The Angels' Share

Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Βέλγιο, Ιταλία, 2012, Εγχρωμη Παραγωγή: Ρεβέκα Ο' Μπρίεν Σκηνοθεσία: Κεν Λόουτς Σενάριο: Πολ Λάβερτυ Φωτογραφία: Ρόμπυ Ράιαν Μοντάζ: Τζόναθαν Μόρις Πρωταγωνιστούν: Πολ Μπράνιγκαν, Τζον Χένσο, Γκάρι Μέιτλαντ, Τζασμίν Ρίγκινς, Γουίλιαμ Ρουέν, Ρότζερ Αλαμ Διάρκεια: 106'

Σκοτσέζικη όσο η μυρωδιά ενός malt ουίσκι, βαθιά ανθρώπινη, τρυφερή κι αστεία, αυτή είναι η καλύτερη ταινία του Κεν Λόουτς εδώ και χρόνια.

Ο Ρόμπι περιμένει παιδί σε λίγες μέρες, αλλά αναγκάζεται να κάνει 300 ώρες κοινωνικής εργασίας εξ αιτίας ενός σοβαρού ξυλοδαρμού. Παγιδευμένος σε μια βίαιη συμπεριφορά που τον έχει οδηγήσει στο παρελθόν στη φυλακή, βρίσκεται αντιμέτωπος με τη Σκοτσέζικη εκδοχή μιας βεντέτας. Ο πατέρας του αντιπάλου του, καυγάδιζε με τον πατέρα του, ο Ρόμπι καυγαδίζει με τον ίδιο. «Κι ο γιος μας θα καυγαδίζει με τον γιο του;» τον ρωτά η κοπέλα του, κι ο Ρόμπι ορκίζεται στη ζωή του νεογέννητου Λουκ, να μην πειράξει ποτέ κανέναν άλλο.

Πως όμως αλλάζεις την ζωή σου όταν αυτή μοιάζει χωρίς προοπτική, προορισμένη για την ανεργία και το περιθώριο; Στην περίπτωση του Ρόμπι, θα χρειαστεί μια γουλιά από ένα καλό, παλιό malt ουίσκι. Ο Χάρι, ο υπεύθυνος για την κοινωνική εργασία του, θα τον μυήσει στα αρώματα και τη γεύση του πολύτιμου αλκοόλ και ο Ρόμπι θα ανακαλύψει ότι έχει μια θαυμάσια μύτη, που εκτός από την υφή και τις λεπτές αποχρώσεις του ουίσκι, μπορεί να οσμιστεί και μια ευκαιρία για την έξοδο του ίδιου και των φίλων του από την μάλλον αδιέξοδη κατάστασή τους.

Τοποθετημένο στις φτωχογειτονιές της Γλασκώβης, με ήρωες που τους συναντάμε για πρώτη φορά μπροστά στον δικαστή και που γλιτώνουν στο παρά πέντε την φυλακή, αυτό δεν εμποδίζει το «Angels' Share» να είναι μια απολαυστική κωμωδία γεμάτη τρυφερότητα και χιούμορ.

Ναι το φιλμ του Κεν Λόουτς, γραμμένο ξανά από τον Πολ Λάβερτι ανήκει στην «κωμική» πλευρά της φιλμογραφίας του, όμως είναι με διαφορά, η πιο εύστοχη, αστεία, διασκεδαστική κωμωδία που έκανε ποτέ. Με ήρωες απόλυτα ταιριαστούς στο σύμπαν του κι ένα περιβάλλον που ανήκει στο κοινωνικά ευαίσθητο σινεμά του, το «Angels' Share» είναι ένα φιλμ γεμάτο αρώματα αλήθειας που αφήνει μια ξεκάθαρη επίγευση αισιοδοξίας.

