ΗΠΑ, Ισπανία, 2012, Εγχρωμη Παραγωγή: Μπελέν Ατιένσα, Αλβάρο Αγκουστίν, Γκισλαίν Μπαρόι, Ενρίκε Λόπες Λαβίν Σκηνοθεσία: Χουάν Αντόνιο Μπαγιονά Σενάριο: Σέργιο Γκαρσία Σάντσες Φωτογραφία: Οσκαρ Φάουρα Μοντάζ: Ελένα Ρουίζ, Μπερνάτ Βιλαπλάνα Μουσική: Φερνάντο Βελάσκες Πρωταγωνιστούν: Γιούαν Μακγκρέγκορ, Ναόμι Γουότς, Τζέραλντιν Τσάπλιν, Τομ Χόλαντ Διάρκεια: 107'

H Μαρία, ο Χένρι και τα τρία τους παιδιά ταξιδεύουν στην Ταϊλάνδη, για ν’ απολαύσουν τις χριστουγεννιάτικες διακοπές τους στη γαλήνη ενός τροπικού παραδείσου. Το πρωί της 26ης Δεκεμβρίου όμως, και καθώς όμως η οικογένεια ξεκουράζεται γύρω από την πισίνα, μια τρομακτική βοή ακούγεται από το κέντρο της γης, και μια τεράστια μάζα σκοτεινών νερών σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της. Το χάος που δημιούργησε μία από τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές που σημειώθηκαν ποτέ, και ο τρόμος που έζησαν χιλιάδες άνθρωποι, περιγράφονται μαζί με απίστευτες αποδείξεις κουράγιου και συμπόνιας.

Βασισμένο στην αληθινή ιστορία μιας οικογένειας που επιβίωσε από το σαρωτικό τσουνάμι στην Ταϊλάνδη τον Δεκέμβριο του 2004, το φιλμ του Μπαγιόνα ξεκινά με ένα αληθινά συγκλονιστικό ημίωρο, που σε παρασύρει, με την ένταση και την ορμή ενός γιγαντιαίου συναισθηματικού κύματος.

Το γεγονός ότι ξέρεις τι να περιμένεις, δεν αφαιρεί τίποτα από την ένταση του σοκ, όταν το κύμα χτυπά το ξενοδοχείο στο οποίο μένει η οικογένεια των Μπένετ, κάνοντας το θέαμα του πελώριου κύματος να δείχνει την ίδια στιγμή θεαματικό, συναρπαστικό, βαθιά επώδυνο, σπαρακτικό. Αν το «Impossible» είναι μια ταινία καταστροφής, είναι η πιο βαθιά συγκινητική ταινία καταστροφής που είδατε ποτέ και μαζί η πιο σκληρή, όχι γιατί όσα βλέπεις στην οθόνη έχουν συμβεί στην πραγματικότητα, αλλά γιατί ο Μπαγιόνα τα κάνει να δείχνουν απόλυτα αληθινά.

Οι εικόνες από το Τσουνάμι του 2004 και το πιο πρόσφατο στην Ιαπωνία είναι από τα πράγματα που δεν ξεχνιούνται εύκολα, όμως εκτός από το μέγεθος του κύματος, από τα σπίτια και τις βάρκες που παρασύρονται, από την ορμή του νερού που σαρώνει τα πάντα, στο «Impossible», υπάρχει μια διαφορετική, ακόμη πιο τρομακτική εικόνα, από αυτές της τηλεόρασης.

Η εικόνα ενός σώματος που παρασύρεται κάτω από την επιφάνεια των μανιασμένων νερών, που χτυπιέται και τσακίζεται πάνω σε αντικείμενα, δέντρα, πτώματα, η προσπάθεια να αναπνεύσει, να κρατηθεί, να επιβιώσει. Το θέαμα δεν ενδείκνυται για ευαίσθητους θεατές, σφίγγει την καρδιά σαν μέγγενη και κάνει τα μάτια να δακρύζουν ασυγκράτητα.

Οταν τα νερά θα υποχωρήσουν και η οικογένεια των ηρώων θα χωριστεί στα δύο, το φιλμ θα γίνει σταδιακά μια ταινία επιβίωσης με τη μητέρα σοβαρά τραυματισμένη και τον ένα της γιο να προσπαθούν να βρουν βοήθεια και από την άλλη τον πατέρα με τα δύο μικρότερα παιδιά του, να αναζητά τη γυναίκα του. Ναι, η ιστορία θα ακολουθήσει το σχήμα ενός μελοδράματος κι ο Μπαγιόνα δεν θα διστάσει να πατήσει τα συναισθηματικά κουμπιά των θεατών, χρησιμοποιώντας τη μουσική με μια δόση υπερβολής, γεμίζοντας την ταινία με στιγμές που μοιάζουν να βασίζονται υπερβολικά στη σύμπτωση και άλλες που απλά απαιτούν τη συγκίνηση.

