Le pere de mes enfants. Γαλλία, 2009. Σκηνοθεσία-σενάριο: Μία Χάνσεν-Λοβ. Ηθοποιοί: Λουί-Ντο ντε Λενκεσέν, Κιάρα Καζέλι, Αλίς ντε Λονκεσέν. 110'

Το βασανιστικό πορτρέτο ενός ανεξάρτητου, εργασιομανή παραγωγού, αλλά και στοργικού πατέρα, σε μια συναρπαστική, συγκινητική, ανθρώπινη, χαμηλών τόνων ταινία, με έξοχες ερμηνείες.

Οι άνθρωποι του κινηματογράφου, εκείνοι που αγωνίζονται έξω από το παραδοσιακό, εμπορικό σύστημα, με τις τιτάνιες, συχνά τραγικές, προσπάθειές τους, αλλά και την επιμονή τους, είναι ένα από τα βασικά θέματα της δεύτερης αυτής συναρπαστικής ταινίας της 28χρονης σκηνοθέτριας (πρώην ηθοποιού αλλά και κριτικού για ένα διάστημα στα γνωστά «Καγιέ ντι σινεμά») Μία Χάνσεν-Λοβ. Ενα δεύτερο, εξίσου σημαντικό, θέμα της ταινίας είναι οι ανθρώπινες σχέσεις, ιδιαίτερα εκείνες ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας.

Ο Γκρεγκουάρ (ένας εξαιρετικός Λουί-Ντο ντε Λενκεσέν, που καταφέρνει να καλύψει με τρόπο θαυμάσιο τις κάποιες ελλείψεις στη σκιαγράφηση του χαρακτήρα) είναι ένας ελκυστικός, φιλόδοξος, εργασιομανής παραγωγός αλλά και στοργικός πατέρας. Από τα πρώτα κιόλας πλάνα της ταινίας τον συναντάμε με το κινητό συνέχεια στ' αυτί του, να διευθετεί με τους συνεργάτες του τα διάφορα προβλήματα που προκύπτουν, ενώ οδηγεί το αυτοκίνητό του για να περάσει το Σαββατοκύριακο με την οικογένειά του: την όμορφη γυναίκα του Σίλβια (μια πολύ καλή Κιάρα Καζέλι) και τις τρεις κόρες του. Κάποια, όμως, στιγμή τα χρέη του (ένας ιδιόρρυθμος σκηνοθέτης, που μοιάζει κάπως με τον Λαρς φον Τρίερ, ξεπερνά κατά πολύ τον προϋπολογισμό του) τον οδηγούν κυριολεκτικά στην καταστροφή και την τραγωδία. Τότε είναι που η οικογένειά του (και συγκεκριμένα η σύζυγος και η μεγαλύτερη κόρη) αποφασίζει να πάρει τα ηνία και να σώσει την αξιοπρέπεια και το έργο του πατέρα.

Η ταινία είναι εμπνευσμένη από τη ζωή (και τον θάνατο) του αρχικά ηθοποιού (έπαιξε σε ταινία του Ρομπέρ Μπρεσόν) και στη συνέχεια ανεξάρτητου Γάλλου παραγωγού Ιμπέρ Μπαλσάν (ανάμεσα στις 70 τόσες παραγωγές του ήταν και ταινίες από σκηνοθέτες όπως οι Λαρς φον Τρίερ, Κλερ Ντενίς, Μπέλα Ταρ και Τζέιμς Αϊβορι). Η σκηνοθέτρια απέφυγε, όμως, την οποιαδήποτε ντοκιμαντερίστικη βιογραφία, για να στραφεί σε μια σε βάθος διερεύνηση της ζωής του ήρωά της αλλά και των συχνά απρόοπτων συνθηκών που καθορίζουν και ανατρέπουν την εφησυχασμένη ζωή του ατόμου. Με μια κάμερα διεισδυτική, επίμονη, η Χάνσεν-Λοβ προσεγγίζει τα πρόσωπά της με ενδιαφέρον και αγάπη (εκπληκτική η καθοδήγηση των ηθοποιών της, ιδιαίτερα της νεαρής Αλίς ντε Λονκεσέν, πραγματικής κόρης του πρωταγωνιστή, στο ρόλο της μεγαλύτερης κόρης), ενώ ταυτόχρονα σκιαγραφεί τη γραφειοκρατία, τους κόπους και τα άγχη που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι του κινηματογράφου για να φτιάξουν τις ανεξάρτητες ταινίες τους. Μια συγκινητική, χαμηλών τόνων ταινία πάνω στον ίδιο τον κινηματογράφο αλλά και την ανθρώπινη συμπεριφορά.

Τo φως που τρεµοσβήνει

Η διαχείριση των σιωπών και ο εσωτερικός σπαραγµός του κεντρικού ήρωα, τοποθετούν τη σκηνοθεσία της Μία Χάνσεν-Λοβέ, µόλις 31 και σύζυγο του πασίγνωστου σκηνοθέτη Ολιβιέ Ασαγιάς στο επίπεδο του «Le feu follet» («Η φλόγα που τρεµοσβήνει») του Λουί Μαλ και του 1963, µε τον Μορίς Ρονέ.