Αν όμως αυτή είναι μια κωμωδία, δεν παύει να είναι μια κωμωδία με τον τρόπο του Κεν Λόουτς, ένα φιλμ απόλυτα συντονισμένο στις μέρες μας, ευαίσθητο στις ζωές των λιγότερο τυχερών και όπως πάντα καθόλου συγκαταβατικό. Αντίθετα, μάλλον απροσδόκητα για το σύμπαν του σκηνοθέτη, η ταινία βρίσκει χώρο για λίγο «παραμύθι», περιθώριο για μια ελπίδα που τις περισσότερες φορές μοιάζει απούσα από τις ζωές των ηρώων του.

Ενα μεγάλο κομμάτι είναι προφανώς από την αρχή εκεί, στο το σενάριο του Πολ Λάβερτι που κατορθώνει να βρίσκει το χιούμορ και την ανθρωπιά ακόμη και στις πιο άβολες καταστάσεις και να κάνει τις αστείες στιγμές να διαδέχονται τις δραματικές με την ίδια φυσικότητα που συμβαίνει και στην αληθινή ζωή.

Ενα άλλο, το προσφέρουν απλόχερα οι εξαιρετικοί ηθοποιοί του, επαγγελματίες ή οι περισσότεροι πρωτοεμφανιζόμενοι ή ερασιτέχνες που φέρνουν στο φιλμ την αυθεντική γεύση της δικής τους πραγματικότητας και μια ενέργεια που στην πορεία γίνεται απλά μεταδοτική.

Οπως το «μερίδιο των αγγέλων», η ποσότητα του αλκοόλ που εξατμίζεται μυστηριωδώς από τα αποστακτήρια για να... μεθύσει τους ουρανούς, έτσι και το φιλμ του Λόουτς μοιάζει με μια σπονδή στην θετική πλευρά του κόσμου μας, ένα μικρό κέρασμα στο καλό και την ελπίδα, που το μόνο που χρειάζεται για να νικήσει, είναι μερικές φορές, μονάχα μισή ευκαιρία. Και ίσως μια γουλιά ουίσκι.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ Επίσημη συμμετοχή στο 65ο Φεστιβάλ Καννών 2012

Εκτός από ουίσκι ο Ken Loach κερνάει ελπίδα

«Η feelgood κωμωδία της χρονιάς … ποιος θα το φανταζόταν;», Irish Times «Ο Ken Loach συνδυάζει την κωμωδία με την πολιτική σε μια τρυφερή ταινία με επιδέξια πλοκή», The Observer «Σε αυτή την ασυνήθιστα χαρούμενη δραματική κωμωδία του Ken Loach υπάρχει αγάπη, γέλιο και πολύ ουίσκι», Hollywood Reporter

«Το μερίδιο των αγγέλων» αναφέρεται στην ποσότητα του ουίσκι, το 2%, που εξατμίζεται ανεξήγητα κατά την παλαίωση. Με αυτόν τον μαγικό τίτλο και μια ξεκάθαρη διάθεση αισιοδοξίας ο Ken Loach διανθίζει τη φιλμογραφία του με μια διασκεδαστική κωμωδία που διαδραματίζεται στη Σκωτία, καταγράφοντας τις περιπέτειες μιας νεανικής παρέας που έχει μπλεξίματα με τον νόμο. Διατηρώντας το ρεαλιστικό στοιχείο που τον διακρίνει, ο σκηνοθέτης συνεργάζεται και πάλι με τον σεναριογράφο Paul Laverty («Γλυκά Δεκάξι», «Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι»), σε μια αναπάντεχα διασκεδαστική ταινία που μιλάει για την ελπίδα, τη συμπαράσταση και κυρίως τις δεύτερες ευκαιρίες. Αυτές που πρέπει να δίνονται στους νέους, που παρά τις κακοτοπιές, έχουν πάνω από όλα το δικαίωμα να ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή. Με αστείες σκηνές, συνωμοτικό χιούμορ, στέρεο σενάριο και την πίστη στο γεγονός ότι οι φύλακες άγγελοι υπάρχουν, ο Ken Loach αγκαλιάζει τους περιθωριακούς ήρωες μιας πνιγμένης στην ανεργία Γλασκόβης και, εκτός από γουλιές πανάκριβου ουίσκι, τους κερνάει την πιο πολύτιμη γεύση από όλες, αυτήν της ελπίδας. Η πιο κωμική ταινία του Ken Loach εκτός από διθυραμβικές κριτικές, απέσπασε και το βραβείο Επιτροπής στο φεστιβάλ των Καννών το 2012.