Οι αντιρρήσεις, όμως και οι δεύτερες σκέψεις, έρχονται χωρίς καμιά αμφιβολία αρκετή ώρα αφού η ταινία έχει τελειώσει, αφού τα μάτια έχουν στεγνώσει και η καρδιά επιστρέψει στη θέση της. Κι ακόμη κι έτσι, το φιλμ είναι ένα τόσο εντυπωσιακό κατόρθωμα τεχνικά αλλά και αφηγηματικά που δεν μπορείς παρά να του συγχωρήσεις τα όποια στραβοπατήματα. Ο Μπαγιόνα κατορθώνει να φέρει ένα επικό φιλμ καταστροφής στα μέτρα των ηρώων του, να μεταμορφώσει ένα θρίλερ σε μια γεμάτη συναίσθημα ιστορία, να συλλάβει τον τρόμο και την αδυναμία μας απέναντι σε κάτι τόσο μεγάλο και μαζί να αναδείξει το μεγαλείο και τη δύναμη του ανθρώπου.

Το «Impossible» κατορθώνει να χωρέσει στην ίδια εικόνα το μέγεθος μια βιβλικής καταστροφής και μικρές στιγμές ανθρωπιάς, να αποτελέσει μια απόλυτα ειλικρινή απεικόνιση των όσων συνέβησαν στην Ινδονησία το 2004 και μαζί να αφηγηθεί μια ιστορία για μια χούφτα χαρακτήρες που απηχεί κάτι πολύ μεγαλύτερο. Από τις εικόνες μιας κατεστραμμένης χώρας μέχρι το κουράγιο των τσακισμένων ανθρώπων, από τη συγκλονιστική δουλειά στην αναπαράσταση της πραγματικότητας μέχρι τις γεμάτες δύναμη ερμηνείες όλων (αλλά κυρίως των παιδιών) το φιλμ είναι ένα εξαιρετικό δείγμα στιβαρού, μεγαλειώδους σινεμά που κατορθώνει να είναι μαζί θλιβερό και ελπιδοφόρο, μα πάντα εντυπωσιακό και αξιοθαύμαστο.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ Ταϊλάνδη, Χριστούγεννα 2004. Μια οικογένεια ξεκινάει τις διακοπές των ονείρων της, οι οποίες σύντομα μετατρέπονται σε εφιάλτη. Ο Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα («Το Ορφανοτροφείο»), σκηνοθετεί μια συγκλονιστική ιστορία, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Πρωταγωνιστεί ο δυο φορές προτεινόμενος για Χρυσή Σφαίρα, Γιούαν ΜακΓκρέγκορ και η υποψήφια για Όσκαρ, Ναόμι Γουάτς. Η 26η Δεκεμβρίου του 2004 θα μείνει για πάντα στην Ιστορία ως η ημέρα που ένα από τα πέντε στοιχεία της φύσης αποφάσισε να αντεπιτεθεί με τον πιο βάναυσο και βίαιο τρόπο. Μια ημέρα μετά τα Χριστούγεννα, η θάλασσα των δυτικών ακτών της Ταϊλάνδης αγρίεψε και ξέσπασε με πρωτόγνωρη για τα μέχρι τότε δεδομένα, ορμή καταβροχθίζοντας οτιδήποτε έτυχε να βρεθεί στο πέρασμα της. Τα φονικά κύματα του απέραντου ωκεανού υπερκάλυψαν το μεγαλύτερο κομμάτι της παράκτιας περιοχής, προκαλώντας περισσότερους από 5,000 θανάτους, πάνω από 2,800 αγνοούμενους και αφήνοντας πίσω 1,480 ορφανά παιδιά, στα πρώτα πέντε λεπτά της μεγαλύτερης φυσικής καταστροφής της σύγχρονης ιστορίας.

Η ταινία βασίζεται στις μαρτυρίες της οικογένειας Μπελόν, η οποία έζησε σε πλήρη έκταση τον υδάτινο εφιάλτη και έχει να διηγηθεί μια από τις πιο απίστευτες και συγκλονιστικές περιπέτειες που έχουν καταγραφεί στην ανθρώπινη φύση. Ο Σκηνοθέτης

Ο Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα γεννήθηκε το 1975 στην Βαρκελώνη. Το εντυπωσιακό του κινηματογραφικό ντεμπούτο, το οποίο προβλήθηκε στην Ελλάδα με τον τίτλο «Το Ορφανοτροφείο», κατάφερε να κερδίσει τις καλύτερες εντυπώσεις στο Φεστιβάλ των Καννών, αλλάζοντας τα δεδομένα στις ταινίες τρόμου και σπάζοντας ταμεία τόσο στην Ισπανία, όσο και στο εξωτερικό. Ο ταλαντούχος Ισπανός σκηνοθέτης , ο οποίος συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πλέον υποσχόμενους Ευρωπαίους δημιουργούς, εκτός από «Το Ορφανοτροφείο», έχει σκηνοθετήσει δυο μικρού μήκους ταινίες, αρκετά βίντεο κλιπ και διαφημιστικά σποτ.

