Nothing But the Truth. ΗΠΑ, 2009. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ροντ Λούρι. Ηθοποιοί: Κέιτ Μπέκινσεϊλ, Αλαν Αλντα, Αντζελα Μπάσετ, Βέρα Φαρμίγκα, Ματ Ντίλον. 107'.

Ενα αρκετά τολμηρό πολιτικό θρίλερ μέσα από την ιστορία μιας δημοσιογράφου που φυλακίζεται επειδή αρνείται να αποκαλύψει την πηγή ενός σημαντικού πολιτικού άρθρου που εμπλέκει τους πράκτορες της CIA. Πολύ καλές ερμηνείες.

Στην πραγματική ιστορία της δημοσιογράφου των «Τάιμς της Νέας Υόρκης», Τζούντιθ Μίλερ, που επέλεξε να φυλακιστεί παρά να αποκαλύψει την πηγή της σχετικά με άρθρο της για τις βρόμικες δουλειές της CIA, στηρίζεται η ταινία αυτή του πρώην κριτικού Ροντ Λούρι (δημιουργού του πολιτικού θρίλερ «Η αντιπρόεδρος»). Ο Λούρι αλλάζει το πολιτικό υπόβαθρο της πραγματικής ιστορίας (οι αποκαλύψεις της Μίλερ αναφέρονταν στον πόλεμο του Ιράκ) για μια συνωμοσία για δολοφονία του Αμερικανού προέδρου από δήθεν την κυβέρνηση της Βενεζουέλας, για να δοθεί στον πρόεδρο η δικαιολογία να επιτεθεί σ' αυτήν. Την αποκάλυψη της ψευδούς πληροφορίας από την πράκτορα της CIA, Ερικα Βαν Ντόρεν (Φαρμίγκα) κάνει η δημοσιογράφος Ρέιτσελ Αρμστρονγκ (Μπέκινσεϊλ), με αποτέλεσμα να οδηγηθεί μπροστά στον ειδικό ανακριτή του Ματ Ντίλον και να φυλακιστεί.

Δεν είναι πολλές οι ταινίες που ασχολούνται σοβαρά με τις δυσκολίες που συχνά αντιμετωπίζουν στην εκτέλεση της δουλειάς τους οι δημοσιογράφοι κι ο Λούρι είναι άξιος συγχαρητηρίων τόσο για το αρκετά καλογραμμένο του σενάριο όσο και για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει το θέμα του, αποφεύγοντας τους μελοδραματισμούς και τις εύκολες λύσεις. Στις αρετές της ταινίας του και όλες οι ερμηνείες, ιδιαίτερα των δύο γυναικών, της Κέιτ Μπέκινσεϊλ, που εδώ στρέφεται από τη βαμπιρική παρουσία της στο «Underworld» για να δώσει μια δυναμική, συγκινητική ερμηνεία στον ρόλο της αγωνίστριας δημοσιογράφου και της Βέρα Φαρμίγκα στον ρόλο της πρακτόρισσας. Στις πολύ καλές ερμηνείες κι εκείνη του Αλαν Αλντα στον ρόλο του δικηγόρου που αναλαμβάνει την υπόθεση.

Πολιτικό θρίλερ που αξίζει τα λεφτά του

Η καλύτερη, πιο ώριμη στιγμή του 47χρονου Ροντ Λιούρι σε ένα πολιτικό θρίλερ κατασκοπίας με τον τίτλο «Νothing but the truth» («Και μόνο την αλήθεια»). Το στόρι φανταστικό, όμως οι αναφορές αληθινές από το πρόσφατο παρελθόν. Ίσως η πρώτη ταινία αντάξια της πολιτικής του Μπαράκ Ομπάμα.

Απόπειρα δολοφονίας του προέδρου των ΗΠΑ η αφορμή για στρατιωτική επίθεση στην ανυπάκουη Βενεζουέλα (προφανώς αναφέρεται στο Ιράκ και το Αφγανιστάν). Λίγο μετά μια ανήσυχη δημοσιογράφος (Κέιτ Μπέκινσεϊλ) με μαρτυρία από κρυφή πηγή ξεσκεπάζει πράκτορα της CΙΑ (Βέρα Φαρμίγκα) η οποία σε απόρρητη έκθεσή της καταρρίπτει όλα τα στοιχεία του Λευκού Οίκου και του Πενταγώνου που φωτογραφίζουν ως εχθρό και ορμητήριο της απόπειρας δολοφονίας του προέδρου της Βενεζουέλας. Όπως με τα στοιχεία του Μπους για τα πυρηνικά του Σαντάμ. Αυτό ήταν. Ο κρατικός μηχανισμός κινητοποιείται με αστραπιαία ταχύτητα και ο ειδικός εισαγγελέας (Ματ Ντίλον) στριμώχνει την ρεπόρτερ με το εξής δίλημμα. Αν μας αποκαλύψεις το όνομα της πηγής σου, είσαι ελεύθερη. Αν όχι, θα σε κλείσουμε φυλακή μέχρι να ομολογήσεις. Αρνούμενη να κατονομάσει την πηγή της και με συνοπτικές διαδικασίες στρατοδικείου καταλήγει στη στενή. Παράλληλα η ζωή της δεύτερης γυναίκας από τη CΙΑ κόλαση ακόμα και στην οικογένεια της την κλειστή. Δύο γυναίκες από αντίπαλα στρατόπεδα, στην ίδια μοίρα, με μοναδική αξία την αλήθεια. Το πλεονέκτημα του Λιούρι είναι η σκηνοθεσία του. Με τη μηχανή στο χέρι- όπως ο Λαρς φον Τρίερ- και με ρυθμούς γρήγορους, σαν κουρδισμένους ιμάντες που κινούν τη μηχανή, καταφέρνει να κερδίσει την ανάσα του θεατή. Με άξιους συμπαραστάτες τους τέσσερις βασικούς πρωταγωνιστές (παίζει και η Άντζελα Μπάσετ αλλά ο ρόλος της είναι μικρός και διεκπεραιωτικός). Όλες και όλοι ταγμένοι στην υπηρεσία ενός ψευδοντοκιμαντέρ με ύφος πολιτικού θρίλερ. Αγνώριστος ο Ματ Ντίλον (όταν υπάρχουν ρόλοι και σκηνοθέτες και οι νεκροί ανασταίνονται), υποδειγματική και η Μπέκινσεϊλ. Φρέσκια ματιά πάνω σε χνάρια παλιά. Ένα θρίλερ για να περάσεις καλά!