Poulet aux Prunes

Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, 2011, Εγχρωμο Σκηνοθεσία: Μαρζάν Σατραπί, Βενσάν Παρονό Πρωταγωνιστούν: Ματιέ Αμαλρίκ, Εντουάρ Μπερ, Μαρία ντε Μεντέιρος, Κιάρα Μαστρογιάνι, Ιζαμπέλα Ροσελίνι, Γκολσιφτέ Φαραχανί Διάρκεια: 93 λεπτά

Ο μεσήλικας διάσημος βιολιστής Νασέρ Αλί Καν, τριγυρίζει στα μαγαζιά που πωλούν μουσικά όργανα ψάχνοντας να αντικαταστήσει το πολύτιμο του Stradivarius που έσπασε. Οταν συνειδητοποιεί ότι αυτό είναι αδύνατον, παίρνει την απόφαση να πεθάνει, ξαπλώνει στο κρεβάτι του και απαρνιέται τη ζωή του. Εκεί τον επισκέπτονται αναμνήσεις από το παρελθόν, κι εμείς μαθαίνουμε σταδιακά τι συμβόλιζε αυτό το βιολί και αν η αγάπη αντικαθίσταται τελικά ποτέ...

Η Μαρζάν Σατραπί και ο Βανσάν Παρονό μας επιστρέφουν στην Τεχεράνη της δεκαετίας του 50, δύο δεκαετίες πριν την ισλαμική εξέγερση, και συνθέτουν μία πλούσια, χορταστική, μυρωδάτη, εξωτική αλληγορία. Σε πρώτο επίπεδο, πρόκειται για μία ερωτική ιστορία που σου ραγίζει την καρδιά. Ο Νασέρ ερωτεύεται την Ιράν αλλά τη χάνει - και συμβιβάζεται σ' έναν μέτριο γάμο και στην γεμάτη πόνο μουσική του. Σ' ένα δεύτερο διάβασμα, η Σατραπί (όπως και το «Persepolis» έτσι και το «Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα» βασίζεται σε δικό της graphic novel) μας κλείνει το μάτι: η πρόωρα γερασμένη κοπέλα με τα θλιμμένα μάτια που συμβολίζει τον μεγάλο, χαμένο έρωτα ονομάζεται «Ιράν». Χρειάζεται στ' αλήθεια να πει κάτι παραπάνω για τη χώρα που άφησε πίσω;

Ονειρική αφήγηση, σεκάνς που επιστρατεύουν CGI εφέ αλλά και animation, σενάριο με χιούμορ αλλά και μελό κορύφωση. Μπορεί το δημιουργικό δίδυμο να πειραματίζεται αυτή τη φορά με το live action, αλλά η ταινία είναι ξεκάθαρα δομημένη ως παραμύθι μαγικού ρεαλισμού που ακροβατεί ανάμεσα στους θρύλους της περσικής παράδοσης και στο δυτικοφερμένο ζαχαρωτό σινεμασκόπ της «Αμελί». Με τη διαφορά όμως ότι εδώ οι ηθοποιοί μπορεί αρχικά να παρουσιάζονται ως περίγραμμα των χαρακτήρων τους, αλλά σταδιακά τσαλακώνουν την χάρτινη, κόμικ, επιφάνειά τους και βγάζουν συναίσθημα, τραγικότητα, σπαραγμό.

Ιδιαίτερο, εφευρετικό, μελαγχολικά ρομαντικό, φαντασμαγορικά καλομαγειρεμένο, το αποτέλεσμα υπόσχεται να σας μαγέψει. Μοναδική αντίρρηση; Μπορεί το «Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα» να μας προσφέρει μία φουλ γεύση ενός πιάτου που σπάνια δοκιμάζουμε, η παλέτα μας να ξυπνά με τα έξτρα καρυκεύματα, να ευφραίνεται με το μέλι της συνταγής, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού παραμένει αυτό ακριβώς: μία περίτεχνη συνταγή.

Αυτό δεν σημαίνει κάτι κακό απαραίτητα. Τα καλύτερα κινηματογραφικά γκουρμέ ακολουθούν συνταγές με εκπληκτική επιτυχία. Αλλά αν ανήκετε στην μερίδα των θεατών που θέλουν να παρασύρονται καθολικά και άναρχα από αυτό που τρώνε, κι όχι να συνειδητοποιούν ένα ένα τα συστατικά του, μπορεί, άθελά σας, να πιάσετε τον εαυτό σας να φουσκώνει λίγο πιο γρήγορα από το αναμενόμενο.

