Un home qui crie.

Γαλλία/Βέλγιο/Τσαντ. Σκηνοθεσία-σενάριο: Μαχάματ Σάλεχ Χαρούν. Ηθοποιοί: Γιουσούφ Τζαορό, Ντιουκούντα Κόμα Χατζιέ, Φατιμέ Νγκούα. 92'

Η σχέση ανάμεσα σε πατέρα και γιο, με φόντο τον εμφύλιο πόλεμο στο Τσαντ, σε μια συγκλονιστική, δοσμένη με λιτό, μετρημένο στιλ, ταινία-βραβείο της κριτικής επιτροπής στις Κάνες.

Με πλάνα ασυναγώνιστης διακριτικότητας, με έξοχες, ειλικρινείς ερμηνείες και χωρίς ποτέ να πέφτει στην παγίδα του στόμφου, ο σκηνοθέτης λέει ότι ακόμη και σε μία κοινωνία αποσύνθεσης όπου κυριαρχεί το «ο σώζων εαυτόν σωθείτω», μπορεί να βρεθεί λίγη ανθρωπιά.

Την τραγωδία ενός εμφύλιου πολέμου σε αφρικανική χώρα μέσα από την ιστορία ενός παλιού πρωταθλητή κολύμβησης, υπεύθυνου της πισίνας τουριστικού ξενοδοχείου, παρουσιάζει ο 50χρονος σκηνοθέτης από το Τσαντ, Μαχάματ Σάλεχ Χαρούν. Το πρόβλημα για τον 60χρονο Αντάμ αρχίζει όταν οι νέοι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου τον πιέζουν να παραχωρήσει τη θέση του στον 20χρονο γιο του, Αμπντέλ, γεγονός που θεωρεί ταπείνωση (η ιστορία θυμίζει τον «Τελευταίο των ανθρώπων» του Μούρναου). Για να μπορέσει να κρατήσει τη θέση του, ο Αντάμ σταματά να πληρώνει τους ντόπιους στρατιωτικούς από το να επιστρατεύσουν το γιο του, με αποτέλεσμα ο Αμπντέλ να σταλεί στο μέτωπο.

Εκτός από το θέμα του πολέμου, η ιστορία κάνει κι ένα σχόλιο πάνω στη σχέση (και τη σύγκρουση) ανάμεσα στις δυο γενιές. Δημιουργός του εκπληκτικού, βραβευμένου «Darrat» («Περίοδος ξηρασίας», Βενετία, 2006), ο Χαρούν στήριξε στις δικές του εμπειρίες την ιστορία. Καταγράφει με λιτό, μετρημένο στιλ, που κρύβει μια μεγάλη δύναμη, την όλη τεταμένη ατμόσφαιρα, με τον πόλεμο να καθορίζει τις τύχες των ανθρώπων, αλλά και ολόκληρων χωρών. Οδηγεί την ταινία σ' ένα συγκλονιστικό φινάλε, απελπιστική κραυγή για μια πιο ανθρώπινη κοινωνία.