Medianeras

Αργεντινή, 2011, Εγχρωμο Παραγωγή: Νατάσα Σέρβι, χερμάν Μουσαλούπι Σκηνοθεσία: Γκουστάβο Ταρέτο Σενάριο: Γκουστάβο Ταρέτο Φωτογραφία: Λεάντρο Μαρττίνεζ Μοντάζ: Πάμπλο Μαρί, Ροζάριο Σουάρεζ Μουσική: Γκαμπριέλ Τσβόζνικ Πρωταγωνιστούν: Χαβιέ Ντρόλας, Πίλαρ Λόπεζ ντε Αγιάλα, Ινές Εφρόν, Αντριάν Ναβάρο, Ραφαέλ Φερό, Κάρλα Πίτερσον, Χόρχε Λανάτα Διάρκεια: 95'

Πόσο εύκολο είναι να βρεις σε μία πόλη εκατομμυρίων, έναν ακόμα άνθρωπο; Πόσο μάλλον, να βρεις επιτέλους τον εαυτό σου; Αυτή είναι η ρομαντική κομεντί όσων είναι διατεθειμένοι να γκρεμίσουν τοίχους μέσα κι έξω. Να αρνηθούν σθεναρά ότι «αυτά συμβαίνουν μόνο στο σινεμά».

Ο Μάρτιν είναι ένας 30χρονος web designer. Γλυκός, φοβισμένος, υποχόνδριος χρησιμοποιεί το Internet για να φέρει τον κόσμο κοντά του και να κρατήσει την πραγματική ζωή μακριά. Δουλεύει, ερευνά, παίζει, παραγγέλνει, ακούει μουσική, τσατάρει, βλέπει ταινίες, γνωρίζει γυναίκες μέσα από το διαδίκτυο. Η Μαριάνα μετακομίζει σ' ένα γειτονικό κτίριο. Στην ουσία επιστρέφει στο παλιό της διαμέρισμα, μετά από μία σχέση 4 χρόνων που την ισοπέδωσε. Με σπουδές και όνειρα στην αρχιτεκτονική, έχει καταλήξει να σχεδιάζει βιτρίνες πολυκαταστημάτων και να μην σχεδιάζει τίποτα για το μέλλον. Πανέμορφη - αλλά παγωμένη, μουδιασμένη, αγοροφοβική, μένει κλεισμένη σπίτι της και προσπαθεί να σβήσει τις αναμνήσεις από τον Mac και την καρδιά της. Εξω από τα μεγέθους σπιρτόκουτου διαμερίσματά τους το Μπουένος Αϊρες πάλλεται. Μία μητρόπολη εκατομμυρίων κατοίκων στην οποία ψάχνεις έναν ακόμα, αλλά και τον ίδιο σου τον εαυτό που εξαφανίζεται μέρα με την μέρα. Θα συναντηθούν ποτέ ο Μάρτιν και η Μαριάννα;

Ο Γκουστάβο Ταρέτο τολμά το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στην μεγάλου μήκους, επεκτείνοντας στην ουσία το ομώνυμο 28λεπτο φιλμάκι του από το 2005. Ο Αργεντίνος σκηνοθέτης υποκλίνεται από τα πρώτα κιόλας πλάνα του στον Γούντι Αλεν. Μουσική, ανδρικό voice over και ξενάγηση σε αστικά τοπία - καδραρισμένα ολοφάνερα από έναν άνθρωπο ερωτευμένο με την πόλη του. Εδώ όμως δεν μιλάμε για το ονειρικό Μανχάταν, αλλά για το χαοτικό, ακατάστατο, βρώμικο, τσιμεντένιο Μπουένος Αϊρες. Εκεί, η ομορφιά είναι πιο επιτηδευμένα κρυμμένη και οι κάτοικοί του πρέπει να ρίξουν τοίχους, πραγματικούς και συμβολικούς, για να τη δουν. Ανόμοια, ογκώδη, συχνά τερατόμορφα κτίρια κρύβουν τον ορίζοντα. Χιλιάδες καλώδια λερώνουν τον ουρανό. Σπίτια που υπόσχονται να σε στεγάσουν, σε φυλακίζουν. Σύρματα που προσφέρουν άμεση, απεριόριστη επικοινωνία, σε κρατούν μόνο.

Εκεί ο Ταρέτο όμως κάνει την παρέμβασή του. Η ομορφιά είναι πραγματικά στα μάτια όποιου κοιτάζει. Κι εκείνος, όπως και ο διευθυντής φωτογραφίας του Λεάντρο Μαρτίνεζ, ατενίζουν με νεανική αισιοδοξία, ατμοσφαιρική τρυφερότητα και ηλιόλουστο χιούμορ το χάος της πόλης τους – επιτυγχάνοντας την τέλεια παραβολή: δεν αξίζει αγάπη μόνο το «τακτοποιημένο», το αποδεκτό, το αισθητικά τέλειο. Οσο τέρατα κι αν αισθανόμαστε, την αξίζουμε και εμείς.