ΜΑΡΖΑΝ ΣΑΤΡΑΠΙ

Η Μαρζάν Σατραπί γεννήθηκε στο Ιράν. Τελείωσε το σχολείο στην Τεχεράνη, σπούδασε στη Βιέννη και το 1994 εγκαταστάθηκε στη Γαλλία. Με την άφιξη της στο Παρίσι, εντάχθηκε στο Atelier des Vosges, ένα στέκι για τα μεγαλύτερα ονόματα στη μοντέρνα εικονογράφηση βιβλίων κόμικ. Στο πρώτο της άλμπουμ, Persepolis 1, που δημοσιεύτηκε από την L’Association το Νοέμβριου του 2000, η Μαρζάν ανατρέχει στην ιστορία της οικογένειας της, μέσα από τα παιδικά της χρόνια, μέχρι την πτώση του καθεστώτος του Σαχή και την έναρξη του πολέμου μεταξύ Ιράν- Ιράκ. Το βιβλίο βραβεύτηκε στο φεστιβάλ Angoulême. Στο Persepolis 2, που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2001, εξιστορεί τον πόλεμο Ιράν-Ιράκ, και τα χρόνια της εφηβείας της μέχρι την αναχώρηση της για τη Βιέννη, στην ηλικία των 14. Τα Persepolis 3 και Persepolis 4 μιλούν για την εξορία της στην Αυστρία και την επιστροφή της στο Ιράν. Έκτοτε, έχει δημοσιεύσει άλλα δύο άλμπουμ, τα Embroideries και Chicken with Plums. Το τελευταίο κέρδισε το πρώτο βραβείο το 2005 στο φεστιβάλ του Angoulême. Έχει δημοσιεύσει και παιδικά βιβλία, με αξιοσημείωτα τα Sagesses et malices de la Perse σε συνεργασία με τους Lila Ibrahim-Ouali και Bahman Namwar-Motalg, το Monsters are Afraid of the Moon, το Ulysse au pays des fous σε συνεργασία με τον Jean-Pierre Duffour, που κυκλοφόρησε το 2001, το Ajdar, που κυκλοφόρησε το 2002 και το Le Soupir, που κυκλοφόρησε το 2004. Το 2009, εμφανίστηκε στην ταινία του Riad Sattouf’s, Τα Ομορφόπαιδα (Les Beaux Gosses), έγραψε μαζί με τον Philippe Katerine , τους στίχους του Poney Rose για το άλμπουμ της Arielle Dombasle, Glamour à mort, και εικονογράφησε το εξώφυλλο του άλμπουμ του Iggy Pop: Préliminaires. Το Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα, είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της σε συνεργασία με τον Βινσέντ Παρονό, μετά το Περσέπολις.

ΒΙΝΣΕΝΤ ΠΑΡΟΝΟ

Ο Βινσέντ Παρονό, επίσης γνωστός με το ψευδώνυμο Winshluss, γεννήθηκε στη La Rochelle. Αποτελεί σύμβολο για τα εικονογραφημένα βιβλία. Με το συνεταίρο του Cizo δημιουργήσανε τον “Monsieur Ferraille”, τον εμβληματικό χαρακτήρα του περιοδικού Ferraille Illustré (στο οποίο είναι αρχισυντάκτης μαζί με τους Cizo και Felder). Μαζί, δημοσιεύσανε το Comix 2000 το 2000, έπειτα το Wizz et Buzz, του οποίου το Volume 1 εμφανίστηκε το 2006 και το Volume 2 το 2007. Μόνος του, Solo, δημοσίευσε 7 Façons d’en finir avec l’humanité και το Super Negra το 1999, τα Welcome to the Death Club και Pat Boon - ”Happy End” το 2001, το Smart Monkey το 2004 και το Pinocchio το 2008. Υπήρξε υποψήφιος τρεις φορές στο φεστιβάλ Angoulême: το 2004 για το Smart Monkey, το 2007 για το Wizz et Buzz (μαζί με το Cizo) και το 2009 για το Pinocchio, για το οποίο κι έλαβε το βραβείο Fauve d’Or (καλύτερου άλμπουμ). Κινηματογραφικά, έκανε μια μεσαίου μήκους ταινία, το VILLEMOLLE 81, την οποία συν-σκηνοθέτησε με το Cizo, δύο μικρού μήκους κινουμένων σχεδίων: τα RAGING BLUES (ασπρόμαυρο – 6 λεπτά – 2003) και O’BOY, WHAT NICE LEGS! (ασπρόμαυρο – 1 λεπτό – 2004) κι ένα ψευδοντοκιμαντέρ: το HOLLYWOOD SUPERSTARS AVEC MR FERRAILLE – LA BIOGRAPHIE NON AUTORISEE DE MR FERRAILLE. Το Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα, είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του σε συνεργασία με την Μαρζάν Σατραπί, μετά το Περσέπολις.