Το μερίδιο της παραγωγής Paul Laverty, σεναριογράφος Σε αυτή την ταινία προσπαθήσαμε να είμαστε ρεαλιστικοί αλλά και λίγο μαγικοί. Είναι ένα παραμύθι για ένα ταλέντο που πηγαίνει χαμένο αλλά και για τη δεύτερη ευκαιρία. Δύο είναι οι καταστάσεις που εξερευνούμε. Από τη μία, όταν κάποιος αποκτά παιδί αυτόματα κάνει την προβολή στο μέλλον κι έτσι εγείρονται ερωτήματα πρακτικά και υπαρξιακά. Από την άλλη, ζούμε σε μια εποχή που πολλοί νέοι άνθρωποι δεν έχουν δουλειά. Αυτές οι δύο καταστάσεις καθορίζουν τη ζωή του Robbie και προσδίδουν τρομερό δραματικό ενδιαφέρον. Ο Robbie έχει τραγικό παρελθόν, η παιδική του ηλικία ήταν χαοτική. Θα επαναλάβει τα λάθη τώρα που απέκτησε παιδί; Ο πατέρας της κοπέλας του τον θεωρεί αλήτη. Ο ίδιος είναι άνεργος. Χρειάζεται λοιπόν μια ευκαιρία, η οποία εμφανίζεται στο πρόσωπο του Harry, που τον επιτηρεί κατά τη διάρκεια των 300 ωρών κοινωνικής εργασίας. Ο ίδιος ο Harry έχει περάσει δύσκολα, έχει χάσει την οικογένεια του και την επιχείρηση του. Έτσι, ενώ οι νέοι άνθρωποι συνήθως αντιμετωπίζονται στερεοτυπικά ως τεμπέληδες, άμυαλοι και πλεονέκτες, ο Harry είναι ο τύπος που βλέπει προοπτική στους άλλους. Στη διαδικασία της έρευνας για το σενάριο ήμουν πολύ τυχερός γιατί συνάντησα τον Paul (Brannigan), ο οποίος έπαιξε τελικά τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Αρχικά, γνωρίστηκα με έναν αξιωματικό της αστυνομίας στον τομέα καταπολέμησης της εγκληματικότητας στη Γλασκώβη. Μέρος της δουλειάς του είναι να εντοπίζουν τις πιο επικίνδυνες μέρες της εβδομάδας, όταν το φθηνό αλκοόλ και η αδρεναλίνη είναι άφθονα, και να κάνουν κάτι για αυτό. Έτσι, για παράδειγμα τα βράδια Παρασκευής μετά από συνεννόηση με τα κατάλληλα άτομα έγιναν μια καλή αφορμή για αγώνες ποδοσφαίρου. Καλύτερα να παίζουν μεταξύ τους παρά να πλακώνονται. Ζήτησα από τον αστυνομικό να με φέρει σε επαφή με τους υπεύθυνους αυτής της πρωτοβουλίας και έτσι συνάντησα τον Paul. Ήταν πολύ έξυπνος και ευγενικός. Έχει περάσει πολλά κι εκπέμπει σιγουριά. Συναντηθήκαμε πολλές φορές και του πρότεινα να κάνει οντισιόν για την ταινία. Στον πρώτο αυτοσχεδιασμό ήταν φανερό ότι είχε κάτι ξεχωριστό. Είχε το φυσικό ταλέντο, τρομερή φυσιογνωμία και έδειχνε ευάλωτος χάρη στην προσωπική του εμπειρία. Θα σέβομαι πάντα τον Ken (Loach) που ρίσκαρε και του έδωσε τον ρόλο, παρόλο που δεν είχε εμπειρία. Το ίδιο έκανε και στο «Γλυκά Δεκάξι». Ήθελε κότσια, αλλά πιστεύω ότι ο Paul μας έκανε περήφανους. Έχει κάτι από παραμύθι αυτή η ιστορία για το πώς πήρε τον ρόλο ο Paul. Ο κόσμος του ουίσκι είναι γεμάτος αντιφάσεις, το οποίο είναι γοητευτικό. Από τη στιγμή που άκουσα την ιστορία ότι μια αποθήκη με ουίσκι φυλάσσεται από ένα κοπάδι χήνες, μου κόλλησε ότι υπάρχει και μια κωμική πλευρά γύρω από αυτό. Είναι υπόθεση επιστημονική, εμπειρική και απαιτεί δεξιοτεχνία. Αλλά έχει κάτι μαγικό, από το σχήμα του αποστακτήρα μέχρι τα χιλιάδες