Partir. Γαλλία, 2009. Σκηνοθεσία: Κατρίν Κορσινί. Σενάριο: Κατρίν Κορσινί, Γκαέλ Μασέ. Ηθοποιοί: Κριστίν Σκοτ Τόμας, Σερζί Λοπέζ, Ιβάν Ατάλ. 85'.

Ρομαντικό δράμα γύρω από μια παντρεμένη γυναίκα μεσοαστικής καταγωγής που αρχίζει έναν δεσμό με τον εργάτη που αναλαμβάνει να της φτιάξει το εργαστήριό της.

Ρομάντζο, δράμα, ανάμικτο με λίγο φεμινισμό, προσφέρει η Κατρίν Κορσινί (σκηνοθέτρια της κωμωδίας «Οχι και πολύ παντρεμένοι») στη νέα της ταινία «Φεύγω». Η πολύ καλή ηθοποιός Κριστίν Σκοτ Τόμας ερμηνεύει τη Σουζάν, μια παντρεμένη γυναίκα που για να ξεφύγει από την ανιαρή ζωή της αποφασίζει, τώρα που τα παιδιά της έχουν μεγαλώσει, να επιστρέψει στο πρώην επάγγελμα της φυσιοθεραπεύτριας. Κάποια στιγμή θα ερωτευτεί με πάθος τον Ιβάν (Σερζί Λοπέζ), έναν πρώην κατάδικο, που ο άντρας της, Σαμουέλ (Ιβάν Ατάλ), προσλαμβάνει για να της φτιάξει την κλινική στον κήπο του σπιτιού τους.

Η Κορσινί καταγράφει την όλη πορεία της Σουζάν, γυναίκας απελπισμένης, έτοιμης για τα πάντα, που, αφού εγκαταλείπει τον σύζυγο και τα παιδιά της, για να ζήσει με τον εραστή της, αγωνίζεται σε δύσκολες συνθήκες να ζήσει τη νέα, ανεξάρτητη ζωή της. Παράλληλα σκιαγραφεί τις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας και τον αντίκτυπο που ο έρωτας της μητέρας έχει στα δύο παιδιά. Με την κάμερά της να συλλαμβάνει με κάθε λεπτομέρεια τις εκφράσεις και τις διάφορες αντιδράσεις στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών της, που τους κατευθύνει με μεγάλη σιγουριά, με αποτέλεσμα να δίνουν όλοι τους πολύ καλές ερμηνείες.

Φεύγω

Συναρπαστική έκπληξη, το «Ρartir» («Φεύγω») της Κατρίν Κορσινί. Ηλικίας 54 με πλούσιο βιογραφικό ως ηθοποιός, σεναριογράφος και σκηνοθέτιδα. Γυναίκα στο τιμόνι της σκηνοθεσίας. Γυναίκα η ηρωδία αυτού του μελοδράματος που προκαλεί ίλιγγο αισθημάτων και πανδαιμόνιο συγκινήσεων. Μια ακραία ερωτική ιστορία. Ισοδύναμη της «Γυναίκας της διπλανής πόρτας» του Φρανσουά Τριφό και του 1981. Καθώς και της αγγλικής του Μάικ Νιούελ «Χορεύοντας μ΄ έναν ξένο» του 1985.

Παρένθεση για να εξηγήσω πριν παρεξηγηθώ. Πώς έλεγε ο Μάο; Η γυναίκα το άλλο μισό του ουρανού. Ετσι και στον κινηματογράφο. Μισό και μισό. Το πρώτο μισό το μελόδραμα το σαρωτικό. Το δεύτερο μισό, το σασπένς το αινιγματικό. Ανευ αυτών θεοσκότεινος ο κινηματογραφικός ουρανός. Η Κορσινί κατάφερε, ύστερα από ένα πρώτο αργόσυρτο ημίωρο να με βιδώσει στο κάθισμα και να με στριμώξει στο κανναβάτσο μιας ιστορίας τόσο καθημερινής όσο και κολασμένης.

Το στόρι σαν καζάνι. Εξωτερικά γυαλισμένο. Ογκώδες. Κανονικό. Εσωτερικά το νερό κοχλάζει. Το καπάκι πανέτοιμο να εκτοξευθεί. Και όποιον πάρει ο χάρος. Συμβαίνει. Σε κάθε γυναίκα. Σε κάθε άντρα. Της διπλανής πόρτας. Κυρίως των βορείων και νοτίων προαστίων. Ως εξής: σε πόλη της Νότιας Γαλλίας, εκείνος, ο σύζυγος (Ιβάν Ατάλ) καλοστεκούμενος και μεγαλοπαράγοντας της περιοχής, εκείνη (Κριστίν Σκοτ Τόμας με άπταιστα γαλλικά) Αγγλίδα με δυο παιδιά. Να σουλατσάρει ανάμεσα σε κομψά αντικείμενα με βλέμμα απλανές. Τουτέστιν διαθέσιμη για μια νέα ζωή. Ωσπου από το πουθενά πέφτει στη ζωή τους ένας ξένος, καταλανός μετανάστης. Περιφερόμενος εργάτης (Σερζί Λοπέζ), καθόλου κομψός, καθόλου ωραίος, καθόλου νέος, καθόλου ευκατάστατος, καθόλου ο εραστής της Λαίδης Τσάτερλι, καθόλου μπουρζουάς. Ας πούμε Αλβανός. Η καρδιά της Σουζάνας (το όνομά της) ταράζεται. Η σάρκα της διεγείρεται. Ετσι πέφτουν στο κρεβάτι. Ερως σαρκός. Οne night stand. Κι όμως. Η Σουζάνα θέλει κι άλλο. Ο Ιβάν (το όνομα του Καταλανού) κάνει πίσω. Το αρσενικό είναι το λογικό. Το θηλυκό το αίσθημα, ο παρορμητισμός. Ο οδηγός.

