Les Femmes du 6ème Εtage

Γαλλία, 2010, Εγχρωμο Παραγωγή: Ετιέν Κομάρ, Φιλίπ Ρουσελέτ Σκηνοθεσία: Φιλίπ Λε Γκε Σενάριο: Φιλίπ Λε Γκε, Ζερόμ Τονερέ Φωτογραφία: Ζαν-Κλοντ Λαριέ Μοντάζ: Μόνικα Κόλμαν Μουσική: Χόρχε Αριαγκάντα Πρωταγωνιστούν: Φαμπρίς Λουκινί, Σαντρίν Κιμπερλέν, Νατάλια Βερμπέκε, Κάρμεν Μάουρα Διάρκεια: 104'

Μπουρζουαζία εναντίον υπηρετικού προσωπικού σημειώσατε 2, σε μια ακόμη γαλλική κωμωδία που παραμένει feelgood ακόμη και όταν δεν μπορεί να κρύψει τη μπαναλιτέ του σεναρίου της μέσα στον αφοπλιστικό ουμανισμό της.

Παρίσι, 1962. Ο Ζαν-Λουί Ζουμπέρ (Φαμπρίς Λουκινί), ένας ευκατάστατος χρηματιστής και σοβαρός οικογενειάρχης, ζει ήρεμα αλλά βαρετά με την ψηλομύτα γυναίκα του Σουζάν (Σαντρίν Κιμπερλέν) και τα δυο κακομαθημένα βλαστάρια τους. Όμως ο κόσμος τους θα έρθει τα πάνω κάτω, όταν στον τελευταίο όροφο του σπιτιού τους μετακομίζει μια πολύχρωμη και ζωηρή παρέα από Σπανιόλες που εργάζονται ως οικιακές βοηθοί στην πολυκατοικία. Ο Ζαν-Λουί θα συνδεθεί αναπάντεχα μαζί τους, ιδιαίτερα με τη δυναμική Κονσεπσιόν (Κάρμεν Μάουρα) και κυρίως με τη γοητευτική ανιψιά της, Μαρία (Nαταλία Φερμπέκε), τη νέα υπηρέτρια της οικογένειάς του, που θα τον κάνουν να εκτιμήσει τις απλές χαρές της ζωής... Μπορεί όμως ν’ αλλάξει ένας άντρας της ηλικίας του; ΣΧΟΛΙΑ (0) 8 12345 Ναι, μπορεί, είναι η απάντηση, αλλά όχι απότομα, για να υπάρξει λογική, και ταινία. Ο «υδράργυρος» Φαμπρίς Λουκινί, ένας από τους σπουδαιότερους καρατερίστες του παγκόσμιου σινεμά (που ως έντονα Γάλλος, ωστόσο, δεν ευτύχησε να έχει γίνει ευρέως γνωστός), έχει αποκτήσει οικειότητα με τον σκηνοθέτη Φιλίπ Λε Γκουέ μετά από αρκετές συνεργασίες και μετατρέπει έναν ξύλινο, αμετακίνητο άνδρα σε ευαίσθητο άνθρωπο που σκύβει στις αδυναμίες του και μαθαίνει ν’ ακούει, να καταδέχεται και να προσέχει τι γίνεται, πέρα απο τον στενό κώδικα της ανεπαρκούς και προσβλητικής επικοινωνίας του. Οι Γυναίκες του τελευταίου ορόφου ξεκινούν αναμενόμενα, όπως ακριβώς δείχνει η μάλλον αφελής αφίσα της ταινίας: η σύζυγος στέκεται αγέλαστη και θλιμμένη δίπλα σ’ έναν δυσκοίλιο άνδρα, ο οποίος αλληθωρίζει με έκπληξη (λες κι έχει μόλις ανακαλύψει ένα πολύβουο μελίσσι) προς τον πάνω όροφο, απ’ όπου τον παρακολουθεί με πονηρά γελάκια κι ευδιάκριτη ζεστασιά μια παρέα γυναικών, οι υπηρέτριες της πολυκατοικίας. Όταν το έργο προσωποποιείται, αποκτά ταυτότητα, πέρα από τον προφανή συσχετισμό των τάξεων, με τη σύγκρουση του μπουρζουά ζευγαριού με τις Σπανιόλες υπηρέτριες, όπως συνηθιζόταν στη Γαλλία του Ντε Γκολ. Ευτυχώς, δεν μπαίνουμε στη διαδικασία ανατροπής των συμβόλων (οι ξένες δούλες που διαταράσσουν τη βαρετή βασιλεία του σνομπ, αστικού οικογενειακού μοντέλου, ως χορός μοντέρνας ελαφράς τραγωδίας που τιμωρεί τους τυράννους), αλλά παρατηρούμε τα εμβόλια ζωτικότητας σ’ ένα νεκρό ζευγάρι από πραγματικούς ανθρώπους, όπως η Κονσεπσιόν και η ανιψιά της. Ο Λουκινί κάμπτεται και μαλακώνει, επαναστατεί γιατί επιτέλους αμφισβητείται και χαίρεται, ενώ πρώτα κινούνταν σαν κακομαθημένο ρομπότ που απαιτούσε, χωρίς ν’ αναγνωρίζει τα δικαιώματα κανενός. Ο Λε Γκουέ χειρίζεται τη μεταμόρφωση με λεπτότητα και συμπάθεια, με καλούς κινηματογραφικούς τρόπους και αγάπη προς την ιστορία και τους χαρακτήρες της.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Διακρισεις:

César 2012 - Βραβεία Β’ Γυναικείου ρόλου (Carmen Maura), Κοστουμιών (Christian Gasc) και Σκηνογραφίας (Pierre-Francois Limbosch)

Πληροφορίες για την ταινια

Μια (εν μέρει) αληθινή ιστορία... Ο Philippe Le Guay εμπνεύστηκε το σενάριο της ταινίας από τα παιδικά του βιώματα: ο πατέρας του, όπως και του Ζαν-Λουί Ζουμπέρ, ήταν χρηματιστής, αλλά τον μεγάλωσε μια Ισπανίδα οικιακή βοηθός.

Carmen Maura: Η μούσα του Αλμοδοβάρ. Η Carmen Maura (ανιψιά του πρώην πρωθυπουργού της Ισπανίας Αντόνιο Μάουρα) είναι μια από τις αγαπημένες μούσες του Πέδρο Αλμοδοβάρ: για το ρόλο της στην ταινία του «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης» (1988) πήρε το Ευρωπαϊκό Βραβείο Κινηματογράφου (Felix). Για τη συμμετοχή της στην ταινία «Οι γυναίκες του τελευταίου ορόφου» [Κονσεπσιόν] απέσπασε το César Β’ Γυναικείου ρόλου, ενώ έχει επίσης τιμηθεί τέσσερις φορές με το «ισπανικό Όσκαρ» (Goya).

Luchini-Kiberlain: Το... τρις εξαμαρτείν! Είναι η τρίτη φορά, μετά το 1996 («Beaumarchais l’ insolent», σκηνοθεσία: Εντουάρ Μολιναρό) και το 1999 («Rien sur Pascal», σκηνοθεσία: Πασκάλ Μπονιτζέρ), που η ηθοποιός Sandrine Kiberlain [Σουζάν] υποδύεται τη σύντροφο του πρωταγωνιστή Fabriche Luchini!

Fabrice Luchini: Σε «πλήρη φόρμα» Ο ηθοποιός Fabrice Luchini έχει πρωταγωνιστήσει σε περισσότερες από εβδομήντα ταινίες κι έχει διακριθεί πολλές φορές για τις ερμηνείες του (βραβεία Jean Gabin 1991, César 1994, Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Μόσχας 2007). Για το ρόλο του [Ζαν-Λουί] στις «Γυναίκες του τελευταίου ορόφου» η Κριτική αναγνώρισε πως βρίσκεται σε «πλήρη φόρμα» και ότι «παίζει με χαρακτηριστική άνεση και μια ευαισθησία που ξεχύνεται απ’ την οθόνη» (Filmosphere.com).

Le Guay-Luchini: «Τρίτωσε» το καλό Είναι επίσης η τρίτη φορά που ο Fabrice Luchini [Ζαν-Λουί] πρωταγωνιστεί σε ταινία του σκηνοθέτη Philippe Le Guay, ο οποίος, εκτός των άλλων, διδάσκει στο εμβληματικό Ινστιτούτο Ανωτάτων Κινηματογραφικών Σπουδών (IDHEC), απ’ όπου πέρασαν και οι Αλέν Ρενέ, Λουί Μαλ, Κώστας Γαβράς, Θόδωρος Αγγελόπουλος κ.ά.