βαρέλια που ωριμάζουν για χρόνια στο σκοτάδι, μέσα σε αποστακτήρια στα βουνά, κοντά σε ρυάκια ή με θέα τον Ατλαντικό. Το μερίδιο των αγγέλων είναι μια καταπληκτική έννοια. Αυτό το πολύτιμο ποσοστό που ξεγλιστράει από τον άνθρωπο και τον εφοριακό. Το ποιητικό στοιχείο αλλά και το σαχλό στοιχείο συνυπάρχουν. Το μυθικό, το marketing, ο επαγγελματισμός, η απατεωνιά, ο σνομπισμός και φυσικά η γνήσια απόλαυση το όλου πράγματος συνθέτουν ένα υπέροχο συνονθύλευμα με πολλά επίπεδα. Ken Loach, σκηνοθέτης Γιατί διαλέξατε αυτή την ιστορία; Ο αριθμός των νέων ανθρώπων που είναι άνεργοι στη Βρετανία έφτασε τους ένα εκατομμύριο για πρώτη φορά. Θελήσαμε να πούμε μια ιστορία για αυτή τη γενιά, που σε μεγάλο βαθμό αντιμετωπίζει ένα μέλλον χωρίς προοπτική. Είναι βέβαιοι ότι δεν θα βρουν δουλειά, μόνιμη και σίγουρη. Τι επίδραση έχει αυτό στους ανθρώπους; Γιατί κωμωδία; Για την αντίφαση. Θέλω να ακολουθώ απρόσμενες διαδρομές. Έχουμε κάνει ταινία σαν το «Γλυκά Δεκάξι» που ήταν για νεότερα παιδιά σε μια εξίσου δύσκολη κατάσταση, αλλά κατέληγε σε τραγωδία. Οι ίδιο χαρακτήρες θα αντιμετωπίσουν καταστάσεις που θα είναι κάποιες φορές αστείες, κάποιες όχι. Οπότε σκεφτήκαμε να διαλέξουμε μια αστεία στιγμή. Η διαδικασίας της κωμωδίας είναι διαφορετική από το δράμα; Όχι, η διαδικασία είναι ίδια, η βασική αισθητική είναι παρόμοια. Στην πραγματικότητα, η κωμωδία συνήθως είναι η αλληλεπίδραση των ανθρώπων και οι απόπειρες τους, ή οι παρεξηγήσεις, δεν είναι φάρσα. Κατά μια έννοια είναι μια ιστορία με μερικά χαμόγελα, παρά μια κωμωδία από την αρχή μέχρι το τέλος. Σίγουρα δεν είναι κωμωδία, γιατί έχει μερικές σκοτεινές στιγμές. Οπότε η διαδικασία είναι η ίδια: πρόκειται για την προσπάθεια να ελευθερωθούν οι άνθρωποι, ή να μπορέσουν να ζήσουν ορισμένες εμπειρίες, και αν είναι αστείο καθώς ξετυλίγεται, τότε είναι αστείο. Αν είναι απότομο ή σκληρό τότε έτσι πρέπει να είναι και αν δεν είναι συμπονετικό τότε έτσι πρέπει να είναι. Ο στόχος είναι να υπάρχουν ειλικρινείς αντιδράσεις μεταξύ των ανθρώπων σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο. Τότε, αν στην πραγματική ζωή θα σε έκαναν να χαμογελάσεις, τότε σε κάνουν να χαμογελάσεις. Αν θα σε έκαναν να κλάψεις, σε κάνουν να κλάψεις ή να θυμώσεις. Τι ελπίζετε να αποκομίσουν οι θεατές από την ταινία; Ελπίζω να χαρούν με τους ανθρώπους που θα γνωρίσουν, ειδικά τους νέους που θεωρούνται μικροαπατεώνες και να δουν ότι είναι ολοκληρωμένοι, κανονικοί άνθρωποι με χιούμορ. Και ότι αυτοί είναι τέσσερις από το ένα εκατομμύριο ανέργων. Δεν είναι ενδιαφέρον να τους συναντήσουμε; Δεν είναι σύνθετοι και άξιοι λόγου; Ελπίζω το κοινό να το δει αυτό, αλλά και να απολαύσει την ιστορία. Paul Brannigan, Robbie (πρωταγωνιστής) Δούλευα σε μια υπηρεσία της κοινότητας για την καταστολή της εγκληματικότητας όταν συνάντησα για πρώτη φορά τον Paul Laverty, τον σεναριογράφο. Ο Paul είχε μάθει για το παρελθόν