«True Love Will Find You in the End» τραγουδά με μελαγχολική αυτοπεποίθηση ο Ντάνιελ Τζόνστον όσο ο Μάρτιν και η Μαριάνα μάταια τριγυρνούν στις γειτονιές τους, χωρίς να συναντιούνται. Χάνουν ο ένας τον άλλον για λίγα δευτερόλεπτα, χάνουν το χρόνο και το κουράγιο τους με λάθος άτομα. Ο Ταρέτο όμως τους αγαπά. Απεικονίζει χαριτωμένα και με βαθιά κατανόηση τις νευρώσεις τους, φωτίζει το ψυχρό μπλε της αστικής τους μοναξιάς με ζεστές αντιθέσεις και πολύχρωμες εικονογραφήσεις από την ποπ κουλτούρα της γενιάς μας. Τους διακωμωδεί, τους νιώθει, τους επιτρέπει σιωπές, αλλά ταυτόχρονα τους γράφει υπέροχα, λυρικά voice over. Εσωτερικούς μονολόγους μέσα από τους οποίους ανοίγουν τις κλειδωμένες καρδιές τους – δραπετεύουν, συναντούν τα δικά μας όνειρα, τις δικές μας κρυφές ανασφάλειες.

Κάπου εκεί τους ερωτευόμαστε κι εμείς. Τους αναγνωρίζουμε. Ζουν στα διπλανά μας διαμερίσματα, ή, γιατί να το κρύψουμε άλλωστε, ανάμεσα στους τοίχους μας. Κι όσο ο Ταρέτο χτίζει μία υπόγεια ένταση για το αν θα συναντηθούν πότε, τόσο κι εμείς, λεπτό προς λεπτό, απαιτούμε το χάπι εντ. Το δικό τους, το δικό μας δεν ξέρουμε πια...

Και ποιος μας έμαθε ότι το χάπι εντ είναι κινηματογραφικός συμβιβασμός; Ποιος εφηύρε την φράση «αυτά συμβαίνουν μόνο στο σινεμά;». Η ίδια φωνή που μας αφήνει μόνους απαιτώντας τίποτα λιγότερο από το όνειρό μας, ενώ ταυτόχρονα μας ψιθυρίζει ότι μόνο οι ανόητοι ονειρεύονται;

Οι μεσοτοιχίες – η πιο άσχημη πλευρά ενός κτιρίου- δεν χωρίζουν μόνο, ενώνουν. Δεν αποτελούν μόνο την άβαφη, μουτζουρωμένη από φτηνές ακαλαίσθητες ρεκλάμες φυσιογνωμία ενός σπιτιού. Συχνά, στις ρωγμές τους φυτρώνουν ατίθασες, άγριες πρασινάδες. Ή ξεφυτρώνουν παράνομα κατά την πολεοδομία παράθυρα ενοικιαστών που αρνήθηκαν να ζουν χωρίς θέα.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Ο Γκουστάβο Ταρέτο βασίζεται στην ομότιτλη μικρού μήκους ταινία του, που κέρδισε πολυάριθμα βραβεία παγκοσμίως, και κινηματογραφεί τον λυρισμό του αστικού τοπίου, όπως καθορίζει τις ζωές των κατοίκων τους. Εμπνευσμένο από τις αντιθέσεις μιας αχανούς πρωτεύουσας, το «Medianeras» είναι μια πρωτοποριακή ερωτική κομεντί, η οποία δεν επικεντρώνεται στη σχέση ενός ζευγαριού διαλέγοντας την πεπατημένη, αλλά προτιμά να αφηγηθεί τις μέρες και τις ώρες πριν από τη γνωριμία τους, αναζητώντας το μυστικό της ερωτικής έλξης στους δρόμους του Μπουένος Αϊρες.

Ο Γκουστάβο Ταρέτο γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες το 1965. Το 1983 άρχισε να παρακολουθεί διάφορα εργαστήρια ασπρόμαυρης και έγχρωμης φωτογραφίας. Παράλληλα σπούδασε μουσική και παρακολούθησε εργαστήρια σεναρίου και σκηνοθεσίας. Μετά από 14 χρόνια σαν δημιουργικός στη διαφήμιση, έφθασε να γίνει Art Director της Ogilvy Αργεντινής. Έλαβε πολλά βραβεία σε Φεστιβάλ Διαφήμισης ανά την υφήλιο, μεταξύ άλλων, το Χρυσό Λιοντάρι το 2002. Το 1999 εντάχθηκε στη Σχολή του Χοσέ Μαρτίνεζ Σουάρες. Εκεί έγραψε και σκηνοθέτησε 3 ταινίες μικρού μήκους, "Las insoladas", "Cien pesos" και "Medianeras", η οποία έχει λάβει περισσότερα από 40 διεθνή βραβεία, συμπεριλαμβανομένου του Γκραν Πρι στο Clemont Ferrand, 2006. Η τέταρτη μικρού μήκους ταινία του "Hoy no estoy" έκανε την πρεμιέρα της στο Λοκάρνο και έλαβε το Βραβείο Leopard Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους.

Φιλμογραφία

2011 Medianeras (Ταινία μεγάλου μήκους) 2010 Una Vez Maãs (μ.μ, 9’, HD) 2007 Hoy no Estoy (μ.μ, 8’, φιλμ) 2005 Medianeras (μ.μ, 28’, φιλμ) 2003 Cien Pesos (μ.μ, 21’, video) 2002 Las Insoladas (μ.μ, 23’, φιλμ)