Από εκεί και μετά όλα, μα όλα είναι πιθανά. Η Σουζάνα αρχίζει να χορεύει στην πυρά. Δύναμη ανάτασης. Δύναμη καταστροφής. Ομολογεί την απιστία της. Ετοιμη να διαπραγματευτεί ακόμα και τα παιδιά της. Ο άντρας της τρελαίνεται. Να παραδώσει αμαχητί το σπουδαιότερο κομμάτι της περιουσίας του; Ποτέ! Η χειραφέτηση της γυναίκας στα παλιά του τα παπούτσια. Για να την εκδικηθεί και για να την αναγκάσει να επιστρέψει και να εκλιπαρεί, κόβει κάθε στρόφιγγα χρηματική. Η Σουζάνα αποφασισμένη και στην κόλαση να χωθεί. Χωρίς να του χαρίσει μισή σπιθαμή. Η σάρκα δεν υποχωρεί. Ερεθισμένη, αναπτερωμένη. Για όλα ικανή. Ομως ο εραστής κλονίζεται. Δύο βήματα πίσω, ένα μπροστά. Το αρσενικό με σκέψη ρηχή. Το θηλυκό ορμάει. Και ό,τι βγει. Το πρώτο που βγαίνει είναι ανώμαλη προσγείωση οικονομική. Μια μεγαλοαστή με τσεμπέρι να μαζεύει φρούτα για μερικές πενταροδεκάρες. Το δεύτερο, πάνω στην απελπισία της, είναι η κλοπή. Ανοίγει παράνομα το συζυγικό σπίτι και αδειάζει τους τοίχους από ακριβούς πίνακες ζωγραφικής. Είκοσι χρόνια, σου λέει, εγώ τους φρόντιζα, εγώ τα παιδιά μου μεγάλωσα. Ε, διάολε, μου αξίζει κάτι περισσότερο για τον κόπο μου. Η Σουζάνα έχει βάλει το κεφάλι της στο ντορβά. Η αληθινή κόλαση δεν είναι μακριά. Ο έρωτας, η σάρκα, η απελευθέρωση, η αλήθεια, πληρώνονται πολύ, μα πολύ ακριβά!

Στην αρχή, σκηνοθεσία βραδυφλεγής. Μα τώρα τι βλέπω; ρωτάς. Ετοιμος να φύγεις μακριά. Πλάνη. Το ηφαίστειο μόλις ξυπνά. Η σκόνη θα επικαθήσει σε κάθε μόριο του σώματός σας. Η Κορσινί αντιστρέφει την κλασική συνταγή. Το σώμα οδηγεί. Η καρδιά ακολουθεί. Το σεξ το εφαλτήριο για μια νέα, καλύτερη αρχή. Γι΄ αυτό ο Ιβάν (Σερζί Λοπέζ) είναι το ανάποδο του μποντιμπιλντερά. Γι΄ αυτό με την κοιλίτσα του. Η «βρωμιά» του είναι το αντίθετο του λούστρου της. Με ένα λόγο, το λούστρο είναι ο τάφος. Η «βρώμα» ζωή. Αυτό το φιτίλι που άναψε την πρώτη σπίθα στο κορμί της Σουζάνας. Αυτή η ωμότητα του σώματός του. Αυτή η απόλυτη, πρωτόγνωρη για εκείνη ηδονή. Αυτή και η πρώτη καινοτομία του Ρartir. Οπως φεύγει η Σουζάνα, έτσι και η Κορσινί. Η ύλη και όχι η μεταφυσική. Ο ρεαλισμός και όχι ο ρομαντισμός. Εξέγερση κανονική. Αυτή η αλλαγή. Ακολουθούμενη από μια δεύτερη. Εξίσου σημαντική. Η πλούσια Σουζάνα ερωτεύεται έναν ισπανό μετανάστη. Οι κοινωνικοί διαχωρισμοί και όλες οι προκαταλήψεις στο καλάθι με τα σκουπίδια. Η μικρή επανάσταση είναι γένους θηλυκού. Η γυναίκα κάνει την αρχή. Η γυναίκα κάνει την τομή. Αυτή είναι η ρήξη. Αυτή η ανυπακοή. Αυτή η ορμή. Αυτή ο έρωτας. Αυτή και η ριζική αλλαγή. Και τέλος, καθόλου όμως τελευταίο, η Κριστίν Σκοτ Τόμας. Ο θηλυκός Μέσι αυτής της καταραμένης ιστορίας. Μόνη εναντίον όλων. Ολη η ταινία πάνω της. Το πιο γοητευτικό μελαγχολικό βλέμμα του σημερινού κινηματογράφου. Οπου παίξει δημιουργεί ταραχή. Εξαιρετική. Με μια υποψηφιότητα Cesar γι΄ αυτή την ερμηνεία. Τόσο λιτή και ταυτόχρονα τόσο πλούσια σε χυμούς. Αδυνατον να φανταστώ τη Σουζάνα χωρίς την Κριστίν Σκοτ Τόμας. Αν τα τελευταία χρόνια είδα μια ταινία που αποθεώνει τη γυναίκα, είναι αυτή. Κυρίες μου, Ρartir!