μου. Του είπα ότι μεγάλωσα στη Γλασκώβη, τι έμαθα για τη ζωή μου και το πώς τα ναρκωτικά και το αλκοόλ επηρεάζουν τους ανθρώπους και του μίλησα για πραγματικά περιστατικά της ζωής στη φυλακή. Πως είναι να νομίζεις ότι ανήκεις σε μια συμμορία και ότι οι φίλοι σου θα σε υποστηρίξουν, αλλά να μην το κάνουν. Πως μπορείς να μείνεις μακριά από μπελάδες μέσω της οικογένειας και της ενασχόλησης με τα αθλήματα. Ο Paul Laverty ήρθε και μου μίλησε και μου ζήτησε να κανονίσω μια συνάντηση με μερικά από τα παιδιά που συνεργαζόμουν. Μετά από αυτό που ζήτησε να μιλήσω με τον Ken. Αλλά τότε έχασα τη δουλειά μου στο κέντρο. Ο τρόπος που την έχασα ήταν απαίσιος, σαν πισώπλατη μαχαιριά. Αυτό με αποτελείωσε. Οπότε όταν ο Paul μου ζήτησε να μιλήσω με τον Ken δεν έβρισκα το νόημα. Είχα βαρεθεί να λέω την ίδια ιστορία και να μην καταλήγω πουθενά. Οπότε δεν πήγα. Δύο φορές. Τότε ο Paul τηλεφώνησε και βασικά μου έριξε μια κλωτσιά. Μου είπε να ξεκουνηθώ και να πάω να τον βρω. Ότι αυτή ήταν μια ευκαιρία. Ίσως όχι ένας μεγάλος ρόλος, αλλά κάτι. Σκέφτηκα να το κάνω, γιατί είχα πάρει δάνεια και ίσως θα μπορούσα έτσι να τα ξεπληρώσω. Οπότε πήγα και έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό. Δεν έχω κάνει μαθήματα υποκριτικής, οπότε ακολούθησα το ένστικτο μου και τα συναισθήματα μου. Έχοντας τόσες εμπειρίες σε διαφορετικές καταστάσεις με βοήθησε. Προσπάθησα να σκεφτώ πράγματα από το παρελθόν μου και να τα αξιοποιήσω, χωρίς να παρασυρθώ. Για να είμαι ειλικρινής συνειδητοποίησα ότι ο Ken είναι προσγειωμένος. Ξέρει τι θέλει, αλλά σου δίνει την ευκαιρία να εκφραστείς. Με τον καιρό ήμουν ο εαυτός μου, με αυτοπεποίθηση και άνεση. Όταν πήρα τον ρόλο, ανησυχούσα για τη συνάντηση με το συνεργείο και τους υπόλοιπους ηθοποιούς. Με τρομοκρατούσε το γεγονός ότι δεν ήξερα ποια ήταν η γνώμη τους για μένα. Αλλά μέσα σε μια ώρα κατάλαβα ότι ήταν σαν κι εμένα, ήθελαν να κάνουν τη δουλειά τους και θεωρούσαν ότι είμαστε όλοι ίσοι. Ήταν πολύ καλοί μαζί μου, με έκαναν να αισθάνομαι άνετα. Ο Robbie (ο ρόλος που υποδύεται) έχει ταλέντο στη γευσιγνωσία ουίσκι, οπότε έκανα κάποιες δοκιμές και έμαθα πράγματα για τη μυρωδιά και τη γεύση. Μου έδωσαν δέκα μινιατούρες για να δουλέψω στο σπίτι, μερικά βιβλία και ένα σημειωματάριο. Αισθάνθηκα χαζός. Μύριζα και μου θύμιζε βρεγμένο σκυλί, δέρμα, φύκια, αλάτι, φιστίκια και διάφορα άλλα. Μετά ανέτρεχα στο βιβλίο και εννιά στις δέκα φορές αυτά που είχα σημειώσει ήταν σωστά. Οπότε άρχισα να ενδιαφέρομαι. Ήταν σαν παιχνίδι. Τώρα πια κάθε φορά που είμαι στην pub δοκιμάζω κι από κάτι. Είναι σαν ψυχοθεραπεία. Σκέφτεσαι τα θέματα της ταινίας και σου θυμίζει πώς ήταν τα πράγματα παλιότερα και πώς είναι τώρα. Σε κρατάει προσγειωμένο. Για μένα είναι το πιο σπουδαίο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί. Αν δεν αποκομίσω τίποτα από αυτό, πάει καλά. Όσο είμαι προσγειωμένος, θα είμαι εντάξει.