Η ιστορία εµπνευσµένη από αληθινό τραγικό περιστατικό. Οπου το 2005 ένας ανήσυχος, δηµιουργικός και κινηµατογραφοφιλικός παραγωγός µε το όνοµα Ουµπέρ Μπαλσάν φυτεύει στο κρόταφό του µια σφαίρα και αφήνει την τελευταία του πνοή σ ένα αποµακρυσµένο πεζοδρόµιο του Παρισιού. Ερωτευµένος µε τη γυναίκα του. Με τρία χαριτωµένα και πανέξυπνα κοριτσάκια. Με ένα team µε καλλιτεχνική πνοή. Και µε έναν κατάλογο πενήντα δικών του ταινιών. Το µοιραίο λάθος του Μπαλσάν, η λατρεία του για το Σινεµά. Αναστάτωνε γη και ουρανό προκειµένου να βρει λεφτά για κάθε υποσχόµενο, πρωτοεµφανιζόµενο, αληθινό κινηµατογραφιστή. Αυτό το µοιραίο λάθος τον οδήγησε στην οικονοµική χρεοκοπία. Ανελέητο το βάρος των χρεών. Κι όµως, εκείνος επέµενε µέχρι την τελευταία στιγµή. Ολες οι πόρτες κλειστές. Μοναδική λύση ο µεγάλος, ατελείωτος ύπνος. Να φύγει από αυτή τη ζωή. Το τέλος του, ένα ανεξίτηλο σηµάδι του τέλους µιας εποχής. Το χρήµα, µοναδική αξία σε κάθε τι. Πεθαίνει η τέχνη. Ζήτω η εικόνα η πλαστική.

Η πρώτη ώρα µε κατάπιε ολοκληρωτικά. Κάθε στιγµή έµπαινε στο σώµα µου και αναστάτωνε τα σπλάγχνα µου. Η Χάνσεν-Λοβέ καταφέρνει να φέρει σε σεξουαλική διασταύρωση το σαρκικό µε το πνευµατικό. Αριστη διαχείριση των σιωπών. Τσιµπιόµουν. Θυµήθηκα το κρυφό και παραγνωρισµένο αριστούργηµα «Ρetites coupures» («Μικρές πληγές») του Πασκάλ Μπονιτσέρ, µε τον Ντανιέλ Οτέιγ. Το σώµα του Λουί-Ντο ντε Λενκεσέν, του πρωταγωνιστή που υποδύεται τον Μπαλσάν, παίζει σαν εργαλείο πολυµορφικό. Κάθε πόρος του δέρµατός του, κάθε εισπνοή του τσιγάρου του, ρεσιτάλ ερµηνευτικό. Ολες οι σελίδες του χαρακτήρα του, ακόµα και τα κενά, ακόµα και οι άνω τελείες, αποτυπωµένες σε µια ανεξίτηλη κατάπτωση. Εντελώς εσωτερική, πνιγµένη και στραγγαλισµένη, ώστε η οικογένεια, οι συνεργάτες του, οι δανειστές του να µην καταλάβουν την αργόσυρτη τραγωδία που βιώνει σε κάθε του στιγµή. Υποκλίνοµαι στην ερµηνεία του τη µοναδική. Μια ερµηνεία εντελώς κινηµατογραφική. Ακόµα και τα ρούχα του, η πλάτη του, τα µαλλιά του, όλα όσα φοράει πάνω του και όσα κουβαλάει µέσα του, απογειώνουν το βλέµµα του θεατή.

Ταυτόχρονα µε αυτή την εσωτερική κατάπτωση που αρχίζει από το πρώτο λεπτό. Ταυτόχρονα µε την ανησυχία του, τον ακαταπόνητο ενθουσιασµό του, τον κρυφό Γολγοθά του. Κάθε τηλεφώνηµα και ένας δανειστής του. Κάθε λεπτό η εξάντληση κάθε περιθωρίου και η σταύρωσή του. Κάθε πόρτα και από ένας της εφορίας, της τράπεζας, των εργαστηρίων. Ο θεατής ζει το δράµα µαζί του. Η οικογένειά του αγνοεί την κατάστασή του. Απίστευτο... Σαν θρίλερ τρόµου χωρίς µισή ρανίδα αίµατος. Μικρές πληγές να αιµορραγούν και εκείνος να πορεύεται µαζί τους. Η κορύφωση µοναδική. Το στόµα µου έχασκε από µια ακαριαία κίνηση που έµοιαζε µε εκκωφαντική σιωπή. Θεέ µου! Πώς είναι δυνατόν, σήµερα να υπάρχουν τέτοια πλάσµατα ανάµεσά µας; Τόση φλόγα. Τέτοια ορµητική, δηµιουργική πνοή... Φέρτε στην Ελλάδα µια χούφτα από τέτοιους Ουµπέρ Μπαλσάν και η χώρα στο άπειρο θα εκτοξευθεί!