνομία, τα ματ, δεν έχουν ίχνος χιούμορ. Αγέλαστοι, με βλοσυρό ύφος, αντιμετωπίζουν με βία και καταστολή την εξεγερμένη νεολαία που αγωνίζεται για τα οράματά της, για τον πολιτισμό, για μια καλλίτερη ζωή. Τα νέα παιδιά, η άλλη πλευρά, διαδηλώνουν με τραγούδια, γελάνε, φωνάζουν εμπνευσμένα χιουμοριστικά συνθήματα, σατιρίζουν τους αγέλαστους και δίνουν τριαντάφυλλα στους αστυνομικούς που κοιτάζουν αυτά τα παιδιά, με φονικό μίσος, πριν τα ψεκάσουν με χημικά και τα χτυπήσουν αδίστακτα.

Για μένα το χιούμορ είναι ό,τι πιο υγιές και επαναστατικό υπάρχει σήμερα, σε αυτήν την άθλια χώρα που ζούμε. Γελοιοποιεί την εξουσία, γι αυτό και είναι υπό διωγμόν.

Όλες μου τις ταινίες τις διαπερνάει το χιούμορ. Σ αυτήν την ταινία μου, τους Ισοβίτες, το χιούμορ δεν αποτελεί μόνο στοιχείο διασκέδασης, αλλά είναι η ουσία και το νόημα του έργου. Στην ταινία αυτή καταπιάνομαι με την ελευθερία του ανθρώπου και την προσωπική ευθύνη του καθενός μας, απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Το χιούμορ εδώ είναι άρρηκτα δεμένο με το περιεχόμενο της ελευθερίας που αναζητούν οι ήρωές μου.