Trivia/Fun Facts

Η παραγωγή ήταν επεισοδιακή. Μια μέρα στο γύρισμα, ο Ken Loach επέστρεφε το πιάτο με το φαγητό του πίσω στην καντίνα και σκόνταψε σε ένα σκαλοπάτι. Χτύπησε το κεφάλι του αρκετά σοβαρά και χρειάστηκε να διακόψουν το γύρισμα για τρεις εβδομάδες. Αν σκεφτεί κανείς ότι όλο το γύρισμα είχε προγραμματιστεί να διαρκέσει έξι εβδομάδες, αυτή η διακοπή ήταν σοβαρή υπόθεση. Τελικά, όλα πήγαν καλά, καθώς όλοι ήθελαν πολύ να συμμετέχουν και έτσι περίμεναν υπομονετικά μέχρι να ξαναρχίσουν το γύρισμα. Ψάχνοντας για ποτοποιείο, ο υπεύθυνος σχεδιασμού παραγωγής Fergus Clegg τα βρήκε σκούρα, καθώς χρειάστηκε να απορρίψει πολλά κτίρια που εξωτερικά μεν ήταν ιδανικά, αλλά δυστυχώς είχαν υποκύψει σε νέες τεχνολογίες. Έτσι, σε πολλές περιπτώσεις ο μηχανισμός ήταν μοντέρνος και όχι παραδοσιακός. Για την ακρίβεια μέσα σε πολλά γραφικά στην όψη ποτοποιεία η δουλειά γίνεται από κάποιον που απλά πατάει κουμπιά. Ο Paul Brannigan που υποδύεται τον πρωταγωνιστικό ρόλο ήταν άστεγος στο παρελθόν, οπότε έδωσε κατευθύνσεις για το πώς έπρεπε να είναι το δωμάτιο του (στην ταινία φιλοξενείται στο διαμέρισμα ενός φίλου). Έτσι, στον χώρο του υπάρχει μόνο ένα στρώμα, ένα μαξιλάρι, ένα σεντόνι στο παράθυρο και μια μαύρη τσάντα με μερικά ρούχα. Το παράξενο είναι ότι είπε στην παραγωγή να έχουν και ένα κομμάτι χαρτόνι κάτω από το στρώμα, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως σανίδα σιδερώματος. Το ζήτημα της εμφάνισης απασχολεί τους ανθρώπους και σε τέτοιες περιπτώσεις, καθώς είναι από τα λίγα πράγματα που μπορούν να ελέξγουν. Επίσης, πρότεινε να υπάρχει κάποιου είδους όπλο στη γωνία, κάτι σαν στιλέτο, σε περίπτωση που κάποιος έκανε διάρρηξη. Σε πολλές σκηνές ο Ken Loach επιδίωκε τις αυθεντικές αντιδράσεις των ηθοποιών κι έτσι κάποιος έλεγε κάτι που δεν υπήρχε στο σενάριο για να αυτοσχεδιάσουν μπροστά στις κάμερες. Για την ακρίβεια, το