La Soledad. Ισπανία, 2007. Σκηνοθεσία: Χάιμε Ροζάλες. Σενάριο: Χάιμε Ροζάλες, Ενρίκ Ρούφας. Ηθοποιοί: Σόνια Αλμάρκα, Πέτρα Μαρτίνεζ, Μίριαμ Κορέα, Νούρια Μένσια. 128'

Μια συναρπαστική, χαμηλών τόνων, μελέτη πάνω σε διάφορες γυναίκες και την καθημερινή ζωή τους. Εξαιρετικές όλες οι ερμηνείες.

Ενας ουσιώδης φεμινισμός επικρατεί στη μελέτη αυτή πάνω στη μοναξιά και τη δυσκολία επικοινωνίας που κυριαρχούν στη ζωή των διαφόρων γυναικών. Είναι τα θέματα που επέλεξε να παρουσιάσει στη δεύτερη ταινία του ο Ισπανός Χάιμε Ροζάλες, που είχε κάνει το ντεμπούτο του με την ταινία «Οι ώρες της ημέρας» γύρω από έναν σίριαλ-κίλερ. Οι δυο βασικές, υπό μελέτη, γυναίκες είναι: η χωρισμένη από τον άντρα της, Αντέλα, αναγκασμένη να φροντίζει το παιδί της και τον πατέρα της, και που, όταν τελικά η ζωή της αρχίζει να καλυτερεύει, το τραμ στο οποίο ταξιδεύει με το γιο της ανατινάζεται από τρομοκράτες (δεν μαθαίνουμε, ώς το φινάλε, αν σκοτώθηκαν ή όχι) και η Αντονία, χήρα και ιδιοκτήτρια ενός μανάβικου που, εκτός από τα διάφορα άλλα πιεστικά οικογενειακά προβλήματα, μαθαίνει πως η Ινές, μια από τις τρεις κόρες της, έχει καρκίνο.

Ο Ροζάλες πηγαινοέρχεται ανάμεσα στις δύο αυτές ιστορίες με άνεση, χρησιμοποιώντας, σ' ένα μεγάλο μέρος της ταινίας, μια χωρισμένη στα δύο οθόνη (split screen), που τονίζει τόσο τον χωρισμό των δύο ιστοριών όσο και τον αποκλεισμό (ένα είδος «φυλάκισης») των προσώπων στον αποπνικτικό, ιδιωτικό τους, χώρο. Ενώ, παράλληλα, με εντυπωσιακές πανοραμικές εικόνες εκμεταλλεύεται τους χώρους για να δώσει μιαν εφιαλτική εικόνα της αποξενωμένης μεγαλούπολης, όπου εκτυλίσσονται οι ιστορίες, και καταγράφει με οξυδέρκεια την καθημερινότητα και την κάθε λεπτομέρεια στη μοναχική, ταλαίπωρη ζωή των ηρωίδων του.

«Μοναξιά» (La Soledad).

Του Χαϊμέ Ροζάλες από Βαρκελώνη. Μια παραγωγή του 2007. Πρωτοποριακή άσκηση γραφής. Η ιστορία απλή. Καθημερινή. Μια χωρισμένη μ΄ ένα μωρό και τρεις αδελφές με τη μητέρα τους. Αυτό. Οι σχέσεις όσο συγκλίνουν τόσο αποκλίνουν. Καθένας με το προσωπικό του πρόβλημα. Γι΄ αυτό ο Ροζάλες τέμνει το πλάνο σε δύο μέρη. Δύο άνθρωποι, δύο κόσμοι. Κάθονται αντικρυστά, αλλά τους αποτυπώνει διαφορετικά. Περίπου σαν την «Γκερνίκα»του Πικάσο. Τέμνει την εικόνα. Φραγή στην επικοινωνία. Ακρως ενδιαφέρον σαν Μaster Class σκηνοθεσίας.