Λίγα λόγια για την παραγωγή

«Η όλη διαδικασία ήταν εκπληκτική. Από την πρώτη στιγμή που ο σκηνοθέτης είπε “Θέλω να κάνω μια ταινία για την ιστορία σας”, απαντήσαμε πως “Δεν πρόκειται φυσικά για τη δική μας ιστορία, αλλά για την περίπτωση χιλιάδων ανθρώπων, απλά εμείς έτυχε να είμαστε ανάμεσα στους πιο τυχερούς”, δήλωσε η Μαρία Μπελόν, η ηρωίδα της αληθινής ιστορίας. Ο σκηνοθέτης από τη δική του σκοπιά βλέπει την περίπτωση της οικογένειας Μπελόν πολύ διαφορετικά: «Η συγκλονιστική ιστορία την οποία πραγματεύεται το φιλμ δεν αποτελεί μια τυπική περίπτωση ταινίας επιβίωσης, καθώς εγείρει, παράλληλα, πολλαπλά ερωτήματα αναφορικά με το ποιος τελικά θα ήθελες να επιβιώσει και με ποιον τρόπο. Υπάρχει κάτι φοβερά ισχυρό και ανθρώπινο στο όλο στόρι, το οποίο προκαλεί αγνή και ανεπιτήδευτη συγκίνηση». Όπως είναι φυσικό βέβαια η καταγραφή μιας καταστροφής βιβλικών διαστάσεων στην κάμερα δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση, καθώς τόσο τα τεράστια τεχνικά χαρακτηριστικά, όσο και η δυσκολία του να χειριστεί κανείς μια ιστορία με προδιαγεγραμμένο τέλος, δίνουν εκ των πραγμάτων ένα αρκετά μεγάλο βαθμό δυσκολίας στο όλο εγχείρημα. Και φυσικά χωρίς να υπολογίζεται σε όλο αυτό η ηθική και ψυχολογική πίεση του να χειριστείς μια σχετικά πρόσφατη ιστορία καταστροφής που απέφερε πάνω από 300.000 νεκρούς και η μνήμη της παραμένει νωπή. Ο σεναριογράφος της ταινίας Σέρχιο Σάντσεζ, δίχως να θέλει να κρύψει το δέος που προκαλεί η απόπειρα απόδοσης μιας τόσο σημαντικής, πραγματικής, ιστορίας επιχείρησε από την πρώτη κιόλας στιγμή να δημιουργήσει ένα αποτέλεσμα το οποίο θα μπορεί να βρίσκει αποδοχή τόσο σε όλους εκείνους που έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους από το καταστροφικό τσουνάμι, όσο και σε όλους όσους έχουν βιώσει το συναίσθημα της απώλειας. Και φυσικά δεν θα είχε νόημα να γίνει όλο αυτό αν το αποτέλεσμα δεν καταφέρει να κρατήσει τον θεατή καρφωμένο στην οθόνη της ταινίας, καθ’ όλη της τη διάρκεια. Η εκπληκτική Ναόμι Γουότς ερμηνεύει τη σύζυγο, η οποία παγιδεύεται με τον ένα γιο, ενώ ο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, τον άνδρα της, ο οποίος ψάχνει με τους υπόλοιπους να τους βρουν. «Η ιδέα του να κάνεις μια ταινία για το τσουνάμι και να είναι κατά κάποιο τρόπο θεαματική, ήταν πολλή τρομακτική για μένα, όταν μου παρουσίασαν για πρώτη φορά το σενάριο. Αλλά μόλις το διάβασα, κατάλαβα ότι έπρεπε να το κάνω, γιατί χειρίζεται το θέμα με μεγάλη ευαισθησία και λέει την αλήθεια για την ιστορία της Μαρίας», παραδέχεται η ηθοποιός. Ενώ ο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ θεωρεί ότι η μεγάλη πρόκληση ήταν να αποδοθεί με αληθοφάνεια το στόρι, αφού στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα: “Θεωρώ πολύ σημαντικό ότι ήμασταν εκεί, που συνέβη. Κάναμε γυρίσματα στο ίδιο ξενοδοχείο, όπου έμενε η οικογένεια, όταν το τσουνάμι χτύπησε την ακτογραμμή. Στεκόμασταν στο ίδιο σημείο, όπου στεκόταν η οικογένεια το 2004. Πολλοί, από το ταϊλανδέζικο συνεργείο που χρησιμοποιήσαμε, είχαν θύματα από το τσουνάμι. Άρα περιβαλλόμασταν όλη την ώρα από ανθρώπους που είχαν εμπειρία, από πρώτο χέρι, της συγκυρίας που προσπαθούσαμε να ανακατασκευάσουμε». Ο νεαρός ταλαντούχος και πολυσυζητημένος «Μπίλι Έλιοτ» του Λονδρέζικου Βικτόρια Πάλλας, Τόμ Χόλαντ, στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο ως υιός της Ναόμι Γουότς και του Γιούαν ΜακΓκρέγκορ αντιλαμβάνεται το «The Impossible», ως «μια ιστορία αγάπης στο πλαίσιο της οικογένειας».