σενάριο μοιραζόταν στους ηθοποιούς σελίδα τη σελίδα μια μέρα πριν το γύρισμα της επόμενης. Επίσης, η ταινία γυρίστηκε με τη σειρά του σεναρίου, δηλαδή όπως είναι γραμμένη και όχι αποσπασματικά. Η Jasmin Riggins που υποδύεται μια μικροαπατεώνισσα Mo μας λέει για τον τρόπο του Loach: «Δεν είχα συνειδητοποιήσει το ρόλο μου στην ταινία, παρά μετά από καιρό. Δεν είχα καταλάβει που το πήγαινε η ταινία, γιατί δεν μας έδειχναν τις επόμενες σκηνές, οπότε δεν είχαμε ιδέα. Τις τελευταίες εβδομάδες του γυρίσματος σκέφτηκα Θεέ μου, ώστε αυτό θα κάνω! Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο δεμένη θα ήταν η παρέα και πόσο σημαντικό ρόλο θα παίζαμε στην ταινία». Στο ίδιο κλίμα, η Siobhan Reilly που υποδύεται την έγκυο κοπέλα του πρωταγωνιστή δεν είχε ιδέα τι την περίμενε. Όταν συναντήθηκε με τους ενδυματολόγους , υποψιάστηκε κάτι γιατί τη ρώτησαν μόνο τι νούμερο παπούτσι φοράει και τίποτα άλλο. Στην ταινία ένας από τους καταλυτικούς ρόλους είναι αυτός που επαγγελματία γευσιγνώστη, τον οποίο υποδύεται ένας αληθινός γευσιγνώστης ουίσκι. Ο Charlie Maclean αισθάνθηκε ευγνώμων που ο Loach δεν δουλεύει με αυστηρό σενάριο κι έτσι μπόρεσε να ανταποκριθεί επάξια στο ντεμπούτο του ως ηθοποιός. Στην ταινία πρωταγωνιστεί και ένα βαρέλι πολύτιμο ουίσκι που στα μάτια πολλών είναι κάτι σαν το Άγιο Δισκοπότηρο. Πρόκειται για το θρυλικό Malt Mill που παρασκευαζόταν σε ένα ποτοποιείο μεταξύ 1908 και 1962στο νησί Άιλα της Σκωτίας. Φήμες λένε ότι κάπου υπάρχουν κρυμμένα τρία μπουκάλια Malt Mill. Ο Σκωτσέζος σεναριογράφος και ακτιβιστής Paul Laverty που έχει συνεργαστεί με τον Loach σε πολλές ταινίες, συμπεριλαμβανομένων των «Γλυκά Δεκάξι» και «Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι», έχει ασκήσει στο παρελθόν το επάγγελμα του δικηγόρου ασχολούμενος κυρίως με υποθέσεις καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Κεντρική Αμερική.